Παιχνίδια των δικών μας παιδικών χρόνων (μέρος γ΄)

Του Νίκου Χρ. Παπακωνσταντόπουλου   Κλείνοντας το αφιέρωμα «στα παιχνίδια των δικών μας παιδικών χρόνων», αναφερόμαστε σε ομαδικά, που...

Του Νίκου Χρ. Παπακωνσταντόπουλου 
 Κλείνοντας το αφιέρωμα «στα παιχνίδια των δικών μας παιδικών χρόνων», αναφερόμαστε σε ομαδικά, που παίζαμε είτε στις γειτονιές και στις μεγαλύτερες αυλές του μαχαλά, μέχρι που νύχτωνε καλά και δε βλέπαμε τη… μύτη μας, είτε στο προαύλιο του σχολείου, στα διαλείμματα. Συμπαίκτες μας πολλές φορές και οι δασκάλες μας και οι δάσκαλοί μας, ιδίως όταν ήσαν σε μικρή ηλικία, που πάντα μας μάθαιναν και κάτι καινούργιο. Ήσαν όμως και οι «φύλακες άγγελοί» μας, αφού λόγω της ανωριμότητας και το μεθύσι του ίδιου του παιχνιδιού, δεν είμαστε σε θέση να αξιολογήσουμε πόσο μερικές φορές κινδυνεύαμε.

     Ενδεικτικά αναφέρουμε ορισμένα ευρέως γνωστά και πολυ-παιγμένα, όπως π.χ. κυνηγητό (κυνήγι), μπάλα (σπανιότατα δερμάτινη ή έστω πλαστική), πολεμικά παιχνίδια – με ξύλα για όπλα –(!), κρυφτό, τυφλόμυγα, κουτσό, μέλισσα-μέλισσα, μακριά γαϊδούρα, μήλα, αμάδες, η μικρή Ελένη, μπιζ,  τσιλίκι, σκλαβάκια και πολλά ακόμα. (Στο Λειβάρτζι τα δύο τελευταία τα λέγαμε αντίστοιχα «κλίτσικα» και «φωτιά»). Στεκόμαστε όμως περισσότερο στην αξία τους, που εδώ  «πρωταγωνιστεί» η απ’ ευθείας επικοινωνία και η δια ζώσης επαφή μεταξύ των παιδιών που συμμετέχουν. Αυτός είναι και ο λόγος που τα ομαδικά παιχνίδια τα νοσταλγούμε περισσότερο.

     Εύκολα έρχονται στο νου μας εκείνα τα θαυμάσια ντοκιμαντέρ με ζώα και τους ειδικούς να μας πληροφορούν πως το παιχνίδι τα προετοιμάζει για τη συνύπαρξη και την επιβίωση. Μήπως κάτι ανάλογο δεν γίνεται και με τον άνθρωπο;

     Στο ομαδικό παιχνίδι το παιδί «λογοδοτεί» και ελέγχεται, αν χρειαστεί, από τους συμπαίκτες του, ενώ η επιβολή «τιμωριών» έχει σαν σκοπό να επαναφέρει στην τάξη τον άτακτο παίκτη. Έτσι, τού δίνει τη δυνατότητα να μάθει να σέβεται και να τηρεί ορισμένους κανόνες, προετοιμάζοντάς τον να βγει στην κοινωνία και στη ζωή, να κοινωνικοποιηθεί.  

         Σε διαφορετική κάπως τροχιά βρίσκεται το ατομικό παιχνίδι, με το παιδί να έχει, ίσως, τον απόλυτο έλεγχο και τη δυνατότητα εύκολης αλλαγής κάποιων κανόνων του. Η αστυφιλία και ο πολιτισμός αποδείχθηκε στην πράξη πως καλλιεργούν τη απομόνωση, θύματα της οποίας είναι και τα παιδιά. Η έλλειψη χώρων παιχνιδιού στις γειτονιές των μεγάλων πόλεων, αλλά και οι σύγχρονοι κίνδυνοι που ελλοχεύουν (π.χ. εγκληματικότητα), περιορίζουν το παιχνίδι μέσα στο σπίτι, που δεν έχει πολλές δυνατότητες να είναι ομαδικό και καμία την επαφή με τη φύση. Στις μέρες μας μάλιστα, που η ηλεκτρονική τεχνολογία κερδίζει συνεχώς έδαφος, βυθίζει τον παίκτη σε ακόμα μεγαλύτερη μοναξιά, με τα συνεπακόλουθα του υπολογιστή, του διαδικτύου και της συνεργασίας με αγνώστους συμπαίκτες. …Ίσως αυτά να είναι και «μέρος του σχεδίου»!

