Με το σημείωμά μας αυτό θέλουμε να απευθυνθούμε στον ιερό Κλήρο και τον ευσεβή Λαό της Επαρχίας μας. Αγαπητοί μου αδελφοί και συλλει...
Με το σημείωμά μας αυτό θέλουμε να απευθυνθούμε στον ιερό Κλήρο και τον ευσεβή Λαό της Επαρχίας μας.
Αγαπητοί μου αδελφοί και συλλειτουργοί,
πνευματικά μου τέκνα,
φίλοι καί συνεργάτες,
Η θεία Χάρις, εκδηλουμένη ως μεγάλη ευσπλαχνία του Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού πρός την αναξιότητά μου, η αγάπη του Θεού και Πατρός καί η κοινωνία του Παναγίου Πνεύματος με αξιώνουν σήμερα να συμπληρώνω τριάντα τέσσερα χρόνια μιάς ταπεινής μεν, πλήν όμως και σταυρώσιμης, αρχιερατικής διακονίας στην ιστορική καί μαρτυρική αυτή ιερά έπαλξη της Ιεράς Μητροπόλεώς μας!
Ήμουν πολύ νέος, μόλις σαράντα ετών (40) τότε, όταν δηλ. η θεία Χάρις με εκάλεσε να ποιμάνω αυτόν τόν ευγενικό Λαό! Οφείλω άπειρη ευγνωμοσύνη στον αείμνηστο Αρχιεπί- σκοπο κυρό ΣΕΡΑΦΕΙΜ (+10 Απριλίου 1998), ο οποίος αναδεί- χθηκε δι εμέ αληθινός Πατέρας και Προστάτης! Ήμουν ένα "τίποτε" και με ανέδειξε Ποιμενάρχη σας. Ήμουνα ένα "σκουπίδι στον Οίκο του Θεού" και με ανέσυρε από την εκκλησιαστική αφά- νεια! Ήλθα, λοιπόν, εδώ με την διάθεση να αναλώσω όλες μου τις δυνάμεις για την δόξα του Θεού, αλλά και για την δική σας ψυχική -και όχι μόνο- ωφέλεια!
Μόλις επάτησα το πόδι μου στην ιστορική και ευλογημένη πόλη του Αιγίου, στην κεντρική πλατεία της Αγίας Λαύρας, εκεί δηλ. όπου έλαβε χώραν η πρώτη μου επαφή με το χριστεπώνυμο πλήρωμα της λαχούσης μοι Επαρχίας, με Δήμαρχον τόν αείμνηστο Γεώργιο Παναγόπουλο, ετόλμησα να εκστομίσω μερικά φοβερά λόγια, τα οποία αυθομήτως εξήλθον εκ του στόματός μου, ανευ μηδεμιάς προετοιμασίας και άνευ χειρογράφων! Ήσαν λόγια της καρδιάς μου! Ήσαν λόγια, τα οποία μέ έδεσαν "χειροποδαρα", έτσι ώστε να μη κρατήσω τίποτε για τον εαυτό μου. Βεβαίως δεν έχω μετανοιώσει γι' αυτό, αλλά ακόμη και σήμερα απορώ με τον εαυτό μου! Πως το απετόλμησα; Αυτή είναι η απορία μου! Να λοιπόν αυτά τά λόγια:
"Εις την ζωήν μου είχον ανέκαθεν περί πολλού ένα σύνθημα, το οποίον με ενέπνεε και ως οδηγός αλάνθαστος ερρύθμιζε τις σκέψεις μου και τις πράξεις μου. Και το σύνθημα αυτό είναι το γνωστόν: "άλλοις υπηρετών, αναλίσκομαι"! Εισερχόμενος σήμερον εις την πόλιν σας, φέρω βαθειά χαραγμένο μέσα στην καρδιά μου αυτό το ίδιο σύνθημα, ώστε αυτό και μόνον να ρυθμίζη την ζωήν μου κατά την επιτέλεσιν της νέας διακονίας μου. Σήμερον μάλιστα συνδυάζω αυτό το σύνθημα με τον εξής εκφραστικόν συμβολισμόν: Η παρουσία του Αρχιερέως, οσάκις τελεί ούτος οιανδήποτε αγιαστικήν πράξιν, είτε εντός του Ναού, είτε εκτός αυτού, δηλούται και επισημαίνεται, ως γνωστόν, με τα "δικηροτρίκηρα", επάνω εις τα οποία καίγονται πέντε συνολικώς κεριά. Αυτά λοιπόν τα κεριά θα αποτελούν διά την ελαχιστότητά μου τον εκφραστικόν συμβολι- σμόν, περί του οποίου σας είπον. Αυτά τα κεριά, που θα καίγωνται ενώπιόν μου κάθε φορά που θα ιερουργώ, δια να αγιάζω αρχιερατικώς όλους υμάς, θα υπενθυμίζουν εις εμέ ότι οφείλω πρώτος εγώ να είμαι μια φωταυγής λαμπάδα, που θα καίγωμαι και θα αναλίσκωμαι καθημερινώς, διά να φωτίζεσθε εν Κυρίω όλοι εσείς, αδελφοί μου". (βλ. Περιοδικόν ΕΚΚΛΗΣΙΑ, τ. 24-25/1978 σελ. 588)
