Καιρός για αυτοκριτική

γράφει ο Νίκος Κυριαζή Πολλά λέγονται, πολλά γράφονται, για την κρίση, την φτώχει, το Δ.Ν.Τ. την παγκοσμιοποίηση και όλα αυτ...

γράφει ο Νίκος Κυριαζή

Πολλά λέγονται, πολλά γράφονται, για την κρίση, την φτώχει, το Δ.Ν.Τ. την παγκοσμιοποίηση και όλα αυτά που κυριαρχούν πλέον στην καθημερινότητά μας, λες και όλα έγιναν ξαφνικά, λες και μπήκαν στην ζωή μας τώρα και δεν είναι αποτέλεσμα ετών, παθογένεια της μεταπολεμικής ζωής μας. 

….Αλλόκοτα χρόνια, τρικυμισμένοι καιροί….

….Κάποτε και στα μέσα της δεκαετίας του 60, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής θα επισκεπτόταν μια γειτονιά των Δυτικών προαστίων στα πλαίσια επισκέψεων του στις γειτονιές της Αθήνας. Δίνει εντολή στο οδηγό του να ετοιμάσει την υπουργική λιμουζίνα, ο οδηγός του με απορία του λέει: «κύριε υπουργέ, μήπως θα ήταν πιο σωστό να μην πάμε σε μια φτωχογειτονιά με την αστραφτερή λιμουζίνα;» Ο τότε υπουργός και μετέπειτα εθνάρχης, απαντά, «μα φυσικά και θα πάμε με τη λιμουζίνα γιατί… όλοι αυτοί μας ψηφίζουν, ευελπιστώντας να ζουν σαν κι εμάς… με λιμουζίνες»

Εδώ λοιπόν είναι η γενεσιουργός αιτία του προβλήματος μας. Θέλουμε να γίνουμε κάτι που δεν είμαστε, και το χειρότερο, αμέσως. Χωρίς αυτογνωσία, ιστορική συνέχεια, υποδομή, παιδεία και κυρίως υπομονή. Μας δημιούργησαν την ελπίδα της λιμουζίνας αλλά όχι το δρόμο να την αποκτήσουμε… Σκοπός η απόκτησή της με οποιοδήποτε τρόπο και… γρήγορα, εκμεταλλευόμενοι τα…. κατοχικά σύνδρομα της ανέχειας και της στέρησης.

…Στις αρχές της δεκαετίας του 80, ένας άλλος ηγέτης ο Ανδρέας Παπανδρέου, έκανε πράξη αυτό το σκοπό, την ευκολία ανέλκυσης, κατάληψης θέσης, βολέματος και εξασφάλισης, μέσα από διεργασίες κομματικών διαύλων…. και όλα φάνταζαν τόσο εύκολα και απλά…. χωρίς αντίλογο και με την αριστερά να μένει εγκλωβισμένη σε στείρες και παρελθοντικές ιδεοληψίες.

Ο ατομικός προσανατολισμός -και κατ επέκταση ο κοινωνικός- στην γρήγορη ανέλκυση, είχε σαν αποτέλεσμα να δημιουργηθεί ένα κράτος-έκτρωμα, βασιζόμενο στη συναλλαγή, την αμάθεια και το εύκολο κέρδος. Μέσα σε όλο αυτό το συνονθύλευμα, οι πολιτικοί βρήκαν πρόσφορο έδαφος, ώστε να δημιουργούν τα δικά τους «φέουδα» με πολλούς υποτακτικούς, πουλώντας την ελπίδα της λιμουζίνας

