Τα άστρα του μόχθου και της δύναμης - (Για τον μπάρμπα Μέλιο Λέζη)

Του Τρύφωνα Μαντά  Όλοι σχεδόν συμφωνούν πως τα παιδικά μας χρόνια μένουν αξέχαστα, ειδικά δε οι συγκυρίες και οι πτυχές που τα περιβά...

Του Τρύφωνα Μαντά 

Όλοι σχεδόν συμφωνούν πως τα παιδικά μας χρόνια μένουν αξέχαστα, ειδικά δε οι συγκυρίες και οι πτυχές που τα περιβάλλουν. Στα χρόνια των πρώτων μου μαθητικών εμπειριών και δη αυτά της 1ης Γυμνασίου, τη μέρα των γενεθλίων μου, δέχτηκα το πρώτο σημαντικό δώρο της ζωής μου. Ήταν το βιβλίο «Ένα παιδί μετράει τα άστρα» του Μενέλαου Λουντέμη. «Θύτες» ήταν δύο καθηγητές των μεγαλύτερων αδερφιών μου, δύο καταπληκτικοί άνθρωποι. Μετά από σχεδόν 30 χρόνια εξακολουθεί το βιβλίο να κοσμεί τη βιβλιοθήκη μου και ο Θανάσης Κοκολάκης με τον Μιχάλη Παπακωνσταντίνου, οι δύο «θύτες» καθηγητές, να βρίσκονται στη μνήμη μου και στην καρδιά μου. Χάρις λοιπόν σε αυτούς τους δύο εκπαιδευτικούς γνώρισα για πρώτη φορά τον Μέλιο, τον πρωταγωνιστή του βιβλίου…. Τον Μέλιο Καδρά… ένα παιδί που για να καταφέρει να μετρήσει κάποτε τα άστρα, έζησε τις μεγαλύτερες δυσκολίες και αντιξοότητες στην προσπάθειά του να μεγαλώσει, να μορφωθεί, να ζήσει, να γίνει ένας χρήσιμος άνθρωπος, ένας αγωνιστής του μόχθου και της καθημερινότητας.

Πριν λίγο καιρό, έφτασε στο χωριό μας, το γραφικό Μάνεσι Καλαβρύτων, το θλιβερό μαντάτο από τους λυπημένους χτύπους του καμπαναριού της εκκλησίας μας… ένας άλλος αγωνιστής της ζωής είχε εγκαταλείψει ήσυχα και αθόρυβα τον κόσμο μας. Ένας άλλος Μέλιος, ο μπάρμπα Μέλιος, κατά κόσμο Μιλτιάδης Λέζης, είχε φύγει από κοντά μας στην όγδοη δεκαετία της ζωής του. Γείτονάς μου στην «πάνω Ρούγα» του χωριού μας ήταν ο μπάρμπα Μέλιος με το μόνιμο αστραφτερό του χαμόγελο. Στιβαρός, αγέρωχος, απτόητος καλλιεργητής της γης που τόσο αγάπησε. Κτηνοτρόφος και αγρότης συνάμα σε όλη του σχεδόν τη ζωή. Λάτρευε τα ζωντανά του και τα οικόσιτά του, που πορεύτηκαν μαζί του στη ζωή για πολλές δεκαετίες. Πιστοί του σύντροφοι για πολλά χρόνια το γαϊδουράκι του και πιο παλιά το μουλάρι του, τα οποία φρόντιζε με πολλή αγάπη. Ακούραστος εργάτης της καθημερινότητας και το τόπου μας ακόμη και στα τελευταία του χρόνια δεν έπαψε να «παλεύει». Φρόντιζε με ιδιαίτερο ζήλο όταν μπορούσε τις καρυδιές του και το αμπέλι του, το οποίο και λάτρευε. Τον θυμάμαι να διανύει κάθε μέρα, πρωί – απόγευμα, πολλά χιλιόμετρα ώστε να φτάσει στο «γρέκι» του, στο «καλύβι» του που βρίσκεται έξω από το χωριό. Πραγματικά ακούραστος οδοιπόρος, έδειχνε ότι τίποτα δεν θα μπορούσε να τον καταβάλει και παρόλο που πλησίαζε στην ένατη δεκαετία της ζωής του διένυε τις αποστάσεις με τα πόδια του.