Αυτά λοιπόν τα φοβερά λόγια απετέλεσαν τό πνευματικό Συμβόλαιο, που υπέγραψα τότε μαζί σας! Ήταν, όπως αποδείχθηκε αργότερα, λόγια που εξήλθαν από τήν καρδιά μου με την επίπνοιαν του Παναγίου Πνεύματος. Διότι οσάκις μετά ταύτα εσκεπτόμην τι σας υποσχέθηκα κατά την ημέραν της ενθρονίσεώς μου με εκυρίευε κρύος ιδρώτας! Σας υποσχέθηκα δηλ. ότι κάθε ημέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή θά ζώ και θα αναπνέω μόνον για σας, αδελφοί μου αγαπημένοι! Υποσχέθηκα ότι κάθε ημέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή θά θυσιάζωμαι, θα αναλίσκωμαι και θα αποθνήσκω για σας, τέκνα μου εν Κυρίω αγαπητά!
ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΕΡΩΤΗΜΑ
Έκτοτε παρήλθον τριάντα τέσσερα (34) χρόνια, ήτοι ΔΩΔΕΚΑ ΧΙΛΙΑΔΕΣ και ΤΕΤΡΑΚΟΣΙΕΣ ΔΕΚΑ (12.410) ΗΜΕΡΕΣ ΠΡΟΣΦΟΡΑΣ και ΘΥΣΙΑΣ! Σήμερα λοιπόν θέτω υπό αυτοεξέταση τον εαυτό μου. Μήπως σας ξεγέλασα με λόγια, που εντυπωσιάζουν; Μήπως προσπάθησα με απατηλές υποσχέσεις να κερδίσω τις καρδιές σας; Μήπως είμαι ένοχος για αμέλεια; Μήπως εχρησιμοποίησα την θέση του Ποιμενάρχου σας για να αντλήσω προσωπικά ωφέλη; Μήπως επεδίωξα τον πλουτισμόν; Μήπως;...μήπως;... μήπως;.....
Στα ερωτήματα αυτά, ανακρίνοντας αυστηρά τον εαυτό μου, έδωσα την δική μου απάντηση. Επειδή μάλιστα υπήρξα πάντοτε ειλικρινής απέναντί σας, δεν μπορώ παρά καί σήμερα να είμαι το ίδιο. Θα σας δώσω, λοιπόν, τη δική μου απάντηση και σας παρακαλώ να την εκλάβετε σαν ένα ερέθισμα, ώστε να μου δώσετε κι εσείς πλέον τήν ιδικήν σας απόκριση.
Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Επικαλούμενος μάρτυρα τον Κύριόν μας, μετά παρρησίας ομολογώ, ότι με την Θείαν Χάριν και την έξ ύψους δύναμιν ΔΕΝ ΑΘΕΤΗΣΑ την υπόσχεσίν μου. Υπηρετώντας το θέλημα του Κυρίου μας καί θέμενος εαυτόν στη δική σας διακονία δεν εφείσθην κόπων και θυσιών για να επιτυγχάνω κάθε φορά το μέγιστον δυνατόν. Σας υπηρέτησα και εξακολουθώ να το πράττω χωρίς υλικά ανταλλάγματα! Πλήν του μισθού, τον οποίον η Πολιτεία μας παρέχει, ουδέποτε εισέπραξα κάτι, ούτε μιά δραχμή χθές, ούτε ένα ευρώ σήμερα, κατά την επιτέλεση της αποστολής μου. Φιλοδοξία μου ήταν ο λόγος του Κυρίου μας "μακάριόν εστι μάλλον διδόναι ή λαμβάνειν" (Πράξ. 20,35), Αυτό κατά συγκυρίαν ήταν και το θέμα της Εκθέσεως, όταν έδιδα εξετάσεις για την εισαγωγή μου στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών (Σεπτέμβριος 1956)!
