Μικρή και σύντομη η ζωή...

της Πέπης Σπηλιωτοπούλου  filodimos.gr Ως γνωστόν, τα γραφεία της εφημερίδας “Φιλόδημος” και του ΡΑΔΙΟ ΑΙΓΙΟ συστεγάζονται. Συστεγάζον...

της Πέπης Σπηλιωτοπούλου 
filodimos.gr

Ως γνωστόν, τα γραφεία της εφημερίδας “Φιλόδημος” και του ΡΑΔΙΟ ΑΙΓΙΟ συστεγάζονται. Συστεγάζονται και τα όνειρά τους, που έχουν κλονιστεί τελευταία από την οικονομική κρίση κι έχουν γίνει λιγότερο μεγαλεπήβολα. Τώρα δε λέμε “σε δέκα χρόνια θα'χω κάνει αυτό” αλλά λέμε “κάτσε να'μαστε εδώ του χρόνου”. Συγχώνευση σε υπηρεσίες και Δήμους, συγχώνευση και στους στόχους, που λέμε...

Κάτι τέτοια σκεφτόμουνα όταν μπήκε στο γραφείο ο Θύμιος Φαλτάκας. Γνωστός μου από τα παλιά, όταν πήγαινα στην Εθνική Τράπεζα και για να ακριβολογώ, όταν ΕΙΧΑΜΕ χρήματα και μπαινοβγαίναμε στις Τράπεζες για περισσότερες καταθέσεις παρά αναλήψεις. Με είδε κάπως προβληματισμένη και προσπάθησε να ελαφρύνει λίγο το κλίμα. “Τι κάνεις;” μου λέει “όλα καλά;”. “Αντέχουμε ακόμα, το παλεύουμε” του απάντησα κάπως βαρύθυμη. “Άντε που δεν αντέχεις, μικρή είσαι ακόμα” μου απάντησε με ένα πολύ καλόβολο χαμόγελο, που δεν του το ανταπέδωσα γιατί δεν μπορούσα. Δεν το ένιωθα. Πώς να χαμογελάς, εξάλλου, όταν μόλις σε έχουν ενημερώσει τι ΦΠΑ θα πληρώσεις (που δεν τον έχεις εισπράξει), όταν πλησιάζει ο μήνας που πρέπει να πληρώσεις ΙΚΑ κι όταν σε κυνηγάνε ένα σωρό άλλες οικονομικές υποχρεώσεις, σε μια περίοδο που η ρευστότητα στην αγορά είναι ανέκδοτο;

Ο παλιός όμως, είναι αλλιώς. Μάλλον τα διάβασε όλα αυτά στο βλέμμα μου και απλώς μου ξαναχαμογέλασε. Έφυγα κι εγώ κάποια στιγμή από το γραφείο, τον άφησα να δίνει συνέντευξη για τη νέα του ποιητική συλλογή με τίτλο “Αμφίδρομα” (Εκδόσεις του αιγιώτη Κ.Ζαχαράκη). Γιατί ο Θύμιος, μπορεί να'ναι τραπεζικός υπάλληλος και να ασχολείται με αριθμούς και λογαριασμούς όλη μέρα αλλά τις άλλες ώρες, γράφει. Γράφει ποίηση και μάλιστα πολύ καλή.

Γύρισα αρκετά αργά και πάνω στο γραφείο μου υπήρχε ένα αντίτυπο της ποιητικής του συλλογής. Νυσταγμένη άνοιξα την πρώτη σελίδα και διάβασα την αφιέρωσή του, που με ξύπνησε και με ταρακούνησε: “Στην Πέπη, που δεν πιστεύει πως είναι μικρή”. Τι λέει μωρέ, σκέφτηκα και μισογέλασα. Άνοιξα τυχαία κι έπεσα στη σελίδα 17, όπου το μάτι μου διέτρεξε το ποίημα και σταμάτησε στην τελευταία φράση: “Είσαι μικρή τον κόσμο να λυτρώσεις/και είναι σύντομη, σαν αστραπή, η ζωή./Τα μάτια σου μην κλείνεις”

Ε αυτό, τυχαίο δεν ήταν! Ούτε ψέμα όμως. Συνέβη στ'αλήθεια. Κι ήμουν ξύπνια, το ορκίζομαι!

Θύμιο σ'ευχαριστώ, γιατί μου θύμησες πως η ζωή είναι “αλλού” κι όχι εκεί που ξωκείλω καμιά φορά, όταν ξεχνάω πως είμαι άνθρωπος και γίνομαι μόνο επιχειρηματίας. Αλλά ρόλους δεν παίζουμε όλοι σ'αυτή τη σύντομη ζωή; Ας κάνουμε και καμιά εναλλαγή, να μη βαριόμαστε κιόλας!

ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ-NEWS επιτρέπεται η αναδημοσίευση με υποχρέωση αναφοράς πηγής προέλευσης