Μικρό Αφιέρωμα του Παγκαλαβρυτινού Συλλόγου, στους ήρωες του αθάνατου 21΄

άρθρο του Παγκαλαβρυτινού Συλλόγου pankalavritinos.com «2011», σχεδόν 200 χρόνια από το αθάνατο ’21, το θαύμα της ιστορίας μας. Η αδούλωτη ...

άρθρο του Παγκαλαβρυτινού Συλλόγου

pankalavritinos.com

«2011», σχεδόν 200 χρόνια από το αθάνατο ’21, το θαύμα της ιστορίας μας. Η αδούλωτη ψυχή των Ελλήνων κυοφορούσε τούτο το θαύμα με τρόπο μυστικό, σιωπηλό και μεγαλειώδη επί 400 χρόνια στα τρίσβαθα του είναι τους. Η εθνική τους συνείδηση έμεινε ακμαία και άγρυπνη παρά τα απερίγραπτα μαρτύρια που υπέστη. Όταν ο Πορθητής μπήκε στα παλάτια της Βασιλεύουσας, λένε πως στάθηκε σιωπηλός για πολλή ώρα και ύστερα είπε αναστενάζοντας: « Η αράχνη ύφανε τον ιστό της στο σπίτι αυτό των βασιλιάδων, Και αντί για τραγούδι των φρουρών, ακούγεται θρήνος της κουκουβάγιας».

Μα βιάστηκε πολύ ο Πορθητής να αναγγείλει έτσι τον επικήδειο του Ελληνισμού, για την ώρα εκείνη άρχιζε κιόλας η αφύπνιση του Γένους. Από την πρώτη μέρα της συμφοράς το κήρυγμα από τους απλούς παπάδες, το «κρυφό σκολειό» από τους ταπεινούς καλόγερους και ασκητές, τα βιβλία και μηνύματα που έρχονταν από το εξωτερικό, οι Σχολές που άρχισαν να ιδρύονται αργά ή γρήγορα, το δημοτικό τραγούδι από την κλεφτουριά στα βουνά και τα καταρράχια, φανέρωναν πως « ποτέ συμβιβασμό δεν κάμανε οι ραγιάδες με τους Τούρκους ».

Κατακτημένοι από το βάρβαρο Αγαρηνό και ενώ το γιαταγάνι κρεμότανε πάνω από το κεφάλι τους, πορεύονταν με το κεφάλι ψηλά, όρθιοι, απροσκύνητοι. Ήξεραν καλά τι σημαίνει να ’ σαι Έλληνας και Χριστιανός. Ανέβαιναν τον Γολγοθά τους με μάτια βουρκωμένα, μονάχοι και αποκομμένοι από τους Ευρωπαίους. Μπροστά τους όμως έβλεπαν σε κάθε βήμα χορταριασμένα ιερά, τείχη, ερείπια, παλάτια ερειπωμένα, εκκλησίες, όπου ήταν αποθησαυρισμένος όλος ο μυστικός πλούτος της Ορθοδοξίας και τους Ελληνισμού. Όλα αυτά τους γέμιζαν την ψυχή τους. Ακόμη και τα καντήλια γίνονταν φώτα, που φωτοβολούσαν φως στην ψυχή τους και συντηρούσαν τη σπίθα της λευτεριάς ζωντανή μέσα τους και την ελπίδα πως «πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά μας θα ’ναι».

Δυστυχούσε ο ραγιάς, μα δεν ψευτοζούσε. Στα κατάβαθα της ψυχής του έκρυβε τον πόθο που κάποια ώρα θα γινόταν φωτιά και λάβα. Χαράτσι πλήρωναν, γιατί δεν όριζαν τον εαυτό τους, η πατρίδα όμως και η πίστη τους δεν έσβησε ποτέ από την καθαρή σκέψη τους.

Και όμως αυτό δεν μπορεί να το καταλάβουν κάποιοι σύγχρονοι «ερευνητές» του τόπου μας, παρόλη την κουλτούρα τους, αφού δεν διαθέτουν κανένα υψηλό πνευματικό κριτήριο στη ζωή. Δεν μπορούν να δεχτούν ότι όλοι οι ραγιάδες, από τον Πατριάρχη μέχρι τον απλοϊκό τσοπάνη και τον ναύτη έκρυβαν μέσα τους το «εν και το παν» (Πλωτινος), δηλαδή την πίστη στην Ορθοδοξία και την αγάπη τους στην Ελλάδα, γι αυτό αν και υπόδουλοι μένουν ελεύθεροι πολιορκημένοι. Μπορεί «όλα να τα ’σκιάζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά», αυτοί όμως ξεπερνούσαν τον φόβο του θανάτου και γίνονταν Μάρτυρες, φωνάζοντας στον δήμιο: « εγώ χριστιανός γεννήθηκα, χριστιανός θε να πεθάνω» και πεθαίνω «υπέρ πίστεως και πατρίδος».