Λάθη και παραλείψεις εσημείωσα, αλλά "ουχί εν ραστώνη και ραθυμία ευρισκόμενος"! Τα οποιαδήποτε λάθη ή και παραλείψεις τα εσημείωσα εργαζόμενος και μοχθών υπέρ υμών. Άλλωστε μόνον όσοι βρίσκονται ήδη στα Κοιμητήρια δεν διαπράττουν λάθη! Ενθυμούμαι, ότι κατα τα δύο πρώτα έτη της διακονίας μου ήσαν τόσες πολλές οι αιτήσεις και παρακλήσεις εκ μέρους των πιστών για μια προσωπική συνάντηση και κατ' ιδίαν ακρόαση, ώστε η απασχόλησή μου γι αυτές τις κατ ιδίαν ακροά- σεις έφθαναν ακόμη και μέχρι της 1ης πρωϊνής ώρας, δηλ. μετά τα μεσάνυκτα! Λάθη και παραλείψεις, λοιπόν, εργαζόμενος καί υπέρ υμών αναλισκόμενος, εσημείωσα! Γι΄αυτό ακριβώς ικετεύω τον Αρχιποίμενα Χριστό και Κύριο του Ελέους να με συγχωρήσει! Αλλά τον καθένα από όλους υμάς ταπεινά ικετεύω και παρακαλώ να κάμετε το ίδιο, να με συγχωρήσετε!
ΤΟ ΜΕΓΙΣΤΟ ΛΑΘΟΣ ΤΗΣ ΔΙΑΚΟΝΙΑΣ ΜΟΥ
Γυρνώντας τη σκέψη μου πρός τά πίσω ένα λάθος, το μέγιστο της ποιμαντικής μου διακονίας, ανακαλύπτω και ομολογώ. Ήταν η επιλογή του προσώπου ενός Κληρικού, τον οποίον εζήτησα καί τελικώς έλαβα από τήν Ιεράν Σύνοδον ως Βοηθόν μου! Για πρώτη φορά στη ζωή μου "έπεσα τόσο πολύ έξω!" Μου υπέκλεψαν την εμπιστοσύνη και την αγνή μου αγάπη, για να ανέλθουν τα σκαλοπάτια της Αρχιερωσύνης! Και όταν έλαβαν την χειροτονία, όταν δηλ. επέτυχον του στόχου των, τότε απότομα έδειξαν στον Ευεργέτη τους το αληθινό τους πρόσωπο! Θα παραμένει ως εφιάλτης στη μνήμη μου και στην καρδιά μου η απαραδέκτως ΑΣΕΒΕΣΤΑΤΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ τού πρό ολίγων ημερών χειροτονηθέντος Επισκόπου μας στην Μόσχα, όπου είχαμε μεταβή μαζί σαν προσκυνητές της Οσίας Ματρώνης, της τυφλής. Ευρισκόμασταν στην Πύλη της εισόδου της Μονής, στην οποία φυλάσσεται το ιερό Λείψανο της Οσίας, οπότε ενώπιον πολλών προσκυνητών, μεταξύ των οποίων και ο οδηγός μας κ. Νικόλαος Πανούτσος, ο άρτι εκλεγείς Βοηθός μας έδειξε μια ασεβέστατη συμπεριφορά, προμήνυμα ότι δεν είχε σκοπό να έλθει στο Αίγιο! Λίγες ημέρες πρίν μας είχε παραπονεθή, ότι δήθεν γνωστοί τους άνθρωποι από το Αίγιο τόν έχουν πληροφορήσει, ότι οι Κληρικοί της Μητροπόλεως μας ΔΕΝ ΤΟΝ ΘΕΛΟΥΝ!!!! Ήσαν κομμάτια του σχεδίου του να μη εγκατασταθή στο Αίγιο, αλλά να κρατήσει την Αρχιερωσύνη και να παραμένει στην Αθήνα! Τελικά έτσι και έγινε! 'Εγινε έτσι χωρίς κάποια αιτία, χωρίς να έχει προηγηθή κάποια διαφωνία, χωρίς, τέλος πάντων, κάποια σημαντική δικαιολογία!
Αυτό λοιπόν ήταν τό ΛΑΘΟΣ της ζωής μου! Έχω μετανοιώσει πικρά! Αλλά και ευχαριστώ, διότι με προφύλαξε από ένα μεγάλο λάθος! Χωρίς να το αντιληφθώ, κατά τό έτος 2013 θα παρέδιδα την σκυτάλη της διακονίας μου σε εντελώς ακατάλληλα χέρια! 'Ετσι όμως ετάφη, πρός το παρόν τουλάχιστον, ίσως όμως και για πάντα, η σκέψη της παραιτήσεώς μου! Ό,τι συνέβη το εξέλαβα ως φωνήν του Θεού! Ζητώ την συγχώρηση από όλους σας.
