Δημήτριος Καλδίρης ο εκπαιδευτικός και συγγραφέας

Ο Δημήτριος Καλδίρης είναι εκπαιδευτικός και συγγραφέας. Γεννήθηκε στα Καλάβρυτα το 1933 από μητέρα νοικοκυρά και πατέρα τσαγκάρη με 6 ακόμα...

Ο Δημήτριος Καλδίρης είναι εκπαιδευτικός και συγγραφέας. Γεννήθηκε στα Καλάβρυτα το 1933 από μητέρα νοικοκυρά και πατέρα τσαγκάρη με 6 ακόμα παιδιά. Ήταν μαθητής του Δημοτικού σχολείου, όταν οι Ναζί κατέστρεψαν την πόλη και τους κατοίκους της, οπότε έχασε τον πατέρα του. Ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του στη γενέτειρά του και γράφτηκε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, όπου σπούδασε διαδοχικά Αρχαιολογία, Ιστορία, Θεολογία και Νομικά.

Κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής του θητείας, εργάστηκε στους ραδιοφωνικούς σταθμούς Κοζάνης και Φλώρινας ως παραγωγός και σχολιαστής ραδιοφωνικών εκπομπών.

Έγραψε πολλά άρθρα σε εφημερίδες, περιοδικά, εγκυκλοπαίδειες και εξέδωσε τα παρακάτω βιβλία, ανάμεσα στα οποία ξεχωρίζει "Το δράμα των Καλαβρύτων", ένα χρονικό της καταστροφής της πόλης.

Υπηρέτησε ως Διευθυντής σε πολλά Γυμνάσια και Λύκεια, ως Σύμβουλος Εκπαιδεύσεως στο Γενικό Προξενείο της Ελλάδος στην Κωνσταντινούπολη, ως Διευθυντής στο Γυμνάσιο-Λύκειο στο Ζαΐρ και έχει τιμηθεί:

Με βραβείο Ιπεκτσί.

Με Δίπλωμα μετά Αργυρού Σταυρού ΕΕΣ

Με επαίνους από τη Σχολή Αμύνης, τον Νομάρχη Πατρών, τον Γενικό Επιθεωρητή Μ.Ε. Αχαΐας, τον Γενικό Πρόξενο της Ελλάδος στην Κωνσταντινούπολη και

Με ευαρέσκεια από την Ελληνική Κοινότητα στο Ζαΐρ.

Ο Δημήτρης Καλδίρης ζει σήμερα στην Αθήνα ως συνταξιούχος Λυκειάρχης.

Εργογραφία

1963 - "Η πιο μαύρη μέρα της Κατοχής"

1965 - "Ομιλίες για όλες τις εθνικές και σχολικές εορτές"

1968 - "Σύγχρονος οδηγός εκθέσεων"

1968 - "Αριστοφάνη Βάτραχοι - Εισαγωγή-μετάφραση-σχόλια"

1977 - "Το δράμα των Καλαβρύτων"

1978 - "Δημοσθένη:Περί ειρήνης-περί Αλονήσου" Εισαγωγή-κείμενο-μετάφραση-σχόλια

1978 - "Η Βίβλος" Μεταγλώττιση στα νέα Ελληνικά

1979 - "Σύγχρονος σύμβουλος εκθέσεων"

1982 - "Λεξικό αμοιβαίων ελληνικών και τουρκικών επιδράσεων"

1986 - "Ο θρήνος των Καλαβρύτων"

1987 - "Το ξύπνημα της λευτεριάς"

1997 - "Καλάβρυτα: πώς τα είδαν οι επισκέπτες", Γη μαρτυρικών και ηρωικών αναμνήσεων

2003 - "Η Αγία Λαύρα στη λογοτεχνία"

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΛΔΙΡΗΣ “ΤΟ ΔΡΑΜΑ ΤΩΝ ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ” Εκδόσεις ΣΗΜΑΝΤΡΟ

αποσπάσματα:

Για την εκτέλεση των 77 Γερμανών αιχμαλώτων από το ΕΑΜ πολλά έχουν γραφτεί. Αρκετοί ισχυρίζονται πως η εκτέλεση ήταν μια λανθασμένη ενέργεια γιατί ήταν βέβαιο πως οι Γερμανοί θα προχωρούσαν σε τερατώδη αντίποινα. Συστήθηκε και μία επιτροπή από προκρίτους του Αιγίου που προσπάθησε - χωρίς όμως κανένα αποτέλεσμα - να αλλάξει την απόφαση των ανταρτών. Μέλος της επιτροπής εκείνης ήταν ο πατήρ Κωνστάντιος που υπηρετούσε ως ιεροκήρυκας της Μητρόπολης Καλαβρύτων και Αιγιαλείας:

Πατήρ Κωνστάντιος: Ο σκοπός της αποστολής μου, άγνωστον πώς, ήτο τοις πάσι γνωστός. Διάφοροι δε ανταρτικαί ομάδες καθ' οδόν και συναγωνισταί του ΕΑΜ μας έλεγαν ότι θα ήτο μάταιος κόπος και ότι θα έπρεπε να προσέχωμεν μήπως κρατηθώμεν και ημείς αιχμάλωτοι. Τα ίδια ηκούσαμεν και εν Σκεπαστώ παρά των διαφόρων επισήμων και ανεπισήμων μέχρι της 10 π.μ. της Κυριακής οπότε εγίναμεν δεκτοί υπό του αρχηγού.

