Από καιρό παρακολουθούμε ένα αρνητικό κλίμα για τις παρελάσεις στη χώρα μας (κυρίως «εισαγόμενο»), που δυστυχώς όμως βρίσκει και «εγχώριους»...
Από καιρό παρακολουθούμε ένα αρνητικό κλίμα για τις παρελάσεις στη χώρα μας (κυρίως «εισαγόμενο»), που δυστυχώς όμως βρίσκει και «εγχώριους» υποστηρικτές. Κάποιοι λένε πως είναι «καθεστωτικό κατάλοιπο». Άλλοι, πως έχουν χάσει τη σημασία και τη βαρύτητά τους. Κάποιοι τρίτοι πως είμαστε από τις ελάχιστες χώρες στις οποίες γίνονται ακόμα παρελάσεις. Ίσως να υπάρχουν και «τέταρτοι» και «πέμπτοι», ο καθένας με τις δικές του απόψεις.
Το ότι η χαλάρωση των Ηθών και των Αξιών έχει δώσει στις παρελάσεις χαρακτήρα… πασαρέλας, είναι μια πραγματικότητα! Πραγματικότητα επίσης είναι πως και εδώ δεν βλέπουμε τον ενθουσιασμό, τον παλμό και την «πειθαρχία» που βλέπαμε κάποια χρόνια πριν.
Σε όλο αυτό το αρνητικό κλίμα έρχεται να προστεθεί και η ανησυχία για την πρόκληση επεισοδίων από «αγανακτισμένους πολίτες», όπως έχει παρατηρηθεί τον τελευταίο καιρό.
Η αγανάκτηση των πολιτών/του λαού, όταν βιώνει την αδικία και την καταπάτηση δικαιωμάτων του είναι δεδομένη και σαφώς δικαιολογημένη. Οι δε εκδηλώσεις προς αυτή την κατεύθυνση είναι όχι μόνο απόλυτα σεβαστές, αλλά και επιβεβλημένες. Προσωπική μου (και όχι μόνο) εκτίμηση όμως είναι πως πρέπει να δείχνουμε αυτοσυγκράτηση και να μην «συνυπάρχουν» τέτοια επεισόδια με τις παρελάσεις, στις οποίες η μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων δίνουμε μια ιδιαίτερη βαρύτητα: Τις θεωρούμε αναπόσπαστο κομμάτι των Εθνικών μας Επετείων και μέσω αυτών υποκλινόμαστε και αποδίδουμε τιμές στις Μεγάλες Μορφές των Αγώνων για την Ελευθερία της Πατρίδας μας. Οι τιμές, άλλως τε, δεν αποδίδονται στους «επισήμους» αλλά σ’ Εκείνους που στέριωσαν την Ελλάδα μας. Κι αν θέλουμε να προχωρήσουμε ακόμα παραπέρα, οι παρελάσεις είναι και παρεχόμενη παιδεία στη νεολαία μας (και όχι μόνο).
Πιστεύεται πως θα είναι φρονιμότερο να επιδιώξουμε να ανατρέψουμε αυτές τις αρνητικές καταστάσεις για τις παρελάσεις και στις παρελάσεις. Τόσο με τη χαλάρωση στην προσήλωση της αξίας «παρέλαση» όσο και με τα επεισόδια, «υποδαυλίζουμε» το θεσμό τους και βάζουμε «βούτυρο στο ψωμί» όλων εκείνων που απεργάζονται αυτό το «κομμάτι» της Εθνικής μας Ταυτότητας.
--------------------------
Ο Νίκος Παπακωνσταντόπουλος γεννήθηκε στο Λειβάρτζι του Δήμου Καλαβρύτων και είναι υγειονομικός (Διπλωματούχος Νοσηλευτής).
Στο χώρο των γραμμάτων εμφανίστηκε εδώ και αρκετά χρόνια, δημοσιεύοντας αρχικά άρθρα και κείμενά του στον Επαρχιακό – Καλαβρυτινό Τύπο, καθώς και σε διάφορα περιοδικά. Το πρώτο του βιβλίο με τίτλο «Λειβάρτζι σ’ ευχαριστώ!» εξέδωσε το 2002. Δύο χρόνια αργότερα προχώρησε σε μια προσπάθεια μετάφρασης για «Τα Ευαγγέλια της Μεγάλης Πέμπτης και του Μεγάλου Σαββάτου», καθώς και άλλων περικοπών της Μεγάλης Εβδομάδος (περιορισμένος αριθμός αντιτύπων). Ακολούθησε η συλλογή ποιημάτων με τίτλο «Έμμετρα», το 2008, από τις Εκδόσεις «Άπειρος Χώρα». Το 2009 ολοκλήρωσε την ογκώδη έρευνά του με τίτλο «“Καταθέσεις” από την Νοσηλευτική μου διαδρομή». Το 2011 εκδόθηκαν τα βιβλία του «Η Φωτογραφία» και «Όταν η ελπίδα άρχισε ν’ ανατέλλει» («Άπειρος Χώρα»). Αναμένεται να εκδοθεί ακόμα και το σχεδόν ολοκληρωμένο βιβλίο του (μυθιστόρημα), με τίτλο «Αθόρυβοι εργάτες». Παράλληλα, συνεχίζει να δημοσιεύει πολύ συχνά άρθρα, κείμενα και ποιήματα σε εφημερίδες και περιοδικά (έντυπος και ηλεκτρονικός Τύπος). Ακόμα, μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζουν και οι ομιλίες του για διάφορα λογοτεχνικά και κοινωνικά θέματα.
Είναι παντρεμένος με την Ελένη Γάλλιου από το Γοργόμυλο Πρέβεζας και έχουν δύο παιδιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.