Η ΖΩΗ ΜΟΥ ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ
ΜΙΑ ΠΟΡΕΙΑ ΜΑΡΤΥΡΙΑΣ και ΜΑΡΤΥΡΙΟΥ!
Όλα αυτά τα χρόνια η ζωή μου κοντά σας, όπως σας εξέθεσα παραπάνω, ήτο μια πορεία Μαρτυρίας, αλλά και Μαρτυρίου!
Μαρτυρίας, λέγω, διότι "νύκτα και ημέραν ουκ επαυσάμην μετά δακρύων νουθετών ένα έκαστον" (Πράξ. 20, 31) εξ υμών, ίνα κατά τόν Απόστολον Παύλον είπω. Προσπάθειά μας ήταν και παραμένει να ακούγεται ο λόγος του Θεού, ώστε όλοι εσείς να τρέφεσθε με τον "άρτον της ζωής", "τον άρτον εκ του ουρανού τόν αληθινόν" (Ιωάνν. 6, 32). Ποιός είναι αυτός ο "αρτος"; Ο Κύριός μας και Σωτήρ του κόσμου, ο Χριστός! Ιδού η απόδειξη: " είπε δε αυτοίς ο Ιησούς: Εγώ ειμί ο άρτος της ζωής. ο ερχόμενος πρός με ου μη πεινάση, και ο πιστεύων εις εμέ ου μη διψήση πώποτε" (Ιωάνν. 6, 35).
Κάποια εκκλησιαστικά Ιδρύματα, τά οποία η Χάρις του Κυρίου η σύν εμοί συνέστησε και εκ θεμελίων ήγειρε, είναι οι μάρτυρες μιάς άλλης πτυχής της ταπεινής προσφοράς μας. Επικυρώνουν και επιβεβαιώνουν την επισφράγιση του κηρύγματός μας με έργα αγάπης και κοινωνικής προσφοράς. Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν! "Αυτώ πρέπει πάσα δόξα, τιμή καί προσκύνησις"! Αμήν.
Αλλά και μια πορεία Μαρτυρίου, διότι -κατά την άσκηση του έργου μας- πολλάκις εθίξαμε όχι μόνον την ακοήν, αλλά και τα συμφέροντα διαφόρων, με αποτέλεσμα να κατηγορηθούμε, να δεχθούμε συκοφαντίες, να υπομείνουμε επιθέσεις, να οδηγηθούμε ακόμη και ως κατηγορούμενος στα Ποινικά Δικαστήρια! Με την Χάριν του Θεού από όλα αυτά εξήλθαμε αλώβητος!
Να μερικοί τίτλοι, απ' αυτούς, που έχουμε κερδίσει όλα αυτά τα χρόνια:
Μας είπαν Διαφωτιστή στη Γυάρο, Χουντικό, Φασίστα, Εθνικιστή, Δεξιό, Σωβινιστή, Σκληρό, Αυστηρό, Παράξενο, Οπισθοδρομικό, Αυταρχικό, Φιλοπαπικό, Αιρετικό, Οικουμενιστή καί πολλά άλλα! Όλα αυτά, με την δύναμη του Κυρίου, τα αντιμετω-πίσαμε με ένα ευγενικό χαμόγελο και με μια αγαπη- τική πατρική διάθεση, καθ' όσον ο καλός φυσικός πατέρας συγχωρεί το παιδί του και με την αγάπη του καλύπτει τα πάντα!
