Αρχείο Ολοκαυτώματος - Χίτλερ: "Να κάψετε τους Συμμορίτες συν γυναιξί και τέκνοις"

Χίτλερ τα κείμενα και οι φωτογραφίες διέπονται από τη Νομοθεσία περί Πνευματικών Δικαίωμάτων copyright Ιστορικό Αρχείο Κανελλόπουλου...

Χίτλερ

τα κείμενα και οι φωτογραφίες διέπονται από τη Νομοθεσία περί Πνευματικών Δικαίωμάτων
copyright Ιστορικό Αρχείο Κανελλόπουλου
Φως στα ντοκουμέντα του Ιστορικού Αρχείου του Δημ.Κανελλόπουλου για το Καλαβρυτινό Ολοκαύτωμα

-38-

ΜΝΗΜΟΝΙΚΟ ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΟ Νο 150

Γερμανικά Ντοκουμέντα – 
Ναζιστική πλευρά (Μέρος 2)

ΧΙΤΛΕΡ: ...ΝΑ ΚΑΨΕΤΕ ΤΟΥΣ ΣΥΜΜΟΡΙΤΕΣ

ΣΥΝ ΓΥΝΑΙΞΙ ΚΑΙ ΤΕΚΝΟΙΣ

Οι Γερμανοί δεν ήσαν προετοιμασμένοι για να αντιμετωπίσουν την αντίσταση των λαών στα εδάφη που είχαν κατακτήσει. Η στρατιωτική τους ηγεσία ούτε καν το είχε σκεφθεί το θέμα αυτό. Γι’ αυτό και αιφνιδιάστηκαν από τους πρώτους Ρώσους παρτιζάνους. Ο ίδιος ο Στάλιν έκαμε έκκληση προς τους αντάρτες του να χτυπήσουν τους Γερμανούς όπου τους βρουν, μόλις άρχισαν οι εχθροπραξίες τον Ιούνιο του 1941. Ο ανταρτοπόλεμος αποτελούσε ένα κανονικό στοιχείο της σοβιετικής άμυνας. Οι Γερμανοί τον θεωρούσαν αντιθέτως ληστεία, τους αντάρτες ονόμαζαν επισήμως ληστές, συμμορίτες και τους αντιμετώπιζαν αναλόγως. Όταν, όμως, συμπέραναν ότι με τους βαρείς χαρακτηρισμούς δεν τελειώνει ο ανταρτοπόλεμος, ούτε και οι θηριωδίες εξοντώνουν τους αντάρτες, τότε ασχολήθηκε το γερμανικό γενικό επιτελείο με τον καινοφανή αυτό τρόπο της αντιστάσεως των υποδουλωμένων λαών. Αρματωλοί και κλέφτες υπήρχαν βεβαίως και σ’ άλλες εποχές και σ’ άλλους λαούς. Οι Γερμανοί όμως δεν φαντάζονταν ότι οι γραφικοί αυτοί τύποι της Τουρκοκρατίας ή οι παρτιζάνοι του Κουτούζωφ της εποχής του Ναπολέοντα, θα ήταν δυνατό να απασχολήσουν τα σιδηρόφρακτα σώματα της Βέρμαχτ. Γι’ αυτό και ζαλιζόταν κυριολεκτικά ο Χίτλερ όταν έφθαναν στο στρατηγείο του τα μηνύματα της συμφοράς από τα κατεχόμενα εδάφη. Από το εφιαλτικό στενογραφημένο πρωτόκολλο των καθημερινών του συσκέψεων, το οποίο δημοσιεύθηκε μόλις προ ολίγου καιρού, μεταφέρουμε εδώ με όλη τη θεατρικότητά της την κάτωθι σκηνή. Είναι η πρώτη Δεκεμβρίου του 1942. Το Στάλινγκραντ επισκιάζει τα πάντα. Ομιλεί ο αρχηγός του γερμανικού επιτελείου.

«ΚΑΪΤΕΛ: Θα έπρεπε να υπενθυμίσω και πάλι το ζήτημα της καταπολεμήσεως των συμμοριών. Χθες μας ήλθε φευγαλέα μια σχετική διαταγή.

