«Στου Μπουζιώτη το ρέμα!..»

Θύμησες και αναμνήσεις!.. Μισό αιώνα φορτωμένο το κεφάλι μας από τόσα και τόσα, που είδαμε ή βιώσαμε στα παιδικά μας χρόνια, ας καταθέσουμε...

Θύμησες και αναμνήσεις!.. Μισό αιώνα φορτωμένο το κεφάλι μας από τόσα και τόσα, που είδαμε ή βιώσαμε στα παιδικά μας χρόνια, ας καταθέσουμε άλλη μία νοσταλγική ανάμνηση, όπως ακριβώς έρχεται για να «λουστράρει» τη σκονισμένη απ’ την πολυκαιρία μνήμη μας!..

Ο Άγγελος Π. Σακκέτος (αριστερά), ως μαθητής της «εβδόμης» (Ε΄ τάξεως παλιού εξαταξίου Γυμνασίου ή Β΄ Τάξεως Λυκείου), με τον κατά ένα χρόνο μικρότερο συμμαθητή, φίλο και συμπατριώτη του, Παναγιώτη Φωτίου Ζαφειρόπουλο (δεξιά), μαθηματικό σήμερα, καθώς συζητούν για πολλά φιλοσοφικά θέματα στη Δάφνη Καλαβρύτων, όπου τελείωσαν και οι δύο το ίδιο σχολείο. Η φωτογραφία είναι τραβηγμένη το 1968. 

--Βάρα το γαϊδούρι, Πάνο, να’ρθει σιαδώ (= ίσα εδώ)!...

--Το βαράω, μάνα!.., έλεγε ο φίλος μου, ο Παναγιώτης Ζαφειρόπουλος, μαθηματικός σήμερα, που έπαιζε μαζί μου «δηλωτή», κάτω στου Μπουζιώτη το ρέμα!.. Παίζε, μου λέει, κι ας τη μάνα μου να φωνάζει!..

--Θα μας δει η μάνα σου!... Πήγαινε να βαρέσεις το γαϊδούρι!..

--Μη φοβάσαι, έχει αργαλειό!... Παίζε, σου λέω, … εφτά σπαθί!...

--Βρε πήγαινε!.. Θα μας δει και θα το πει στον πατέρα σου!..

--Εφτά σπαθί, σου λέω!.. Θα παίξεις;

--Όχι, θα μας δει η μάνα σου!..

--Καλά, πηγαίνω κι έρχομαι!.. Μην ανακατώσεις τα χαρτιά!…

Χρυσό παιδί, ο Παναγιώτης της Γιωργιάς! Πάντα πρόσχαρος και πανέξυπνος!.. Πολλές φορές μού έφερνε κρυφά τις «λύσεις» στα μαθηματικά κι ας ήταν ένα χρόνο μικρότερός μου!... Τον αγαπούσα πολύ γιατί, πέραν των άλλων, ήταν ο μόνος που με καταλάβαινε και με έκανε συχνά παρέα!.. Είχαμε, όμως, και πολλά κοινά ενδιαφέροντα. Ελληνισμός, Ορθοδοξία (ο πατέρας του, ο θείος μου ο Φώτης, ήταν απ’ τους πιο ωραίους και καλλικέλαδους ψάλτες της περιοχής), Πολιτισμός, Φιλοσοφία και τόσα άλλα…

Κι όλα αυτά στου Μπουζιώτη το ρέμα!.. Ένα ειδυλλιακό μέρος γεμάτο οπωροφόρα δέντρα (κερασιές, καρυδιές, καστανιές) και ένας κήπος κατάφυτος από όλα τα κηπευτικά (λάχανα, μαρούλια, φασόλια, κανά καλαμπόκι….). Εκεί δίπλα, όπου σιγομουρμούριζε το δικό του σκοπό το γάργαρο νερό του ξεροπόταμου, που όταν έβρεχε, βρε παιδιά, κατέβαζε από κλαδιά μέχρι … κορμούς δέντρων!