Ο ΚΟΡΥΦΑΙΟΣ όμως τίτλος, που μας απένειμαν οι διάφοροι κατηγοροί μας, δόθηκε τώρα τελευταία! Μας είπαν Συνεργάτη της Γκεστάπο και μας απέδωσαν την ευθύνη για την άδικη σφαγή των Καλαβρυτινών στις 13 Δεκεμβρίου 1943! Ένα γράμ- μα, που ελάβαμε από το Σικάγο των ΗΠΑ στις 11 Οκτωβρίου ε.έ. (υπογράφεται από κάποιον κύριον Νικ. Βρετάκο, υπαρκτό άραγε πρόσωπο; οπωσδήποτε όμως άγνωστο σε εμάς) αρχίζει με τα εξής "πολύ ωραία" κοσμητικά επίθετα (σημ. διατηρούμε την ορθογραφία της επιστολής):
CHICAGO, 5-27-12Αντίχρηστε, Ταγματασφαλίτη, Χίτλερ, Φασίστα,Θα μου επιτρέψητε να γίνω κακός για το πρόσωπόν σας.Γνωστή η σταδιοδρομία σας ως ταγματασφαλίτης που συνεργάσθης με την Γκεστάμπο, και ήσουν πίσω από την Εκτέλεση των κατοίκων Καλαβρύτων............Το Ελληνικόν Κράτος θα πρέπη να βάλη χαλινάρη να σου βάλη φίμωτρο. Και αν δεν συνετισθής να κυρίξη δημοψήφισμα για να σε διώξουν από τα Ιερά Καλάβρυτα, που λερώνης την μνήμην των εκτελεσθέντων. Ο Θεός της Ελλάδος απάλλαξε τον άλλον αλητήριο Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο, τον άλλον φασίστα της χούντας και μας κληρονόμισε τον ταγματασφαλίτη Αμβρόσιο και τους άλλους τράγους Πειραιώς-Άνθιμον Θεσσα-λονίκης Ο Θεός της Ελλάδος δεν ανέχετε Φασίστες- Εγκλη- ματίες παπάδες που λερώνουν την Εκκλησία".........Σκεφθήτε, αγαπητοί μου, ότι τόσο πολύ σας αγαπά ο Θεός, ώστε το 1978 σας έστειλε ως Μητροπολίτη τον Αμβρόσιο, δηλ. ένα "παιδί θαύμα"!!!!!Γεννήθηκε στις 22 Ιουλίου 1938! Στις 13 Δεκεμβρίου 1943, δηλ. στην ηλικία των πέντε (5) χρόνων περίπου ήταν ..... συνεργάτης των Γερμανών!!!!!!!! Αυτό το παιδί ήταν πίσω από την εκτέλεση των Καλαβρυτινών!!!!
Στην περίοδο 1947-1952, τότε δηλαδή που λειτούργησε η Γυάρος ως τόπος εξορίας για τους Συμμορίτες, ήτοι στην ηλικία μεταξύ εννέα και δεκατεσσάρων (9-14) χρόνων διετέλεσε.....διαφωτιστής στη Γυάρο!!!!!!!!
Εδώ γελάνε!!! Χα, χα, χα!!! Βλέπετε πόσο πολύ τυφλώ- νουν τον άνθρωπο το μίσος και το πάθος! Ακόμη και όσους κατοικούν στο ......Σικάγο!
ΩΡΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΝΕΑ ΣΥΜΦΩΝΙΑ
Έπειτα από όλα αυτά, ταπεινά φρονώ, ότι ήλθε η ώρα για να κάνουμε ένα νέο Συμβόλαιο Διακονίας, μιά καινούργια Συμφωνία μεταξύ μας.
Τώρα πλέον διανύω τό εβδομηκοστό πέμπτο (75) έτος της ηλικίας μου! Εισήλθα πιά στη χορεία των ατόμων της τρίτης ηλικίας! Άρα δικαιούμαι, όπως πιστεύω, να μετριάσω τους ρυθμούς του καθημερινού μου μόχθου! Να σταματήσω πια να εργάζωμαι από τις επτά το πρωΐ έως τα μεσάνυκτα! Συνήθως στο υπνοδωμάτιό μου ανεβαίνω μετά τα μεσάνυκτα! Με σώζει μια σύντομη μεσημβρινή διακοπή της εργασίας μου, όταν βεβαίως τούτο είναι εφικτό. Στην μέχρι σήμερα πορεία μου μερικές φορές μου έλαχε να μεταβώ στην Αθήνα δυό φορές την ίδια ημέρα, κάνοντας το δρομολόγιο Αίγιο-Αθήνα-Αίγιο-Αθήνα-Αίγιο για κάποιες ποιμαντικές υποχρεώσεις, π.χ. ένα Συμβούλιο στην Αθήνα, μια κηδεία στό Αίγιο, ένα απογευματινό ραντεβού με κάποιον Υπουργό στην Αθήνα και τέλος επιστροφή στο Αίγιο και όλα αυτά την ίδια ημέρα! Μετρώντας κάποτε τά διανυθέντα χιλιόμετρα στη διάρκεια ενός μόνον μηνός το κοντέρ του αυτοκινήτου μας έγραψε ΠΕΝΤΕ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΧΙΛΙΟΜΕΤΡΑ! Ούτε και ταξιτζής να ήμουν!
Στην μέχρι τώρα πορεία μου, αγαπητοί μου, σας έδωσα ολόκληρη την ύπαρξή μου, την ψυχή μου, το σώμα μου, τις δυνάμεις μου, τις όποιες ικανότητες και τά όποια χαρίσματα- -δώρα του Θεού! Αναλώθηκα για σάς! Ακόμη και αυτά τα πιό σεβαστά πρόσωπα της ζωής μου, τους αείμνηστους και προσφιλείς γονείς μου Γεώργιο καί Νικολίτσα Λενή, τους έχω ενταφιάσει εδώ στο Αίγιο, ως μια ατράνταχτη απόδειξη, ότι ποτέ δεν θά σκεπτόμουν μετάθεσή μου σέ κάποια άλλη, πιό μεγάλη Μητρόπολη, πιό πολύφερνη νύμφη!
