Ανοιχτή Επιστολή κ. Γ. Παπαδημητρόπουλου - Απάντηση κ. Δ. Κανελλόπουλου

Επιστολή - Απάντηση απέστειλε ο Γιώργος Παπαδημητρόπουλος προς τον Δημήτριο Κανελλόπουλο σχετικά με σχόλιο του κ. Κανελόπουλου στην ομιλία...

Επιστολή - Απάντηση απέστειλε ο Γιώργος Παπαδημητρόπουλος προς τον Δημήτριο Κανελλόπουλο σχετικά με σχόλιο του κ. Κανελόπουλου στην ομιλία του κ.Παπαδημητρόπουλου στην Αγία Λαύρα (25.4.2013)
Η ομιλία του κ. Παπαδημητρόπουλου δημοσιεύθηκε στο ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ-NEWS και μπορείτε να την δείτε εδώ: Η Ομιλία του Στρατηγού Γεωργίου Παπαδημητρόπουλου στην Αγία Λαύρα 

Στο σχόλιο του ο κ. Κανελλόπουλου έγραψε:

Δημήτρης Κανελλόπουλος29 Μαρτίου 2013 - 1:13 μ.μ.

Λίγα λόγια για το συμμαθητή μου
Γιώργη Παπαδημητρόπουλο
Συμμαθητή Γιώργη,
Διάβασα την ομιλία σου για την εθνική επέτειο στην Αγία Λαύρα. Με συγκίνηση μου θύμησες το σύνθημα που λέγαμε στα μαθητικά μας χρόνια: «Λίγα από όλα Κουτσομίχαλος».
Όσο για τη σύστασή σου να ανεχθούμε την μυθοπλασία για τον «καλό Αυστριακό Στρατιώτη που άνοιξε τις πόρτες [13.12.1943] του Δημοτικού Σχολείου Καλαβρύτων και σώθηκαν τα έγκλειστα γυναικόπαιδα», σε πληροφορώ ότι δεν πρόκειται για μύθο ή μυθοπλασία αλλά σατανική προπαγάνδα που δεν έχει θέση στις πραγματικές ιστορικές διαστάσεις στο Καλαβρυτινό Ολοκαύτωμα.
Για περισσότερες πληροφορίες σε προτρέπω να διαβάσεις την 36η συνέχεια με τίτλο «Το σχέδιο άμυνας του ΕΛΑΣ για τα Καλάβρυτα [28.03.2013] και τότε θα καταλάβεις την αδικαιολόγητη εμμονή σου στην παραχάραξη της ιστορικής αλήθειας για την πιο μαύρη μέρα κατοχής [13.12.1943] στην Ελλάδα.
Με φιλικά αισθήματα
Δημήτρης Γ. Κανελλόπουλος

Η Επιστολή - Απάντηση του κ. Γεωργίου  Παπαδημητρόπουλου

Δεν συνηθίζω να αντιπαρατίθεμαι με συντοπίτες μου Καλαβρυτινούς για κανένα θέμα και προπαντός για ιστορικά γεγονότα της πόλης και το Ολοκαύτωμα.

Δεν το κάνω γιατί απλούστατα δεν είμαι ιστορικός , δεν είμαι ερευνητής και ότι γράφω κατά καιρούς στον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο , αφορούν γεγονότα και αναμνήσεις των φτωχών παιδικών μου χρόνων. Αναγκάζομαι να απαντήσω στον Δασολόγο κ. Κανελλόπουλο Δημήτριο , γαμπρό των Καλαβρύτων ,για ανεπίτρεπτα σχόλια στις ιστοσελίδες του Πανκαλαβρυτινού Συλλόγου και του KALAVRYTA NEWS σχετικά με την ομιλία μου της 25ης Μαρτίου στην Αγία Λαύρα και να του πω το εξής:

Ατυχήσατε κ. Κανελλόπουλε με το λιβελογράφημα σας για το πρόσωπό μου ( που υποτίθεται , όπως λέτε , είστε φίλος και συμμαθητής ) , διότι είναι το μοναδικό αρνητικό σχόλιο στο διαδίκτυο , εγώ λοιπόν κρατώ τα θετικά σχόλια και σας επιστρέφω ως απαράδεκτο το δικό σας.