Πολλές φορές, όταν τον συναντούσα τα τελευταία χρόνια, προσπαθούσε να με θυμηθεί και τα κατάφερνε παρά τα 86 χρόνια του. Όταν με έβλεπε δε να φροντίζω την κληματαριά της αυλής μου, μου έδινε τις συμβουλές του που φανέρωναν την αγάπη του για τους θησαυρούς της γης. Θυμάμαι πως αρκετές φορές μας δάνειζε την ψεκαστήρα του και καθόταν στο μπαλκόνι μας, όπου μαζί με τους γονείς μου θυμόταν τα παλιά, λέγοντας ιστορίες για τα περασμένα. Είχαν ζήσει όλοι τους τόσα πολλά άλλωστε. Μονίμως αισιόδοξος και ευτυχισμένος με τα παιδιά του και τα εγγόνια του. Ήταν περήφανος για την οικογένειά του. Για την κυρά Βάσω, τη γυναίκα του που στάθηκε δυναμικά δίπλα του όλα τα χρόνια με προσμονή και σύνεση. Για τα παιδιά του, την Αδαμαντία, την Μαρία, την Παναγιώτα και την Νικολίτσα, τις τσούπες του όπως πρόσχαρα τις αποκαλούσε. Για τα πολλά εγγόνια του, με τα οποία ήμουν φίλος κατά τα παιδικά μας χρόνια. Για τα δισέγγονα του, νιώθοντας υπερήφανος που τον αξίωσε ο Θεός να τα δει και να τα ζήσει από κοντά.

Τον τελευταίο καιρό ο Μπάρμπα-Μέλιος ζούσε στην Πάτρα, δίπλα στη γυναίκα του την κυρά Βάσω, υπό τις φροντίδες της κόρη του και του γαμπρού του, της Νικολίτσας και του Βασίλη. Ήταν οι τελευταία άνθρωποι που τον κράτησαν για τελευταία φορά στην αγκαλιά τους, λίγο πριν ανέλθει στους ουρανούς. Συντετριμμένοι και οι δύο είδαν τον δικό τους άνθρωπο να εγκαταλείπει τα επίγεια. Το γαλήνιο τελευταίο βλέμμα του φανέρωνε πως «έφευγε» ικανοποιημένος για όλα όσα είχε καταφέρει στη ζωή του. Γράμματα δεν ήξερε πολλά, αλλά σπούδαζε καθημερινά το πανεπιστήμιο της ζωής, του μόχθου και την επιβίωσης. Αυτός ο μικρός του καθημερινός κόσμος έκανε πλούσια τη ζωή του.

Επίμονος, δυνατός και ακούραστος, δεν έσκυψε ποτέ του το κεφάλι στις δυσκολίες και στις απαιτήσεις της ζωής. Έμοιαζε ακατάβλητος και ακμαίος ακόμη και στα 80 του χρόνια. Ένας «δάσκαλος» της ζωής για τους νεώτερους. Το μεράκι του ήταν το σκάλισμα του ξύλου. Μετέτρεπε το ακατέργαστο ξύλο σε πανέμορφα ραβδιά και γκλίτσες. Το σκάλισμα ήταν το μεράκι του και τα κατάφερνε περίφημα. Αγαπητός σε όλους τους συγχωριανούς του ο μπάρμπα Μέλιος, άφησε ένα μεγάλο κενό με τη «φυγή» του. Δεν γνώρισε τις μεγάλες απολαύσεις της ζωής, αλλά ποτέ δεν δημιούργησε προβλήματα, όντας σεβαστός σε όλους. Τα παιδιά του πρόκοψαν και η οικογένειά του ήταν παράδειγμα προς μίμηση.

Να είσαι καλά μπάρμπα Μέλιο εκεί ψηλά στον ουρανό, όπου όπως κι ο μικρός Μέλιος του βιβλίου, έτσι κι εσύ κάθε βράδυ κοιτάζεις και μετράς τα άστρα και τα βρίσκεις πάντα σωστά. Γιατί είναι τα άστρα της ζωής σου. Η κυρά Βάσω η γυναίκα σου, τα παιδιά σου και τα εγγόνια σου.

Τρύφωνας Μαντάς

Ο Τρύφωνας Μαντάς γεννήθηκε τον Ιούλιο του 1973 στο Μάνεσι Καλαβρύτων. Μαθήτευσε στο Γυμνάσιο και Λύκειο Καλαβρύτων. Σπούδασε οικονομικά στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών (Α.Σ.Ο.Ε.Ε. – Τμήμα : Διεθνών Ευρωπαϊκών Οικονομικών Σπουδών). Το 2004 πήρε το δίπλωμά του αποφοιτώντας από την Δημοσιογραφική Σχολή του Κέντρου Αθλητικού Ρεπορτάζ, ικανοποιώντας έτσι το αστείρευτο δημοσιογραφικό μεράκι του. Έκτοτε ασχολήθηκε με το Ραδιόφωνο (ΣΠΟΡFM ΑΘΗΝΑΣ 94,6 – ΣΠΟΡFM ΠΑΤΡΑΣ 96,3) και τον γραπτό τύπο (ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ : SPORTDAY, ΣΗΜΕΡΙΝΗ, SPORTWEEK κ.α.). Από τον Ιανουάριο του 2011 είναι μέλος της Ένωσης Συντακτών Αθηναϊκού Τύπου (Ε.Σ.Α.Τ) και συνεργάζεται με έντυπα, εφημερίδες και ενημερωτικές ιστοσελίδες των Πατρών και των Καλαβρύτων.

Ενημέρωση για όλες τις ειδήσεις των Καλαβρύτων και της ορεινής Αχαΐας με ένα στη σελίδα του kalavrytanews.com.