Κατά την ενθρόνισή μου στις 19 Νοεμβρίου 1978 σας υποσχέθηκα και τα εξής: "Θα εκδαπανήσω όλες μου τις σωματι- κές και τις πνευματικές δυνάμεις, όλες τις ημέρες, και αν χρειασθή και τις νύκτες, της ζωής μου, όλα τα πνευματικά και ψυχικά μου εφόδια, με όσα δηλ. ο Θεός με έχει προικίσει, καί όλες μου τις γνώσεις, θα εκδαπανήσω δηλ. ολόκληρο το είναι μου, και την ψυχήν μου ακόμη, αν θα μπορούσα, για το καλό το δικό σας, για την σωτηρία της ψυχής σας. Έρχομαι για να σας προσφέρω άνευ ανταλλάγματος, ό,τι έχω παρά Θεού, και όχι διά να λάβω τι εξ υμών εκτός από την ανταπόδοσιν της ιδικής σας αγάπης" ((βλ. Περιοδικόν ΕΚΚΛΗΣΙΑ, τ. 24-25/1978 σελ. 592).
Αυτοί, λοιπόν, οι ρυθμοί εργασίας δεν μπορούν τώρα πιά να συνεχισθούν! Είναι ανθρωπίνως αδύνατον! Και είναι μεν αληθές, ότι παρά τά 75 μου χρόνια ο Θεός μου χαρίζει μια ζωντάνια και μιά ενέργεια όχι και τόσο συνηθισμένη! Αυτό όμως δεν σημαίνει, ότι η φυσική φθορά δεν με έχει επισκεφθή. Π.χ.
Την ανοησία μου ως πρός τον Βοηθόν μου Επίσκοπον πλήρωσα πολύ-πάραπολύ ακριβά! Έπαθα πολλές αλλοιώσεις! Έχασα τα μισά μαλλιά μου! Αραίωσε κατά πολύ η γενειάδα μου! Υπέστην "έρπητα ζωστήρα"! Μειώθηκε το φώς των οφθαλμών μου! Εγέρασα πρόωρα!
Κάθε φορά που ομιλώ, για να σας βλέπω πιό καθαρά, τώρα πιά με βλέπετε να χρησιμοποιώ γυαλιά μυωπίας!
Η μνήμη μου κι αυτή σιγά-σιγά αρχίζει να με προδίδει! Ξεχνώ ήδη αρκετά ονόματα! (Γι αυτό όταν έρχεσθε πρός με, παρακαλώ να μη μου απευθύνετε την συνήθη ερώτηση: "με ενθυμείσθε, Σεβασμιώτατε", αλλά να μου γνωστοποιείτε αμέσως το επώνυμο και το όνομά σας, ώστε να με διευκο-λύνετε).
Ανεβαίνω ακόμη τις σκάλες και μάλιστα με γρήγορο ρυθμό! Αλλά για πόσο καιρό ακόμη θα τα καταφέρνω;
Γράφω επίσης με άνεση τα κείμενά μου και παρά τό γεγονός, ότι μερικοί φίλοι δημοσιογράφοι και εκδότες με ευγενικό βέβαια τρόπο γράφουν στην εφημερίδα τους: "Εμείς πάντως πολύυυ καιρό πριν παρακαλέσαμε τους ...περί τον κ. Αμβρόσιο "να του πάρουν το πληκτρολόγιο!!!", παρο- τρύνοντες άθελά του τους πέριξ ημών σε πράξεις ασεβείας ή και ανταρσίας ακόμη κατά του προσώπου μας! Αγαπητέ μου φίλε Πάνο, με την βοήθεια του Κυρίου μας, δεν περιήλθα ακόμη -δυστυχώς για μερικούς- σε κατάσταση Αλτσχάϊμερ, ώστε να είναι ανάγκη να με θέσουν υπό επιτήρηση. Αντέχω ακόμη και μπορώ να ενοχλώ είτε με τον προφορικό, είτε με τον γραπτό λόγο μου όσους μάχονται είτε την Ορθοδοξία μας, είτε την Πατρίδα μας! Οι ετικέττες με αφήνουν αδιάφορο!