Μην ανεβαίνει κ. Κανελλόπουλε η στεναχώρια σας και η αδρεναλίνη σας ,γιατί απλούστατα δεν θα σας «τον κλέψω» τον τίτλο του ερευνητή των αρχείων του γερμανικού κράτους , την επίμαχη περίοδο , και δεν θα το κάμω γιατί μόνο αστυνόμο και νομικό με σπούδασε η μακαρίτισσα η Λιαπαλέξαινα και όχι ιστορικό και ερευνητή.

Το σχόλιο σας κ. Κανελλόπουλε περνά από τις γαστρονομικές αναμνήσεις από το μπακάλικο του «Κουτσομίχαλου» και διαπνέεται από κακία και μίσος προς το πρόσωπό μου και αποπνέει διχόνοια. Ο λόγος είναι ανεξήγητος , μόνον εσείς τον γνωρίζετε . Με αποκαλείτε παραχαράκτη της ιστορίας σχετικά με τον «Αυστριακό». Βαρύς χαρακτηρισμός αλλά φαιδρός , διότι την Ιστορία την παραχαράσσουν οι ιστορικοί και τέτοιος δεν είμαι. Απομονώσατε ενσυνείδητα από την ενότητα για τα Καλάβρυτα δύο αράδες και κείνες δεν τις διαβάσατε καλά , διότι σε εκείνες τις δύο αράδες δεν παίρνω θέση , απλώς διαπίστωση κάνω.

Μου λέτε να ανατρέξω και να διαβάσω το τάδε άρθρο , τάδε σελίδα , παράγραφο τάδε , υποσημείωση τάδε της διακήρυξης του ΕΛΑΣ για να ενημερωθώ. Έχετε κάνει κάποιο λάθος στην προτοπή σας. Εγώ δεν είμαι ιστορικός , ούτε ερασιτέχνης ερευνητής , είμαι ένας άνθρωπος που μεταφέρω αυτά που μου μάθαν και αυτά που γράφουν στα βιβλία τους Ο Γυμνασιάρχης Δημήτρης Καλδίρης , ο αείμνηστος Πάνος Νικολαΐδης , ο Μακαριστός Θεόκλητος Φεφές , ο ποιητής Κουσουρής , ο αείμνηστος Πάνος Πόλκας και ο Παπαγιώργης ο Μπίρμπας , εκτός αν και αυτοί είναι «παραχαράκται».

Δεν είσθε Καλαβρυτινός και δεν γνωρίζετε ότι δύο γενιές μεγάλωσαν με τον «Αυστριακό ή Αλσατό» και κανείς δεν μιλούσε. Έπρεπε να ρωτήσετε πριν λιβελόγραφήσετε την γυναίκα σας την Αγλαΐα και τα κουνιάδια σας τον Νίκο και τον Θανάση το πώς μεγαλώσαμε μ’ αυτό .

Δεν αντιπαρατίθεμαι με τους συμπατριώτες μου τους Καλαβρυτινούς για κανένα ζήτημα , είτε είναι πολιτικό , είτε είναι ο Αυστριακός , είτε είναι οτιδήποτε άλλο και το χω δείξει σ’όλη μου τη διαδρομή ,γιατί αν αντιπαρατεθώ για επουσιώδη με τι μούτρα θα τους δω αύριο στο καφενείο , στην καφετέρια , στη Στάνη; Δεν θα σας ακολουθήσω στη συμπεριφορά σας και στην αντιπαλότητα με την κοινωνία της πόλης. Persona no grata για τα Καλάβρυτα εγώ δεν θα γίνω. Άλλοι έχουν κόκκινη κάρτα.

κ. Κανελλόπουλε , οι φίλοι , όπως λέτε, έχω τη γνώμη ότι δεν αλληλογραφούν μέσω διαδικτύου , αλλά τα συζητούν εκεί στη Στοά στο ΑΙΘΡΙΟΝ ( καφετέρια που πίνουμε καφέ) τετ-α-τετ , αλλά εκεί αλλιώς μας τα λέτε και άλλα γράφετε στο διαδίκτυο .

Κρατάτε τις απόψεις σας , κρατάω την αξιοπρέπεια μου έναντι των φίλων μου.

