Ευγνωμοσύνη σ’ όσους «φυλάνε Θερμοπύλες»!

Του Νίκου Χρ. Παπακωνσταντόπουλου Έτσι τα ’φερε η ζωή, έτσι τα ’φερε η μοίρα, έτσι τα ’φεραν οι ανάγκες της σύγχρονης ζωής και τα χωριά μας ...

Του Νίκου Χρ. Παπακωνσταντόπουλου

Έτσι τα ’φερε η ζωή, έτσι τα ’φερε η μοίρα, έτσι τα ’φεραν οι ανάγκες της σύγχρονης ζωής και τα χωριά μας αδειάζουν. (Ας μη βιαστούμε να πούμε ακόμα ότι «άδειασαν»). Οι περισσότεροι αναζητήσαμε νέους ορίζοντες και ριζώσαμε αλλού, μακρύτερά τους ή κοντύτερά τους. Μας δελέασε η «ευκολότερη» ζωή, η «καλύτερη» ζωή της πόλης. Όλοι όμως, άλλοι περισσότερο κι άλλοι λιγότερο έχουμε το νου μας στον Τόπο που γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε.

Περισσότερο πιστοί στον Τόπο τους – στον Τόπο μας οι άνθρωποι που μας γέννησαν και μας μεγάλωσαν. Μπορεί και να τους δόθηκαν ευκαιρίες, και σίγουρα τους δόθηκαν, να φύγουν κι αυτοί, για να βρουν μια καλύτερη ζωή. Δεν έφυγαν όμως! «Εδώ είναι ο Τόπος μου!». «Θα πεθάνω στον τόπο που γεννήθηκα και έζησα και δούλεψα!». «Ρε, τι λες, που θα φύγω από τον Τόπο μου!», οι απαντήσεις πολλών, που έχουμε λίγο – πολύ όλοι μας ακούσει να λένε. Και όχι μόνο να το λένε, αλλά και να το νοιώθουνε και να το αποδεικνύουν με τη στάση τους.

Οι άνθρωποι που έμειναν πίσω στα χωριά μας είναι οι Γονείς μας, είναι τ’ Αδέρφια μας, είναι οι συχωριανοί μας. Και είναι αυτοί που κρατάνε τα σπίτια μας τα πατρικά ανοιχτά ακόμα (μερικά) και βρίσκουμε «τζάκι να καπνίζει» και «φωτιά αναμμένη»! Ψηλά κρατάνε και τις παραδόσεις και τις Αξίες του Τόπου μας!

Αν και οι συνθήκες διαβίωσης έχουν βελτιωθεί σημαντικά και στα χωριά μας, εν τούτοις υστερούν με αυτές μιας πιο οργανωμένης κοινωνίας μιας πόλης. Το ίδιο και οι συνθήκες καλλιέργειας της γης, που μπορεί να βελτιώθηκαν κι αυτές κάπως, αν βελτιώθηκαν, όπως και οι συνθήκες κτηνοτροφίας, που είναι οι κυριότερες ασχολίες των κατοίκων των χωριών μας. Σίγουρα όμως δεν «βελτιώθηκαν» οι συνθήκες μοναξιάς! Αυτές μάλλον επιδεινώθηκαν και η μοναξιά έγινε – γίνεται όλο και πιο δυσβάσταχτη! Κουβαλάνε στην πλάτη τους, μαζί με τις εφτά και τις οχτώ και τις εννιά δεκαετίες οι περισσότεροι, και αυτόν τον καημό. Γιατί «αυτοί που φεύγουν», δεν πάσχουν τόσο από μοναξιά. Αλλάζουν παραστάσεις και περπατάνε σε νέους δρόμους. Ενώ «αυτοί που μένουν», είναι περισσότερο «χαμένοι». Τα σπίτια τους – τα σπίτια μας, που κάποτε έσφυζαν από ζωή, σήμερα τα νοιώθουν και τα νοιώθουμε «παγωμένα» (η λέξη με, ή χωρίς εισαγωγικά) και τα βλέπουν και τα βλέπουμε να αραχνιάζουν εύκολα. Και αυτοί, να μην μπορούν να τα «φέρουν γύρο», όπως τότε που ήταν νέοι. Ζουν όπως έζησαν σε όλη τους τη ζωή: αθόρυβα και έντιμα, σαν να μην υπάρχουν για τον πολύ κόσμο. Γίνονται περισσότερο γνωστοί, μόνο όταν πεθαίνουν! «Ποιος ήταν αυτός;». «Α! ο πατέρας του δασκάλου, ή του γιατρού!», ή, «η μάνα του Κώστα, του Πέτρου, της Άννας, του Αντρέα, της Μαρίας…»!

Τα μηνύματα που μας έχουν φυτέψει, προσπαθούμε να τα μεταδώσουμε κι εμείς στα παιδιά μας. Πόσο, όμως, είμαστε σε θέση να τα μεταδώσουμε σωστά, όταν οι σύγχρονες – καταναλωτικές – υλιστικές κοινωνίες και εποχές, μας βομβαρδίζουν συνέχεια με τα σύγχρονα και «αντι-παραδοσιακά»;

Και οι νεώτεροί τους – αδέρφια μας – όμως, που ζουν μόνιμα στα χωριά μας, πασχίζουν με κάθε τρόπο και με υπερ-ανθρώπινες προσπάθειες να κρατήσουν ανθισμένα όλα όσα οι μεγαλύτεροι μας παρέδωσαν. Με δυσκολίες ανυπέρβλητες πολλές φορές και με μέσα σχεδόν ανύπαρκτα. Χρωστάμε σε όλους αυτούς τον Τόπο μας! Την αναντικατάστατη αγκαλιά του πατρικού σπιτιού! Γιατί αυτοί έμειναν πιστότεροι από εμάς στα άγια χώματά μας. Γιατί ο λίγος χρόνος που βρισκόμαστε στον τόπο μας δε μας φτάνει – δε φτάνει. Τους χρωστάμε τον καθαρό αέρα και το γάργαρο νερό της πηγής, που μπορούμε να χαιρόμαστε και να τα απολαμβάνουμε. Τον ίσκιο του πλατανιού και το κελάηδημα του αηδονιού. Το αγνάντεμα που μας ξεκουράζει και μας γαληνεύει και τόσα και τόσα ακόμη!

Λένε ότι αυτός που φεύγει από τον τόπο του δεν έχει πατρίδα. Πρώτον, γιατί την πατρίδα του τη «άφησε» κι έφυγε και δεύτερον, γιατί στον τόπο που πήγε είναι ξένος. Σήμερα όμως, με το μηδενισμό των αποστάσεων, αλλά και με τις άοκνες προσπάθειες των μόνιμων κατοίκων, δεν νοιώθουμε να μην έχουμε πατρίδα!

Θα τους το πούμε απλά, πολύ απλά: Τους ευχαριστούμε!