Στο βιβλίο «ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ» τόμος A΄ του Νικολάου Ι. Πολίτη* , εκδόσεις «Γράμματα», 1994, διαβάζουμε στον πρόλογο, σελίδα 7: «Οι Παραδόσ...
«Οι Παραδόσεις, κορυφαίο έργο του Ν. Ι. Πολίτη, πρωτοεκδόθηκαν το 1904…».
Στη σελίδα 209, διαβάζουμε:
«ΤΟ ΖΟΥΔΙΟ ΠΟΥ ΠΕΤΡΟΒΟΛΟΥΣΕ
Εδώ και πενήντα χρόνους, κάτου στα Λεχουρίτικα καλύβια, ένας Λεχουρίτης δεν εμπορούσε να έμπει στο καλύβι του, γιατί κάτι τον εστράβωνε με τις πέτρες. Το είπε σε πολλούς κι επήγαν κι εκείνοι, και τους εβάραγε κι αυτούς με τις πέτρες από τη σκεπή, αλλά ποιος δεν εβλέπανε. Ένας παπάς που δεν το πίστευε, ο παπα-Σταύρος Μητρόπουλος από το Λειβάρτζι, επήγε κι εκείνος κι έπαθε τα ίδια. Εβάλανε ανθρώπους απ’ όξω και ετηράγανε μήπως ήτανε κανένας κρυμμένος και τους επετροβόλαγε, αλλά δεν είδανε κανένανε .
Τότε φέρανε το ζούδιαρη από τη Χόζοβα και το έβγαλε και το κάρφωσε το ζούδιο εις το ρουμάνι του μετοχιού των αγιώ Θοδώρω, κι από τότες δεν ματαπέταξε λιθάρια στο καλύβι.
Ο ζούδιαρης όμως εκείνος πέθανε σε κακή κατάσταση, και τα παιδιά του, που ζουν ακόμα, είναι φτωχά και ελεεινά, γιατί τα ξωτικά τον ετιμωρήσανε για την καταδρομή που τους έκανε.
(ΛΙΒΑΡΤΖΙ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΑΡΟΑΝΙΑΣ ΤΩΝ ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ)»
* Νικόλαος Ι. Πολίτης: 1852 Καλαμάτα, 1921 Αθήνα. Στα δεκατρία του χρόνια άρχισε να δημοσιεύει λαογραφικά μελετήματα στα Αθηναϊκά περιοδικά και στα δεκατέσσερά του έγινε συνεργάτης της «Πανδώρας», με το πρώτο επιστημονικό του άρθρο. Στη φιλοσοφική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, όπου σπούδασε, επέστρεψε έπειτα από μια υποτροφία στη Γερμανία, αρχικά ως Υφηγητής της Ελληνικής Μυθολογίας (1882) και έπειτα ως Καθηγητής (1890) και Πρύτανης (1907-1908). Ενεργό μέλος του Φιλολογικού Συλλόγου «Παρνασσός» από τα φοιτητικά του χρόνια, ιδρυτικό μέλος της Ιστορικής και Εθνολογικής Εταιρίας και Διευθυντής του περιοδικού «Εστία» μαζί με τον Γ. Δροσίνη, εγκαινίασε τη διδασκαλία των Νέων Ελληνικών στα σχολεία και ίδρυσε το 1908 τη Λαογραφική Εταιρία και το 1918 το Λαογραφικό Αρχείο, που προσαρτήθηκε αργότερα στην Ακαδημία Αθηνών. Το μνημειώδες έργο του που περιέλαβε τη μελέτη της νεοελληνικής μυθολογίας (1871-1874) και συλλογές παροιμιών (1899-1902), λαϊκών παραδόσεων (1904) και δημοτικών τραγουδιών (1914), του εξασφάλισε δικαιωματικά τον τίτλο του «πατέρα της ελληνικής λαογραφίας». (Το κείμενο είναι από το οπισθόφυλλο βιβλίου «ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ», τόμος Α΄) .
Ο Νίκος Παπακωνσταντόπουλος γεννήθηκε στο Λειβάρτζι του Δήμου Καλαβρύτων και είναι υγειονομικός (Διπλωματούχος Νοσηλευτής).Στο χώρο των γραμμάτων εμφανίστηκε εδώ και αρκετά χρόνια, δημοσιεύοντας αρχικά άρθρα και κείμενά του στον Επαρχιακό – Καλαβρυτινό Τύπο, καθώς και σε διάφορα περιοδικά. Το πρώτο του βιβλίο με τίτλο «Λειβάρτζι σ’ ευχαριστώ!» εξέδωσε το 2002. Δύο χρόνια αργότερα προχώρησε σε μια προσπάθεια μετάφρασης για «Τα Ευαγγέλια της Μεγάλης Πέμπτης και του Μεγάλου Σαββάτου», καθώς και άλλων περικοπών της Μεγάλης Εβδομάδος (περιορισμένος αριθμός αντιτύπων). Ακολούθησε η συλλογή ποιημάτων με τίτλο «Έμμετρα», το 2008, από τις Εκδόσεις «Άπειρος Χώρα». Το 2009 ολοκλήρωσε την ογκώδη έρευνά του με τίτλο «“Καταθέσεις” από την Νοσηλευτική μου διαδρομή». Το 2011 εκδόθηκαν τα βιβλία του «Η Φωτογραφία» και «Όταν η ελπίδα άρχισε ν’ ανατέλλει» («Άπειρος Χώρα»). Αναμένεται να εκδοθεί ακόμα και το σχεδόν ολοκληρωμένο βιβλίο του (μυθιστόρημα), με τίτλο «Αθόρυβοι εργάτες». Παράλληλα, συνεχίζει να δημοσιεύει πολύ συχνά άρθρα, κείμενα και ποιήματα σε εφημερίδες και περιοδικά (έντυπος και ηλεκτρονικός Τύπος). Ακόμα, μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζουν και οι ομιλίες του για διάφορα λογοτεχνικά και κοινωνικά θέματα.Είναι παντρεμένος με την Ελένη Γάλλιου από το Γοργόμυλο Πρέβεζας και έχουν δύο παιδιά.