Ευχαριστώ για τη φιλοξενία.

Γιώργος Αλεξίου Παπαδημητρόπουλος απ’το Σκεπαστό των Καλαβρύτων.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ κ. ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΥ

Ο ΜΥΘΟΣ (;) ΤΟΥ ΑΥΣΤΡΙΑΚΟΥ ΣΩΤΗΡΑ ΚΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ

Το Δημοτικό Σχολείο Καλαβρύτων,

σήμερα Δημοτικό Μουσείο Καλαβρυτινού Ολοκαυτώματος

με βάση τα ντοκουμέντα – δωρεά του Ιστορικού Αρχείου Κανελλόπουλου [ΙΑΚ]

[σκίτσο Αγλαΐας Κυριακοπούλου – Κανελλοπούλου]

Ο ιστορικός ερευνητής της Επιχείρησης Καλάβρυτα Δημήτρης Κανελλόπουλος σχετικά με τις πρόσφατες αναφορές περί σωτήρα καλού Αυστριακού Στρατιώτη, ο οποίος άνοιξε τις πόρτες του Δημοτικού Σχολείου Καλαβρύτων κατά την αποφράδα ημέρα της Δευτέρας 13 Δεκεμβρίου 1943 και έσωσε τα έγκλειστα στο Δημοτικό Σχολείο γυναικόπαιδα με αποτέλεσμα να εκτελεστεί από τους κακούς Γερμανούς, επιθυμεί να θέσει υπόψη της κοινής γνώμης τα κατωτέρω:

Τα Γεγονότα

1. Ο οκτάχρονος, τότε, Γεώργιος Δ. Δημόπουλος, Γενικός Γραμματέας της Ένωσης Θυμάτων Καλαβρυτινού Ολοκαυτώματος σήμερα, αυτόπτης μάρτυρας των τραγικών γεγονότων που διαδραματίστηκαν το πρωινό εκείνο στο Δημοτικό Σχολείο, έχει καταθέσει σαν ιστορική έρευνα την προσωπική του εμπειρία, όπως την έζησε μαζί με τις Καλαβρυτινές Μανάδες και τα άλλα παιδιά. Γράφει, λοιπόν, ο Γιώργος τα εξής: «[…] Κι έτσι, ξημερώνει η τραγική εκείνη μέρα της 13^ης Δεκεμβρίου του 1943, όπου αρχίζουν οι καμπάνες επίμονα να χτυπούν. Το Γερμανικό σχέδιο σε πλήρη εφαρμογή με τη γνωστή συνέχεια. Μετά από τη φωτιά που έβαλαν στο σχολείο που μας είχαν κλείσει γυναίκες και παιδιά, από δεκατριών ετών και άνω, όπου διεξήχθησαν σκηνές αλαλαγμού και αλλοφροσύνης τρέχοντας όλοι προς την έξοδο για να σωθούν, σκηνές απερίγραπτες. Ένα θέαμα που προκάλεσαν οι Γερμανοί, προκειμένου να παρακολουθήσουν και να διασκεδάσουν μ’ αυτά που θα ακολουθούσαν, γιατί, βέβαια, δεν ήταν στις προθέσεις τους για να μας κάψουν. Φυσικά, δε γνωρίζαμε εμείς αυτές τις προθέσεις. Άλλος από παράθυρα, άλλος από πόρτες, βρεθήκαμε έξω από το σχολείο ατενίζοντας όλους εκείνους που μόλις είχαν επιστρέψει από το μακάβριο έργο τους, την εκτέλεση όλου του ανδρικού πληθυσμού από δεκατριών και άνω, κραδαίνοντας τα μυδράλια που άχνιζαν από την πρόσφατη δράση τους. Αφού διασκορπιστήκαμε βαδίζοντας ασυναίσθητα, για πού; Δε ξέραμε. Σε μια πόλη φάντασμα, σε μια κόλαση φωτιάς και καπνών, τρόμου και αλαλαγμών, όπου προς το μεσημέρι από στόμα σε στόμα έφθανε το θλιβερό μαντάτο, αδιανόητο από ανθρώπινο λογισμό, ότι σκότωσαν όλους τους άνδρες και τα παιδιά στη Λάκκα του Καπή. Τότε κατευθυνθήκαμε όλοι μας προς τα εκεί, χωρίς κανείς να έχει συνειδητοποιήσει αυτό το μέγεθος, αυτή την εικόνα ή ακόμα να το έχει και πιστέψει. Ποιος έχει τέτοια καρδιά να ατενίσει κάτι τέτοιο ασύλληπτο; Εδώ και πάλι το Γ' Ράιχ σε όλο του το μεγαλείο! […]

