Περιζήτητα επαγγέλματα-τέχνες-ασχολίες που χάνονται-Ο Σιδεράς

του Νίκου Παπακωνσταντόπουλου   Ήταν γνωστός με πολλά ονόματα: σιδεράς, χαλκιάς, σιδηρουργός, γύφτος. Οι δουλειές του άνοιγαν την εποχή ...

του Νίκου Παπακωνσταντόπουλου 

Ήταν γνωστός με πολλά ονόματα: σιδεράς, χαλκιάς, σιδηρουργός, γύφτος. Οι δουλειές του άνοιγαν την εποχή του σπαρτού, που τα γεωργικά εργαλεία της εποχής έπρεπε να φτιαχτούν για να σκάβουν εύκολα τη γη. Στο οργανωμένο εργαστήριό του το αμόνι και η βαριοπούλα ήταν τα σημαντικότερα εργαλεία του, απαραίτητη δίπλα και η βούτα με νερό, να κρυώσει το σίδερο και να στερεοποιηθεί. Άναβε πρωί το καμίνι και η δυνατή φωτιά από τη μια, τα δυνατά μπράτσα του μάστορα από την άλλη, δάμαζαν το σίδερο!

Πιστεύουμε όμως πως μαζί με το επάγγελμα του σιδερά, θα ήταν καλό να θυμηθούμε και το ομώνυμο μάθημα από το παλιό αναγνωστικό της Β΄ δημοτικού, στη σελίδα 78. Παραθέτουμε αυτούσιο το συγκεκριμένο κείμενο, αφού πέρα από το ότι τα λέει όλα, μας πισωγυρίζει και στα νοσταλγικά μας θρανία!

Ο σιδηρουργός

Το σιδηρουργείο του Μιχάλη είναι κοντά στη μικρή πλατέα. Εκεί κοντά είναι και ο Γρηγόρης, ο ξυλουργός και ο μπάρμπα-Σταμάτης, ο μπαλωματής. Τί σιδερικά ήταν εκείνα που είχε στο μαγαζί του ο Μιχάλης! Υνιά, δικέλλια, κλειδαριάς, πέταλα, καρφιά. Έβλεπες ό,τι ήθελες. Με το σφυρί στο χέρι εκτυπούσεν ένα πυρίμαχο σίδερο επάνω στο αμόνι. Τον εβοηθούσε και ένα παιδί. Και οι δυο τους ήταν κατάμαυροι από τα κάρβουνα.

- Σου έφερα, κυρ - Μιχάλη, το υνί μας, του είπεν ο Χρόνης. Εστράβωσεν η μύτη του, να το διορθώσης.

Ο Μιχάλης το επήρε και το εκοίταξε.

- Άφησέ το, παιδί μου, και θα το διορθώσω. Σήμερα όμως και αύριο δεν ευκαιρώ. Μεθαύριο θα είναι έτοιμο.

Ο Χρόνης εκοίταζε το φυσερό. Την ώρα εκείνη οι βοηθός του Μιχάλη ετραβούσεν ένα σχοινί και το φυσερό εφυσούσε: φούκου! φούκου! Με το φύσημα η φωτιά εδυνάμωνε και το σίδερο εκοκκίνιζε. Ο Χρόνης εκοίταζε και τα μπράτσα του σιδερά. Τι δυνατά που ήταν! Επαρακολουθούσε πώς εκτυπούσε το πυρωμένο σίδερο επάνω στο αμόνι και πώς ύστερα από λίγο άρχιζε να μαυρίζη. Τότε πάλι το ξανάβαζε στη φωτιά. Πόσο θα ήθελε ο Χρόνης να ετραβούσε και αυτός το σχοινί και να κάνη με το φυσερό φούκου! φούκου! Απ’ εκεί ο Χρόνης επήγε να ειδοποιήση τον Γρηγόρη, τον ξυλουργό, για να διορθώση την αποθήκη, μα εκείνος έλειπε. Όταν εγύρισε σπίτι, μιλούσε όλο για το σιδηρουργό και για τα σιδερικά του.

- Ο Μιχάλης είναι πολύ χρήσιμος για το χωριό, παιδί μου, του είπεν ο πατέρας. Για σκέψου, αν έλειπε. Θα έπρεπε να πάμε για το παραμικρό στην πολιτεία. Και είναι τεχνίτης πολύ καλός. Όλα τα σιδερικά που χρειαζόμεθα στο χωριό, αυτός τα φτιάνει.

- Είδα δεμένα και δυο άλογα, πατέρα, απ’ έξω από το μαγαζί. Τί ήθελαν εκεί;

- Του τα πηγαίνουν και τα πεταλώνει, παιδί μου. Και είναι άριστος και στο πετάλωμα. Μόνος του φτιάχνει τα καρφιά, μόνος του τα πέταλα, μόνος του όλα.

- Είδα και έναν τροχό πέτρινο.

- Τον έχει για τρόχισμα, παιδί μου. Τσεκούρια, μαχαίρια, κλαδευτήρια, ψαλίδια, όλα μπορεί

να τα τροχίση.

Όταν σε λίγο ο Χρόνης έμεινε μόνος, επήρε το τετράδιο και εζωγράφισε το Μιχάλη. Εζωγράφισε και το φυσερό και το αμόνι του».

Συνεχίζεται, με επόμενο θέμα τον πεταλωτή.

Νίκος Παπακωνσταντόπουλος

Ο Νίκος Παπακωνσταντόπουλος γεννήθηκε στο Λειβάρτζι του Δήμου Καλαβρύτων. Πέραν του λειτουργήματός του (Διπλωματούχος Νοσηλευτής) δραστηριοποιείται και στο λογοτεχνικό χώρο, με εκδόσεις βιβλίων και δημοσιεύσεις άρθρων στον έντυπο και ηλεκτρονικό Τύπο. Είναι παντρεμένος με την Ελένη Γάλλιου από το Γοργόμυλο Πρέβεζας και έχουν δύο παιδιά.

Ενημέρωση για όλες τις ειδήσεις των Καλαβρύτων και της ορεινής Αχαΐας με ένα στη σελίδα του kalavrytanews.com.