Ανοιχτή επιστολή του Γιώργου Δημόπουλου προς τον Δήμαρχο Καλαβρύτων

Κύριε Δήμαρχε, Δεν ήλθα εδώ σε καμιά περίπτωση να αντιπαρατεθώ μαζί σας ή να στραφώ εναντίον σας. Απεναντίας ειλικρινά σας διαβεβαιώ...

Κύριε Δήμαρχε,

Δεν ήλθα εδώ σε καμιά περίπτωση να αντιπαρατεθώ μαζί σας ή να στραφώ εναντίον σας. Απεναντίας ειλικρινά σας διαβεβαιώνω ότι είστε από εκείνους που εκτιμώ βαθύτατα. Ήλθα δώ για να διατυπώσω τις απόψεις μου σαν Καλαβρυτινός πολίτης με το γνωστό θέμα που προέκυψε.

Όμως κύριε Δήμαρχε κυρίες και κύριοι σύμβουλοι, συμβαίνει να είμαι κι’ εγώ ένας από τους έγκλειστους του Δημοτικού Σχολείου που έζησε και υπέστη τις συνέπειες μ’ έναν νεότατο πατέρα σκοτωμένο, μ’ ένα καμένο σπίτι, μ’ ένα επίσης καμένο κατάστημα και μια χήρα μητέρα με τέσσερα ανήλικα ορφανά στο δρόμο στη μέση του χειμώνα.

Εικόνες προπαντός με τις καρδιές μας κομματιασμένες από τις εικόνες του εγκλεισμού μας στο σχολείο, απ’ τις ασύλληπτες φρικτές εικόνες στον τόπο του κρανίου, απ’ τις ατέλειωτες ώρες του αλαλαγμού και σπαραγμού, από τις φρικτές εικόνες των σκοτωμένων.

Εσείς τα μάθατε, τ’ ακούσατε, σας το είπαν, τα διαβάσατε, ακόμα είδατε και φωτογραφίες. Εμείς όμως τα είδαμε, τα ζήσαμε, τα υποστήκαμε, είδαμε το θάνατο να περνά από δίπλα μας και να μας αγκαλιάζει, κι’ όλα αυτά μας άφησαν για πάντα αγιάτρευτη πληγή που διαρκώς αιμορραγεί.

Εσείς απαλλαγμένοι απ’ αυτές τις εικόνες κι’ απ’ αυτά τα αλλόκοτα αισθήματα ίσως δικαιολογημένα να σκέπτεστε διαφορετικά από εμάς. Έτσι λοιπόν δεν συμμερίζομαι την άποψη περί μεταβάσεως της Φιλαρμονικής μας στην οικία του Γερμανού Πρέσβη.

Είναι κατανοητό ότι στην προσπάθειά σας να προάγετε τον τόπο μας δι’ αυτού του τρόπου στέλνοντας τη Φιλαρμονική πεσκέσι στο Γερμανό Πρέσβη, άθελά σας υπερβήκατε κάποια ηθικά και ιερά για εμάς όρια και ως εκ τούτου υπάρχει μια διαφορά στις εκτιμήσεις και τις απόψεις μας.

Γνωρίζετε κύριε Δήμαρχε και κύριοι σύμβουλοι ότι οι Εβραίοι και το Εβραϊκό λόμπι σε πολλές πολιτείες της Αμερικής (και προσπαθεί για όλες) έχει εισάγει σαν μάθημα να διδάσκονται τα Αμερικανόπουλα την γενοκτονία των Εβραίων από τους Γερμανούς και φέρνουν σ’ αυτά τα σχολεία για να αφηγηθούν ανθρώπους από όλον τον κόσμο που έζησαν την Γερμανική θηριωδία, αυτόπτες μάρτυρες που έζησαν σ’ αυτά τα κολαστήρια του Γερμανικού ολέθρου. Έτσι ώστε κάθε παιδί να σχηματίσει μια πλήρη εικόνα, τι σημαίνει Γερμανός και προτρέπουν αυτούς τους μαθητές να κρατήσουν άσβεστη αυτή τη μνήμη. Ακόμα έχουν γεμίσει την Αμερική εκτός της πατρίδας τους, Μουσεία που καταδεικνύουν τη Γερμανική κτηνωδία και τα οποία μέσω των σχολείων επισκέπτονται όλοι οι Αμερικανοί μαθητές και φυσικά οι εν Αμερική Εβραίοι. Με άφθονο φωτογραφικό υλικό, κινηματογραφικό κ.λ.π. από το Νταχάου, το Άουσβιτς κι’ άλλα τέτοια κολαστήρια. Φωτογραφίες με ομαδικές εκτελέσεις, απαγχονισμούς, ομαδικά βασανιστήρια ακόμα και φούρνους και θαλάμους αερίων.

Οι δε Ισραηλινοί και σήμερα έχουν επίκαιρο σλόγκαν καθημερινό δυο λέξεις – ΝΕΒΕΡ – ΦΟΡΓΚΙΕΤ – Δηλαδή ΠΟΤΕ ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΣ. Κι αυτό το αναγράφουν και παντού.

Αντίθετα με εμάς που διδάσκουμε, να ξεχνάς ή με τα λόγια μας ή με τα έργα μας, όπως εν προκειμένου. Να ξεχνάς δηλαδή που σου σκότωσαν τον πατέρα, τον αδελφό, σου έκαψαν το σπίτι, σου διέλυσαν την οικογένεια, σου λεηλάτησαν και κατέστρεψαν την περιουσία σου.

