της Πέπης Σπηλιωτοπούλου filodimos.gr Μου λέτε τόσα χρόνια, πως παλεύετε για το καλό μου. Ήμουν παιδί κι άκουγα στις ομιλίες σας “ΘΑ-ΘΑ...
Μου λέτε τόσα χρόνια, πως παλεύετε για το καλό μου. Ήμουν παιδί κι άκουγα στις ομιλίες σας “ΘΑ-ΘΑ-ΘΑ...για ένα λαμπρό μέλλον για τα παιδιά μας!”. Μεγάλωσα πια και δεν είμαι παιδί. Κι ακόμα για το μέλλον το δικό μου παλεύετε. Παρατήρησα πως πια δε λέτε “για τα παιδιά μας”. Με τι μούτρα, θα μου πείτε...
Έπηξε το μάτι μου να βλέπω σημαίες τα βράδια των εκλογών, από το 1981 που έχω αναμνήσεις μέχρι σήμερα. Πότε γαλάζιες και πότε πράσινες. Πότε πλαστικές και πότε υφασμάτινες. Πάντα όμως να ανεμίζουν, να μοιάζουν με απόχες που κυνηγούν όνειρα πτερόεντα. “Άντε, άμα βάλουμε καλό σημάδι, μπορεί κανένα να ζαλιστεί και να πέσει και για μας τους φουκαράδες” σαν να'λεγαν οι σημαιοφόροι.
Κάποιοι φουκαράδες είδαν φαγητό στο πιάτο τους, που δεν το είχαν ξαναδεί. Μόνο που ο άνθρωπος είναι άπληστος. Αν του δώσεις ένα κομμάτι ψωμί, αύριο θα σου ζητήσει δύο για να'χει και στην τσέπη. Κι αν του δώσεις φραντζόλα, μπορεί μετά να σου ζητήσει και μια γεμάτη κατσαρόλα. Κι αν δεν του τη δώσεις, θα'ρθει και θα στην κλέψει.
Δόθηκαν ευκαιρίες. Αλλά σε λάθος κατεύθυνση. Ο Έλληνας έμαθε (το'χε στο αίμα του αλλά τον έμαθαν και οι πολύχρωμοι πολιτικοί) πως μπορεί χωρίς να πολυεργάζεται, να'χει γεμάτη τσέπη και ζωή χαρισάμενη. Ο πιο απλός τρόπος ήταν μια θεσούλα στο Δημόσιο. Ουρές οι πατεράδες και οι θειάδες στα πολιτικά γραφεία, με γεμάτα τα καλάθια για τους πολιτευόμενους, μπας και “βολέψουν” το παιδί σε κανένα γραφειάκι, να βγάζει το ψωμί του ξεκούραστα.
Βεβαίως, υπήρξαν και πιο “σύνθετοι” τρόποι κι όσοι τους ήξεραν, κατάφεραν κι έβγαλαν μέσα σε λίγα χρόνια αμύθητα ποσά, μην έχοντας τα προσόντα και τα φόντα για κάτι τέτοιο. Με ένα απλό απολυτήριο Λυκείου κι από γλώσσες...ολίγα κορακίστικα, φόρεσαν κοστούμι κι έγιναν “κύριοι”. Κι άρπαζαν απ'όπου μπορούσαν.
Όλα αυτά φαίνεται πως τέλειωσαν, αν και οι γραβατοφόροι φελλοί συνεχίζουν να επιπλέουν. Η απειλή της πείνας και των πλειστηριασμών πλανάται σαν το κακό πουλί από πάνω μας. Τώρα μιλάμε για αδικία αλλά το φαινόμενο της αδικίας και της ανισότητας μόνο σημερινό δεν είναι.
Κι αυτό, γιατί όσοι “τα φάγανε” μαζί με τον Πάγκαλο και την παρέα του, έχουν για να φάνε και στο μέλλον. Γι'αυτούς, όμως, πληρώνουν μεν και κάποιοι “βολεμένοι” αλλά κυρίως, πληρώνουν με το αίμα τους αυτοί που προσπάθησαν τόσα χρόνια με νύχια και με δόντια να κρατηθούν τίμιοι.
Δεν τολμάτε, λοιπόν, κύριοι-κύριοι “πολιτικοί παράγοντες” να μιλάτε τώρα για το μέλλον των παιδιών μας. Σωστά. Γιατί μας πήρατε πίσω κάθε προοπτική και κάθε όνειρο που μπορεί να είχαμε (ανάμεσά τους το να κάνουμε κι εμείς παιδιά) και τώρα τα πάτε με το ζόρι για “κούρεμα”. Πιο σωστό, βέβαια, θα ήταν να το λέγαμε “ξεπουπούλιασμα”.
Αλλά εγώ δε θέλω να με ξεπουπουλιάσετε, ούτε να με κουρέψετε. Θέλω τη ζωή μου, όπως τη σχεδίαζα κι όπως θέλω να τη συνεχίσω. Σας τα έδωσα όλα, τα πρώτα μου νιάτα, την ενέργειά μου, τα προσόντα μου. Δώστε μου πίσω τη ζωή μου και ξοφλάμε!
Δεν υπάρχουν σχόλια
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.