Μεγάλοι κριτικοί των καιρών διαπιστώνουν στο σύγχρονο άνθρωπο μια τάση να ανακηρύξει σε «ελευθερία» στάσεις ζωής που στην πραγματικότητα αποτελούν δουλεία. Έτσι ονομάζει καταπίεση την ηθική, αδυναμία το σεβασμό και την καλοσύνη, υποτέλεια τη δέσμευση και το καθήκον, κατεστημένο τη θρησκεία, την παράδοση, το δίκαιο και τους νόμους. Έκφραση αυτής της αλογίας αποτελεί η ταύτιση του «ευ ζην» με την ευημερία και την καλοπέραση και η αναζήτηση της ελευθερίας στο «έχειν», στον ακόρεστο ευτυχισμό με την ταυτόχρονη υπερτροφία του Εγώ. “Αποτέλεσμα η μετατροπή της κοινότητας σε άθροισμα υποκειμένων καταναλωτών και την υποταγή τους στους νόμους του ευτυχισμού και στην αδέσμευτη ελευθερία.[1]

Αναδείξαμε αναξίους για να μπορούν να εξυπηρετούν και μόνον τα προσωπικά μας συμφέροντα. Δημιουργήσαμε συνδικάτα, για να μπορούμε να αντιπολιτευόμαστε και όχι να διεκδικούμε. Φτιάξαμε συλλόγους για να δικαιολογούμε τις ενοχές μας και την κοινωνική μας υπόσταση, με ιδεολογήματα παρωχημένα και εφήμερα, εγκλωβισμένα σε εμφιλικά σύνδρομα. Μια πολιτική αποξενωμένη από την ιστορική μας συνέχεια δημιουργώντας πολίτες χωρίς δημιουργικό και παραγωγικό πνεύμα, πολίτες με ξένα πρότυπα υποδουλωμένοι στην ατομική ευζωία και φιλαυτία. 

Αυτή η φιλαυτία έκοψε τον κοινωνικό ιστό αδρανοποιώντας κάθε δημιουργική σκέψη εγκλωβίζοντάς μας σε ατομικές παθογένειες. Οι χρόνοι περιορίστηκαν στον ενεστώτα χωρίς παρελθόντα αλλά και μέλλοντα δημιουργώντας φέουδα και φεουδάρχες κατά τα δυτικά μεσαιωνικά πρότυπα, άκρως ουμανιστικά τα οποία δημιουργούν ανελευθερία και εξάρτηση. Χάσαμε αυτό που μέσα από τους αιώνες δημιουργήσαμε, το «μανικό έρωτα» στην κοινότητα και όχι στη δεσποτεία, χάσαμε την αντιμεταχώρηση άρχοντος και αρχομένου. Χάσαμε την πολιτική πρόταση της κλασικής Ελλάδας η οποία στηριζόταν στην αρχή της δυσπιστίας και την ανάμειξη της με την χριστιανική αρχή της διακονίας και προσανατολιστήκαμε σε παρωχημένα δυτικά μοντέλα. Έτσι το άσχημο βαφτίζετε ωραίο, το παράλογο λογικό, το αυταρχικό δημοκρατικό και το καπιταλιστικό σοσιαλιστικό, με πολιτικούς που αντί να ξεκινήσουν από την μητρική τους γη, ξεκίνησαν από το Παρίσι η τη Νέα Υόρκη.

Βασικός κορμός της πολιτικής είναι το μάρκετινγκ, η πλύση εγκεφάλου και η κατευθυνόμενη ανάγκη. Στόχος η διάθεση του προϊόντος ποντάροντας στην ψυχολογία του καταναλωτή-πολίτη. Έτσι ο πολίτης γίνεται οπαδός, στρατεύεται, όχι για να προσφέρει αλλά για να υπακούει. Γίνεται όργανο του «καθεστώτος» ακλουθώντας επιταγές «σωτηρίας» σε μια μονοδιάστατη κοινωνία με πληθώρα από οργανώσεις, που στην πλειοψηφία τους δημιουργήθηκαν για να παρέχουν την ψευδαίσθηση συμμετοχής στα κοινωνικά δρώμενα με τους «διανοούμενους να μαζεύουν υπογραφές για κάθε είδους κοινωνική αδικία, χτυπώντας τον καπιταλισμό, κρίνοντας τον σοσιαλισμό πουλώντας επιδέξια προοδευτισμό σε μια διακίνηση ιδεών με πολιτικό περιεχόμενο αλλά όχι πνευματικό. «…όλα, πολιτικές πεποιθήσεις, ιδεολογικές απόψεις, εγκυκλοπαιδικές γνώσεις, ακόμα και ρομαντικές αναμνήσεις, όλα είναι ταυτισμένα με το υπερευχαριστημένο εγώ, με τα προγούλια και τις ξεχειλωμένες κοιλιές, με την επίδειξη της μικρονοϊκής σαχλαμάρας που αντιγράφει την επιθεώρηση, όλα υποταγμένα στη βουλιμία της κατάποσης και στην ανάγκη της αφόδευσης»[2]