     Τελειώνοντας, αν και η αναφορά στα παιδικά μας χρόνια και σε κάθε τι που έχει σχέση με αυτά δεν έχει τελειωμό, πάντα ατενίζουμε με νοσταλγία και σεβασμό ό,τι μας μεγάλωσε. Απόδειξη γι’ αυτό είναι το πόσο λαχταρούμε να βρεθούμε με παιδικούς φίλους-παλιούς συμπαίκτες και να ξαναζωντανέψουμε στη μνήμη μας τις ατέλειωτες εκείνες ώρες παιχνιδιού, τις εξυπνάδες, τα επιτεύγματα και τις ζαβολιές του καθενός μας, τις διαφωνίες που πολύ συχνά έφταναν μέχρι να ματώσουμε και να μη μιλάμε για κάτι μέρες ή βδομάδες!  Και πόσες φορές δεν βιώναμε εκείνα τα οποία σήμερα τα λέμε και γελάμε, όπως την τιμωρία του άτακτου, με το να μιμηθούμε κάποιο ζώο και να γελάσουν οι άλλοι εις βάρος μας, ή και το να βρισκόμαστε εκτός παιχνιδιού!

     Τελικά, δεν είναι ψέμα ότι «μένουμε για πάντα παιδιά»! 

διαβάστε:
Παιχνίδια των δικών μας παιδικών χρόνων (μέρος β)

Παιχνίδια των δικών μας παιδικών χρόνων (μέρος α)

Νίκος Χρ. Παπακωνσταντόπουλος

Ο Νίκος Παπακωνσταντόπουλος γεννήθηκε στο Λειβάρτζι του Δήμου Καλαβρύτων και είναι υγειονομικός (Διπλωματούχος Νοσηλευτής).Στο χώρο των γραμμάτων εμφανίστηκε εδώ και αρκετά χρόνια, δημοσιεύοντας αρχικά άρθρα και κείμενά του στον Επαρχιακό – Καλαβρυτινό Τύπο, καθώς και σε διάφορα περιοδικά. Το πρώτο του βιβλίο με τίτλο «Λειβάρτζι σ’ ευχαριστώ!» εξέδωσε το 2002. Δύο χρόνια αργότερα προχώρησε σε μια προσπάθεια μετάφρασης για «Τα Ευαγγέλια της Μεγάλης Πέμπτης και του Μεγάλου Σαββάτου», καθώς και άλλων περικοπών της Μεγάλης Εβδομάδος (περιορισμένος αριθμός αντιτύπων). Ακολούθησε η συλλογή ποιημάτων με τίτλο «Έμμετρα», το 2008, από τις Εκδόσεις «Άπειρος Χώρα». Το 2009 ολοκλήρωσε την ογκώδη έρευνά του με τίτλο «“Καταθέσεις” από την Νοσηλευτική μου διαδρομή». Το 2011 εκδόθηκαν τα βιβλία του «Η Φωτογραφία» και «Όταν η ελπίδα άρχισε ν’ ανατέλλει» («Άπειρος Χώρα»). Αναμένεται να εκδοθεί ακόμα και το σχεδόν ολοκληρωμένο βιβλίο του (μυθιστόρημα), με τίτλο «Αθόρυβοι εργάτες». Παράλληλα, συνεχίζει να δημοσιεύει πολύ συχνά άρθρα, κείμενα και ποιήματα σε εφημερίδες και περιοδικά (έντυπος και ηλεκτρονικός Τύπος). Ακόμα, μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζουν και οι ομιλίες του για διάφορα λογοτεχνικά και κοινωνικά θέματα.Είναι παντρεμένος με την Ελένη Γάλλιου από το Γοργόμυλο Πρέβεζας και έχουν δύο παιδιά.