της Στέλλας Μελ. Προφυλλίδη Είναι Μάρτιος του 1941. Ένα 7χρονο αγοράκι παίζει δίπλα στα χαλάσματα ενός σπιτιού. Έχει πέσει το σούρου...
της Στέλλας Μελ. Προφυλλίδη
Είναι Μάρτιος του 1941.
Είναι Μάρτιος του 1941.
Ένα 7χρονο αγοράκι παίζει δίπλα στα χαλάσματα ενός σπιτιού. Έχει πέσει το σούρουπο, και η πανσέληνος μαζί με τα σύννεφα δημιουργούν ένα μαγευτικό θέαμα στον ουρανό. Το αγόρι, μαγεμένο από αυτήν την εικόνα, αναρωτιέται, πως εκείνο το μεγάλο φωτεινό πράγμα στον ουρανό, μπορεί και τρέχει μέσα στα σύννεφα…χωρίς να πέφτει κάτω!
Ξαφνικά, βλέπει δύο αντρικιές σκιές να τον πλησιάζουν από μακριά. Το αγόρι, σαστισμένο για μια στιγμή, ανακουφίζεται αμέσως, αναγνωρίζοντας στον έναν απ΄τους δύο άντρες την γνώριμη φωνή του πατέρα του. Τον ακούει να λέει στον διπλανό του:
-Τα πράγματα έχουν χειροτερέψει Δημήτρη. Δεν ξέρω τι θα γίνει.
Το αγοράκι τρέχει προς τον πατέρα του, τον πιάνει απ΄το χέρι και κατευθύνονται όλοι τους τώρα προς το σπίτι.
Εκεί τους περιμένει η μαμά του και τα δύο του αδέλφια. Η μαμά του ψήνει κάτι στο τζάκι για να φάνε. Ευτυχώς, σκέφτεται ο μικρός, γιατί με το παιχνίδι είχε περάσει η ώρα, και τον είχε πιάσει η πείνα. Τρώγοντας, ακούει τους μεγάλους να συζητούν. Από το ύφος τους καταλαβαίνει ότι πρόκειται για κάτι πολύ σοβαρό. Σε μια στιγμή, ακούει τον καλεσμένο τους να λέει στην μητέρα του:
-Η κατάσταση είναι πολύ άσχημη. Φοβάμαι για κάτι κακό.
Ο μικρός μασουλώντας το φαγητό του, αναρωτιέται, τι να είναι τέλος πάντων αυτό το άσχημο πράγμα που απασχολεί τόση ώρα τους μεγάλους; Θα χαλάσει μήπως ο καιρός; Ή μήπως δε θα είναι καλή η σοδειά φέτος;
Λίγες μέρες μετά o 35χρονος πατέρας του μικρού αγοριού ανεβαίνει και πάλι στο Οχυρό Ιστίμπεη. Από την περσινή επιστράτευση ακόμα, τον Οκτώβρη του ΄40, έχει το βαθμό του Δεκανέα.
Τις πρώτες μέρες του Απρίλη οι Γερμανοί έχουν πλησιάσει απειλητικά τα σύνορα. Ο κίνδυνος είναι πλέον φανερός. Στο Οχυρό δεν έχουν ακόμα κάποια ένδειξη επίθεσης και ο νεαρός δεκανέας κατεβαίνει για λίγες μέρες στο χωριό με άδεια, για να δει την οικογένειά του, αλλά με την ευκαιρία αυτή και για να ανεφοδιαστεί με τρόφιμα και πυρομαχικά για το Οχυρό. Είναι όμως ανήσυχος, δεν τον χωράει ο τόπος, θέλει να ξαναφύγει όσο το δυνατόν συντομότερα για επάνω. Σκέφτεται τους στρατιώτες.
Ο κουμπάρος του προσπαθεί να του αλλάξει γνώμη, μήπως και τον καταφέρει να καθίσει λίγες μέρες ακόμα.
-Ηλία μην φύγεις ακόμα, δεν ακούγονται καλά τα νέα στο ράδιο. Σκέψου την οικογένειά σου, περίμενε τουλάχιστον να ξημερώσει, του λέει.
-Δεν μπορώ, έρχεται αμέσως η απάντηση του νεαρού πατέρα. Χρειάζονται βοήθεια εκεί πάνω. Είμαι ομαδάρχης. Οι Γερμανοί θα επιτεθούν. Πρέπει να είμαι μαζί με τους στρατιώτες.
Το ίδιο βράδυ ετοιμάζεται να αναχωρήσει. Η γυναίκα του βλέποντας ένα τσουβάλι με ρύζι που προορίζεται για το Οχυρό, τον παρακαλάει να της αφήσει μια χούφτα για να μαγειρέψει για τα 3 μικρά αγόρια τους.
-Να πας να ζητιανέψεις αν θέλεις ρύζι, της απαντάει χωρίς δεύτερη σκέψη ο δεκανέας, αυτό εδώ είναι για τους στρατιώτες!