ΧΙΤΛΕΡ: Θεωρώ ως προς το θέμα αυτό αναγκαία μια εισαγωγή: Στην καταπολέμηση των συμμοριών θεμελιώδης αρχή που πρέπει να βάλουμε με το ζόρι στο κεφάλι του καθενός είναι αυτά: Ορθό πρέπει να θεωρείται ό,τι οδηγεί στην επιτυχία. Προ παντός πρέπει να προταχθεί το εξής: Όταν ένας κάνει κάτι που δεν είναι σύμφωνο μ’ ένα κανονισμό αλλά προκαλεί δια του τρόπου αυτού μια απόλυτη επιτυχία, ή όταν κάποιος βρίσκεται σε μία κατάσταση ανάγκης την οποία μπορεί να αντιμετωπίσει μόνον με τραχέα μέσα, τότε κάθε μέσο το οποίο οδηγεί στην επιτυχία είναι ορθό. Ο τελικός σκοπός πρέπει να είναι η εξόντωση των συμμοριών και η αποκατάσταση της ησυχίας (…). Γι’ αυτό νομίζω ότι στον πρόλογο του (υπό συζήτηση) κανονισμού εναντίον των συμμοριών πρέπει να αναφέρουμε: «Λαμβανομένων όλων τούτων υπ’ όψιν παραμένει πρώτιστο καθήκον η εξόντωση των συμμοριών. Ως εκ τούτου τελικώς θα θεωρείται δίκαιο ό,τι συνετέλεσε στην εξόντωση των συμμοριών, και τανάπαλιν θα θεωρείται άδικο ό,τι δεν εξυπηρετεί την εξόντωση των συμμοριών». Κατ’ αυτόν τον τρόπο, συνεχίζει ο Χίτλερ, ο καθένας είναι ελεύθερος να δράσει όπως επιθυμεί. Δηλαδή πώς να προστατευθεί κανείς διαφορετικά σε πολλές περιπτώσεις! Τι να κάνει κανείς όταν αυτά τα γουρούνια (οι συμμορίτες) βάζουν σαν ασπίδα τις γυναίκες και τα παιδιά; Ο ίδιος το έζησα στο Κέμνιτς όταν τα κόκκινα γουρούνια (οι κομμουνιστές) μας έφτυναν και κρατούσαν εμπρός τους τα παιδιά. Είμαστε εντελώς απροστάτευτοι. Θεός φυλάξοι αν θα αγγίζαμε τα παιδιά! Έτσι και με την καταπολέμηση των συμμοριών. Όταν οι συμμορίτες θα βάζουν μπροστά τους τις γυναίκες και τα παιδιά τότε θα πρέπει ο αξιωματικός ή υπαξιωματικός να έχει τη δυνατότητα να χτυπήσει μέσα στα όλα χωρίς να λάβει τίποτε υπ’ όψη του. Σημασία έχει μόνο αυτό: να χτυπήσει πέρα για πέρα και να εξοντώσει τη συμμορία. Πρέπει να καλύψουμε τα νώτα των στρατιωτών μας. Μπορούμε να του δώσουμε γενικές οδηγίες, αλλά κατά τα άλλα, πρέπει να του καλύψουμε απολύτως τα νώτα ώστε ο φουκαράς να μην είναι υποχρεωμένος να σκεφθεί: τώρα θα μου ζητήσουν και το λόγο. Τι θέλετε να κάνουμε; Τα γουρούνια βρίσκονται σ’ ένα σπίτι όπου και αμπαρώνονται. Στο ίδιο σπίτι βρίσκονται επίσης γυναίκες και παιδιά. Πρέπει οι δικοί μας να βάλουν φωτιά στο σπίτι; Ναι ή όχι; Αν του βάλουν φωτιά θα καεί μαζί κι ο αθώος. Ε, λοιπόν, στην περίπτωση αυτή δεν πρέπει να γεννάται θέμα! Πρέπει να βάλουν φωτιά στο σπίτι!».

Και έβαλαν! Και κάηκαν χιλιάδες αθώοι, κάηκαν χωριά, κωμοπόλεις. Έσβησαν τα Καλάβρυτα, το Λίντιτσε, το Οραντούρ, χωριά και πολιτείες στον απέραντο ρωσικό χώρο. Ακούσατε τον ίδιο το Χίτλερ, πώς νομοθετούσε, πώς «φιλοσοφούσε» γύρω από το «βαθύτερο» νόημα ενός κανονισμού προς χρήση του τακτικού στρατού. Διότι έπειτα από την ηθική δικαίωση της θηριωδίας, ο κανονισμός εναντίον των συμμοριών υπεγράφη. Θα αφήσουμε όμως ακόμη το Χίτλερ να ολοκληρώσει τις σκέψεις του γύρω από το επίμαχο ζήτημα της καταπολεμήσεως των ανταρτών. Το πρόβλημα θέλει διαφώτιση απ’ όλες τις πλευρές, τη νομική, τη στρατιωτική, την ηθική του. Θα ακούσουμε τις σκέψεις των Γερμανών στρατιωτικών που ήσαν επιφορτισμένοι με τον ανταρτοπόλεμο στα Βαλκάνια, στη Ρωσία. Θα τις ακούσουμε, όπως τις εξέφρασαν μετά τον πόλεμο και δεν ήσαν διαφορετικές από εκείνες που πρέσβευαν κατά τον πόλεμο. Θα πρέπει όμως, πιστεύω, να αφήσουμε προηγουμένως το Χίτλερ να ολοκληρώσει τις σκέψεις του:

