Εκείνα τα Χριστούγεννα… Μια μικρή κατάθεση ψυχής ενός ανθρώπου που όταν ήταν μικρό παιδί βίωσε μια πρωτόγνωρη εμπειρία μέσα στο πυκνό χιόνι...
Εκείνα τα Χριστούγεννα…
Μια μικρή κατάθεση ψυχής ενός ανθρώπου που όταν ήταν μικρό παιδί βίωσε μια πρωτόγνωρη εμπειρία μέσα στο πυκνό χιόνι που έπεφτε χριστουγεννιάτικα στα Καλάβρυτα κι ενώ ο οδοντωτός αγκομαχούσε πάνω στις ράγες του λέγοντας το δικό του τραγούδι περνώντας μέσα από γαλαρίες, κάτι σαν μελωδία των βράχων!...
ΣΑΝ ΜΕΛΙΣΣΙ έκαναν οι άνθρωποι στον σταθμό των ΚΤΕΛ Καλαβρύτων, που μόλις είχε φθάσει το λεωφορείο από Πάτρα με «ανταπόκριση» στον Πριόλιθο. Μελίσσι πραγματικό!.. Άλλος βοηθούσε να ξεδιπλωθεί η μεγάλη δερμάτινη σκεπή των πραγμάτων που ήσαν στο πάνω μέρος του λεωφορείου, άλλοι κατέβαζαν τα καλάθια τους κι άλλοι έτρεχαν από δω και από κει να βγάλουν εισιτήρια για τη συνέχεια του ταξιδιού τους!
Εμένα, όπως ήμουν μικρούλης κι αδύναμος, με «πέταξαν» κυριολεκτικά μαζί με κάποια πράγματα πάνω σε ένα μεταφορικό καρότσι, που το τραβούσε ο αχθοφόρος της περιοχής για να μας πάει στον οδοντωτό!
Εμένα, όπως ήμουν μικρούλης κι αδύναμος, με «πέταξαν» κυριολεκτικά μαζί με κάποια πράγματα πάνω σε ένα μεταφορικό καρότσι, που το τραβούσε ο αχθοφόρος της περιοχής για να μας πάει στον οδοντωτό!
Λίγο πριν; Λίγο μετά τα Χριστούγεννα; Δεν θυμάμαι ακριβώς!... Θυμάμαι, όμως, που έριχνε πάρα πολύ χιόνι και όλοι είμαστε ένα κινούμενο γραφικό θέαμα, όπου τα μόνα που φαίνονταν ήσαν τα μάτια μας, τα οποία αντίκριζαν ένα απίστευτο θέαμα!..
Κάποια στιγμή μάς έβγαλαν από το καρότσι και μας τοποθέτησαν όπως κι όπως μέσα σε ένα βαγόνι και –ω του θαύματος!- ξεχώρισα από τα πράγματα κι αισθάνθηκα κι εγώ άνθρωπος, αφού πατέρας μου με έβαλε και κάθισα κοντά σ’ ένα παράθυρο, όπου έβλεπα με έκπληξη τα δέντρα να κινούνται προς τα πίσω, ενώ η μηχανή του οδοντωτού των Καλαβρύτων έκανε τον δικό της περίεργο θόρυβο πάνω στα γνωστά δόντια, που υπάρχουν ανάμεσα στις ράγες!
Αυτό που έβλεπαν τα ματάκια μου δεν ήταν απλά ένα μαγευτικό θέαμα! Ήταν κάτι που δεν μπορείς να το περιγράψεις με λέξεις όσα λεξικά κι αν ανοίξεις!...Οι μεγάλες μπάλες χιονιού είχαν καλύψει τα πάντα και τα δέντρα, που είχαν ντυθεί όλα σαν νυφούλες, θαρρείς πως «χόρευαν» κι αυτά στο στροβίλισμα των νιφάδων του χιονιού, ενώ ο Βουραϊκός ποταμός συνόδευε κι αυτός με το δικό του μουρμουρητό το βαγόνι του οδοντωτού προς το Διακοφτό, όπου και το τέρμα του.
