Ήτανε μια φορά ένας «κοντός» κι ένας «αξύριστος»…

Γράφει ο Παρατηρητής Ανέκαθεν τα επικείμενα αξιώματα αλλοιώνουν τον άνθρωπο κι αυτός με τη σειρά του αλλοιώνει τις αξίες. Και μάλιστα στη...

Γράφει ο Παρατηρητής

Ανέκαθεν τα επικείμενα αξιώματα αλλοιώνουν τον άνθρωπο κι αυτός με τη σειρά του αλλοιώνει τις αξίες. Και μάλιστα στην Καλαβρυτινή μας γη, την ποτισμένη από το άφθονο αίμα των προγόνων γη μας, για να έχουμε εμείς σήμερα το δικαίωμα του «εκλέγειν και εκλέγεσθαι».

Σε αυτή την Άγια γη λοιπόν, οι «κοντοί» κι οι «αξύριστοι» θα παλέψουν να κυβερνήσουν τον τόπο μας την ερχόμενη Κυριακή. Ο «κοντός αρχηγός» έχει δώσει ήδη τις εξετάσεις του και τις έχει περάσει με καλό βαθμό. Όμως ο «αξύριστος αρχηγός» έχει άλλη άποψη, διεκδικώντας κι αυτός κομμάτι από τη λάμψη, στον αστερισμό της Αυτοδιοίκησης.

Κι αφού δεν υπάρχει ομάδα στην Ελλάδα που να έχει πρασινοκόκκινη φανέλα, είπαν να λύσουν τις διαφορές τους στην… αρένα των δημοτικών εκλογών.

Ρίχνοντας πάντως μια τελευταία ματιά στις ιστοσελίδες τους, το σκορ ήταν : ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ (κοντοί) 320 – ΛΙΟΝΤΑΡΙΑ (αξύριστοι) 85 . Που σημαίνει θρίαμβος των Χριστιανών, γεγονός που οδήγησε τα ΛΙΟΝΤΑΡΙΑ (αξύριστοι) σε διάλυση της ιστοσελίδας τους.

Ο ένας αρχηγός έδωσε τον αγώνα του με τα γράμματα κι ο άλλος αρχηγός με τα… αγράμματα. Ο ένας προτιμά άσματα όπως «Είναι γάτα ο κοντός με τη γραβάτα» κι ο άλλος είναι γαλουχημένος με τους Τσοπανα-rave (το γνωστότατο rock συγκρότημα αξύριστων καλλιτεχνών, που μεσουρανούσε στη δεκαετία του ‘80).

Όσο για τον τρίτο αρχηγό της… παρέας, τον λαϊκό βάρδο «Κακοφωνίξ» ή αλλιώς «όπου φτωχός και η μοίρα του», σε κάθε τσιμπούσι θα βρίσκεται πάντα φιμωμένος και δεμένος χειροπόδαρα, κρεμασμένος σε κάποιο δένδρο, οπότε και θα ξεχαστεί γρήγορα, αν και οι ψήφοι των «οπαδών» του θα κρίνουν ουσιαστικά το εκλογικό αποτέλεσμα.

Ελπίζουμε πάντως όποιος κι αν είναι ο νικητής των εκλογών, να μην γίνει και… μακελλάρης της περιοχής μας, ως άλλος Βελισάριος. Η ήδη υπάρχουσα… Μονή Μακελλαριάς μας φτάνει.

Πάντως η μεταγραφή του… υιού του «ντόκτορ μουστάκια» έφτασε την αισιοδοξία των «αξύριστων» στον ουρανό. Κι από «Άγγλος ασθενής» (η γνωστή ταινία των πολλών όσκαρ) ο συνδυασμός τους έγινε… ΕΣΥ (Είμαστε Στα Ύψη).

Κι επειδή το «Μεγάλο Φαγοπότι» (από τις καλύτερες ιταλικές ταινίες) που έχει ετοιμαστεί να στηθεί θέλει και καλές… μασέλες, πήραν στην ομάδα και τους απαραίτητους οδοντο-δόκτορες.

Έκαναν μεταγραφή και έναν ακόμη μεγαλο-δόκτορα από τη δίπλα γειτονιά, αλλά επενέβη άμεσα ο Μέγας Δούκας «Παπ», τον στιγμάτισε ως άλλον «Βρούτο», τον αναθεμάτισε, τον πέταξε στα τάρταρα και ανακούφισε κάπως τους «κοντούς», αν και ο μεγαλο- δόκτορας έκανε καλά τη δουλειά του την πρώτη Κυριακή.

Οι «κοντοί» κέρδισαν τους δύο από τους τέσσερις πρώην Δήμους της περιοχής και οι «αξύριστοι» τους άλλους δύο. Όλοι τους θα καλοπεράσουν, καθώς θα πιουν τις ήδη αγορασμένες σαμπάνιες τους, είτε πανηγυρίζοντας τη νίκη τους, είτε πνίγοντας τον πόνο τους για μια έντιμη και τιμητική ήττα.

Όταν ο «κοντός αρχηγός» κάλεσε τον «αξύριστο αρχηγό» σε ανοιχτό debate, οι «αξύριστοι» έχασαν το έδαφος κάτω από τα πόδια τους, διότι ως γνωστόν η καλύτερη άμυνα, είναι η… επίθεση. ‘Όμως οι «αξύριστοι» δεν απάντησαν στην πρόκληση – πρόσκληση και προτίμησαν να αφήσουν τα αμπριά τους στα χαρακώματα και να αντεπιτεθούν με τον δικό τους ξεχωριστό τρόπο.

Όπως όλα δείχνουν ο «κοντός αρχηγός» θα κερδίζει το… ρολόι, που θα σημάνει την έναρξη της νέας του θητείας, αφήνοντας το… κομπολόι στον «αξύριστο αρχηγό», να πνίγει χάντρα χάντρα τον καημό του.

Καθότι οι τακτικές Μεσαίωνα και Ιεράς Εξέτασης που ακολουθήθηκαν σε αυτές τις εκλογές, δύσκολα θα ξεχαστούν από το λαό. Κι ο Ελ Γκρέκο παραλίγο να καταλήξει στην πυρά, αλλά νίκησε το σκοταδισμό και χάρισε στον κόσμο το κάλλος των πινάκων του.

Γιατί ο τόπος μας είναι ένας πίνακας απίστευτης ομορφιάς και χρειάζεται τα ικανά χέρια ενός εξ-αιρετού ζωγράφου, που θα διορθώνει πάντα τις όποιες ατέλειες με τις σωστές πινελιές.

Αλλιώς οι δημότες θα καταλήξουμε και πάλι δύσμοιροι πρωταγωνιστές των χαλεπών καιρών του παλιού ελληνικού κινηματογράφου. Και δη της ταινίας «Θανασάκης ο πολιτευόμενος», όπου ο «φτωχός συγγενής» τα έδινε (Ντίνος Ηλιόπουλος ) και ο «πολιτευτής» τα έτρωγε (Βύρων Πάλλης).

Για αυτό άλλωστε και ο αείμνηστος Διονύσης Παπαγιαννόπουλος λάτρεψε τον ρόλο του «Μαυρογιαλούρου» και έκανε τη… μούντζα εθνική χειρονομία. Διότι όταν οι πληβείοι ζουν καλά, οι πατρίκιοι ζουν πάντοτε καλύτερα…….

Και εις άλλα με υγεία… και μη ξεχνάτε, ΤΟ ΓΕΛΙΟ ΚΑΝΕΙ ΚΑΛΟ!!!