Του Νίκου Χρ. Παπακωνσταντόπουλου Κάποτε οι δώδεκα μήνες είχαν ένα μεγάλο αμπέλι και το δουλεύανε όλοι μαζί. Το κρασί που βγάνανε ήταν ...
Κάποτε οι δώδεκα μήνες είχαν ένα μεγάλο αμπέλι και το δουλεύανε όλοι μαζί. Το κρασί που βγάνανε ήταν πολύ, γι’ αυτό και είχαν κι ένα μεγάλο βουτσί για να το χωράει. Είχαν ανοίξει και δώδεκα τρύπες στο βουτσί και ο καθένας έπινε μόνο από τη δικιά του, χωρίς να παραβαίνει τη συμφωνία που είχανε κάνει. Η τρύπα του Φλεβάρη ήτανε ψηλά και κάθε χρόνο στέρευε νωρίς. Μια φορά τον βρήκε ο Μάρτης να πίνει από τη δικιά του, που ήταν χαμηλότερα. Δε χάνει καιρό, λοιπόν, αρπάζει μια σερνά* που βρήκε μπροστά του και του την πέταξε με δύναμη και τον χτύπησε στο πόδι. Από τότε ο Φλεβάρης είναι κουτσός και έχει λιγότερες μέρες.
(Ιστορία που μου έλεγε η γιαγιά μου, όταν με έπαιρνε στα γόνατά της).
*Παραπέμπει στο «Καλαβρυτινό… λεξικό»:
kalavrytanews.com/2011/04/blog-post_2760.html#.UQ2UGPJ67X
Νίκος Παπακωνσταντόπουλος
Είναι παντρεμένος με την Ελένη Γάλλιου από το Γοργόμυλο Πρέβεζας και έχουν δύο παιδιά.