[…] Όσο για τον Αυστριακό που τάχα άνοιξε την πόρτα: ήμουν ο πρώτος που πέρασε την κεντρική σιδερένια πόρτα που ήταν και η έξοδος του περιβόλου του σχολείου. Αυτή, λοιπόν, η πόρτα που λέγεται ότι άνοιξε κάποιος Αυστριακός στρατιώτης, αυτό σαφώς και μετά άκρας βεβαιότητος ομολογώ ότι ουδέποτε την έκλεισαν, έτσι ώστε, κανείς δεν την άνοιξε, ήταν απ’ την είσοδό μας στο σχολείο έως και την έξοδό μας από αυτό, διάπλατα ανοιγμένη. Άλλωστε, δεν εξυπηρετούσε τίποτε το κλείσιμό της. Κανένας Αυστριακός, αυτό είναι εντελώς ανυπόστατο και ανύπαρκτο. Αυτό είναι δεδομένο και ξεκάθαρο. Όποιος τολμά να πει κάτι τέτοιο δεν είναι παρά ένας βέβηλος που παραποιεί τα γεγονότα. Κανένας οίκτος, ανύπαρκτο το έλεος, καμιά ανθρωπιά από κανέναν εκείνες τις ώρες. Αυτό είναι αμετάκλητο κι εδώ κλείνει οριστικά αυτό το θέμα, αν εννοεί κάποιος τις εσωτερικές πόρτες των αιθουσών κι αυτές το ίδιο ούτε κλειδώθηκαν ούτε ξεκλειδώθηκαν. Είμαστε απ’ τις τελευταίες οικογένειες που έφθανε στο σχολείο με συνέπεια να μας οδηγή­σουν σε μια αίθουσα κατάμεστη από γυναικόπαιδα .και σταθήκαμε πίσω από την πόρτα της αίθουσας. Στο διάστημα της κράτησής μας χρειάστηκα τουαλέτα, ανοίγω την πόρτα που δεν ήταν κλειδωμένη, αλλά ήταν ένας στρατιώτης απ’ έξω και με χειρονομίες του είπα και κατάλαβε, αφού πρώτα από το φόβο μου για να τον ευμενίσω, μην έχοντας κάτι άλλο, του έδωσα τα μύγδαλα και καρύδια που είχα στην τσέπη μου, που προηγουμένως είχα πάρει από το σπίτι μας όταν κατεβαίναμε για το σχολείο. Κατέβηκα, από την πίσω πόρτα, την πέτρινη σκάλα και πήγα στις τουαλέτες που ήταν έξω στον περίβολο του σχολείου. Γυρνώντας πήγα στην απέναντι αίθουσα απ’ αυτή που ήμουν, αναζητώντας τον πατέρα μου, που τον είχαν χωριστά από εμάς, όπως όλους τους άνδρες, αφού δεν τα κατάφερα επέστρεψα στην αρχική αίθουσα. Βέβαια, αυτή η ελευθερία των κινήσεών μου ίσως οφείλεται σε οίκτο ή σε συμμαχία που άτυπα σύναψα με το στρατιώτη που του είχα δώσει τα μύγδαλα και με προθυμία πήρε. Μπαίνοντας μέσα άρχιζε μια μικρή ακόμα ανησυχία από ελάχιστο καπνό που άρχιζε να μυρίζει όλο και εντονότερα από διπλανά καιγόμενα κτήρια, ακούστηκε φωτιά... και τότε αυτόματα και ασυναίσθητα βρέθηκα έξω από την πόρτα, ενώ δεν με ακολούθησε κανείς, που αυτό σημαίνει η πόρτα ξανάκλεισε για κάποιο διάστημα; Πραγματικά δεν κατάλαβα τι έγινε. Τότε έντρομος βγήκα στο προαύλιο κατεβαίνοντας την ίδια πέτρινη σκάλα που προ ολίγου ανεβήκαμε και βγήκα στο προαύλιο του σχολείου που έξω απ’ αυτό είχαν φθάσει μερικοί Γερμανοί και παρακολουθούσαν το θέαμα, από την εκτέλεση που μόλις προ ολίγου είχαν αποπερατώσει το αποτρόπαιο έργο τους. Σκεφτό­μουν ότι κάποιος θα με πυροβολήσει, εύκολο πράγμα, μετά από τόσους που είχαν σκοτώσει γιατί κι έναν ακόμα; Αυτό ήταν στην απόλυτη ευχέρειά τους, δεν έδιναν λόγο. Αυτό όμως δε συνέβη και αλλόφρων δεν έβλεπα τη σιδερένια εξωτερική πόρτα, αυτή που μπήκαμε, για να φύγω που ήταν διάπλατα ανοιχτή, και δίπλα Γερμανοί. Το αποφασίζω και την περνάω, στο μεταξύ σ’ αυτά τα λεπτά κανείς δεν είχε βγει από το σχολείο. Δεν είδα τον αλαλαγμό που επακολούθησε στην έξοδο των υπολοίπων ούτε και τις φωνές του σπαραγμού τους άκουσα γιατί περνώντας απ’ το λαγκάδι που υπήρχε τότε και εντελώς ασυναίσθητα ήδη είχα φθάσει στο περιβόλι της Αφροδίτης Καράγιωργα, κρυμμένος σε κάτι βάτα κοντά στου φίνταη. […]