Κάποια στιγμή, αφού περάσαμε κι από τις γνωστές γαλαρίες και από δίπλα μας «χαιρετούσαν», φευγαλέα κι αυτά, τα πελώρια χιονοστολισμένα βουνά, είδα τα δέντρα να … στέκονται στη θέση τους! Δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω ότι το βαγόνι είχε σταματήσει!..
--Πάω να σου φέρω ένα σουβλάκι να φας!.., μου λέει ο πατέρας μου!.. Μη φύγεις από δω!... Έφθασα!..
Κάποια στιγμή μάς έβγαλαν από το καρότσι και μας τοποθέτησαν όπως κι όπως μέσα σε ένα βαγόνι και –ω του θαύματος!- ξεχώρισα από τα πράγματα κι αισθάνθηκα κι εγώ άνθρωπος, αφού πατέρας μου με έβαλε και κάθισα κοντά σ’ ένα παράθυρο, όπου έβλεπα με έκπληξη τα δέντρα να κινούνται προς τα πίσω, ενώ η μηχανή του οδοντωτού των Καλαβρύτων έκανε τον δικό της περίεργο θόρυβο πάνω στα γνωστά δόντια, που υπάρχουν ανάμεσα στις ράγες!
Αυτό που έβλεπαν τα ματάκια μου δεν ήταν απλά ένα μαγευτικό θέαμα! Ήταν κάτι που δεν μπορείς να το περιγράψεις με λέξεις όσα λεξικά κι αν ανοίξεις!...Οι μεγάλες μπάλες χιονιού είχαν καλύψει τα πάντα και τα δέντρα, που είχαν ντυθεί όλα σαν νυφούλες, θαρρείς πως «χόρευαν» κι αυτά στο στροβίλισμα των νιφάδων του χιονιού, ενώ ο Βουραϊκός ποταμός συνόδευε κι αυτός με το δικό του μουρμουρητό το βαγόνι του οδοντωτού προς το Διακοφτό, όπου και το τέρμα του.
Κάποια στιγμή, αφού περάσαμε κι από τις γνωστές γαλαρίες και από δίπλα μας «χαιρετούσαν», φευγαλέα κι αυτά, τα πελώρια χιονοστολισμένα βουνά, είδα τα δέντρα να … στέκονται στη θέση τους! Δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω ότι το βαγόνι είχε σταματήσει!..
--Πάω να σου φέρω ένα σουβλάκι να φας!.., μου λέει ο πατέρας μου!.. Μη φύγεις από δω!... Έφθασα!..
Νέος θόρυβος!.. Νέο ανθρώπινο μελίσσι!.. Άλλος να παίρνει τα πράγματα, άλλος να κατεβάζει βαλίτσες, άλλος ταγάρια, άλλος καλάθια και …άλλος βαρέλια. Ο αχθοφόρος του Διακοφτού μάλιστα, πάνω στη βιασύνη του, «πέταξε» κι εμένα πάνω στην καρότσα σαν ένα μικρό… τσουβαλάκι! Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί συνέβαιναν όλα αυτά, αλλά τα υπέμενα και μάλιστα με ευχαρίστηση διότι σαν μικρό παιδί ζούσα πρωτόγνωρες εμπειρίες κι από πάνω; θα έτρωγα και το … σουβλάκι!..
--Φύγαμε!.. Αυτή τη λέξη άκουσα από τον αχθοφόρο ο οποίος ρίχνει μια τελευταία ματιά πίσω στην καρότσα, όπου ήμουν κι εγώ, αλλά μη βλέποντας τίποτε άλλο, παρά μονάχα ένα άσπρο σεντόνι από το πολύ χιόνι που έπεφτε, ξεκινάει να φύγει, σέρνοντας ο ίδιος την καρότσα!..
Ήδη είχα αρχίσει να ξυλιάζω από το κρύο (αυτό καθ’ αυτό το χιόνι δεν παγώνει όταν πέφτει επάνω σου, γιατί δεν το αισθάνεσαι καθόλου, λόγω της ελαφρότητάς του, αλλά είχε αρχίσει ένα ξεροβόρι) και καθώς όλα άσπριζαν γύρω μου, βλέπω από μακριά μια άσπρη ανθρώπινη φιγούρα να τρέχει και να φωνάζει κουνώντας πάνω-κάτω τα χέρια του:
--Το παιδί!.. Το παιδί!..
