«Μια άγνωστη Ιστορία»

«Μια άγνωστη Ιστορία! (Αναδημοσίευση από «Τα νέα της Σκούπας» - εφημερίδα τρίμηνης έκδοσης της Αδελφότητας Σκούπας Άρτας) Όταν μπή...

«Μια άγνωστη Ιστορία!

(Αναδημοσίευση από «Τα νέα της Σκούπας» - εφημερίδα τρίμηνης έκδοσης της Αδελφότητας Σκούπας Άρτας)

Όταν μπήκαν οι Γερμανοί στην Αθήνα, 27 Απριλίου 1941, η πρώτη τους δουλειά ήταν να στείλουν ένα… απόσπασμα υπό τον λοχαγό Γιάκομπι και τον υπολοχαγό Έλσνιτς να κατεβάσει τη Γαλανόλευκη από τον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης και να υψώσει σβάστικα.

Δεξιά ο Παρθενώνας, αριστερά οι Καρυάτιδες. Από την ελιά της Αθηνάς οι Γερμανοί αντικρίζουν στο ακραίο σημείο του Βράχου της Ακρόπολης που δεσπόζει της πόλης, την γαλανόλευκη σημαία που θ’ αντικατασταθεί με τον αγκυλωτό σταυρό. Η εθνική Σημαία με το μεγάλο σταυρό στη μέση λάμπει και τα χρώματά της τονίζουν και τονίζονται από τον Παρθενώνα, που στέκει αγέρωχος και όμορφος όπως πάντα.

Εκεί στην θέση Καλλιθέα, στο ανατολικό σημείο του Ιερού Βράχου, ο επικεφαλής του αποσπάσματος ζήτησε από τον εύζωνο που φρουρούσε τη σημαία μας να την κατεβάσει και να την παραδώσει.

Ο απλός αυτός φαντάρος, όταν το πρωί έφτασαν μπροστά του οι κατακτητές της χώρας μας και με το δάχτυλο στη σκανδάλη των πυροβόλων τους τον διέταξαν να κατεβάσει το Εθνικό μας Σύμβολο, δεν έδειξε κανένα συναίσθημα. Δεν πρόδωσε την τρικυμία της ψυχής του. Ψυχρός, άτεγκος και αποφασισμένος, απλά αρνήθηκε. Οι ώρες περισυλλογής που μόνος του είχε περάσει δίπλα στη σημαία, το είχαν οδηγήσει στη μεγάλη απόφαση.

«ΟΧΙ»!

Αυτό μονάχα πρόφερε και τίποτε άλλο. Μια απλή λέξη, με πόση όμως τεράστια σημασία και αξία. Η Ελληνική μεγαλοσύνη σε όλη την απλή μεγαλοπρέπειά της κλεισμένη μέσα σε δύο συλλαβές! Ξέρουν απ’ αυτά οι Έλληνες!

Ο λοχαγός Γιάκομπι διέταξε έναν Γερμανό στρατιώτη να το πράξει. Ο στρατιώτης την κατέβασε και αφού με τη βοήθεια ενός συναδέλφου του την δίπλωσε προσεκτικά, την παρέδωσε στα χέρια του Έλληνα φρουρού. Ο Εύζωνας κοίταξε για λίγα δευτερόλεπτα με κατεβασμένο κεφάλι το διπλωμένο γαλανόλευκο πανί πάνω στα χέρια του. Κι ύστερα τυλίχτηκε με τη σημαία, έτρεξε ως την άκρη του Ιερού Βράχου και μπρος στα μάτια των εμβρόντητων Γερμανών ρίχτηκε μ’ ένα σάλτο στο γκρεμό, βάφοντας το εθνικό μας σύμβολο με το τίμιο αίμα του.