Πώς σκηνοθετήθηκε ο Μύθος – Προπαγάνδα

Ο μύθος – προπαγάνδα για το σωτήρα Αυστριακό Στρατιώτη σκηνοθετήθηκε στην Πάτρα, από την ομάδα SOE 133, μαζί με την κατηγορία […] ότι ο ΕΛΑΣ δεν τόλμησε και δεν υπερασπίστηκε τους Καλαβρυτινούς […]. Συγκεκριμένα για το σκοπό αυτό χρησιμοποιήθηκε η κόρη του Προέδρου του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού Πατρών [Χονδροδήμος], 18χρονη τότε Ντέζη Χονδροδήμου. Κατά την άνοδο στα πυρπολημένα Καλάβρυτα [15.12.1943], συμμετείχε η Ντέζη Χονδροδήμου, η οποία ήταν πράκτορας της SOE 133. Στη διανομή στις χήρες και στα ορφανά του συσσιτίου η Ντέζη Χονδροδήμου πέρασε το μήνυμα […] Βάσω (Κυριακοπούλου της οποίας ο άντρας Γεώργιος Κυριακόπουλος εκτελέστηκε στην ομαδική δολοφονία στη Ράχη του Καππή) έφερε μαύρη μπογιά γιατί το πένθος είναι βαρύ. Τι να γίνει όμως, οι άντρες μείνανε αβοήθητοι γιατί καμιά 500 αντάρτες που κοίταζαν την εκτέλεση από το Κάστρο δεν έριξαν ούτε μια τουφεκιά… Ευτυχώς που ο καλός Αυστριακός Στρατιώτης άνοιξε τις πόρτες του Σχολείου και σωθήκατε κι εσείς, γιατί τώρα θα είχατε την τύχη των αντρών σας […]. Η προπαγανδιστική αυτή συμπόνια της Ντέζης έγινε ανάθεμα για τους Αντάρτες, και οι περισσότερες Καλαβρυτινές μανάδες καταριόντουσαν τους Αντάρτες για το κακό που έπαθαν και όχι τους Γερμανούς. Η πληροφορία αυτή μεταφέρθηκε και στην Ιωάννα Τσάτσου [γραμματέα τότε του Αρχιεπισκόπου Δαμασκηνού], η οποία την συμπεριέλαβε στο βιβλίο της ΦΥΛΑ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ. Σε προσωπική συνάντηση που είχε ο ιστορικός ερευνητής Δημήτρης Κανελλόπουλος στο σπίτι της [Κανάρη 6 Κολωνάκι, Αθήνα, Νοέμβριος 1993] Ντέζης [Δέσποινας] Χονδροδήμου, η Ντέζη αρνήθηκε να απαντήσει στο ερώτημα της ιστορικής έρευνας […] πόθεν αποδεικνύεται η μη αντίσταση των Ανταρτών στη Σφαγή των Καλαβρύτων και στα περί σωτήρα Αυστριακού στρατιώτη […] (βλ. και Βιβλίο Προσωπική Μαρτυρία, Δεκέμβριος 1943 - Οκτώβριος 1944) [σχετική και η μαρτυρία – συνέντευξη του Βασίλη Λάγιου στην ιστορική έρευνα].

