«Θερινή κατοικία» στο βουνό

Του Νίκου Χρ. Παπακωνσταντόπουλου  Η ζωή στα βουνά του τόπου μας ξεκίναγε/ξεκινάει λίγο μετά το Πάσχα, που ανέβαιναν/ανεβαίνουν οι ...

Του Νίκου Χρ. Παπακωνσταντόπουλου 

Η ζωή στα βουνά του τόπου μας ξεκίναγε/ξεκινάει λίγο μετά το Πάσχα, που ανέβαιναν/ανεβαίνουν οι τσοπάνηδες με τα κοπάδια να ξεκαλοκαιριάσουν, μέχρι και το τέλος Σεπτέμβρη, που ξανακατεβαίνουν στα χωριά για το χειμώνα.

Το βασικό νοικοκυριό ήταν κι εκεί απαραίτητο και στεγαζόταν σε ένα μικρό και σχετικά προχειροφτιαγμένο καλύβι, για να προστατεύεται από τα καιρικά φαινόμενα, τα ζουλάπια και τα αρπακτικά. Πολλά τέτοια καλύβια έβλεπες κάποτε στα βουνά μας, αφού ο κάθε τσοπάνης είχε το δικό του, χτισμένο, συνήθως, με τα χέρια του. Χρειαζούμενα στο καλοκαιρινό αυτό γρέκι, τι άλλο από τις ανάγκες που έχει κάθε πρόχειρο κατάλυμα, με έμφαση πάντα στα απαραίτητα για το τυροκομιό.

Ο κύριος ανεφοδιασμός από το χωριό, που γινόταν πάνω-κάτω μια φορά τη βδομάδα, ήταν το ψωμί, αφού καμία υποδομή δεν υπήρχε στο βουνό για ζύμωμα. Στην άλλη κύρια τροφή, στο γάλα, υπήρχε πάντα μεγάλη επάρκεια.

Σε μια άλλη γωνιά του καλυβιού έβλεπες κρεμασμένα μαζί με την κάπα και μια-δυο αλλαξιές ρούχα και λίγο πιο κει το βασικότερο γεωργικό εργαλείο, το ξινάρι, απαραίτητο για τα μικρά τους περιβόλια που είχαν μπροστά στην «αυλή» τους. Η κοντινότερη πηγή συμπλήρωνε τη φροντίδα του Δημιουργού σε αυτά και έτσι δεν τους έλειπαν το καλοκαίρι η ντομάτα, το κολοκύθι και το αγγούρι.

Ένα σωρό λιθάρια, ή στην καλύτερη περίπτωση μισογκρεμισμένα χαλάσματα, βλέπει κανείς σήμερα τα καλύβια αυτά, που στέγασαν όχι μόνο τις ανάγκες της ζωής στο βουνό, αλλά και τις ελπίδες και τα όνειρα των κοντινών και μακρινότερων προγόνων μας. Ένα σωρό λιθάρια – αδιάψευστους μάρτυρες της ορεσίβιας ζωής και του πολιτισμού μιας άλλης, μα πολύ κοντινής μας εποχής.

Σωρός από πέτρες-βουβή μαρτυρία,
στο Λειβαρτζινό βουνό «Κούρος»

αλάσματα από το καλύβι του Ανδρέα Καλογήρου
στον Κούρο (Λειβάρτζι)

Νίκος Χρ. Παπακωνσταντόπουλος

Ο Νίκος Παπακωνσταντόπουλος γεννήθηκε στο Λειβάρτζι του Δήμου Καλαβρύτων και είναι υγειονομικός (Διπλωματούχος Νοσηλευτής).Στο χώρο των γραμμάτων εμφανίστηκε εδώ και αρκετά χρόνια, δημοσιεύοντας αρχικά άρθρα και κείμενά του στον Επαρχιακό – Καλαβρυτινό Τύπο, καθώς και σε διάφορα περιοδικά. Το πρώτο του βιβλίο με τίτλο «Λειβάρτζι σ’ ευχαριστώ!» εξέδωσε το 2002. Δύο χρόνια αργότερα προχώρησε σε μια προσπάθεια μετάφρασης για «Τα Ευαγγέλια της Μεγάλης Πέμπτης και του Μεγάλου Σαββάτου», καθώς και άλλων περικοπών της Μεγάλης Εβδομάδος (περιορισμένος αριθμός αντιτύπων). Ακολούθησε η συλλογή ποιημάτων με τίτλο «Έμμετρα», το 2008, από τις Εκδόσεις «Άπειρος Χώρα». Το 2009 ολοκλήρωσε την ογκώδη έρευνά του με τίτλο «“Καταθέσεις” από την Νοσηλευτική μου διαδρομή». Το 2011 εκδόθηκαν τα βιβλία του «Η Φωτογραφία» και «Όταν η ελπίδα άρχισε ν’ ανατέλλει» («Άπειρος Χώρα»). Αναμένεται να εκδοθεί ακόμα και το σχεδόν ολοκληρωμένο βιβλίο του (μυθιστόρημα), με τίτλο «Αθόρυβοι εργάτες». Παράλληλα, συνεχίζει να δημοσιεύει πολύ συχνά άρθρα, κείμενα και ποιήματα σε εφημερίδες και περιοδικά (έντυπος και ηλεκτρονικός Τύπος). Ακόμα, μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζουν και οι ομιλίες του για διάφορα λογοτεχνικά και κοινωνικά θέματα.Είναι παντρεμένος με την Ελένη Γάλλιου από το Γοργόμυλο Πρέβεζας και έχουν δύο παιδιά.