Μάνεσι Του Τρύφωνα Μαντά Μας βλέπει από ψηλά… χαμογελάει το ξέρω… σε όλους μας... η κυρά- Σοφία… η θεια – Σοφία… η θεια μας! Που τους χ...
 |
| Μάνεσι |
Μας βλέπει από ψηλά… χαμογελάει το ξέρω… σε όλους μας... η κυρά- Σοφία… η θεια – Σοφία… η θεια μας! Που τους χειμώνες, τους παγωμένους, ήταν εκεί κάθε πρωί πριν ακόμη εμείς φτάσουμε στη στάση, βαρυφορτωμένοι με γράμματα… ήταν εκεί, στο καφενεδάκι της, αχάραγα, πριν από μας… άναβε τη ξυλόσομπα για να ζεσταθούμε, να μην μας κόβει το κρύο περιμένοντας το λεωφορείο… ήταν εκεί αχάραγα, να μας ρωτάει για τα γράμματα, για το σχολειό μας.
Εκεί στο γραφικό της καφενεδάκι, στο κέντρο του χωριού, χρόνια πολλά, χρόνια ολάκερα. Παρέα με τον μπάρμπα – Μήτσο, τον άντρα της, τον κουρέα με τα αστείρευτα αστεία, τον μπάρμπα – Μήτσο που δεν άφηνε απείραχτο κανέναν και τη θεια – Σοφία να του φωνάζει πάντα : «Δημητράκη σταμάτα να πειράζεις τον κόσμο…». Τον μπάρμπα – Μήτσο με τη τσατσάρα και τα ψαλίδια του, αλλά και τα ουζάκια του. Ήταν ιεροσυλία να κουρευτείς ή να ξυριστείς και να μην τον κεράσεις και ένα ουζάκι… κρυφά… γιατί η θεια – Σοφία καιροφυλακτούσε πάντα…
Δυο άνθρωποι που δεν έλεγαν «όχι» σε κανέναν… όπως τότε, εκείνο το χειμωνιάτικο βράδυ, πριν πολλά χρόνια, που στο καφενεδάκι τους βρέθηκαν από το πουθενά δυο ξένοι, ένα ζευγάρι αυστριακοί. Κι εμείς, πιτσιρίκια άγουρμα, με τα λίγα αγγλικά μας, να προσπαθούμε να συνεννοηθούμε μαζί τους. Δυο ξένοι στη μέση του πουθενά, που ζητούσαν φιλοξενία και προσωρινή στέγη, δυο ξένοι που τελικά φιλοξενήθηκαν στο σπίτι της θειας – Σοφίας και εμείς τους θαυμάζαμε, γιατί θεωρούσαμε ασύλληπτο τότε να κοιμηθούν στα σπίτια μας δυο άνθρωποι, από άλλη χώρα.
Τόσα χρόνια της ζωής μας κύλησαν παρέα με το καφενεδάκι τους, με τη θεια – Σοφία και τον μπάρμπα – Μήτσο. Τις σοκολάτες τους, τα παγωτά, τα γλυκά τους, τους καλούς τους λόγους για όλους μας και τη… γκρίνια τους… «Δημητράκη άσε το ούζο κάτω…»… «την είδες; δεν της ξεφεύγει τίποτα…»…
Όλα σχεδόν τα παιδιά, που βρίσκαμε θαλπωρή στη ζεστασιά της παλιάς ξυλόσομπας, μεγαλωμένα πια, φύγαμε από το χωριουδάκι μας. Μα κάθε φορά που το επισκεπτόμασταν και περνούσαμε απ’ έξω από το καφενεδάκι, οι μνήμες μας ξυπνούσαν… Η θεια – Σοφία και ο μπάρμπα – Μήτσος μεγάλωσαν, κουράστηκαν, άφησαν το καφενεδάκι και πήγαν να ζήσουν μαζί με τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους. Πριν κάποια χρόνια ο μπάρμπα – Μήτσος «έφυγε» στους ουρανούς, αφήνοντας στο καφενεδάκι με το μικρό προσαρμοσμένο κουρείο, κολλητά στο καφενεδάκι τις δικές του αναμνήσεις. Η θεια – Σοφία συνέχισε, γιαγιά με πολλά εγγόνια πια, να ζει στην πόλη, κοντά στα παιδιά της. Πριν λίγες μέρες όμως δεν άντεξε άλλο και «φτερούγισε» κι αυτή ψηλά στα σύννεφα, να συναντήσει τον μπάρμπα – Μήτσο, τον αγαπημένο της «Δημητράκη». Όσοι μπορέσαμε από εκείνη την «παρέα» βρεθήκαμε στην εκκλησία για ένα τελευταίο «αντίο», για έναν τελευταίο «φόρο τιμής» σε όσα μας πρόσφερε.
Σε ευχαριστούμε… σε ευχαριστούμε για τη ζεστασιά της παλιάς ξυλόσομπας εκείνα τα χιονισμένα πρωινά, για τις σοκολάτες και τα γλειφιτζούρια, για το χαμόγελα και τις συμβουλές, για τη «ζωή» που μας «χάριζες» καθημερινά…
Καλό σου ταξίδι θεια - Σοφία… Ας είναι ελαφρύ το χώμα που σας σκεπάζει και τους δυο σας…
Δεν υπάρχουν σχόλια
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.