Σχετικά με τον σωτήρα Αυστριακό στρατιώτη, χαρακτηριστική είναι η δήλωση του καθηγητή κ. Μίμη Καλδίρη (θύμα από τη Σφαγή των Καλαβρύτων) στη Γενική Συνέλευση των μελών της Ενώσεως Καλαβρυτινών Αθήνας [Απρίλιος 19689] ότι […] τα περί σωτήρα Αυστριακού στρατιώτη είναι θρύλος πλαστός που τότε είχε κάποια σκοπιμότητα, τώρα πρέπει να αφαιρεθεί από το βιβλίο το κομμάτι περί Αυστριακού […]. Το Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Καλαβρύτων [1990] έκανε δεκτή την εισήγηση τη κ. Κωνσταντοπούλου και απέρριψε κάθε ισχυρισμό περί του ρόλου Αυστριακού Στρατιώτη στη σωτηρία των γυναικοπαίδων κατά τον εγκλεισμό τους [13.12.1943] στο Δημοτικό Σχολείο Καλαβρύτων.

Η φήμη (μύθος) που επικράτησε ότι οι Αντάρτες αδράνησαν ή απέφυγαν να υπερασπιστούν τους συμπατριώτες τους, καθώς και η δήθεν φιλανθρωπία του Αυστριακού στρατιώτη να ανοίξει τις πόρτες του Δημοτικού Σχολείου Καλαβρύτων [13.12.1943] και έτσι να σωθούν τα έγκλειστα σ’ αυτό γυναικόπαιδα, δυστυχώς επικρατεί και μέχρι σήμερα. Κατόπιν, όμως, θα πρέπει να τελειώσει αυτή η σκόπιμη μυθοπλασία, γιατί η αληθινή ιστορία βασίζεται μόνο σε πραγματικά – αληθινά γεγονότα, τεκμηριωμένα και αυταπόδεικτα και όχι σε κάθε είδους προπαγάνδα και μύθους.

Η Γερμανική Ραδιοφωνία και Τηλεόραση
για το μύθο – προπαγάνδα του σωτήρα Αυστριακού

