Εις Μνήμη π. Νικηφόρου Θεοδωρόπουλου

«δεῦτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ πατρός μου κληρονομήσατε  τὴν ἡτοιμασμένην ὑμῖν βασιλείαν ἀπὸ καταβολῆς κόσμου.  ἐπείνασα γάρ, καὶ ἐδώκατέ μ...

«δεῦτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ πατρός μου κληρονομήσατε 

τὴν ἡτοιμασμένην ὑμῖν βασιλείαν ἀπὸ καταβολῆς κόσμου. 

ἐπείνασα γάρ, καὶ ἐδώκατέ μοι φαγεῖν…»(Ματθ.25)

Στις 24 Νοεμβρίου 2012 εκοιμήθη και ετάφη την επομένη στο Κοιμητήριο της Μονής, ο Πανοσιολογιώτατος Αρχιμανδρίτης Νικηφόρος Θεοδωρόπουλος, Προηγούμενος της Ιστορικής Ιεράς Μονής του Μεγάλου Σπηλαίου.

Για τον μακαριστό Γέροντα –κατά την Εξόδιο Ακολουθία-μίλησαν ο Μητροπολίτης Καλαβρύτων και Αιγιαλείας κ.κ. Αμβρόσιος και ο Δήμαρχος Καλαβρύτων κ. Γ. Λαζουράς, οι οποίοι εξήραν την προσωπικότητά του και το έργο του.

Επί το θεάρεστον έργον…στο γιαπί, με το πηλοφόρι, το μυστρί.

Με τη συμπλήρωση του 40ήμερου από την εκδημία του, γράφω-ως όφειλα και εκ των υστέρων- αυτές τις λίγες γραμμές από τις στήλες του ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ NEWS για να φωτίσω μια άγνωστη στους πολλούς αλλά, όπως πιστεύω, για όλους πολλή διδαχτική πλευρά του βίου και της διακονικής πολιτείας του αείμνηστου π. Νικηφόρου.

Το έτος 1953-όντας ιεροδιάκονος της ιεράς Μητροπόλεως Καλαβρύτων και Αιγιαλείας- ο Μακαριστός Επίσκοπος Αγαθόνικος του εμπιστεύτηκε τη γενική επιστασία της ανέγερσης του Εκκλησιαστικού Ορφανοτροφείου Καλαβρύτων, εμπιστοσύνη που τίμησε ο π. Νικηφόρος με την αφοσίωσή του, την εργατικότητά του και την εντιμότητά του. Αλλά να, τι σόι επιστάτης ήταν!

Εκκλησιαστικόν Ορφανοτροφείον Καλαβρύτων:
Το ταπεινόν καύχημα…

Καθημερινά-επί τρία χρόνια-έδινε την ψυχή του πάνω-καταπάνω στο έργο. Πρώτος ανασκούμπωνε τα μανίκια και το αντερί κι έπεφτε με τα μούτρα στη δουλειά: με τον κασμά και το φτυάρι, τη λάσπη και τον τενεκέ, το κουβάλημα της πέτρας στις σκαλωσιές κ.λπ. Έβαζε πλάτη σ’ όλα τα συνεργεία των τεχνητών και εργατών, των μπουλουκιών, των μαρμαράδων, των σκεπάδων…. Βιαζόταν, βλέπετε, να τελειώσει το έργο. Η ορφάνια και φτώχεια περίμεναν για να στεγαστούν.

Κι ήλθε εκείνη η άγια ημέρα -25 Αυγούστου 1956-των εγκαινίων του Ε.Ο.Κ.. Τρεις ημέρες νωρίτερα είχε αποβιώσει ο εμπνευστής και πρωτεργάτης της ίδρυσής του, ο Μητροπολίτης Αγαθόνικος. Η μοίρα δεν του επέτρεψε να δει σαρκωμένο το όραμά του, έτσι όπως το είχε συλλάβει και είχε αγωνισθεί με πάθος να υλοποιήσει.

Και άρχισε το ίδρυμα από τον Σεπτέμβριο να λειτουργεί. Ο π. Νικηφόρος τοποθετήθηκε ο πρώτος Διευθυντής του και συνάμα Παιδαγωγός και Οικονόμος του. Και ξεκίνησε ένα νέο αγώνα, έναν αγώνα δρόμου διεκδίκησης των «θεσμοθετημένων» πόρων αλλά και αναζήτησης νέων. Κι έτρεχε μες τα μοναστήρια, τις ενορίες και τα προσκυνήματα για να εξασφαλίσει την τροφή, το ρούχο, το παπούτσι και τη θέρμανση, των τροφίμων του ιδρύματος, των ορφανών και των φτωχών παιδιών.

Αυτός ήταν, εκτός των άλλων, ο π. Νικηφόρος Θεοδωρόπουλος: ένας φιλόθεος και φιλάνθρωπος λειτουργός του Υψίστου, ένας ταπεινός και ευλαβής κληρικός, ένας ακάματος εργάτης που υπηρέτησε την Εκκλησία και τον άνθρωπο με αυταπάρνηση και ανιδιοτέλεια.

χ.φ