Στο ρέμα του Μπουζιώτη, λοιπόν! Εκεί είχα τις περισσότερες αναμνήσεις!... Εκεί μέσα, σε ηλικία 15 ετών, κι ενώ τα τζιτζίκια είχαν στήσει τη δική τους μουσική συναυλία, πρωτόγραψα έργο. Το πρώτο λογοτεχνικό έργο της ζωής μου «Ο Χαμένος Πατέρας», ένα έμμετρο διήγημα με χιλιάδες στίχους που το ’στειλα ο ’βλογημένος στο περιοδικό του «Ερυθρού Σταυρού», για δημοσίευση και δεν το έχω πια…

Στο ρέμα του Μπουζιώτη! Κάτω από τις φυλλωσιές και τα τιτιβίσματα των πουλιών, εκεί όπου σε ηλικία 16 ετών (πήγαινα στην πρώτη λυκείου), έγραψα το δεύτερο λογοτεχνικό μου έργο: «Διαβατήριο για την Κόλαση», ένα μυθιστόρημα, που το έστειλα κι αυτό στο περιοδικό του «Ερυθρού Σταυρού» για να το χάσω κι αυτό, όπως το άλλο. Μικρό παιδί ήμουν, δεν ήξερα πού ν’ απευθυνθώ…

--Δεν πιστεύω να τ’ ανακάτεψες τα χαρτιά; μου είπε ο Παναγιώτης, μόλις επέστρεψε από την αποστολή του. Και πού να σου πω ένα μυστικό…

--Τι, ρε Παναγιώτη; είπα κι άφησα αμέσως την «κολιτσίνα» (έτσι λέγαμε την τραπουλόχαρτα) κάτω, για ν’ ακούσω με μεγάλη αδημονία τα νέα, διότι ο Παναγιώτης είχε γίνει ένα πραγματικό … πρακτορείο ειδήσεων, επειδή ο πατέρας του διατηρούσε ένα είδος παντοπωλείου (του «Μπουζιώτη το μαγαζί», όπως λέγαμε), το οποίο βρισκόταν κάτω από τον κεντρικό πλάτανο του χωριού και πήγαινε πολύς κόσμος εκεί όπου τα νέα του χωριού έφθαναν το ένα μετά το άλλο! 

--Ξέρεις.. ο Γιάννης έκλεψε τη γυναίκα τού…

--Ποιανού, ρε;

--Του …

--Λέγε, ρε Πάνο, γιατί δεν μιλάς και μ’ αφήνεις σε αγωνία;

--Παναγιώτη, το βάρεσες το γαϊδούρι; ακούγεται ξανά η φωνή της μάνας του!

--Έρχεται, μάνα!.., είπε ο Παναγιώτης, μόλις άκουγε τη φωνή της μάνας του η οποία βρισκόταν κάτω από το «αλωνάκι» (= περίβολος της εκκλησίας) και πηγαινόφερνε τις σαϊτιές στον αργαλειό με μεγάλη επιδεξιότητα και χάρη!

--Λέγε, ρε Παναγιώτη!.. Ποιανού έκλεψε τη γυναίκα ο Γιάννης;

--Θα σου πω… Εφτά σπαθί, παίζε!..., είπε με χαμηλή πλέον τη φωνή ο φίλος μου, σαν να είχε αντιληφθεί κάτι ύποπτο, δεδομένου ότι η χαρτοπαιξία για μας τα παιδιά δεν ήταν απλώς αμάρτημα, αλλά και … ποινικά κολάσιμη πράξη, αφού μπορούσαμε να φάμε αμέσως ξύλο από τον πατέρα μας και να μας αποβάλουν κι από το σχολείο όποιος καλοθελητής ήθελε να μας προδώσει στους καθηγητές! 

--Λέγε, ρε Παναγιώτη!.. Ποιανού γυναίκα έκλεψε ο Γιάννης;

Η φωνή του Παναγιώτη όλο και λιγόστευε:

--Εφτά σπαθί, παίξε δηλωτή!…

--Ποιανού γυναίκα, ρε Παναγιώτη; έλεγα και ξανάλεγα εγώ, που δεν μπορούσα να αλιεύσω την συγκλονιστική είδηση και κρεμόμουν κυριολεκτικά από τα χείλη του!..

