Η Μαύρη βίβλος της Γερμανικής κατοχής

 ΑΠΟ ΤΟ ΟΜΟΝΥΜΟ ΒΙΒΛΙΟ Έχουν περάσει πάνω από πενήντα τρία χρόνια από τον τερµατισµό του πολέµου και το θέµα της καταβολής των γερµανικών πο...

 ΑΠΟ ΤΟ ΟΜΟΝΥΜΟ ΒΙΒΛΙΟ Έχουν περάσει πάνω από πενήντα τρία χρόνια από τον τερµατισµό του πολέµου και το θέµα της καταβολής των γερµανικών πολεµικών επανορθώσεων στην Ελλάδα δεν έχει ακόµα ρυθµιστεί. Και ας είναι ένα βαρύτατο και πεντακάθαρο ηθικό χρέος. Οι λόγοι του ιστορικά παράδοξου και ηθικά απαράδεκτου αυτού γεγονός είναι πολλοί. Λόγοι, που όµως µόνο εξηγούν και σε καµιά περίπτωση δεν δικαιολογούν την αφόρητη αυτή αποτελµάτωση. Τώρα, όµως, η κατάσταση αυτή έχει αρχίσει να µεταβάλλεται. Στη µεταβολή αυτή συµβάλλουν: Πρώτον: Η σύναψη της Συµφωνίας της Μόσχας του 1990. Η συµφωνία αυτή καταρτίστηκε µεταξύ, από τη µια µεριά, των δύο τότε γερµανικών κρατών (του δυτικού και του ανατολικού) και, από την άλλη, των τεσσάρων δυνάµεων κατοχής της Γερµανίας, δηλαδή των ΗΠΑ, της Αγγλίας, της Γαλλίας και της Σοβιετικής Ένωσης. Γι’ αυτό ονοµάστηκε και «Συµφωνία 2+4». Η Συµφωνία αυτή θεωρείται σύναψη Συνθήκης Ειρήνης. Προβλέπει δε και για το θέµα της καταβολής, από την ενιαία πια Γερµανία, των οφειλόµενων πολεµικών αποζηµιώσεων στις χώρες και στα θύµατα που υπέστησαν κατά τη διάρκεια του Β´ Παγκόσµιου πολέµου τη ναζιστική θηριωδία. Ορίζει, µάλιστα, ότι εντός µιας πενταετίας, δηλαδή ως το 1995, οφείλουν οι ενδιαφερόµενες χώρες να θέσουν το θέµα των διεκδικήσεών τους στη Γερµανική Κυβέρνηση. Αλλιώς η αξίωσή τους παραγράφεται. Με βάση αυτή τη Συµφωνία της Μόσχας δόθηκαν ήδη αποζηµιώσεις στη Ρωσία, την Πολωνία και το Ισραήλ, πέραν εκείνων, που τους είχαν σε διάφορα χρονικά διαστήµατα χορηγηθεί. Η Ελληνική Κυβέρνηση υπέβαλε το 1995, λίγο πριν εκπνεύσει η πενταετής προθεσµία, σχετική διπλωµατική διακοίνωση διά του Πρέσβη µας στη Βόννη. Στη διακοίνωση αυτή η Γερµανική Κυβέρνηση απάντησε αρνητικά, µε ασυνήθιστη ταχύτητα (αυθηµερόν) και κατηγορηµατικότητα, πράγµα που δηλώνει τουλάχιστον νευρικότητα και αµηχανία. Το θέµα είναι, εποµένως, και από τη σκοπιά της Συµφωνίας της Μόσχας, ανοικτό προς ρύθµιση. ∆εύτερον: Με τη Συµφωνία της Μόσχας, που έχει χαρακτήρα εναλλακτικής συνθήκης ειρήνης, επήλθε η ενοποίηση της Γερµανίας. Έτσι υλοποιήθηκε και αυτή η προϋπόθεση, που, κατά µια ερµηνεία, µπορούσε να συναχθεί από τη Συµφωνία της Βόννης το 1952, η οποία όριζε