Η Γερμανική Ραδιοφωνία και Τηλεόραση [WDR] στις 09.12.1981 και 15.05.1982 αφιέρωσαν δύο εκπομπές για το Καλαβρυτινό Ολοκαύτωμα με τίτλο «Η Ξεχασμένη Σφαγή των Καλαβρύτων» και «Ιστορία σε Αντίφαση [σε σύγκρουση]». Στις εκπομπές αυτές αναφέρθηκε και ο μύθος του Αυστριακού Στρατιώτη. Ο έγκριτος Γερμανός Δημοσιογράφος Eberhe Rontolhs και ο Διευθυντής της WDR Erhard Kloss, σχολίασαν ως εξής την περίπτωση του Αυστριακού στρατιώτη: […] Ακόμα και σήμερα μιλούν στα Καλάβρυτα για κείνον τον Αυστριακό στρατιώτη που άνοιξε την πόρτα στα κλεισμένα στο σχολείο γυναικόπαιδα και που εκτελέστηκε σύμφωνα με τους στρατιωτικούς νόμους από τους δικούς του λόγω παράβασης διαταγής. «Θέλουμε να τιμήσουμε αυτό τον άντρα, που στην ώρα της καταστροφής ήταν ο μοναδικός που έδειξε ανθρωπιά» μου είπαν στα Καλάβρυτα επανειλημμένα, «ίσως ένα μνημείο… Όμως ούτε ξέρουμε πώς λεγόταν· ούτε μια φωτογραφία του έχουμε». Αν εγώ μπορούσα να βρω κάτι στη Γερμανία για κείνον τον άντρα, ίσως τα παιδιά του. Για να το προεξοφλήσω: Η αναζήτησή μου έμεινε χωρίς αποτέλεσμα. Στα πολεμικά ημερολόγια της 117^ης μεραρχίας καταδρομών, στα οποία καταγράφονται όσο τόσο λεπτομερώς για την καταστροφή των Καλαβρύτων, των περιχώρων και των μοναστηριών, δεν αναφέρεται τίποτα για μια στρατιωτική εκτέλεση ενός μέλους των μονάδων Gnass, Juppe και Ebersberger. Ίσως συμβαίνει με τους «καλούς ανθρώπους των Καλαβρύτων» το ίδιο όπως με κείνον τον καλό γερμανό στρατιώτη, στον οποίο οι κάτοικοι του γιουγκοσλαβικού χωριού Smederevska Palanka έστησαν ένα μνημείο, γιατί πριν από 40 χρόνια λένε ότι αρνήθηκε να συνεργαστεί σε μια εκτέλεση ομήρων. Κι αυτός ο άντρας –οι πολίτες του Smederevska Palanka μπόρεσαν να εντοπίσουν το όνομά του, λεγόταν Γιόζεφ Σουλτς και καταγόταν από το Βούπερταλ– λένε ότι εκτελέστηκε από τους δικούς του ανθρώπους. Έρευνες της Κεντρικής Υπηρεσίας Τοπικής Δικαιοσύνης για τη διαφώτιση εθνικοσοσιαλιστικών εγκλημάτων στο Λούντβιγκσμπουργκ (Ludwigsburg) έδειξαν στο μεταξύ, ότι ο Josef Schulz ούτε καν ζούσε την μέρα της εκτέλεσης. Είχε χάσει τη ζωή του μία μέρα νωρίτερα σε μια επίθεση των ανταρτών. Όμως ακόμα και σήμερα στη Smederevska Palanka δεν πιστεύουν σ’ αυτή την τεκμηριωμένη άποψη του θανάτου. Θέλουν να τον διατηρήσουν στη μνήμη τους σαν ένα δίκαιο ανάμεσα σε τόσους πολλούς απάνθρωπους. Έτσι και στα Καλάβρυτα πιστεύουν ακόμα πάρα πολλοί άνθρωποι σ’ αυτόν τον ένα, που σαν ο μόνος έδειξε ανθρωπιά εκείνη τη μέρα του Δεκεμβρίου του 1943 και που την πλήρωσε με το θάνατό του. Όπως είπα, δεν βρήκα κανένα στοιχείο, ότι η ιστορία αυτή δεν είναι τίποτα άλλο από ένα θρύλο παρηγοριάς. Η αληθινή όμως ιστορία δεν γράφεται με μύθους αλλά με πραγματικά γεγονότα […].

Η Βέρμαχτ για τους κακούς Γερμανούς και καλούς Αυστριακούς

Το LXVIII A.K. [Σώμα Στρατού] της Βέρμαχτ με σχετική διαταγή του διευκρινίζει ότι: […] Μετά την προπαγάνδα της ομάδας SOE 133 περί κακών Γερμανών και καλών Αυστριακών στρατιωτών, με σκοπό να δημιουργήσει ρήγμα στη συνοχή της Βέρμαχτ, διευκρινίζεται ότι δεν υπάρχουν Γερμανοί και Αυστριακοί στρατιώτες αλλά ενιαίος Γερμανικός Στρατός του Γ' Ράιχ (Βέρμαχτ) ο οποίος μονολιθικά εκτελεί αυστηρά τις οδηγίες και αρχές που έχει καθιερώσει το OKW […]. Επίσης ο Αρχηγός της UNTERNEHMEN KALAWRYTA στον απολογισμό του [29.12.1943] για το Καλαβρυτινό Ολοκαύτωμα αναφέρει ότι […] όλοι οι αξιωματικοί, υπαξιωματικοί και στρατιώτες που εκτελούσαν με ακρίβεια και συνειδητά τις εντολές της Μεραρχίας και πέτυχαν το επιθυμητό αποτέλεσμα […].