Ήταν ο πατέρας μου, ο οποίος από την αγωνία του να με βρει, διότι δεν έβλεπε απολύτως τίποτε από το χιόνι που είχε καλύψει την καρότσα, άρχισε να πετάει μόνος του τα πράγματα από την καρότσα κάτω στο χώμα, μέχρι που με αντίκρισε και συνήλθε! Δεν ήξερε πώς να αντιδράσει και γεμάτος οργή λέει στον αχθοφόρο:
--Να σε βάλω κάτω να σε πατήσω, ρε κάθαρμα, που μου πήρες το παιδί...
--Ρε, μπάρμπα, δεν φταίω!.. Μη με μαλώνεις, χριστουγεννιάτικα… Νόμισα ότι ήταν για τον οδοντωτό… Δεν το έκανα επίτηδες… Να στραβωθώ και να γίνω κούπα, σου λέω...
--Φύγαμε!.. Αυτή τη λέξη άκουσα από τον αχθοφόρο ο οποίος ρίχνει μια τελευταία ματιά πίσω στην καρότσα, όπου ήμουν κι εγώ, αλλά μη βλέποντας τίποτε άλλο, παρά μονάχα ένα άσπρο σεντόνι από το πολύ χιόνι που έπεφτε, ξεκινάει να φύγει, σέρνοντας ο ίδιος την καρότσα!..
Ήδη είχα αρχίσει να ξυλιάζω από το κρύο (αυτό καθ’ αυτό το χιόνι δεν παγώνει όταν πέφτει επάνω σου, γιατί δεν το αισθάνεσαι καθόλου, λόγω της ελαφρότητάς του, αλλά είχε αρχίσει ένα ξεροβόρι) και καθώς όλα άσπριζαν γύρω μου, βλέπω από μακριά μια άσπρη ανθρώπινη φιγούρα να τρέχει και να φωνάζει κουνώντας πάνω-κάτω τα χέρια του:
--Το παιδί!.. Το παιδί!..
Ήταν ο πατέρας μου, ο οποίος από την αγωνία του να με βρει, διότι δεν έβλεπε απολύτως τίποτε από το χιόνι που είχε καλύψει την καρότσα, άρχισε να πετάει μόνος του τα πράγματα από την καρότσα κάτω στο χώμα, μέχρι που με αντίκρισε και συνήλθε! Δεν ήξερε πώς να αντιδράσει και γεμάτος οργή λέει στον αχθοφόρο:
--Να σε βάλω κάτω να σε πατήσω, ρε κάθαρμα, που μου πήρες το παιδί...
--Ρε, μπάρμπα, δεν φταίω!.. Μη με μαλώνεις, χριστουγεννιάτικα… Νόμισα ότι ήταν για τον οδοντωτό… Δεν το έκανα επίτηδες… Να στραβωθώ και να γίνω κούπα, σου λέω...
Σουβλάκι δεν έφαγα!.. Πάνω στην αγωνία του ο πατέρας μου κάπου το έβαλε και δεν θυμότανε πού… Δεν θα λησμονήσω, όμως, τη ζεστή αγκαλιά του καθώς με είχε βάλει σαν σπουργιτάκι μέσα στο παλτό του κι ενώ το τρένο των ΣΠΑΠ αγκομαχούσε μέσα στο κρύο αφήνοντας πίσω του τον μαύρο καπνό κι εμένα να κοιμάμαι βλέποντας συνεχώς αγγελουδάκια να κατεβαίνουν από τη γη στον ουρανό!..
Για σήμερα θα μου το επιτρέψετε. Φίλος σας είμαι!...
Με σεβασμό και τιμή
ΑΓΓΕΛΟΣ ΠΑΝ. ΣΑΚΚΕΤΟΣ
Δευτέρα, 26 Δεκεμβρίου 2011
Δευτέρα, 26 Δεκεμβρίου 2011
Δεν υπάρχουν σχόλια
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.