ως διάδοχο του Γ´ Ράιχ την ενοποιηµένη Γερµανία, πρόβλεπε δε τη σχετική αναβολή εκπλήρωσης της υποχρέωσης καταβολής πολεµικών αποζηµιώσεων ως την υπογραφή συνθήκης ειρήνης. Τρίτον: Η Γερµανική Κυβέρνηση προσέφυγε στον Άρειο Πάγο και ζητά την αναίρεση της απόφασης του Πρωτοδικείου Λιβαδειάς, που επιδίκασε αποζηµιώσεις στα θύµατα της ναζιστικής θηριωδίας για τη σφαγή στο ∆ίστοµο. Έτσι, όµως, η Γερµανία αποδέχθηκε έµπρακτα την αρµοδιότητα των ελληνικών δικαστηρίων να αποφασίζουν για το θέµα των γερµανικών πολεµικών επανορθώσεων και αποδυνάµωσε τον ισχυρισµό της ότι στο θέµα αυτό ισχύει ο θεσµός της ετεροδικίας, αυτόν ακριβώς τον οποίο επικαλείται. Με τα νεότερα αυτά γεγονότα έχει ανοίξει ο δρόµος για την επίλυση του θέµατος της καταβολής των γερµανιΣτη διακοίνωση της κών πολεµικών επανορθώσεΕλληνικής Κυβέρνησης, ων στην Ελλάδα. Ιδιαίτερη προσοχή όµως η Γερµανική απάντησε πρέπει να δοθεί και στην υαρνητικά µε ποχρέωση της Γερµανίας να ασυνήθιστη ταχύτητα εξοφλήσει το λεγόµενο «ανα(αυθηµερόν), γκαστικό κατοχικό δάνειο», το οποίο «διατάχθηκε» η καπράγµα που δηλώνει τοχική κυβέρνηση αδρεικέτουλάχιστον λων στην Ελλάδα να χορηγήνευρικότητα και σει στη Γερµανία. Η δεσµευτικότητα της υαµηχανία. ποχρέωσης αυτής είναι ανυποχώρητη για δύο λόγους, ένα νοµικό και έναν ηθικό. Νοµικά, η δεσµευτικότητα αυτή στηρίζεται σε σαφέστατους νοµικούς κανόνες, ενισχύεται δε κατά τρόπο ατράνταχτο και από το εξής σπάνιας ιδιοµορφίας γεγονός: Λίγες εβδοµάδες πριν από την κατάρρευση της ναζιστικής Γερµανίας, οι αρµόδιοι της τότε Γερµανικής Κεντρικής Τράπεζας, της Reichsbank, αναγνώρισαν ρητά, µε γνωµάτευση που υπέβαλαν στο Γερµανικό Υπουργείο Οικονοµικών, τη δεσµευτικότητα αυτού του «γερµανικού χρέους προς την Ελλάδα», το οποίο µάλιστα αποτιµήθηκε «για µελλοντική χρήση» –όπως δεσµευτικά ειπώθηκε– σε περίπου, τότε, 476 εκατοµµύρια µάρκα. Ηθικά, η απόλυτη δεσµευτικότητα της υποχρέωσης εξόφλησης του δανείου αυτού στηρίζεται στο γεγονός ότι η σύναψή του «µε το πιστόλι στον κρόταφο» υπήρξε µια από τις κύριες αιτίες της οικονοµικής εξαθλίωσης και του θάνατου από την πείνα τουλάχιστον 300.000 Ελλήνων. ∆εν είναι έτσι υπερβολή να παρατηρηθεί ότι το δάνειο αυτό συνιστά ιστορικά πρωτοφανή µορφή τέλεσης του πιο αποκρουστικού εγκλήµατος, του «εγκλήµατος της γενοκτονίας», που διαπράχθηκε µάλιστα µε µια µέθοδο αποκρουστικά τεχνοκρατική, µε όργανο, συγκεκριµένα, τον