του Νίκου Χρ. Παπακωνσταντόπουλου Έλεγε ο παππούς μου, όταν ήμουν πολύ μικρός, πως άκουγε από τον δικό του παππού αυτή την ιστορία: ...
Έλεγε ο παππούς μου, όταν ήμουν πολύ μικρός, πως άκουγε από τον δικό του παππού αυτή την ιστορία:
«Μια φορά ήλθε στο χωριό, (στο Λειβάρτζι) ένας που έκανε τον ιεροκήρυκα. Ανέβηκε στον άμβωνα στην εκκλησία και μίλησε. Είπε πολλά… Είπε πως θα ’ρθει καιρός που ο άνθρωπος θα μιλάει από τη μια άκρη της γης και θα τον ακούνε στην άλλη! Είπε πως θα ’ρθει καιρός που ο άνθρωπος θα τρέχει καθιστός! Τότε κάποιοι τον περάσανε για τρελό και τον πιάσανε και τον βγάλανε έξω από την εκκλησία…»!!!
Ποιός, στ’ αλήθεια θα πίστευε πριν 60-70 χρόνια πως «η θάλασσα θα βρωμήσει»; Ποιος θα πίστευε πως «τους έσχατους καιρούς» «δια το πληθυνθήναι την ανομίαν ψυγήσεται (θα παγώσει) η αγάπη των πολλών»; (Ματθ. Κεφ. 24, εδάφ. 12). Ποιος θα πίστευε ότι «ο διάβολος θα είναι μέσα στο σπίτι και τα κέρατά του στη σκεπή» και πολλά ακόμα;
Ίσως να «διαπιστώνουμε» και να «κατανοούμε» ετεροχρονισμένα την προφητεία ή τις κάποιες προφητείες, όπως π.χ. το ότι «η θάλασσα θα βρωμήσει». Και όμως η θάλασσα «εβρώμησεν», δηλαδή ο «πολιτισμός» μας και τα χέρια μας τη βρώμησαν! Το ίδιο ή κάτι ανάλογο ίσως να συμβαίνει και με το «διάβολο και τα κέρατά του», που κάποιοι (πολλοί) λένε πως επαληθεύεται με την τηλεόραση, το ίδιο κι με τα «σιδερένια πουλιά που θα ρίχνουν φωτιά από τον ουρανό» κλπ.
Αν θέλουμε ακόμα να «δούμε» και στο πολύ μακρινό μέλλον, λένε οι ειδικοί ότι μετά από κάποια δισεκατομμύρια χρόνια(!) ήλιος θα πάψει να παράγει ενέργεια, κάτι που λέει και ο Ευαγγελιστής Ματθαίος: «ο ήλιος σκοτισθήσεται και η σελήνη ου δώσει το φέγγος αυτής» (κεφ. 24, εδάφ., 29 ).
Όμως, ας μη «δούμε» τόσο μακριά!
«Θα σας βάλουν φόρους δυσβάσταχτους», είχε προφητεύσει ο Κοσμάς ο Αιτωλός» και «η Ελλάδα θα πεινάσει» είχε προβλέψει ο π. Παΐσιος. Και μαζί με αυτές τις προφητείες τους – διδαχές τους είχαν πει και πολλά ακόμα, που είναι εύκολο για τον καθέναν να τα αναζητήσει και να τα βρει. Αν, λοιπόν, πάρουμε λίγο στα σοβαρά τις διδαχές αυτές των πατέρων, σίγουρα είμαστε εν όψει μεγάλων εξελίξεων, στο εγγύς μάλιστα μάλλον!
Ο Νίκος Παπακωνσταντόπουλος γεννήθηκε στο Λειβάρτζι του Δήμου Καλαβρύτων και είναι υγειονομικός (Διπλωματούχος Νοσηλευτής).Στο χώρο των γραμμάτων εμφανίστηκε εδώ και αρκετά χρόνια, δημοσιεύοντας αρχικά άρθρα και κείμενά του στον Επαρχιακό – Καλαβρυτινό Τύπο, καθώς και σε διάφορα περιοδικά. Το πρώτο του βιβλίο με τίτλο «Λειβάρτζι σ’ ευχαριστώ!» εξέδωσε το 2002. Δύο χρόνια αργότερα προχώρησε σε μια προσπάθεια μετάφρασης για «Τα Ευαγγέλια της Μεγάλης Πέμπτης και του Μεγάλου Σαββάτου», καθώς και άλλων περικοπών της Μεγάλης Εβδομάδος (περιορισμένος αριθμός αντιτύπων). Ακολούθησε η συλλογή ποιημάτων με τίτλο «Έμμετρα», το 2008, από τις Εκδόσεις «Άπειρος Χώρα». Το 2009 ολοκλήρωσε την ογκώδη έρευνά του με τίτλο «“Καταθέσεις” από την Νοσηλευτική μου διαδρομή». Το 2011 εκδόθηκαν τα βιβλία του «Η Φωτογραφία» και «Όταν η ελπίδα άρχισε ν’ ανατέλλει» («Άπειρος Χώρα»). Αναμένεται να εκδοθεί ακόμα και το σχεδόν ολοκληρωμένο βιβλίο του (μυθιστόρημα), με τίτλο «Αθόρυβοι εργάτες». Παράλληλα, συνεχίζει να δημοσιεύει πολύ συχνά άρθρα, κείμενα και ποιήματα σε εφημερίδες και περιοδικά (έντυπος και ηλεκτρονικός Τύπος). Ακόμα, μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζουν και οι ομιλίες του για διάφορα λογοτεχνικά και κοινωνικά θέματα.Είναι παντρεμένος με την Ελένη Γάλλιου από το Γοργόμυλο Πρέβεζας και έχουν δύο παιδιά.