Οι Γερμανοί σκύβουν πάνω από το κενό: 60 μέτρα πιο κάτω κείτεται ο Εύζωνας νεκρός πάνω στο βράχο, σκεπασμένος με το σάβανο που διάλεξε. Οι δύο Γερμανοί αξιωματικοί που είναι επικεφαλής των εμπροσθοφυλακών, ο αρχηγός ιππικού Γιάκομπι και ο λοχαγός Έλσνιτς της 6ης ορεινής μεραρχίας, χρησιμοποιούν το ραδιοφωνικό σταθμό Αθηνών για να στείλουν μήνυμα στο Χίτλερ: «Μάιν Φύρερ, στις 27 Απριλίου, στις 8 και 10, εισήλθαμε εις τα Αθήνας, επί κεφαλής των πρώτων γερμανικών τμημάτων στρατού, και στις 8 και 45 υψώσαμε τη σημαία του Ράιχ πάνω στην Ακρόπολη και στο Δημαρχείο. Χάιλ, μάιν Φύρερ».

Η γερμανική στρατιωτική διοίκηση Αθηνών υποχρέωσε τη προδοτική κυβέρνηση Τσολάκογλου να δημοσιεύσει στο Τύπο ανακοίνωση, σύμφωνα με την οποία ο φρουρός της σημαίας υπέστη έμφραγμα από την συγκίνηση, όταν του ζητήθηκε να την παραδώσει. Όμως οι στρατιώτες και οι επικεφαλής του γερμανικού αποσπάσματος είχαν συγκλονιστεί απ’ αυτό που είδαν και δεν κράτησαν το στόμα τους κλειστό. Στις 9 Ιουνίου η είδηση δημοσιεύθηκε στην DAILY MAIL με τίτλο: «A Greek carries his flag to the death» (Ένας Έλληνας φέρνει τη Σημαία του ως το θάνατο).

Η θυσία του Έλληνα στρατιώτη έγινε αιτία να εκδοθεί διαταγή από το Γερμανό φρούραρχο να υψώνεται και η ελληνική σημαία δίπλα στη γερμανική. Μέχρι πριν λίγα χρόνια, εκεί στα Αναφιώτικα, κάτω από τον Ιερό Βράχο, ζούσαν ακόμα αυτόπτες μάρτυρες που είδαν το παλληκάρι να γκρεμοτσακίζεται μπροστά στα μάτια τους τυλιγμένο με τη γαλανόλευκη. Και κάθε χρόνο στο μνημόσυνό του, στις 27 Απριλίου, άφηναν τα δάκρυά τους να κυλίσουν στη μνήμη του. Ουδείς ενδιαφέρθηκε ποτέ να καταγραφεί η μαρτυρία τους.

Το όνομα του ηρωικού αυτού έζωνα είναι ΚΟΚΙΔΗΣ Κων/νος, τον οποίο όμως ούτε η επίσημη πολιτεία, ούτε και η Ελληνική κοινωνία ανέδειξε όπως επιβάλλονταν και όπως έπραξε για άλλους, όπως τον Μ. ΓΛΕΖΟ, Απ. ΣΑΝΤΑ κ.ά. Μας τον έχουν κρύψει, μας τον έχουν κλέψει. Κλείστε αυτόν το Εθνομάρτυρα στην ψυχή σας κοντά στους άλλους. Απαιτείστε να γραφεί τ’ όνομά του στα σχολικά βιβλία της Ιστορίας. Ψιθυρίστε το, έστω και βουβά μέσα σας, κάθε φορά που αντικρίζετε τη Σημαία μας.

Πείτε στα παιδιά σας ότι αυτή η σημαία έχει βυζάξει ποταμούς Ελληνικού αίματος, για να μπορεί αγέρωχη να κυματίζει την τιμή και την αξιοπρέπειά μας και την οποία οφείλουμε όλοι να την σεβόμαστε και να την τιμάμε σαν κάτι το ιερό για την Χώρα μας».

Νίκος Χρ. Παπακωνσταντόπουλος