Μια πολιτική που στηρίζετε στην κατανάλωση και όχι στην παραγωγή και την ανάπτυξη. Ακόμα και τώρα που το πρόβλημα ξεγυμνώθηκε, συνομιλούν, διαβουλεύονται και αποφασίζουν για το πώς θα επιτύχουμε νέο δανεισμό και για το πώς θα δουλέψουν τα …εμπορικά πολυκαταστήματα και σούπερ μάρκετ. Λόγος για παραγωγή μηδέν….. αλήθεια τι παράγουμε;.....ποιος το σχέδιο ανάπτυξης;... τίποτα και μηδέν. Αυτή είναι η αλήθεια. Και μένουμε εγκλωβισμένοι σε δανειστές και τοκογλύφους. 

Μέσα σε όλα αυτά η ενημέρωση των Μ.Μ.Ε. εγκλωβισμένη σε πολιτικά αλισβερίσια και υποχρεώσεις, παραπληροφορεί δημαγωγώντας το λαό, μέσα από ψευδοδιλήμματα και ψεύδη συμπαραστεκούμενα από λάθρα blogs που θέλουν και αυτά να μπουν στο χορό της ενημέρωσης με αγνό πρόσχημα αλλά εκβιαστικό στην ουσία περιεχόμενο. Από την άλλη ο συνδικαλιστικός κλάδος – ο Θεός να το κάνει- φερέφωνα των πολιτικών, εργάζονται κάτω από το σκοπό της προσωπικής ικανοποίησης και βολέματος. Αλήθεια πότε είδαμε συνδικαλιστές να αγωνίζονται για ποιότητα και για τα κακώς κείμενα σε σχέση με τον πολίτη; Ποτέ, μόνο αγώνα για τα κεκτημένα δημιουργώντας αντιπαλότητα μεταξύ της κοινωνίας προς τέρψη των εκάστοτε πολιτικών αποφάσεων, μέσα από παρωχημένο ιδεολογήματα και ορολογίες. Και εδώ τίθεται το ερώτημα, πώς είναι δυνατόν τον ίδιο εγκαταλελειμμένο και απαξιωμένο οργανισμό ο ιδιώτης να το κάνει να δουλεύει «ρολόι», ενώ στα χέρια του δημοσίου να καταστρέφεται; Πως είναι δυνατόν η Αττική οδός η το μετρό σε δέκα και πλέον χρόνια λειτουργίας τους να λειτουργούν το ίδιο άψογα όπως την πρώτη ημέρα, ενώ ο ΟΣΕ, ο προαστιακός τα ολυμπιακά έργα, οι δημόσιες μεταφορές και η υγεία να είναι σε πλήρη εγκατάλειψη και απαξίωση. Ίδιοι άνθρωποι, στην ίδια κοινωνία αλλά διαφορετικοί κόσμοι. Άρα το πρόβλημα είναι η νοοτροπία και η πολιτική διαφοροποίηση.

