του Θεόδωρου Γ. Θανόπουλου Εκεί, στην κάτω γειτονιά, πίσω από του Λάππα το παχνί, μαζευόμαστε τα γειτονόπουλα, τα "φιλαράκια τα...
του Θεόδωρου Γ. Θανόπουλου
Εκεί, στην κάτω γειτονιά, πίσω από του Λάππα το παχνί, μαζευόμαστε τα γειτονόπουλα, τα "φιλαράκια τα καλά" και δημιουργούσαμε την ατμόσφαιρα τη ζεστή, τη φιλική, την παιδική, τη χαρούμενη.
Εκεί, στο «χωράφι», γινόταν το παιχνίδι μας · κοντά στα παλούκια, που οι χωρικοί έδεναν τα γαϊδούρια και τα άλογά τους · ένα “πάρκινκ” ζώων, που σήμερα έχει αντικατασταθεί με το ομαδικό παρκάρισμα των αυτοκινήτων, αγροτικών και άλλων, σε όλους τους κεντρικούς δρόμους της μικρής μας πόλης.
Εκεί, στο «χωράφι» λοιπόν · σ’ αυτή την αλάνα της παιδομάζωξης, που τόσες ώρες και για τόσα χρόνια η παιδική φωνή, τα γέλια και τα πειράγματα, το παιχνίδι κι η συντροφική παρέα, έδιναν το χρώμα της ευτυχισμένης ζωής.
Και στη μέση του «χωραφιού» η μ ο υ ρ ι ά! Το δέντρο τ’ αψηλό, που δέσποζε σα γιγάντιος πύργος, βίγλα δική μας καθημερινή στα όνειρα και τις φαντασιώσεις μας. Κι αυτό το δέντρο είχε γίνει αιτία ανταγωνισμού και “κόντρας”! Ποιος θα "πολιορκήσει" τα πιο αδιάβατα κλωνάρια του! Κι ο καρπός της, η μούρα, το βραβείο, το έπαθλο για τους πιο τολμηρούς. Κι ήταν τόσο νόστιμες, τότε, ανάθεμά τες !
Ενώ σήμερα !… Κομμένο το δέντρο · το μισό · ταπεινωμένο, γερασμένο, μόνο κι έρημο!…
Και το «χωράφι»; Κι αυτό βουβό, χορταριασμένο, άφωνο, γεμάτο πέτρες κι αγκάθια.
Δυο σιωπηλές μαρτυρίες μιας ζωής που εξελίσσεται, δέσμια κι αλυσοδεμένη στο άρμα ενός ανεξήγητου εκσυγχρονισμού.
…Σε κείνη τη μουριά, λοιπόν · στο δέντρο μας, που τόσες χαρές στην παιδική μας ζωή είχε προσφέρει. Πολλά γειτονόπουλα, πολλά "φιλαράκια", με μπροστάρη το Φώτη το Κοκκότη, εκεί που τα κλαδιά της αγκαλιάζονταν, το δικό μας στέκι είχαμε φτιάξει. Μια “πίστα” τάβλινη, σαν κρεβάτι πες, εκεί ψηλά, παιδιά της «ζούγκλας». Και ξαπλώναμε, συζητούσαμε, ξεκουραζόμαστε, τραγουδούσαμε!
Κι ήταν εκείνες οι ώρες οι μεσημεριανές, οι απογευματινές, οι εσπερινές, που ο απαλός ήχος της κιθάρας απ’ τα χέρια του Φώτη βγαλμένος, μαζί με την τόση μελωδική φωνή, τριγύρω άπλωνε και γλύκαινε της γειτονιάς τον αέρα. Κι έβλεπες νοικοκυρές και κοριτσόπουλα στα κοντινά μπαλκόνια να βγαίνουν και μαζί μας να σιγοτραγουδούν : «Ιστορία μιας αγάπης…», «Συγνώμη σου ζητώ, συγχώρεσέ με», «Λίγα λουλούδια αν θέλεις στείλε μου»… σε μια στιγμή τόσο ρομαντική, τόσο ονειροπόλα, τόσο φανταστική!…
Κι αυτή η φωνή, η συνοδευόμενη με τόσες άλλες φωνές της τότε εποχής και της τώρα, απ’ εκεί έχει μεταφερθεί στο παλιό "εργοστάσιο" του Παπαδόπουλου, στο έμπα της μικρής μας πόλης, σε μια αίθουσα τόσο ζεστή, τόσο όμορφη, τόσο φιλική, τόσο φιλόξενη! Και μαζεύει τις φωνές των Καλαβρυτινών και τις υπάρξεις τους. Και κάνει τη θύμηση και την ανάμνηση έντονη, δυνατή, ακέραια. *
Κι ίσως κάποια βράδια, ψυχρά και παγερά, αυτοί οι μελωδικοί ήχοι να φτάνουνε σε κείνη τη μουριά, σε κείνο το δέντρο, στην πρώτη "πίστα", όπου για πρώτη φορά είχαν ακουστεί.
Το θρόισμα απ’ τα λίγα κλαδιά και φύλλα απ’ το έρημο δέντρο που έχουν απομείνει, ίσως να είναι μια συνοδεία, ένα θλιμμένο, παραπονιάρικο «σεγκόντο», μιας περασμένης εποχής, διαφορετικής, αλλιώτικης, άμοιαστης, μα τόσο ευτυχισμένης!!!
(πρώτη δημοσίευση "Φ.τ.Κ." φύλο Ιανουαρίου 1994, σελ. 3)
* Ήταν το 1994, όταν εκεί στο έμπα των Καλαβρύτων, ερχόμενοι από το Μ. Σπήλαιο, λειτουργούσε μουσικό κέντρο σε στυλ Μπουάτ με ιδιοκτήτη και υπεύθυνο ορχήστρας και τραγουδιστή τον κ. Φώτη Κοκκότη.
Θεόδωρος Γ. Θανόπουλος
Επίσης ένα βίντεο που έχω δημιουργήσει για το παρόμοιο θέμα σε μουσική-ερμηνεία του Φώτη του Κοκκότη και στίχους δικούς μου...
