Στην οροσειρά του Ερύμανθου και στις κορφές του , σύνορα με Κέρτεζη-Λεχούρι και Καμενιάνους, υπάρχει μικρό οροπέδιο με ονομασία Καπρίβενα....
Στην οροσειρά του Ερύμανθου και στις κορφές του , σύνορα με Κέρτεζη-Λεχούρι και Καμενιάνους, υπάρχει μικρό οροπέδιο με ονομασία Καπρίβενα. Που πήρε το όνομά της; Μα φυσικά από τον Ερυμάνθιο κάπρο. Ο Ερυμάνθιος κάπρος σύμφωνα με την μυθολογία, ήταν ένας τεράστιος αγριόχοιρος είχε χαρίσει η Θεά Άρτεμις στον Ερύμανθο. Η Καπρίβαινα αποτελούσε το ιδανικό μέρος για τον κάπρο με πολλές βελανιδιές αλλά και το καστανόδασος της Κέρτεζης. Από εκεί εξορμούσε σε ολόκληρη την περιοχή της Ψωφίδος και του Λασιώνα στην Πελοπόννησο, όπου τρομοκρατούσε και κατέστρεφε τα σπαρτά των χωρικών, ενώ με τους χαυλιόδοντες του ξέσκιζε όποιο ζώο έβρισκε μπροστά του. Αυτό το αγρίμι ενοχλούσε ακόμη και τους Κενταύρους, οι οποίοι δεν μπορούσαν να το αντιμετωπίσουν όταν κατέβαινε για τροφή (βελάνι) στο δάσος της Φολόης και για νερό στο φαράγγι.
Ο πρόεδρος των εν Αθήναις Κερτεζιτών Νίκος Κωστατντακόπουλος έβαλε την ιδέα για συναπάντημα Καλαβρυτινών στη Καπρίβενα αρχές Αυγούστου και όπως όλα δείχνουν η ιδέα βρίσκει πολλούς υποστηρικτές. Περισσότερα αργότερα........
Ο Ευρυσθέας ανέθεσε στον Ηρακλή να συλλάβει τον κάπρο και να τον φέρει ζωντανό στο Άργος, βέβαιος ότι ο Ηρακλής δεν θα μπορούσε να το πιάσει. Ο ήρωας όμως, προτού βγει για κυνήγι, πέρασε από τον φίλο του Κένταυρο Φόλο για να πάρει πληροφορίες για το άγριο ζώο. Έπρεπε να έχει επιδεξιότητα, ώστε να μην το σκοτώσει, γιατί ο άθλος του δεν θα εκτελείτο, αλλά ούτε και να το πλησιάσει από μπροστά γιατί θα τον ξέσκιζε με τα άγρια δόντια του. Έπρεπε λοιπόν να το προσεγγίσει από τα πλάγια και να το δέσει.
Ο ήρωας όμως κατόρθωσε να το πιάσει με το εξής τέχνασμα: το φόβισε, το καταδίωξε και το οδήγησε σε ένα χιονισμένο μέρος όπου και παγιδεύτηκε. Ο Ηρακλής το έπιασε, το έδεσε και το πήρε στους ώμους του ζωντανό και το μετέφερε στις Μυκήνες. Αντικρίζοντας το ο Ευρυσθέας φοβήθηκε και κρύφτηκε σε ένα χάλκινο πιθάρι
Στην περιοχή, λόγω του δάσους και της βελανιδιάς, από τους αρχαίους χρόνους ήταν ανεπτυγμένη η χοιροτροφία. Για να τιμήσουν τα ζώα είχαν φτιάξει τη Χρυσή Γουρούνα με τα δώδεκα χρυσά γουρουνόπουλα, που πολλοί αρχαιοκάπηλοι ψάχνουν ακόμα να βρουν.
Το γουρούνι μέχρι και το 1960 ήταν η κυριότερη τροφή των κατοίκων. Το έσφαζαν την τσικνοπέμπτη και έτρωγαν όλο το χρόνο, με την δημιουργία του νόστιμου παστού (τσιγαρίδες).
*φωτο Ερύμανθος Λεχούρι (Γιάννης Παπλάς)
Δεν υπάρχουν σχόλια
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.