«Η φωτογραφία»

Το παρακάτω «κομμάτι» από το βιβλίο – συλλογή αφηγημάτων του Νίκου Χρ. Παπακωνσταντόπουλου «Η φωτογραφία», αναδημοσιεύεται στην «ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ N...

Το παρακάτω «κομμάτι» από το βιβλίο – συλλογή αφηγημάτων του Νίκου Χρ. Παπακωνσταντόπουλου «Η φωτογραφία», αναδημοσιεύεται στην «ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ NEWS» και αναφέρεται στους Βαλκανικούς Πολέμους 1012-13. Είναι μια μαρτυρία, από το ομώνυμο κεφάλαιο («Η φωτογραφία»), για τη φιλοπατρία και την αυτοθυσία των (κοντινών) προγόνων μας, (σε καιρούς πολέμου, 1912-13):

[…] Έλεγε μεταξύ των άλλων ο παππούλης μου, με τι τρόπο και με τι λόγια τους εμψύχωναν οι αξιωματικοί, πριν ριχθούν στη φωτιά του πολέμου. Έλεγε πώς ένοιωθαν και οι ίδιοι κάθε φορά που χάνονταν και ένας δικός τους, αλλά και πόσο ανέβαινε το ηθικό τους και ο ενθουσιασμός τους όταν κέρδιζαν μια μάχη. Έλεγε ότι κανένας τους δεν πίστευε πως θα ξαναδεί τους δικούς του, αλλά καθόλου αυτό δεν τους πτοούσε! Πόσο «χοντρό» αστείο και πόσο μεγάλο ψέμα μου φαινότανε, όταν τον άκουγα να λέει ότι κοιμόντουσαν με τα άρβυλα! Μέσα μου τον κορόιδευα! Το ίδιο έκανα και όταν μίλαγε για το βασιλιά, που πολέμαγε κι αυτός μαζί τους, στην πρώτη γραμμή! Τη μια τον έλεγε «ο μεγαλειότατος» και την άλλη με το μικρό του, «ο Κώστας», που σκέπαζε με τη χλαίνη του τα διακριτικά του αρχιστράτηγου, να μην το αναγνωρίζουν οι φαντάροι και στέκονται προσοχή μπροστά του!!! Έλεγε ακόμα για τον «Κώστα», πως σε κάθε μάχη πήγαινε εκείνος μπροστά με το γκρα και το γιαταγάνι κι ακολουθούσε ο υπόλοιπος στρατός!

Δύο μόνο από αυτές τις εκατοντάδες ιστορίες δεν έχουν ξεθωριάσει καθόλου από το μυαλό μου, λες και τις άκουσα λίγο πριν. Η πρώτη είναι τα λόγια του «μεγαλειοτάτου» και το πόσο τους εμψύχωσαν, πριν ριχτούν στη μάχη για την απελευθέρωση των Γιαννιτσών, που, φυσικά, ήταν νικηφόρα:

«“Είναι ολέθριο να παραδώσουμε στα παιδιά μας μικρότερη την Πατρίδα, απ’ ότι μας την παρέδωσαν σε μας οι γονείς μας!”!!!

»Δεν υπολογίσαμε τίποτα κανείς μας, μόλις ακούσαμε να μιλάει έτσι ο μεγαλειότατος, που τον βλέπαμε να τρέμει σύγκορμος από τη συγκίνηση κι εκεί που τη μια βροντοφώναζε, την άλλη η φωνή του πνιγότανε! Τι ψυχή είχε, ρε, παιδιά, αυτός ο άνθρωπος!.. Ριχτήκαμε στη φωτιά και δεν καταλαβαίναμε τίποτα…»!

[…]

Η άλλη αφήγηση του παππούλη που θυμάμαι καλά, ήταν για την απελευθέρωση των Ιωαννίνων, που έδειχνε να τον συγκλόνιζε πολύ περισσότερο. Κάθε φορά που την διηγιόταν σκούπιζε τα μάτια του και τα χείλη του τρέμανε:

«Όταν απελευθερώσαμε τα Γιάννινα και παραδόθηκε η πόλη από τους Τούρκους στην Ελλάδα, ο στρατός που πολεμήσαμε, εκάμαμε παρέλαση1 σε μεγάλο δρόμο της πόλης. Ήτανε Φλεβάρης και το κρύο σε περόνιαζε μέχρι το μεδούλι. Τα βουνά από δω κι από κει, ο Τόμαρος και το Μιτσικέλι, είχανε περισσότερο από ένα μπόι χιόνι και η λίμνη είχε παγώσει. Περπάταγες απάνου στον πάγο! Άντρες, παιδιά, γυναίκες, γέροι, γριές είχανε ξεχυθεί στους δρόμους. Άλλοι έχανε βγει στα μπαλκόνια, που έλεγες ότι θα πέσουνε από τον τόσο κόσμο που είχανε απάνου. Όλοι φωνάζανε, τραγουδάγανε και χορεύανε, γελάγανε και κλαίγανε από τη χαρά τους! Μπαίνανε μέσα στη γραμμή που κάναμε παρέλαση και μας αγκαλιάζανε και μας φιλήγανε! Δεν ξεκολλάγανε απ’ απάνου μας! Κλαίγαμε κι εμείς μαζί και που να κρατήσουμε βήμα για την παρέλαση! Κάτι πεντάμορφες Γιαννιωτοπούλες είχανε λουλούδια και μας πετάγανε και άλλες είχανε κολόνιες και μας ρίχνανε. Χιλιάάάάδες μπουκάλια αδειάσανε απάνου μας!... Η χλαίνη θα πήγαινε ίσα με είκοσι οκάδες από το πολύ βρέξε – βρέξε με τις κολόνιες και είχανε περικόψει ούλα μας τα σκουτιά από μέσα, μέχρι το πετσί μας! Είχε πιάσει κι έρινε και μια άγρια σκαμπακίδα2 πριν τελειώσει η παρέλαση… Πού να πάρουμε χαμπάρι από κρύο εμείς, με τέτοιο μεθύσι που είχαμε από τη συγκίνηση και την υπερηφάνεια! Ήμουνα τότε είκοσι δυο χρονών, τώρα κοντεύω τα ογδόντα και τέτοιο πράμα δεν έχω ούτε ματαειδεί, ούτε ματαζήσει!».

2 Σκαμπακίδα-ες: Μεγάλες νιφάδες χουνιού.

1 Στο Μουσείο Νεότερης Ιστορίας των Ιωαννίνων, υπάρχουν σήμερα φωτογραφίες από εκείνη την παρέλαση!

ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ-NEWS επιτρέπεται η αναδημοσίευση με υποχρέωση αναφοράς πηγής προέλευσης