του Νίκου Χρ. Παπακωνσταντόπουλο υ Αν κάτσει κανείς να σκεφθεί πόσες και πόσες αντιθέσεις, ανασφάλειες και αδικίες συναντάει ο Έλληνας πολί...
Αν κάτσει κανείς να σκεφθεί πόσες και πόσες αντιθέσεις, ανασφάλειες και αδικίες συναντάει ο Έλληνας πολίτης, όχι μόνο σε βαρύνοντα, αλλά και σε καθημερινά θέματα που τον αφορούν, σίγουρα θα τον έπιανε, τουλάχιστον, απελπισία!
Είχε πει ο πρώτος κυβερνήτης της Ελλάδος, ο Ιωάννης Καποδίστριας:
«Ελπίζω ότι όσοι εξ' υμών συμμετάσχουν εις την Κυβέρνησιν θέλουν γνωρίσει μεθ' εμού ότι εις τας παρούσας περιπτώσεις, όσοι ευρίσκονται εις δημόσια υπουργήματα δεν είναι δυνατόν να λαμβάνουν μισθούς αναλόγως με τον βαθμό του υψηλού υπουργήματός των και με τας εκδουλεύσεις των, αλλ’ ότι οι μισθοί ούτοι πρέπει να αναλογούν ακριβώς με τα χρηματικά μέσα, τα οποία έχει η Κυβέρνησις εις την εξουσίαν της[…] Εφ όσον τα ιδιαίτερα εισοδήματά μου αρκούν διά να ζήσω, αρνούμαι να εγγίσω μέχρι και του οβολού τα δημόσια χρήματα, ενώ ευρισκόμεθα εις το μέσον ερειπίων και ανθρώπων βυθισμένων εις εσχάτην πενίαν».
Σε αντίθεση με τη ρήση (και τη θέση) αυτή του μεγάλου αυτού Έλληνα, ένας αριθμός πολιτικών και μεγάλων κρατικών «πολυθρόνων» δεν μας έχουν πείσει ότι από τη θέση τους υπηρετούν το λαό, σύμφωνα με τον «νενομισμένον όρκον» τους. Μάλλον το αντίθετο και η αλαζονεία σε κάποιες περιπτώσεις περισσεύει! Βλέπουμε-διαβάζουμε-ακούμε να κυκλοφορούν με λιμουζίνες εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ(!) και να περιτριγυρίζονται από δεκάδες ακριβοπληρωμένους συμβούλους, την ίδια ώρα που απαιτούν από τον κοσμάκη να ζει με λιγότερα από 400 ευρώ το μήνα! Το δυσανάλογο δε είναι ότι ο πολίτης έχει τη… δυνατότητα να εμπαίξει τον πολιτικό μόνο μια φορά στα τέσσερα χρόνια, αφού όσοι τον «πλησιάζουν» να αποσπάσουν την ψήφο του, δεν είναι σίγουρο ότι την έχουν και εξασφαλισμένη!
Κάποιους άλλους καιρούς, εξαιρετικά δύσκολους για τη χώρα μας, άνθρωποι που μόχθησαν σε όλη τους τη ζωή διέθεσαν ό,τι απέκτησαν να ευεργετήσουν την Πατρίδα! Είναι οι Εθνικοί Ευεργέτες, στους οποίους πάντα (και θέλω να πιστεύω όλοι) υποκλινόμεθα! Σήμερα τα «πράγματα» έχουν αντιστραφεί άρδην και πολλοί είναι οι εύποροι που πασχίζουν να γίνουν ευπορότεροι, απογυμνώνοντας με κάθε αθέμιτο τρόπο την ίδια τους την Πατρίδα! Φυσικά, όχι μόνο εύποροι, αλλά και μη εύποροι, «συναγωνίζονται» για το ποιος θ’ «αρπάξει» περισσότερα! Θα ήταν υπερβολή να λέγαμε πως με τέτοιες «δραστηριότητες» γίναμε οι ίδιοι εχθροί της δικής μας της Πατρίδας;
Στη χώρα μας «βάζουν πλάτη» πάντα οι μη έχοντες, ενώ οι «έχοντες και οι κατέχοντες» είναι στο απυρόβλητο! Φτάνουμε έτσι στο σημείο να φυλακίζεται κάποιος που χρωστάει λίγα ευρώ στο Δημόσιο, ενώ άλλος που χρωστάει αστρονομικά ποσά έχει ευεργετική αντιμετώπιση και προστασία! Γι αυτό και πολλοί μιλάνε για «φτωχή χώρα με πλούσιους πολίτες» (και πρέπει να συγκεκριμενοποιήσουμε πως οι «πλούσιοι πολίτες» δεν είναι η πλειοψηφία, ίσως όμως αυτό είναι και μια παγκόσμια πρωτοτυπία).