Η σημερινή Γερμανία για το Ολοκαύτωμα

Ο διάσημος Γερμανός συγγραφέας – κοινωνιολόγος Ντανιέλ Τζόνα Γκολντχάγκεν στο βιβλίο του «Πρόθυμοι Δήμιοι: οι εκτελεστές του Χίτλερ – Οι καθημερινοί Γερμανοί και το Ολοκαύτωμα» ρητά αναφέρει ότι: […] οι στρατιώτες της Βέρμαχτ κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο σε όλα τα Ολοκαυτώματα του Γ’ Ράχι κατά του άμαχου πληθυσμού, Εβραϊκού και μη χαρακτήρα, από του ανωτέρου Στρατηγού μέχρι του τελευταίου απλού στρατιώτη εκτέλεσαν την αποστολή τους στις περιπτώσεις αυτές (ολοκαυτώματα) συνειδητά και γνώριζαν πολύ καλά γιατί πυροβολούσαν άμαχους πολίτες. Στην Βέρμαχτ δεν υπάρχει διάκριση μεταξύ Αυστρίας και Γερμανίας. Σε τέτοιες ανάλογες  περιπτώσεις να επεμβαίνει αμέσως ο διοικητής της Μονάδος […].

Καλαβρυτινοί και Ξένοι

Το ρατσιστικό ισχυρισμό και διαχωρισμό των Ελλήνων σε Καλαβρυτινούς και ξένους θα υπενθυμίσω στους όψιμους Ληξίαρχους ότι […] σημασία δεν έχει που γεννήθηκες αλλά τι προσφέρεις στον τόπο που μεγάλωσες και μένεις […]. Εγώ είχα την τύχη να εγκατασταθώ με την οικογένειά μου στα Καλάβρυτα το 1949 μέχρι το 1960 και υπηρέτησα ως Δασονόμος Καλαβρύτων από Φεβρουάριο 1967 μέχρι Ιούνιο 1972. Μικρό δείγμα της προσφυγής μου στον Καλαβρυτινό χώρο και το Καλαβρυτινό Ολοκαύτωμα είναι η βράβευσή μου από την Ακαδημία Αθηνών [Δεκέμβριος 2007] για την προσφορά μου στην ίδρυση και την οργάνωση του Μουσείου. Δεν θα αναφερθώ στην Ιστορική – Πολιτιστική – Τουριστική – Χωροταξική προσπάθεια ανάπτυξης της περιοχής των Καλαβρύτων.

Ο Δήμος Καλαβρύτων και ο πρόεδρος της Παγκαλαβρυτινής Ένω­σης γνωρί­ζουν λεπτομερώς για το θέμα αυτό.

Στην περίπτωση του Καλαβρυτι­νού Ολοκαυτώματος η πλειονότητα των Αξιωματικών – Υπαξιωματικών και Στρατιωτών ήταν Αυστριακοί. Αυστρια­κός ο Διοικητής [Ebersberger], ο πτέ­ραρχος [Lage], ο εμπρηστής των σπιτιών [Otto Hofmann]. Εξάλλου δεν είναι τυχαίος ο τίτλος του βιβλίου του Μάγιερ «Από τη Βιέννη (Αυστρία) στα Καλά­βρυτα». Αυτά είναι, συνοπτικά, τα πραγματικά γεγονότα τα οποία δεν παραχαράσσονται, δεν πλαστογραφού­νται με μύθους και μυθοπλασίες μερικών όψιμων σεναριογράφων.

Αυτά τα λίγα για τους επικριτές μου. Και κάτι άλλο: Είναι τιμή μου που έγινα γαμπρός στα Καλάβρυτα και όχι στην Αταλάντη… Ένας παραγωγικός διάλογος για το θέμα που έθιξα θα ήταν, κατά την προσωπική μου άποψη, πολύ χρήσιμος.

Δημήτρης Γ. Κανελλόπουλος

Ενημέρωση για όλες τις ειδήσεις των Καλαβρύτων και της ορεινής Αχαΐας με ένα στη σελίδα του kalavrytanews.com. ...............