Γράφουν επομένως στο νερό όσοι κατά καιρούς επιχειρούν να κρίνουν το ’21 με άλλα μέτρα και να ιστορήσουν τα γεγονότα με τον δικό τους τρόπο. Δεν αντιλαμβάνονται, παρά τις γνώσεις, ότι το 1821 ξεπήδησε μέσα από τα σπλάχνα του λαού και έγινε «για του Χριστού την πίστη την αγία και της Πατρίδος την ελευθερία». Αρνούνται να παραδεχτούν ότι με το σύνθημα αυτό επί τετρακόσια χρόνια φούσκωναν τα στήθια του Έλληνα, και ας άσπριζαν τα χείλια του από την ανημποριά, τη στέρηση, το μαστίγιο. Δεν μπορούν οι αναθεωρητές της αλήθειας ότι ούτε οι εξευτελισμοί ούτε το παιδομάζωμα ( η φοβερότερη αιμορραγία του Γένους), οι βιασμοί, τα χαρέμια, οι εξισλαμισμοί σύλησαν τα ιερότατα ιδανικά τους. Αντίθετα όλες αυτές οι πιέσεις γίνονταν κίνητρο δυνατό για πείσμα και αγώνα συνεχή για τον σκοπό τους, που ήταν ένας και μοναδικός: Η Λευτεριά!

Μόνο και μόνο μια μαρτυρία αρκεί να κατατεθεί για του λόγου το αληθές. Είναι η μαρτυρία του Γέρου του Μοριά: Όταν ο Ίδιος πήρε γράμμα από τον Αλέξανδρο Υψηλάντη που μιλούσε για τον ξεσηκωμό, είπε τούτα τα λόγια (Τερτσέτης): « Άγιο το χώμα εκείνων που την εφεύρηκαν (φιλική εταιρεία). Έπεσεν εις τα τέσσερα δάκτυλα, (άρχοντες, κλήρος, έμποροι, αρματολοί, κλέφτες, λαός), ως μια βροχή, καταποντισμός, επιθυμία της ελευθερίας μας».

Και η ποθητή ώρα έφτασε. Και ήλθε η ευλογημένη μέρα και ξέσπασε το ποτάμι και παρέσυρε τον κατακτητή. Από τη στιγμή που αποφασίστηκε η Επανάσταση να αρχίσει από τον Μοριά, όλη η Ελλάδα βρέθηκε επί ποδός. Δεν ξεσηκώθηκε μια περιοχή. Φούντωσε η Ελλάδα απ’ άκρον σ’ άκρον. Όλο το έθνος έδωσε το παρόν. Μπορεί τα πράγματα να ’ταν πιο δύσκολα στη Θράκη, τη Μακεδονία, τη Θεσσαλία απ’ ότι στο Μοριά, στη Ρούμελη και στην Ήπειρο. Μπορεί σε κάποιες περιοχές να χύθηκε περισσότερο αίμα χωρίς το ποθούμενο, όμως παντού υψώθηκαν τα μπαϊράκια και οι σημαίες οι Ελληνικές. Δεν μειώνεται λοιπόν ο αγώνας κάποιων που ξεκίνησαν αργότερα και υστερότερα, γιατί παντού οι ραγιάδες πάλεψαν σκληρά για τη λευτεριά τους.

Ο Μοριάς είχε την τύχη, για πολλούς λόγους, να δώσει το έναυσμα. Ολόκληρος φλέγεται από το σύνθημα «ελευθερία ή θάνατος» και αυτό πυροδοτεί τον ξεσηκωμό στη Ρούμελη, στα νησιά και σ’ όλη την Ελλάδα.

Η ιστορική όμως αλήθεια επιβάλλει να υπογραμμισθεί πως πρώτα αντήχησαν τα καρυοφύλλια της Αχαΐας και μάλιστα στην Αγία Λαύρα στις 20 του Μάρτη με τις ευλογίες του Π. Π. Γερμανού, οπότε επακολουθεί η μάχη στα Καλάβρυτα.

Ειλικρινά απορούμε γιατί να παραποιείται και να αποσιωπάται αυτό το γεγονός, αφού και πηγές του καιρού εκείνου υπάρχουν. Και τέτοιες είναι ο Φιλήμων με τα απομνημονεύματά του για τον Π. Π. Γερμανό, όπου ρητώς αναφέρεται το γεγονός αυτό. Το ίδιο επιβεβαιώνει ο ιστορικός Κόκκινος και ο γάλλος ιστορικός και περιηγητής Πουκεβίλ. Η πιο αδιαμφισβήτητη τέλος μαρτυρία είναι η δημοσιευθείσα σε γαλλική εφημερίδα στο Παρίσι στις 6 Ιουνίου 1821 διακήρυξη του Π. Π. Γερμανού, η οποία αναφέρει τον λόγο του και τις ευλογίες του στους συγκεντρωμένους οπλαρχηγούς στην Αγία Λαύρα στις 20 Μαρτίου του 1821, ημέρα επίθεσης στα Καλάβρυτα.