τραπεζικό µηχανισµό εκτύπωσης πληθωριστικού χρήµατος. Για όλους αυτούς τους λόγους η επίλυση του θέµατος των οφειλόµενων γερµανικών πολεµικών επανορθώσεων σε όλες του τις πτυχές συνιστά νοµική και ηθική αναγκαιότητα. Η επίλυση δε αυτή θα αποτελέσει και την καλύτερη βάση, που πάνω της µπορεί να στηριχθεί µια εγκάρδια, ανέφελη φιλική σχέση ανάµεσα στους λαούς µας, στον ελληνικό και το γερµανικό, οι οποίοι, µαζί και µε τους άλλους ευρωπαϊκούς λαούς, µοχθούν για την οικοδόµηση της Ενωµένης Ευρώπης. Η επίλυση όµως αυτή απαιτεί αγώνα, που πρέπει να τον διεξάγουµε επίµονα και αποφασιστικά όλοι µαζί και από τις δύο πλευρές. Όλοι µαζί όσοι πιστεύουµε, και στην Ελλάδα και στη Γερµανία, ότι το ηθικό χρέος δεν παραγράφεται ποτέ και ότι η φιλία, που στηρίζεται στη δικαιοσύνη και την ηθική συνέπεια, είναι κοινή µας υπόθεση, για την οποία αξίζει ν’ αγωνιζόµαστε. 

Οι θυσίες του Ελληνικού Λαού

Αµαρτύρητες παραµένουν, δυστυχώς, οι θυσίες του Ελληνικού Λαού στο βωµό του Βʹ Παγκοσµίου πολέµου. ∆εν έχουν ακόµα καταγραφεί εξ ολοκλήρου και επακριβώς, ούτε έχουν έρθει στη δηµοσιότητα οι πολλές όψεις του εθνικού µαρτυρίου. Το γεγονός και µόνο πως κάθε ελληνική οικογένεια µαρτυρεί τουλάχιστον κι από ένα θύµα, αποκαλύπτει το µέγεθος και την έκταση της τραγωδίας. Αξιοσηµείωτο είναι, επίσης, το στοιχείο ότι ο πληθυσµός της Ελλάδας το 1940 ήταν 7.344.860 άτοµα, το 1944 κατήλθε στα 6.805.000 και το 1947 ήταν 7.367.405, ενώ έπρεπε να ξεπερνάει τα 8.500.000. Τα στοιχεία αυτά καταδείχνουν το έγκληµα γενοκτονίας που διέπραξε ο Χίτλερ σε βάρος της πατρίδας µας και του λαού της. 1.770 χωριά καταστράφηκαν, 400.000 σπίτια πυρπολήθηκαν. Σε 1.106.922 ανέρχονται οι απώλειες του πληθυσµού µας, δηλαδή το 15% του συνόλου, χάθηκε στις πολύνεκρες µάχες στα διάφορα µέτωπα (70.000), από τα εκτελεστικά αποσπάσµατα (56.225), στα στρατόπεδα της Γερµανίας (105.000), από την πείνα και σχετικές ασθένειες (600.000), από την υπογεννητικότητα (300.000). Νεκροί πολέµου 1940-41 13.327 56.225 Εκτελεσµένοι (σε ολόκληρη την Ελλάδα) Θανόντες όµηροι (στα γερµανικά στρατόπεδα) 105.000 Νεκροί από βοµβαρδισµούς 7.120 Νεκροί σε µάχες της Εθνικής Αντίστασης (σύµφωνα µε γερµανικά στοιχεία) 20.650 Νεκροί στη Μέση Ανατολή 1.100 Απώλειες Εµπορικού Ναυτικού 3.500 Σύνολο 206.922 Νεκροί από πείνα και σχετικές ασθένειες Απώλειες από υπογεννητικότητα Σύνολο απωλειών 1.106.922