Ποια ήταν η πολιτική για την ανάπτυξη της υπαίθρου; Καμία, πλήρης εγκατάλειψη με τον αστικό συνωστισμό σε πρώτη γραμμή και την «αντιπαροχή» σαν κεντρική ιδέα πολιτικής πολλών δεκαετιών. Αγροτική πολιτική συντεχνιών χωρίς εναλλακτικές λύσεις με μεσάζοντες, αγροτοπατέρες, τσιφλικάδες και κολίγους… το μόνο όραμα που πούλησαν στην ύπαιθρο είναι ο …. αγροτουρισμός… προϊόν και αυτό του ιδεολογήματος εργάζομαι λίγο εκμεταλλεύομαι πολλά, με την μεταμόρφωση των αγροτών σε επιχειρηματίες χειμερινών διακοπών και εξυπηρετητές της εωσφορικής νοοτροπίας του δήθεν και των αστών. 

Πραγματικά είναι πολύ….in η απόδραση του Σαββατοκύριακου σε ένα κοσμοπολίτικο νησί η βουνό για να ικανοποιήσουμε τον μικροαστικό μας «δήθεν» και η ικανοποίηση της ευρωπαϊκής προέλευσης με gourmet γαστρονομία η λαϊκών «κοψιδίων» την ίδια στιγμή που η επαφή μας με την φύση και την ύπαιθρο είναι αποστειρωμένη με έλλειψη «συναναστροφής» με το κάθε «ποίημα του Θεού».

Σαν Έλληνες δεν είμαστε τίποτα διαφορετικό από όλο των κόσμο, αυτό όμως που πάντα μας έκανε να ξεχωρίζουμε ανά τους αιώνες ήταν η άμεση συναλλαγή μας με τη φύση, τον αέρα τη ζωή. Ο δυτικός άνθρωπος εξορθολογώντας τη ζωή δημιούργησε πολιτισμό βασιζόμενο στην ευμάρεια και στην μεγαλοπρέπεια της εικόνας και της τέχνης. Αλήθεια ένα ξωκλήσι δεν έχει όλα αυτά τα χαρακτηριστικά, χωρίς τίποτα το περιττό; Ο ήχος από τον πουνέντε η την όστρια σ ένα θαλασσινό καφενεδάκι δεν έχει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά μιας εύηχης συμφωνίας εγχόρδων; Αυτός που μπορεί να ξεχωρίζει το μανάλι από το ξιφιό ξέρει να ξεχωρίζει την ψυχή από το σώμα. Αυτά είναι τα χαρακτηριστικά μας, αυτά καταπάτησαν οι σύγχρονοι ιδεαλιστές, οι φωταδιστές της ευζωίας. 

«….η σημερινή ρωμιοσύνη δεν έχει εμπιστοσύνη στις ντόπιες εκκρίσεις της, ούτε στην ιθαγενή ερωτολογία. Είναι δυστυχώς γεγονός: όλη η πορνική, λαγνική οργασμική παραπαιδεία των ευρωελλήνων προέρχεται από εξωελληνικά κέντρα συνουσίας… εξ ου το σπέρμα δίδοται εν συνουσία θεία… Πως όμως η Ελλάδα θα ανήκει στους Έλληνες, όταν τα ερωτογόνα έντυπα και κέντρα της τα ανεβοκατεβάζει η ξένη ακρίδα; Στα περίπτερα, στα κασετάδικα υπάρχει και του πουλιού το γάλα, αλλά είναι πολυεθνικό. Δεν σφάζονται πια στης Μαρίας την ποδιά, τη Διαλεχτή μου πια τη λένε Ντέπυ κι ο Κωνσταντής έγινε Ρενάτο, εκτός αν μας βγαίνει πότε πότε Μπέτυ…»[3]

το παρόν άρθρο αποτελεί μέρος σειράς δοκιμίων του Νίκου Κυριαζή .

[1] Κ. Δεληκωσταντή –Το ήθος της ελευθερίας-Δόμος 1990

[2]Χρ. Γιανναρά «Κεφάλαια πολιτικής», εκδ.Γρηγόρη 1985

[3]Κώστα Ζουράρη – Μισγάγγεια απερινόητη – εκδ. Αρμός εκδ 1993

Νίκος Κυριαζής. Θεολόγος, δημοσιογράφος, πολιτικός συντάκτης στην ηλ. εφ. sportotal και εκδότης του ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ-NEWS.