Δεν μπορούν ύστερα απ’ αυτά κάποιοι να κόβουν και να ράβουν τις πηγές όπως τους συμφέρει. Δεν μπορεί π.χ. Ο Πουκεβίλ να είναι έγκυρος για τις «φρικαλεότητες» της Τριπολιτσάς και να μην είναι εξίσου έγκυρος για την έναρξη της επαναστάσεως, αλλά να είναι ένα μύθος! Η ιστορική αλήθεια δεν προσαρμόζεται σε κάθε εποχή ούτε ένα ντοκιμαντέρ μπορεί να την παραχαράξει έστω και ακούσια. Προκύπτει ύστερα από τα παραπάνω εύλογο το ερώτημα: Τι επιδιώκεται κάθε φορά που αναμοχλεύεται αυτό το ζήτημα; Ο καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματά του.

Η αναφορά μας στα γεγονότα της Αγίας Λαύρας δυστυχώς έγινε παρά την θέλησή μας δεν αποσκοπεί με κανένα τρόπο να υποτιμήσει τους αγώνες στα άλλα μέρη. Αυτό θα αποτελούσε ιεροσυλία και προσβολή των θυσιών όλου του Γένους. Το αίμα όλων ήταν, το αίμα για την πίστη και τη λευτεριά ήταν πολύ και ιερό και δεν έχει καμία σημασία ποιος πρώτος αντιστάθηκε και ποιος δεύτερος άρπαξε το σπαθί και το καριοφίλι.

Σημασία έχει για όλους το γεγονός ότι όλοι οι υπόδουλοι Έλληνες, οι πρόγονοί μας, παρά τις αδυναμίες τους μας χάρισαν με την ζωή τους την ελευθερία μας και το δικαίωμα εμείς να ζούμε σε ελεύθερο και δημοκρατικό κράτος, γι αυτό και πρέπει να είμαστε ευγνώμονες και όχι επιλήσμονες, γι αυτό φθάνει στα όρια της «ύβρεως» των αρχαίων με συνέπεια την καταστροφή.

Σημασία έχει και ’μεις να έχουμε «παντ’ ανοιχτά και άγρυπνα τα μάτια της ψυχής μας». Σημασία έχει ότι οι αγώνες των υπόδουλων Ελλήνων δικαιώθηκαν με την ακατάβλητη αποφασιστικότητα και την ορμή τους που έγινε σίφουνας και εξανέμισε τους τυράννους. Σημασία έχει για μας ότι οι αδύνατοι έγιναν δυνατοί με το παντοδύναμο χέρι του Θεού. Σημασία έχει ότι όλοι, μα όλοι ορθώθηκαν σαν κύμα και σώριασαν τον βράχο (Βαλαωρίτης), καλώντας σε βοήθεια την Παναγιά, όπως ομολογεί ο Κολοκοτρώνης λέγοντας: «Παναγία μου, βοήθησε και τούτη τη φορά τους Έλληνες να εμψυχωθούν». Τα ίδια έλεγαν και ο Καραϊσκάκης και ο Κανάρης και ο Μακρυγιάννης και όλοι οι άλλοι.

Εκκλησία και Έθνος πέρασαν από τον Γολγοθά στο θαύμα και πέτυχαν να ζουν ελεύθεροι και αυτό να μην το διαπραγματεύονται μ’ όλους τους θησαυρούς του κόσμου. Το λέει χαρακτηριστικά με τον δικό της τρόπο η χήρα αγρότισσα της Μήλου μετά την επανάσταση, όταν τη ρώτησε ο Γάλλος αξιωματικός πώς περνάει, και αυτή του απάντησε αυθόρμητα «Χίλιες φορές καλύτερα με ψωμί και ελιές και να νιώθω πως είμαι λεύτερη και μάνα λεύτερων παιδιών παρά να γυρίσω στη σκλαβιά!».

Οι γραμμές αυτές ας είναι δάφνινα στεφάνια της ευγνωμοσύνης μας στους τάφους των αγωνιστών του 1821. Ευλαβικά γονατίζουμε στις θυσίες τους και τους ευχαριστούμε για τους αγώνες τους υπέρ της πίστεως και της πατρίδος μας.

Ο Παγκαλαβρυτινός Σύλλογος μένοντας πιστός στο πνεύμα τους, βεβαιώνει ότι θα αγωνίζεται μέσα από τις διάφορες εκδηλώσεις, να το μεταλαμπαδεύει στους νέους και όλο και περισσότεροι να μεθύσουν από το αθάνατο κρασί του ’21 (Παλαμάς).