Αναφέρθηκα κατ' ανάγκην σε μερικά σημεία της φυσικής φθοράς, η οποία έρχεται με την πάροδο του χρόνου, αλλά από την άλλη πλευρά διαθέτω δύο πολύτιμα στοιχεία. Πρώτον, προέρχομαι από γερές ρίζες! Ο Πατέρας μου Γεώργιος κοιμήθηκε στην ηλικία των 90 χρόνων περίπου, η δέ Μητέρα Μου Νικολίτσα στα 96 της χρόνια, χωρίς γιατρούς κια νοσοκομεία, χωρίς ορούς και άλλα στοιχεία μιάς κατ οίκον νοσηλείας, είχε δε διαύγεια νοός μέχρι τις τελευταίες στιγμές της ζωής της. Παρέδωσε στον Κύριο την ψυχούλα της στις 15.30 του Σαββάτου 26 Φεβρουαρίου 1996 εδώ στο Επισκοπείο μας, ενώ στις 7.00 το πρωΐ είχα ένα σύντομο διάλογο μαζί της, για να λάβω λογικές απαντήσεις. Σας παραθέτω αυτό τον διάλογο και τις απαντήσεις, τις οποίες έλαβα:
-Μητέρα, πως αισθάνεσθε;
-Ωραία! ήταν η απάντησή της!
-Μήπως θέλετε κάτι; ήταν η δεύτερη ερώτηση.
-Νεράκι, ήταν η απάντηση!
Και μετα το νεράκι, που ήπιε, ήλθε η τελευταία μου ερώτηση:
- Μητέρα, θέλετε κάτι ακόμη;
-Νυστάζω! ήταν η τελευταία λέξη της ζωής της! Έκτοτε κοιμήθηκε μέχρι τις 3.30΄ κοντά μας, από τότε δε κοιμάται πλέον στην αγκαλιά του Θεού αναμένοντας το σάλπισμα του Αγγέλου! Ας είναι αιωνία η μνήμη των γονέων μου.
Οι γερές ρίζες, λοιπόν είναι το πρώτο πολύτιμο στοιχείο, που κληρονόμησα από τους γεννήτορες! Το δεύτερον, είναι ότι εκ νεότητός μου έζησα μία ζωή που έχει τα εξής πολύτιμα στοιχεία: εγκράτειαν, σωφροσύνην μέτρον εις την διατροφήν, τήρησιν των νηστειών, προσευχήν, μοναχικήν άσκησιν, αγάπην πρός τον Θεόν καί τους ανθρώπους, συγχωρητικότητα, ταπεινοφροσύνην, δραστηριότητα αλλά χωρίς μεγαλοϊδεατισμόν κ.ά.
ΤΟ ΠΕΡΙΕΧΌΜΕΝΟ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΣΥΜΒΟΛΑΙΟΥ!
ΠΑΡ΄ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΟΜΩΣ μεγαλώνω! Τα χρόνια περνούν! Τα γηρατειά ήλθαν! Όλα όσα φέρνουν μαζί τους τα γεράματα, έπονται! Δεν μπορώ, λοιπόν, τώρα πια να σας υπηρετώ με τους ίδιους ρυθμούς! Αλλά και για να παραιτηθώ, δεν έφθασεν η ώρα! Τι άραγε πρέπει να γίνει; Να μου επιτρέψετε να εργάζωμαι λιγώτερο σε καθημερινήβλαση! Να δεχθήτε, ότι τώρα πια πρέπει να διαθέτω και λίγο χρόνο για τον εαυτό μου! Δικαιούμαι π.χ. να πραγματοποιώ ένα περίπατο στην Αλυκή! Δικαιούμαι επίσης να αραιώσω την συμμετοχή μου στην τέλεση της θείας λειτουργίας! Μέχρι σήμερα μερικές φορές συνέβαινε να τελώ την θεία λειτουργία τό Σάββατο και την Κυριακή και την Δευτέρα και την Πέμπτη, διότι συνέπιπτε να υπάρχουν εορτές αγίων ή άλλες λειτουργικές υποχρεώσεις!
Πρέπει λοιπόν να δεχθήτε, ότι έληξε η περίοδος του αρχικού Συμβολαίου, που συνάψαμε μαζί την 19ην Νοεμβρίου 1978 και να συνυπογράψουμε ένα νεώτερο Συμβόλαιο, σήμερα 19ην Νοεμβρίου 2012! Ίσως να διερωτηθήτε: Δεσπότη μου, τι μας ερωτάτε; Δεσπότης είσθε, ό,τι θέλετε κάνετε!
