Όχι άλλος «Νιπτοχερισμός»…

Του Τρύφωνα Μαντά Δεν χρειάζεται και πολύ μυαλό για να καταλάβουμε πως όλοι μας σχεδόν έχουμε πολλές φορές υπάρξει «απόγονοι» του Πόντιου Π...

Του Τρύφωνα Μαντά

Δεν χρειάζεται και πολύ μυαλό για να καταλάβουμε πως όλοι μας σχεδόν έχουμε πολλές φορές υπάρξει «απόγονοι» του Πόντιου Πιλάτου. Το περίφημο «νίπτω τας χείρας μου», ουσιαστικά «μεγάλωσε» όλες τις επόμενες γενιές. Τι κι αν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι το έλεγαν «ποιώ τη νήσσαν» και οι νεώτεροι «κάνω την πάπια»? Ουδεμία σημασία έχει, διότι πολύ απλά η φαιά ουσία παραμένει η ίδια.

Οι πρώτες «καλλικράτειες» εκλογές της χώρας μας, ανέδειξαν πολλά από τα προβλήματα της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, αλλά και κατέστησαν σαφές πως με ομόνοια και σύνεση, οι αντιμετώπιση των προβλημάτων των τοπικών κοινωνιών, είναι προσδόκιμη, αρκεί να υπάρχει διάθεση για δημιουργία από όλες τις πλευρές. Αν αναλογιστεί κανείς πως όλοι οι υποψήφιοι δήμαρχοι έκανα λόγο για μια «νέα σελίδα» στις προεκλογικές τους διακηρύξεις, πως έχουν εκλάβει το «μήνυμα» των «καλλικράτειων» εκλογών ως μια πρόσκληση-πρόκληση.

Η αποδεκτή ανάδειξη, επί συνόλω των δημοτών, του νέου δημάρχου κ. Γιώργου Λαζουρά και ο «εκλογικός πολιτισμός» που επέδειξε ο έτερος υποψήφιος κ. Χρήστος Παπαδάτος, αποδεχόμενος συνετά και ανοιχτόμυαλα την εκλογική επικράτηση του πρώτου, αφήνουν πολλά μηνύματα αισιοδοξίας, πως το μέλλον του νέου Δήμου Καλαβρύτων μοιάζει να βρίσκεται σε έναν καλό και δημιουργικό δρόμο.

Ως δημότης του νέου «καλλικράτειου» Δήμου Καλαβρύτων, αλλά πάνω απ’ όλα ως Μανεσιώτης, παρατήρησα πως γενικά η περιοχή και ειδικά το χωριό μου, αμέσως μετά την εκλογή του νέου δημάρχου, επέδειξε μια ομοψυχία και μια ενότητα, για το κοινό μέλλον, γεγονός που με ξάφνιασε ευχάριστα. Ο νέος αιρετός του χωριού μου, ένας άνθρωπος που ήδη δρα και λειτουργεί για το κοινό συμφέρον των κατοίκων, αποτελεί το καλύτερο εχέγγυο, για να επαναφέρουμε και πάλι το όμορφο Μάνεσι, στις πρώτες γραμμές του ενδιαφέροντος της ορεινής Αχαΐας.

Η τοπική δημοτική άπνοια που επικράτησε τα προηγούμενα χρόνια και η τάση, τα πάντα να εξαρτώνται από τον… Ύψιστο κι εμείς να αδιαφορούμε, οδήγησε το χωριό μου σε ένα κοινωνικό και πολιτιστικό μαρασμό. Από ένα γραφικό κεφαλοχώρι, έφτασε στο σημείο τα τελευταία χρόνια να θυμίζει… ορεινή Σπιναλόγκα, καθώς η γενικότερη αδιαφορία, για πολλούς και διάφορους λόγους, των αιρετών και μη, το στιγμάτισε. Τώρα πλέον, που ο… Θεός ασχολείται με τα δικά του και πλέον οι… άνθρωποι πήραν το «νόμο» στα χέρια τους, οι αχτίδες αισιοδοξίας έχουν κάνει για τα καλά την εμφάνισή τους. Ο εκπολιτιστικός Σύλλογος του χωριού, εμπλουτισμένος με αξιόλογα μέλη, δημιουργικούς συνεργάτες και δυναμικούς εθελοντές, αποφάσισε να αφήσει την αδράνεια και να ξεκινήσει τη δική του δημιουργική πορεία.

Η νέα τοπική δημοτική Αρχή και ο Εκπολιτιστικός σύλλογος, αλλά πάνω απ’ όλα, εμείς, οι κάτοικοι του χωριού, ντόπιοι και ετεροδημότες, είμαστε αποφασισμένοι να μην αφήσουμε το μέλλον να προσπεράσει και πάλι. Όλοι μαζί οι κάτοικοι μπορούμε πολλά και θα διεκδικήσουμε αυτά που μας ανήκουν. Δεν πρόκειται να «νίψωμεν τας χείρας» μας και πάλι, αλλά θα κάνουμε τα πάντα για κερδίσουμε το χαμένο χρόνο. Η ήδη υπάρχουσα πεποίθηση πως είμαστε συναγωνιστές για την ευημερία του χωριού, έχει ήδη υποσκελίσει τις όποιες «έχθρες» και «αντιπάθειες» διαμορφώθηκαν στο παρελθόν, μεταξύ των κατοίκων, σε ένα περιβάλλον που διακρίνεται από τις δικές του λεπτές ισορροπίες. Το μέλλον ανήκει σε όλους μας, όλοι μας ανήκουμε στο μέλλον του τόπου μας. Όλοι μας είμαστε κομμάτια αυτού του τόπου. Ο αγρότης, ο τεχνίτης, ο κτηνοτρόφος, ο δημοσιογράφος, ο οικοδόμος, ο δημόσιος υπάλληλος, όλοι μας «γεννημένοι» σε τούτο τον τόπο, είμαστε κομμάτι του χωριού μας. Δεν ψάχνουμε την υστεροφημία, αλλά την ενότητα, τη δημιουργία, την ευημερία και την εξέλιξη του τόπου μας. Όλοι μαζί λοιπόν, ας γράψουμε τις δικές μας σελίδες, στο μέλλον του χωριού μας….