Η συζήτησις μετά τούτου υπήρξεν οργίλου χαρακτήρος, θυελλώδης και κυρίως μεταξύ εμού και αυτού μόνον, διότι τα υπόλοιπα μέλη της επιτροπής εφοβήθησαν, ο δε του Εργατικού Κέντρου, επήρε μάλλον το μέρος των ανταρτών.(...)

Εγώ έφθασα εις το σημείον να του είπω να προσέξουν, διότι θα τους πάρωμεν όλοι "με τις πέτρες", αν επιβληθώσιν αντίποινα, πράγμα όπερ εθεώρησαν προσβολήν και εγένετο επεισόδιον.

"Είναι απειλή και πρόσεξε", μου είπεν ένας εξ Αιγίου ιατρός εκ των αρχηγών του ΕΑΜ, που παρίστατο κατά την συζήτησιν.

"Δεν υπολογίζω την ζωήν μου, όπως σεις, που κρύπτεσθε υπό ψευδώνυμα και κάνετε τον παλληκαρά εν ασφαλεία εδώ ευρισκόμενοι", του απήντησα, "και αδιαφορείτε διά τους υπολοίπους".

(...)

Ενώ δηλαδή περίπου τριακόσιοι κάτοικοι των Καλαβρύτων (άνδρες και γυναίκες) με περιεστοίχισαν και ηρώτων περί του αποτελέσματος των ενεργειών της επιτροπής, κάποιος αντάρτης του εκεί τμήματος παρενέβη κι είπεν, ότι δεν θ' απολυθούν κ.λ.π., οπότε κι εγώ αγανακτήσας τους είπα ότι "θα πάρουν τον κόσμο στο λαιμό τους", διότι αυτοί, όταν οι Γερμανοί κάνουν προς τα επάνω θα το σκάσουν, ως πάντοτε, και θα πληρώσουν οι αθώοι, απευθυνόμενος δε προς τους Καλαβρυτινούς τους είπα επί λέξει: "Εάν δεν απολυθούν οι αιχμάλωτοι, όταν μάθετε, ότι έρχονται οι Γερμανοί, να φύγετε, διότι θα σας εκτελέσουν, ή, εάν έλθουν αεροπλάνα, να κρυβήτε διότι θα σας βομβαρδίσουν..."

από το βιβλίο του ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΑΛΔΙΡΗ “ΤΟ ΔΡΑΜΑ ΤΩΝ ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ” Εκδόσεις ΣΗΜΑΝΤΡΟ

------

Μερικά ακόμη ενδιαφέροντα αποσπάσματα από το βιβλίο του Δημήτρη Καλδίρη είναι τα παρακάτω:

ο αποχωρισμός

Κάθε μια οικογένεια, κάθε μια γειτονιά, που έμπαινε στη σιδερένια εξώπορτα του σχολειού, περνούσε στις αίθουσες, χωρισμένη πλέον. Σ' άλλη αίθουσα οι άνδρες από 12 ως 80 χρονώ και σ' άλλη τα γυναικόπαιδα.

Εκείνος ο χωρισμός ήτανε πραγματικός σπαραγμός.

Οι άνδρες φιλούσανε τα παιδιά τους, έριχναν στ' απεγνωσμένα πρόσωπά τους μια τελευταία ματιά, σφούγγιζαν τα δάκρυά τους και προχωρούσαν. Κείνη η στιγμή ήτανε ανεπανάληπτη, μοναδική.

Ήτανε αιώνιος χωρισμός.

Χωρίζονταν αιώνια ανδρόγυνα, οικογένειες, αδελφοί, φίλοι, συγγενείς.

Το πλιάτσικο

Το ρολόι της εκκλησίας χτύπησε 12 το μεσημέρι όταν ξαναγύρισαν οι Διευθυντές των Τραπεζών και ο ταμίας. Όλοι τους ήτανε κίτρινοι και κατσουφιασμένοι. Τους πλησιάζουν οι άλλοι ανάστατοι και ρωτούν να μάθουν τι γίνεται στην πόλη.

"Γερμανοί αξιωματικοί, είπανε, αφού μας διέταξαν κι ανοίξαμε τα χρηματοκιβώτια, σούφρωσαν ό,τι υπήρχε μέσα. Λήστεψαν και μας τους ίδιους. Μας έψαξαν και μας πήραν τα ρολόγια, δακτυλίδια, τις βέρες μας και ό,τι άλλο πολύτιμο αντικείμενο είχαμε".

Όταν άκουσαν αυτά τα λόγια οι άλλοι μούδιασαν. Σκέψεις εφιαλτικές περάσανε από το μυαλό τους.