Εκείνη προσπαθεί για μια τελευταία φορά να τον πείσει να μείνει. –Αν πάθεις κάτι πως θα τα βγάλω πέρα με τρία μικρά παιδιά; του λέει. –Δεν γίνεται αλλιώς, της αποκρίνεται, πρέπει να φύγω. Ρίχνει μια τελευταία ματιά στα παιδιά του, κοιμούνται. Μια τελευταία ματιά στη γυναίκα του, και φεύγει.. Ο καιρός δεν χωράει αποχαιρετισμούς και συγκινήσεις…
Στις 4 τα ξημερώματα φτάνει στο Οχυρό. Τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα απ΄ ότι τα φανταζόταν. Τα γερμανικά στρατεύματα αψηφώντας τα συνήθη διπλωματικά έθιμα του τελεσιγράφου και της παροχής προθεσμίας προς απάντηση, εισβάλουν μία ώρα αργότερα για πρώτη φορά στα χρονικά της ιστορίας σε ελληνικό έδαφος. Στις 5.15 ακούγεται παντού μέσα στο οχυρό το σύνθημα του συναγερμού: Στα όπλα!
Η επίθεση ξεκίνησε. Η διμοιρία του δεκανέα βρίσκεται εκτός του οχυρού, στα βόρειά του. Σύννεφα χωμάτων και καπνού σηκώνονται μπροστά τους στα φατνώματα και τους τυφλώνουν. Λίγη ώρα αργότερα τα γερμανικά Στούκας βομβαρδίζουν αλύπητα το οχυρό. Μία βόμβα καταστρέφει το μοναδικό αντιαεροπορικό πυροβόλο, αφού εκείνο έχει καταρρίψει 4 εχθρικά αεροσκάφη.
Ανενόχλητοι τώρα κατεβαίνουν κατά δεκάδες οι γερμανοί αλεξιπτωτιστές. Ο νεαρός δεκανέας μαζί με άλλους απ΄τη διμοιρία του, βγαίνουν στα χαρακώματα, προσπαθώντας να τους αναχαιτίσουν, για να μην πλησιάσουν το οχυρό. Η μάχη δίνεται σώμα με σώμα. Παράλληλα τα Στούκας συνεχίζουν να ουρλιάζουν κατεβαίνοντας προς το έδαφος. Η αναμενόμενη αντεπίθεση του τάγματος Γεραμάνη, δεν έρχεται ποτέ. Οι 300 του ΙΣΤΙΜΠΕΙ ολομόναχοι, χωρίς αεροπορία, χωρίς πυροβολικό , χωρίς πεζικό, γράφουν μόνοι τους εκεί ψηλά στην απρόσιτη κορυφή του ΜΠΕΛΛΕΣ, καινούργιες Θερμοπύλες.
Οι αλεξιπτωτιστές συνεχίζουν να πέφτουν. Ο δεκανέας αντιλαμβανόμενος το άνισο της μάχης, βλέπει τον κίνδυνο που διατρέχει όλη η ομάδα του να εξολοθρευτεί, διατάζει οπισθοχώρηση προς το οχυρό. Αυτός αποχωρεί τελευταίος. Τρέχοντας, μία σφαίρα τον πετυχαίνει!
-Γιώργο…με χτύπησαν, τον ακούει ο φίλος του που προπορευόταν να του λέει. Γυρίζει και τον κοιτάει. Ο δεκανέας κρατώντας με το χέρι του την πληγή, συνεχίζει και τρέχει. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα μία δεύτερη βολή του τρυπάει το γόνατο.
Ο δεκανέας θα λυγίσει.
Η εικόνα του να πέφτει στο έδαφος, θα είναι η τελευταία που θα δει άνθρωπος από αυτόν. Τα λόγια του: Γιώργο με χτύπησαν, θα είναι τα τελευταία που θα έχουν βγει απ΄το στόμα του. Ο νεαρός δεκανέας δεν θα ξανασηκωθεί ποτέ. Το άψυχο σώμα του δεν θα βρεθεί ποτέ. Δεν θα ταφεί σε κανένα νεκροταφείο. Δεν θα ξαναγκαλιάσει ποτέ τα παιδιά του.
Την στιγμή όμως που το μοιραίο βόλι θα τον γονατίσει, το όνομά του θα περάσει στην Ιστορία. Θα χαραχτεί με ανεξίτηλο μελάνι στον Βωμό των Aθάνατων Nεκρών του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, των αφανών ηρώων, των πεσόντων του ηρωικού Οχυρού Ιστίμπεη.
Ο άτυχος Δεκανέας Ηλίας Προφυλλίδης…κείτεται νεκρός.
Είναι πρωί της 6ης Απριλίου του 1941….
Στέλλα Μελ. Προφυλλίδη
εγγονή του θανόντα ήρωα
Απρίλιος 2012
στελα παω συχνα στο σγκεκριμενο οχυρο.
ΑπάντησηΔιαγραφήδιαβαζοντας διαφορα ιστορικα κειμενα.
και αποδιδο φορο τιμης στους πεσοντες
εκει ακουω διαφορες ιστοριες απο παιδια μαχητων η απο τους ιδιους.
ανατριχιαζω καθε φορα.