Όχι, αδελφοί μου και παιδιά μου! Είμαστε μια οικογένεια! Σας ερωτώ, διότι πρέπει μαζί να το αποφασίσουμε! Είναι αναγκαία η αμοιβαία συμφωνία! Αν όχι το σύμφωνο της γνώμης σας, τουλάχιστον η εκ μέρους σας κατανόησις! Υπήρξα έντιμος μαζί σας! Πάντοτε σας υπελόγισα! Τίποτε δεν σας απέκρυψα! 'Ετσι, λοιπόν, και τώρα θέλω να το συμφωνλήσουμε! Επιθυμώ να μου αναγνωρίσετε το δικαίωμα, ώστε να αφιερώνω καθημερινά λίγο χρόνο για τον εαυτό μου! Να σηκωθώ π.χ. λίγο αργότερα το πρωΐ και όχι στις 6.00' ή στις 6.30 π.μ. στις καλύτερες των ποριπτώσεων, όπως συμβαίνει μέχρι σήμερα! Να αραιώσω τις κατ' ιδίαν συναντήσεις και ακροάσεις, ώστε αντί εμού να συναντάσθε πλέον με τους εκλεκτούς Πατέρες - Συνεργάτες μου, όπου θα μπορείτε να αναφέρετε τα προβλήματά σας και να λαμβάνετε είτε οδηγίες, είτε λύσεις! Να μη προεδρεύω στα Διοικητικά Συμβούλια των Φιλανθρωπικών Ιδρυμάτων μας ή των Κληροδοτημάτων, αλλά να με αναπληρώ- νουν εκεί οι κατά Νόμον αντικαταστάτες του Μητροπολίτου- Προέδρου! Δηλ. να εκχωρήσω μερικές αρμοδιότητες και να διατηρήσω μόνον τα πιό σπουδαία ή τα πιό αναγκαία! Αυτό σημαίνει, ότι κάθε φορά που θα ζητήσετε να με συναντήσετε προσωπικά, οι δε συνεργάτες μου θα σας λέγουν να συναντήσετε π.χ. τον άγιο Πρωτοσύγκελλο ή κάποιον άλλον παράγοντα του Γραφείου μας, να μη θυμώνετε!
Με άλλα λόγια πρέπει λοιπόν να δεχθήτε, ότι έχω το δικαίωμα να περάσω πιά στην ΣΥΝΤΗΡΗΣΗ! Μέχρι τώρα σας διηκόνησα με όλες μου τις δυνάμεις. Τώρα όμως πρέπει και σείς να αναλάβετε την φροντίδα μου! Να με υπολογίζετε ώς ένα ηλικιωμένο Επίσκοπό σας, κι΄ας έχω ακόμη πολλές δυνάμεις! Να με θεωρείτε πλέον εξ επόψεως ηλικίας ως Παππού στην Μητρόπολη και όχι ως Πατέρα! Αλλωστε, αν και, για την αγάπη μου προς τον Νυμφίο Χριστό, δεν ακολούθησα τον έγγαμο βίο, εξ επόψεως πνευματικής και ποιμαντικής έχω το δικαίωμα να λογίζωμαι ώς Παππούς! Ιδού μια απλή εξήγηση: Με αξίωσε ο Θεός να χειροτονήσω κάποιον ως ιερέα, ας πούμε τον π. Γεώργιο. Ο π. Γεώργιος δημιούργησε οικογένεια, τα παιδιά του μεγάλωσαν και ένας γυιός του ηθέλησε να εισέλθει στις τάξεις των Κληρικών. Αξιώθηκα, λοιπόν, να χειροτονήσω και τον γυιό του π. Γεωργίου και να τον εισαγάγω στο άγιο Θυσιαστήριο! Αυτός πιά, ας πούμε ο π. Δημήτριος, γυιός του ιερέως Γεωργίου, εξ επόψεως πνευματικής μπορεί να θεωρηθή ως εγγονός δικός μου! Είμαι λοιπόν καί πατέρας και παππούς, όπως ακριβώς συμβαίνει σε πολλούς από εσάς! Άρα δικαιούμαι τα προνόμια του παππού, δηλ. λιγότερη δουλειά, πιό χαλαρό πρόγραμμα κλπ., όπως σας τα εξέθεσα παραπάνω.
Αυτό, λοιπόν, είναι τό νέο Συμβόλαιο, που υπογράφω σήμερα μαζί σας. Ελπίζω, ότι θα έχω την συγκατάθεσή σας και την αναγκαία εκ μέρους σας κατανόηση.
Με πατρική-στοργική αγάπη
και με χριστιανική ειλικρίνεια
Ευχέτης υμών πρός τόν Κύριον
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
+ Ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΈΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ Σημ: Το ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ-NEWS και με αίσθημα σεβασμού απευθύνουμε στον ποιμενάρχημα ς τις πιο εγκάρδιες ευχές μας για υγεία , μακροημέρευση και συνέχιση του έργου του προς όφελος της Τοπικής κοινωνίας.
