Τεχνολογία και μοναξιά

του Νίκου Χρ. Παπακωνστατόπουλου*   Είχαν πολύ ζωντάνια τα χωριά της επαρχίας μας – τα χωριά της πατρίδας μας, τις περασμένες δεκαε...

του Νίκου Χρ. Παπακωνστατόπουλου* 

Είχαν πολύ ζωντάνια τα χωριά της επαρχίας μας – τα χωριά της πατρίδας μας, τις περασμένες δεκαετίες. Η αιτία έχει πολυειπωθεί: η αστυφιλία. Αλλά και τα τελευταία χρόνια, που οι κάτοικοι είχανε μείνει λίγες δεκάδες, (όπως και σήμερα), η ζωντάνια που υπήρχε άρχισε να χάνεται απότομα και τα βουνά, oι ρεμετιές κι οι μαχαλάδες ξαφνικά να βουβαίνονται. Εκτός από τις γνωστές δραστηριότητες, ήταν και κάτι ακόμα που τόνιζε τόσο πολύ τότε και νοσταλγικά σήμερα τα χωριά μας: Έβγαιναν οι άνθρωποι στα παράθυρα, στα μπαλκόνια, στις αυλές και φώναζαν ο ένας τον άλλον: «Γάννηηηη!», «Κώσταααα! Ρε, Κώσταααα!», «Ανδριάναααα!». Το ίδιο γινόταν και με τους τσοπάνηδες από το ένα καταράχι στο άλλο, ή από τη μία πλαγιά στην άλλη: «Ρε, Πάνοοο! Έχασα δυο προβατίνες, μήπως τις βλέπειειεις;». Ή, «Βασίληηηη! Άστα να βόσκουνε κι έλα να κάμουμε τσιγάρο, ρεεεε!». Το ίδιο και με τους κυνηγούς, το ίδιο και με τους εργάτες στα χωράφια. Και μέχρι να χαθεί η φωνή, αντιλαλούσε δυο και τρεις και τέσσερις φορές γύρο – γύρο! Πολύ συχνά περίμεναν κάποιοι να τελειώσουν οι άλλοι την κουβέντα τους, για να μπορέσουν να συνεννοηθούν και μεταξύ τους!

Ένοιωθες και μ’ αυτόν τον τρόπο το πόσο πολύ έσφυζε από ζωή το χωριό.

Αν ξαναγυρίσουμε σήμερα στα χωριά μας, αυτού του είδους τη ζωντάνια δεν θα την γνώριζαν οι νεότεροι. Μπορεί μέσα στις εκκλησιές μας να ξαναστριμωχνόμαστε, μπορεί τα καφενεία να γέμιζαν ασφυκτικά με θαμώνες και οι πλατείες με κόσμο, αλλά αυτές οι φωνές δεν θα ξανακούγονταν. Αιτία; Τι άλλο, τα κινητά τηλέφωνα! Και μάλιστα, όπως μάθαμε να κάνουμε κατάχρηση και εδώ, ίσως η κατάσταση να ήταν πολύ χειρότερη απ’ αυτήν που φανταζόμαστε… Πού και πού μπορεί να άκουγες καμιά φωνή, μόνο απ’ αυτούς που θ’ αχούγιαζαν τις κουρούνες και τα γεράκια!

Έγινε και το κινητό ένα ακόμα μέσο – επίτευγμα της τεχνολογίας, που μας φέρνει πιο κοντά, αλλά και μας απομακρύνει ταυτόχρονα. Δυστυχώς και ευτυχώς!

Νίκος Παπακωνσταντόπουλος

Ο Νίκος Παπακωνσταντόπουλος γεννήθηκε στο Λειβάρτζι του Δήμου Καλαβρύτων. Πέραν του λειτουργήματός του (Διπλωματούχος Νοσηλευτής) δραστηριοποιείται και στο λογοτεχνικό χώρο, με εκδόσεις βιβλίων και δημοσιεύσεις άρθρων στον έντυπο και ηλεκτρονικό Τύπο. Είναι παντρεμένος με την Ελένη Γάλλιου από το Γοργόμυλο Πρέβεζας και έχουν δύο παιδιά.