Λειβάρτζι: Το «κάψιμο του ‘‘ΟΧΙ’’»

του  Νίκου Χρ. Παπακωνσταντόπουλου Το «κάψιμο του ‘‘ΟΧΙ’’»: Ένα «έθιμο», που τηρείται με θρησκευτική ευλάβεια κάθε χρόνο στο Λειβάρτζι! Ε...

του Νίκου Χρ. Παπακωνσταντόπουλου

Το «κάψιμο του ‘‘ΟΧΙ’’»: Ένα «έθιμο», που τηρείται με θρησκευτική ευλάβεια κάθε χρόνο στο Λειβάρτζι!

Είναι μια σπάνια και πρωτότυπη συνήθεια, σχεδόν άγνωστη και στα κοντινότερα ακόμα γύρω χωριά. Κατά πως λένε οι μεγαλύτεροι, «πρωτοξεκίνησε» στο τέλος της δεκαετίας του 50, με «το δάσκαλο τον Παναγόπουλο», από το Βερσίτσι, τις σημερινές «Σειρές». «Μάζεψε» τότε στο «νύχτωμα» τα παιδιά των μεγάλων τάξεων του σχολείου και «πήγανε και κάψανε το ‘‘ΟΧΙ’’» στους «Εγκρεμούς», αριστερά από τον Αϊ-Γιάννη.
Το «καύσιμο υλικό» που χρησιμοποιήθηκε ήταν πετρέλαιο και στάχτη, που πήραν μαζί τους. Σκάψανε εκεί με αξίνες και ξινάρια (σε όσους είχε ανατεθεί να πάρουν) ένα μεγάλο «ΟΧΙ» και μέσα έβαλαν τη στάχτη την οποία… περιέλουσαν με το πετρέλαιο και έβαλαν φωτιά! Σε άλλα παιδιά είχε ανατεθεί την ίδια ώρα να «βαρέσουν» τις καμπάνες όλων των εκκλησιών του χωριού! Λίγο αργότερα έσβησαν πολύ καλά τη φωτιά και με λαμπαδηδρομία γύρισαν στο χωριό, στο σχολείο, απ’ όπου ξεκίνησαν. Το υλικό της λαμπαδηδρομίας, τι άλλο, από το ίδιο υλικό του «ΟΧΙ», μέσα σε μικρά «ντενεκάκια», καρφωμένα πάνω σε ένα ξύλο το καθένα!
Κάθε επόμενη χρονιά, γινόταν και καλύτερη διοργάνωση στο «έθιμο», πλέον! Κάποιοι μεγαλύτεροι μάλιστα, έδιναν και μια ακόμα «γιορταστική νότα»: Έβγαιναν στις αυλές και τα ξάγναντα με τα ντουφέκια και «άναψε το πελεκούδι»!!!
Το σημείο εκείνο, στους «Εγκρεμούς», είναι ορατό και από τους τέσσερις μαχαλάδες του χωριού και έχει επικρατήσει να λέγεται «στο «ΟΧΙ». Μετά «το δάσκαλο τον Παναγόπουλο», συνέχισαν οι «διάδοχοί» του την όμορφη αυτή συνήθεια, που στην ουσία ήταν και το αποκορύφωμα των εορταστικών εκδηλώσεων της 28ης Οκτωβρίου. Εμείς οι νεότεροι και οι ακόμα νεότεροί μας δεν θυμόμαστε χρονιά που να μην «κάηκε» το «ΟΧΙ», με το ίδιο πάντα καύσιμο υλικό!
Τα τελευταία χρόνια, που στο δημοτικό σχολείο του χωριού τα παιδιά «λιγόστευαν», η συμμετοχή και η συμβολή των μεγαλύτερων παιδιών ήταν καθοριστική. Αρκετοί ακόμα Λειβαρτζινοί που ζουν στις πόλεις, πάνε στο χωριό την ημέρα αυτή για να συμμετάσχουν και να συνεορτάσουν!
Και φέτος, το 2011, παρ’ όλο που το σχολείο έκλεισε, τα Λειβαρτζινόπουλα τίμησαν με τον ίδιο ενθουσιασμό τα μηνύματα του «ΟΧΙ» και του Έπους του 40, αλλά είπαν με τον τρόπο αυτό και το δικό τους «ΟΧΙ» στη σύγχρονη υποτέλεια! Οι ντουφεκιές και οι κωδωνοκρουσίες «παρούσες» και αυτές

(Φωτογραφία: Ανδρέας Καλογήρου)

Νίκος Χρ. Παπακωνσταντόπουλος