Κραυγαλέα αντίθεση με μας που προσπαθούμε αν όχι να σβήσουμε, αλλά να αμβλύνουμε αυτές τις αποτρόπαιες θηριωδίες με τέτοιες ενέργειες συμμετοχής μας στις εκδηλώσεις αυτές.

Το σπίτι του Γερμανού Πρέσβη είναι περίπου επέκταση της Πρεσβείας, μια μικρότερη Πρεσβεία και δεν σας καλεί για την ονομαστική του εορτή ή την επέτειο των γάμων του αλλά για ένα πολιτικό γεγονός και όχι πολιτιστικό. Άρα όπου γιορταστεί είναι ακριβώς το ίδιο είτε στην οικία, είτε στην Πρεσβεία.

Έχουν ανάγκη κι’ αυτοί να αμβλύνουν τις φρικαλεότητες που διέπραξαν να αλλάξουν την παγκόσμια εικόνα και κατακραυγή γι’ αυτούς και κάτι τέτοιο τουλάχιστον δεν είναι δυνατόν να ξεκινάει από τα Καλάβρυτα. Όλα αυτά ίσως τα αθώα για εσάς θα τα χρησιμοποιήσουν λέγοντας: Να, με τα Καλάβρυτα δεν συμβαίνει τίποτα, αφού οι άνθρωποι μας στέλνουν και τη Φιλαρμονική τους ακόμα θα βγουν και μερικές φωτογραφίες με άπλετο χαμόγελο και εναγκαλισμούς με τον Πρέσβη και την βαρύτιμον κυρία του κι’ άλλους αξιωματούχους της Πρεσβείας που θα αποδεικνύουν του λόγου το αληθές. Να το άλλοθι πως τους το παραχωρούμε, χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε.

Το ίδιο προσπαθούν να κάνουν και με άλλες πόλεις και χωριά που υπέστησαν τα ίδια μ’ εμάς, επιζητώντας τη συναλλαγή και φιλία για τους πιο πάνω λόγους.

Θα είναι ίσως αφέλεια να πιστεύει κανείς έστω και με ίχνος μουσικής γνώσης ότι ο Γερμανός πρόξενος εξεπλάγην, εμαγεύτηκε από το άκουσμα της Φιλαρμονικής μας και γι’ αυτό το λόγο την προσκαλεί να λαμπρύνει δια της παρουσίας της την γιορτή.

Ε! αυτό το καταλαβαίνει κι’ ένας που παίζει φλογέρα, αυτό δε λέγεται ούτε για αστείο, κοροϊδία κατά μέτωπον, κοντά είναι να μας πούνε ότι προσεχώς θα μας προσκαλέσουν να παίξουμε και στη συμφωνική ορχήστρα της Βιέννης.

Κατανοώ την καλή σας πρόθεση αγαπητέ κύριε Δήμαρχε και την αγωνία σας για την προβολή και προώθηση του τόπου. Όμως κάτι τέτοιες αβρότητες και συναλλαγές είναι βέβαιον θα αποβούν μοιραίες. Όλα αυτά οι Γερμανοί τα καταγράφουν, τα προωθούν και τα προβάλλουν κατά το δοκούν αποβλέποντας να συγκαλύψουν όπως είπαμε όσα διέπραξε ο τακτικός Γερμανικός στρατός τους. Προσπαθούν να αλλάξουν την εικόνα τους στον κόσμο. Λέτε αυτό να το αφήσει έτσι ανεκμετάλλευτο ο Πρέσβης ή θα καταχωρηθεί σαν επιτυχία στο ενεργητικό του. Και το φινάλε εν κατακλείδι είναι: Ότι είναι κοινός παραδεκτό ότι η ιστορία ενός λαού αν ξεχαστεί, λένε ότι επαναλαμβάνεται, κι’ αν επαναληφθεί ίσως και τα δικά σας παιδιά φιλοξενηθούν σε κάποιο Νταχάου.

Τώρα θα μου πείτε ως πότε θα διαιωνίζονται αυτά. Εύλογο ερώτημα που έχει διατυπωθεί και από παρόντας. Όμως είναι θέμα μιας άλλης συζήτησης που θα ήταν αναγκαίο να διοργανωθεί.

Τελειώνοντας, επ’ ουδενί τα όσα είπα εκληφθούν ως παράκληση, κανένας τέτοιος λόγος δεν συντρέχει. Απλώς θεώρησα σαν μέλος αυτού του τόπου να κάνω μια μικρή αναδρομή σ’ αυτή την αίθουσα που παρεπιπτόντως υπηρέτησα επί μακρόν. Επίσης δεν έχω κάμμυα διάθεση αν αναμοχλεύω κάτι τέτοιες μνήμες, όπως αντιλαμβάνεσθε, δεν είναι ευχάριστες.

Όμως μέσα μου αντηχεί η φωνή των συμμαθητών μου που φώναζαν, μη μας σκοτώνετε, είμαστε μαθητές, εμείς δεν κάναμε τίποτα, κι’ εκείνοι τους απαντούσαν με μια σφαίρα στο κεφάλι. Είναι τα ίδια παιδιά που κι’ αυτά έπαιζαν στην ίδια Φιλαρμονική που σήμερα ετοιμάζεται να πάει να πανηγυρίσει χάριν των σύγχρονων αντιλήψεων όπως έχει λεχθεί με τους συμπατριώτες των σφαγέων τους.

Σας ευχαριστώ, για την υπομονή σας.

Γεώργιος Δημόπουλος

Καλάβρυτα 25/9/2012

Ενημέρωση για όλες τις ειδήσεις των Καλαβρύτων και της ορεινής Αχαΐας με ένα στη σελίδα του kalavrytanews.com.