Πρώτη φόρα στα Καλάβρυτα.....(μνήμες)

Του Νίκου Κωνσταντακόπουλου Κάθε Σάββατο η μάννα μου έπρεπε να πάει στο παζάρι, στα Καλάβρυτα για να πουλήσει λίγα από τα αγροτικά πρ...

Του Νίκου Κωνσταντακόπουλου

Κάθε Σάββατο η μάννα μου έπρεπε να πάει στο παζάρι, στα Καλάβρυτα για να πουλήσει λίγα από τα αγροτικά προϊόντα, τους κόπους ολάκαιρης χρονιάς. Από μέρες την πιλάτευα ποτέ θα πάρει και μένα.Ώσπου μια μέρα αφού την βοήθησα και βάλαμε τα καλούδια μας σε μια σειρά φασόλια, τα καστανά στο τσουβάλι, και σε ένα καλάθι μήλα μου λέει άντε Νικολιό ήσουν καλό παιδί ,αύριο θα πάμε μαζί στο παζάρι .

Αυτό το ξαφνικό δεν το περίμενα δα! Κατεβαίνω στην αυλή πιάνο ξυστρίζω άλογο το ποτίζω το ταΐζω ένας καράς από την "ultras" ότι δεν κοιμήθηκα δεν κοιμήθηκα και γύρο στης τρεις την νύκτα στο πόδι φόρτωμα τ’ άλογο και κινήσαμε τρεις ώρες δρόμο χαρούμενος. Μέσα στης νύχτας την σιγίλια άκουγες τα πατήματα του άλογου και τον γκιόνη αυτό το νυχτοπούλι να σκορπά αργά αλά σταθερά αυτήν την γνώριμη λαλιά. Εικόνες άγνωστες για μένα ξεπρόβαλαν μπροστά μου. Άλλο τοπίο, αλά βουνά, και καταράχια λίγο πριν τα Καλάβρυτα. Είχε πια ξημερώσει άκουγες μεγάλη φασαρία από κάτι μικρές βιοτεχνίες το λαναράδικο, τον σίδερα να κτυπάει με τα στιβαρά του μπράτσα με βαριοπούλα το αμόνι, να κάνει τα πέταλα να ταιριάζουν σε κάθε πόδι από τα ζώα, έπαιρνε και μετρά είχε και φίρμα σίδηρο πεταλωτήριο "το αθηναϊκό".

Στα ρουθούνια μου να και η πρώτες γεύσης από το φούρνο, τα εστιατόρια, αλά εμείς δεν είχαμε ανάγκη αυτά είχαμε μαζί μας στο τράστο ψωμί, λίγο τυράκι και δυο ντομάτες.

Φτάνουμε στο πόστο να ξεφορτώσουμε ακούω την φωνή της μάνας γρήγορα να πας το άλογο στο χάνι.

Εγώ δεν άκουγα τίποτα είχα χαζέψει. Το βλέμμα μου στους πάγκους .κάθε λογιών καλούδια, αυγά ,τυρί μυζήθρες, ήμερα λάχανα, γουλιά, αγρία χάρτα ξεχώριζαν βέβαια τα σαγκουίνια πορτοκαλιά, τα λεμονιά, ελιές που τα έφερναν οι καμπήσιοι. Ζήλεψα την μέρα εκείνη την προκοπή τον ξωμάχων της αγροτιάς !

Όμως το βλέμμα μου καρφώθηκε σε μια μικρή βιτρίνα σένα ζευγάρι παπούτσια. Καιγόταν η κάρδια μου να τα ’αγοράσω. Με χώριζε από αυτά το τζάμι της βιτρίνας .αυτό το τζάμι στεκόταν μπροστά μου σα Σινικό τείχος "Φράχτης αγκαθωτός που μάτωνε εκείνη την στίγμα την παιδική μου καρδιά γιατί δεν είχα χρήματα αγοράσω τούτα τα παπούτσια, δυστυχώς δεν υπάρχει το αντίτιμο" απομακρύνθηκα μελαγχολικός και απογοητευμένος !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

 Νίκος Κωνσταντακόπουλος
                 Κέρτεζη