Λιλή Μαρλέν

Οι Γερμανοί πλησιάζουν κι αρχίζουν τις χαριστικές. Όσοι δεν κορέσθηκαν από το αίμα, δείχνουν όλη τη σαδιστική τους λαιμαργία.

Όσους ανάσαιναν, τους σέρνουν και τους πυροβολούν με τα πιστόλια και τα ατομικά τους όπλα. Σε πολλούς σχίζουν τα κεφάλια με τα τσεκούρια. Εκεί φάνηκε όλη η αγριότητά τους και η βρωμιά της ψυχής τους.

Όταν χόρτασαν από αίμα, μαζεύονταν απο τη φαλακρή ράχη του Τσιλίρα τ' αλώνια και του Καπή μπροστά στο σωρό των νεκρών. Τα μυδράλια σκύψανε τις μουσούδες τους στο χώμα, ο ουρανός καθάρισε από το θανατερό κρότο τους. Το Καλαβρυτινό κορμί ήταν κατάκοιτο και τρύπιο από τις πληγές.

Έμειναν λίγο ακόμα οι Γερμανοί μπροστά στους νεκρούς ανασαίνοντας τη μυρουδιά του αίματος. Μπαίνουν ύστερα όλοι στη γραμμή και, χαρούμενοι για τη "νίκη" τους, προχωρούν πίσω από το νεκροταφείο προς το σταθμό, τραγουδώντας τη "Λιλή Μαρλέν"...

Ο δρόμος μέχρι το Νεκροταφείο ήταν κατακόκκινος

Με τι κουράγιο ν' αρχίσουν το θάψιμο των νεκρών οι άμοιρες και ανήμπορες γυναίκες; Πώς να τους μεταφέρουν στο Νεκροταφείο; Με τι να σκάψουν να τους χώσουν; Σε τούτη τη δύσκολη ώρα ο Θεός έστειλε κουράγιο και δύναμη σ' όλες.

Κάθε μια, αφού αναγνώρισε τον δικό της, τον τραβούσε πιο πέρα και παρακαλούσε, ζητούσε βοήθεια.

Οι γέροι που γλύτωσαν έβαζαν πάνω σε μια ξύλινη σκάλα τα πτώματα και τα σώριαζαν στο Νεκροταφείο. Οι γυναίκες που 'χαν ένα νεκρό, τον δίπλωναν σε μια κουβέρτα και τον έσερναν. Η μια βοηθούσε την άλλη στο θάψιμο των ηρώων.

Ο δρόμος από τον τόπο της εκτέλεσης μέχρι το Νεκροταφείο ήταν κατακόκκινος από το αίμα.

Τι επακολούθησε

Τι θα 'τρωγαν τώρα τα γυναικόπαιδα; Με τι θα άλλαζαν τα ματωμένα ρούχα τους; Τι θα 'καναν τους τραυματίες, που δεν είχαν τα μέσα να τους περιποιηθούν; Πού θα 'μεναν τα μικρά παιδιά στην περίοδο του χειμώνα; Το θαύμα, όμως, βρίσκεται πάντα πολύ κοντά στην απελπισία.

Από τα γύρω χωριά, μόλις κόπασε η θύελλα, έφθασαν οι εθελοντές της αγάπης και πρόσφεραν τις πρώτες τους βοήθειες.

Από την Κέρτεζη, το Σκεπαστό, από τα Βραχνέικα ακόμη έφθασαν χωρικοί με ψωμί, γάλα, σταφίδα, τυρί και ό,τι άλλο βρέθηκε στο σπιτικό τους, για να προλάβουν τα σκελετωμένα ορφανά από τον βέβαιο θάνατο. Η προσφορά μιας κουβέρτας, μιας χωριάτικης βελέντζας, μιας κουρελούς στις χήρες και στα ορφανά, που έτρεμαν φοβισμένα σαν παρασυρμένα από τον αέρα φύλλα, ήταν μια σωτήρια χειρονομία.

Οι ίδιοι οι χωρικοί βοηθούσαν τη νύχτα -γιατί φοβόντουσαν τη μέρα, μήπως ξανάρθουν οι βάρβαροι- για την καλή ταφή των νεκρών. Έμπαιναν τα βράδια στην ερειπωμένη πόλη και το πρωί έφευγαν.

Τα λίγα σπίτια, που τυλίχθηκαν στους καπνούς και γλύτωσαν τη φωτιά, ήσαν γεμάτα από γυναικόπαιδα.

Όσες οικογένεις δεν είχαν "πού την κεφαλήν κλίναι", χώθηκαν στους αχυρώνες, στα κοτέτσια, κάτω από μερικούς τσίγκους, που έστησαν πρόχειρα, και πολεμούσαν με την πείνα, το κρύο, τις ψείρες, τον ψυχρό θάνατο, με τον ίδιο τέλος εαυτό τους.

από το βιβλίο του ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΑΛΔΙΡΗ “ΤΟ ΔΡΑΜΑ ΤΩΝ ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ” Εκδόσεις ΣΗΜΑΝΤΡΟ

ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ-NEWS επιτρέπεται η αναδημοσίευση με υποχρέωση αναφοράς πηγής προέλευσης