--Εφτά σπαθί, θα παίξεις; είπε χαμηλόφωνα και άρχισαν να κοκκινίζουν τα μάγουλά του από ντροπή, καθώς ακούει μια δυνατή αντρική φωνή:

--Παναγιώτη, «πρέφα» παίζεις ή «ξερή» για να σου πω εγώ τι χαρτί θα ρίξεις;

Παναγία μου!.. Ήταν ο πατέρας του, ο θείος μου ο Φώτης, που «μάς τσάκωσε στα πράσα», να παίζουμε χαρτιά, και κατέβαζε ήδη μια μεγάλη βέργα από μια μουριά για να ξυλοφορτώσει τον φίλο μου τον Παναγιώτη, που έκανε το μεγάλο … ατόπημα να παίζει παράνομα «δηλωτή»!... «Χωρίς περίσκεψη και χωρίς αιδώ», που λέει ο ποιητής Καβάφης, για να το παραλλάζω εγώ λέγοντας χιουμοριστικά σε όλους: «Με πολλή περίσκεψη και πολλή αιδώ»!..

ΟΛΑ αυτά έφταναν σαν αραχνιασμένες εικόνες στο μυαλό μου και η ταλαιπωρημένη μνήμη μου προσπαθούσε να «σιάξει» (=τακτοποιήσει) καλύτερα τα πράγματα, αφού το ρέμα του Μπουζιώτη ήταν η πιο νοσταλγική μου ανάμνηση, όπως και το μαγαζί του Μπουζιώτη, το οποίο, όπως είπαμε, βρισκόταν δίπλα στον κεντρικό πλάτανο του χωριού και αποτελούσε για μένα το αποκούμπι της ζωής μου. Αλλά ποιος ήταν ο Μπουζιώτης; Πώς να ήταν – άραγε- η μορφή του; Ποιος ξέρει!.. Άγνωστος για μένα!.. Άγνωστος και για πολλούς από το σόι μου…

--Κύριε Σακκέτο, εσείς; μου λέει σήμερα το πρωί μια ευγενική φωνή στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής μου γραμμής, καθώς σηκώνω το ακουστικό για ν’ απαντήσω στο τηλεφώνημα, που μου έκανε ένας κύριος.

--Μάλιστα!.. Εσείς ποιος είστε;

--Γιάννης Μπουζιώτης, λέγομαι, και κατάγομαι κι εγώ από το Βεσίνι! Είχαμε σπίτι εκεί που ήταν ο κεντρικός πλάτανος του χωριού!..

Ο χρόνος σταμάτησε!.. Δεν ήξερα αν μπορούσα να δακρύσω κι άλλο από τη μεγάλη συγκίνηση, που μου χάριζε το τηλεφώνημα αυτό, το οποίο ήλθε σαν ένα είδος ουράνιας δωρεάς, σήμερα Κυριακή, 8 Αυγούστου 2010, όπου είχαμε το 40ήμερο μνημόσυνο του αδελφού μου Θεόδωρου!.. 

Αυτά είναι τα λεγόμενα παιχνίδια της ζωής!.. Και γι’ αυτό αγαπώ πολύ το Θεό, αφού μού έδωσε πλέον την ευκαιρία έστω και μετά από μισό αιώνα να μάθω ορισμένα πράγματα, που δεν ήξερα, για το άνθρωπο-Μπουζιώτη!..

-------

ΥΓ. Το Χρονογράφημα αυτό αφιερώνεται στη μνήμη του θείου μου Φώτη Ζαφειρόπουλου (πατέρα του Παναγιώτη Ζαφειρόπουλου , που μιλάμε στο χρονογράφημα) ευχόμενος από βάθους καρδίας στους οικείους του εκλιπόντος να ζήσουν για να θυμούνται τη σεμνή και σεπτή μνήμη του θείου Φώτη, που τον αγαπήσαμε όλοι μας όχι μόνο για το ήθος και τον χαρακτήρα του, αλλά και για το καλλικέλαδον της φωνής του όταν έψελνε στην εκκλησία του χωρού μας, στο Βεσίνι Καλαβρύτων!...

Άγγελος Σακκέτος 

Ο Άγγελος Παν. Σακκέτος γεννήθηκε το έτος 1950 στο χωριό Βεσίνι Καλαβρύτων. Σπούδασε δημοσιογραφία, δημοσιολογία και κοινωνικές επιστήμες. Συνέχισε τις σπουδές του στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, ενώ παράλληλα αρθρογραφούσε σε διάφορες εφημερίδες και περιοδικά γνωστών δημοσιογραφικών οργανισμών και συγκροτημάτων, την ίδια στιγμή, που συνεργαζόταν με διάφορες εφημερίδες και περιοδικά του επαρχιακού Τύπου.