του Νίκου Χρ. Παπακωνσταντόπουλου. (Πρόκειται να συμπεριληφθεί σε μελλοντική έκδοση Λαχταρώ να γονατίσω κει που πάτησ’ Χριστός, ταπεινά να ...
του Νίκου Χρ. Παπακωνσταντόπουλου.
(Πρόκειται να συμπεριληφθεί σε μελλοντική έκδοση
κει που πάτησ’ Χριστός,
ταπεινά να προσκυνήσω
πέτρες που είδανε το Φως.
Που ακούσαν τη λαλιά του
τους ψαράδες να καλεί,
που ενοιώσαν τη ματιά του
άγια, σαγηνευτική.
Κει που πλήθη εχορτάσαν,
που θεράπευσε τυφλούς,
που ανέμοι εσωπάσαν,
που ανέστησε νεκρούς.
Κει που ’στάθη ν’ ανασάνει
κουβαλώντας το Σταυρό,
με τ’ αγκάθινο στεφάνι,
τον ιδρώτα Του καυτό,
κει που τόσα εγινήκαν,
να ρωτήσω να μου πουν
χέρι’ ανθρώπου, πως βρεθήκαν;
Πώς το μάννα το ξεχνούν;
Και οι πέτρες θα μου πούνε,
που «εσχίσθησαν» κι αυτές.
Έχουν τρόπο ν’ αγαπούνε
κι όχι πέτρινες καρδιές!
Όμως, πώς να ξεκινήσω;
Πώς είμαι’ άξιος εγώ,
τέτοιες πέτρες να πατήσω,
δρόμους Πάθους να διαβώ;
Δεν υπάρχουν σχόλια
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.