Στο Σχολείο μου...

του Νίκου Χρ. Παπακωνσταντόπουλου  Έρημο, μελαγχολικό, θλιμμένο, λυπημένο Στέκεις με θύμησες πολλές, σχολειό μου αγαπημένο. Τις έννοιες μας ...

του Νίκου Χρ. Παπακωνσταντόπουλου 

Έρημο, μελαγχολικό, θλιμμένο, λυπημένο

Στέκεις με θύμησες πολλές, σχολειό μου αγαπημένο.

Τις έννοιες μας τις ένοιωθες, τα μυστικά, τις σκέψεις,

Τα πρώτα καρδιοχτύπια μας, του καθενός τις βλέψεις.

Πώς ήλθανε τα πράγματα! Πώς άλλαξ’ η ζωή σου!

Να την πιστέψω δε μπορώ, αυτή την αλλαγή σου!

Πουν’ οι φωνές στο διάλειμμα, του κουδουνιού ο χτύπος,

η συμβολή του δάσκαλου και γύρο σου ο κήπος;

Σπασμένα είναι τα τζάμια σου, θρανία πεταμένα,

Μεγάλ’ αγκάθια στην αυλή κι όλα παρατημένα!

Παντού στο συρματόπλεγμα εφύτρωσε ρουμάνι!

Μεγάλα δέντρα, σκιερά, εγίνηκαν οι θάμνοι!

Μια θλίψη σαν κι εσένανε την έχω στην ψυχή μου,

Όταν σε βλέπω, ή σκέφτομαι την παιδική ζωή μου!

Περήφανο να στέκεσαι, στου δρόμου σου το διάβα!

Περήφανο, που έδωσες της μάθησης τη δάδα.

(Από το βιβλίο - ποιητική συλλογή «Έμμετρα»,
του Νίκου Χρ. Παπακωνσταντόπουλου.
Εκδόσεις «Άπειρος Χώρα», 2008)
Το ποίημα αυτό γράφηκε το 2007, για το Γυμνάσιο του Σοποτού, στο οποίο σήμερα όμως έχουν γίνει σημαντικές εργασίες συντήρησης και αξιοποίησης.
Εύχομαι – ευχόμαστε όλοι – και θα κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας γι αυτό ο καθένας μας, – να μην «δούμε» ποτέ τους στίχους 9 και 10 στο σχολείο του χωριού μου, του Λειβαρζίου, που η σχολική χρονιά που τελείωσε ήταν η τελευταία, ύστερα από 151 χρόνια λειτουργίας!

ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ-NEWS επιτρέπεται η αναδημοσίευση με υποχρέωση αναφοράς πηγής προέλευσης