Κορυφαίοι παράγοντες του Υπουργείου Παιδείας «υπερασπίζονται» και «αγωνίζονται» και «προβάλλουν» τη δημόσια παιδεία, αλλά τα δικά τους παιδιά τα στέλνουν στα κολέγια και στα πανεπιστήμια του εξωτερικού για σπουδές!
Λέμε ακόμα πως έχουμε «δωρεάν παιδεία», τη στιγμή που η παραπαιδεία ανθεί και χωρίς αυτήν τα παιδιά μας δεν πρόκειται να «δουν» πόρτα ΑΕΙ να ανοίξει! Παράλληλα, εκπαιδευτικοί που στην πράξη κρίνονται ανεπαρκείς στα δημόσια σχολεία, οι ίδιοι μπορεί σε ιδιωτικά και σε φροντιστήρια να έχουν μεγάλο όνομα! Κι αν γυρίσουμε μόλις λίγες δεκαετίες πίσω, ήταν «κατάρα» για τον εκπαιδευτικό, αν τον συνόδευε «κακό όνομα» (στο δημόσιο σχολείο, φυσικά)!
Ο μέσος Έλληνας (αν υπάρχει «μέσος», μετά τις «οικονομικές ανακατατάξεις» των ημερών μας στην Ελλάδα) είναι εγκλωβισμένος σε ένα σύστημα παιδείας χωρίς προοπτικές: Όλοι θέλουμε να σπουδάσουν τα παιδιά μας σε ΑΕΙ, στερούμαστε βασικά αγαθά να ανταπεξέλθουμε στις ανάγκες αυτές, αλλά τα πτυχία τους είναι χωρίς «αντίκρισμα», χωρίς δυνατότητα εύρεσης εργασίας!
Πώς θα ήταν υπερβολή να ειπωθεί ότι δεν συμβαίνει κάτι ανάλογο και στο χώρο της υγείας, αφού αν δε βάλουμε το «φακελάκι» στο χέρι του γιατρού, νοιώθουμε ανασφάλεια, μήπως «δεν θα μας κοιτάξει καλά»; Και στις πολλές – στις περισσότερες – περιπτώσεις που αυτό δεν «απαιτείται», το σύστημα είναι τέτοιο που αν δεν «λειτουργήσει» κανείς έτσι, ή αν δεν καταφύγει στον ιδιωτικό τομέα, η πιθανότητα να βρεθεί στον άλλο κόσμο κάτι δεκάδες χρόνια νωρίτερα είναι σχεδόν εξασφαλισμένη!
Σε δύσκολους καιρούς για την πατρίδα μας οι περισσότερες οικογένειες ήσαν πολύτεκνες και μεγάλωναν τα παιδιά τους αθόρυβα. Τώρα, σε καιρούς ευημερίας (μέχρι «χθες», τουλάχιστον), αρκετοί από εκείνους που αποκτούν μετά… βίας ένα παιδί, θα ήθελαν πολύ να γίνει το θέμα τους πρωτοσέλιδο, θέλοντας να δείξουν ότι «κάτι έκαναν»!
Ποιος ακόμα μπορεί να ισχυριστεί ότι αν η ζωή τού φανεί γενναιόδωρη (και φτάσει να γίνει απόμαχος), θα απολαύσει το συνταξιοδοτικό δικαίωμα, στο οποίο έχει υποχρεωτικά επενδύσει σε όλο του τον εργασιακό βίο;
Πόσες, στ’ αλήθεια, ακόμα αντιθέσεις και πόσες ανασφάλειες και πόσες αδικίες νοιώθουμε να «ξεδιπλώνονται» καθημερινά στη ζωή μας; Σε ποια «φάση» της ζωής του ο Έλληνας πολίτης αισθάνεται προστατευμένος από την πολιτεία;
Δεν υπάρχουν σχόλια
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.