ΧΙΤΛΕΡ: «Πρέπει λοιπόν το σπίτι συν γυναιξί και τέκνοις να καεί. Στην περίπτωση αυτή δεν πρέπει να σκεφθεί κανείς: Κάτι τέτοιο δεν πρέπει να το κάνει ο απλός στρατιώτης, αυτό το δικαίωμα θα έπρεπε να έχει μόνο ένας αξιωματικός; Όχι! Όταν ο φουκαράς ο στρατιώτης έχει ν’ αντιμετωπίσει 6 ή 7 άνδρες – τι πρέπει να κάνει; (…) Στις περιπτώσεις αυτές πρέπει να είναι κανείς φοβερά προσεκτικός για να μη βλάψει τον απλό στρατιώτη. Άλλωστε πρέπει να σκεφθούμε και τη νοοτροπία του πολεμιστή. Εμείς μπορούμε να λέμε σ’ αυτό το πράσινο τραπέζι: πρέπει η λογική να αποφασίζει ή πώς μπορεί να είναι κάνεις τόσο απερίσκεπτος; Στρατιώτη, δεν το σκέφθηκες αυτό που έκανες; Αλλά ο φουκαράς ο στρατιώτης είναι δυνατόν να κάνει τέτοιες σκέψεις, να σκέπτεται – πολεμά περί ζωής ή θανάτου! Και ακριβώς ο απλός στρατιώτης, ο απλός υπαξιωματικός προσπαθεί πάντοτε να τα βγάλει πέρα με τις αναποδιές βαρώντας μέσα στα όλα και σκοτώνοντας ένα σωρό γυναίκες, ακριβώς γιατί νόμιζε ότι δε θα μπορούσε αλλιώτικα να διασχίσει την περιοχή […]».

Ο Υπαρχηγός του OKW Αντιστράτηγος Γιόντλ

Στη μεγάλη αυτή φροντίδα του Χίτλερ για τη μοίρα του απλού στρατιώτη δεν εδραιώνεται μόνο η ελευθερία κινήσεως παντός που έχει όρεξη να σκοτώνει ατιμωρητί αλλά ασφαλώς και κάποια «ρεβάνς» του άσημου δεκανέα του πρώτου παγκοσμίου πολέμου. Συνεχίζουμε όμως το διάλογο όπως διατηρήθηκε στο εφιαλτικό στενογραφημένο πρωτόκολλο των καθημερινών συσκέψεων του Χίτλερ. Το λόγο έχει, κατόπιν των όσων είπε ο Φύρερ, ο αρχηγός του γερμανικού επιτελείου Γιόντλ.

ΓΙΟΝΤΛ: «Δεν υπάρχει αντίρρηση περί αυτού. Εφόσον μάχονται ή μπορούν (οι στρατιώτες μας) να κάμουν ό,τι θέλουν: Μπορούν να τους κρεμούν τους συμμορίτες, μπορούν να τους κρεμούν ανάποδα, ή να τους κόβουν στα τέσσερα. Σχετικά δεν υπάρχει κανένας περιορισμός στον κανονισμό. Ο μόνος περιορισμός αφορά τα αντίποινα μετά την μάχη σ’ εκείνες τις περιοχές όπου έζησαν συμμορίτες διότι μια τέτοια ενέργεια και ο ίδιος ο γενικός αρχηγός των Ες-Ες την σκέπτεται πολύ αφού λέγει: Πρέπει να είμαι σίγουρος ότι με μια τέτοια ενέργεια δε θα μεγαλώσω τη συμμοριτοκρατούμενη περιοχή και δε θα στείλω στα βουνά όλο τον άρρενα πληθυσμό. Διότι κάτι τέτοιο γίνεται γνωστό από χωριό σε χωριό και ξαφνικά φεύγουν πάλι για το αντάρτικο 2000 άνδρες. Άλλως δεν αναφέρεται τίποτε στον κανονισμό περί του τι επιτρέπεται και τι δεν επιτρέπεται να κάνουν (...)

»ΧΙΤΛΕΡ: Ωστόσο πρέπει για λόγους αρχής να συμπεριλάβουμε στον κανονισμό και το εξής: Αν νομίζει κανείς ότι για να εκπληρώσει το καθήκον του θα χρειασθεί να κάμει χρήση των πλέον βραχέων μέσων, το δίκαιο είναι απολύτως μαζί του και ότι κατόπιν θα καλυφθεί πάση θυσία.

»ΓΙΟΝΤΛ: Αυτό αφορά μάλλον την ηγεσία του στρατού, διότι τα Ες-Ες έχουν οπωσδήποτε τη μεγαλύτερη πείρα στη δράση.

»ΧΙΤΛΕΡ: «Έχουν τη μεγαλύτερη πείρα», λέτε. Έχετε ακούσει όμως τι λένε για τα Ες-Ες, επειδή έχουν τη μεγαλύτερη πείρα! Λένε πάντοτε ότι οι ενέργειές τους είναι θηριώδεις.

»ΓΙΟΝΤΛ: Αυτό δεν είναι καθόλου σωστό. Τα Ες-Ες κάνουν τη δουλειά τους πολύ έξυπνα. Τα κάνουν όλα με ζάχαρη και με μαστίγιο, όπως κάνει όλος ο κόσμος!

»ΧΙΤΛΕΡ: Τη ζάχαρη τη δέχονται, το μαστίγιο όμως δεν τους το συγχωρούν».

Και η «εισαγωγή» που πρότεινε ο Χίτλερ ενσωματώθηκε στον ήδη από της 27ης Νοεμβρίου 1942 ισχύοντα κανονισμό περί καταπολεμήσεως ανταρτών. Η σχετική διαταγή του Χίτλερ εκδοθείσα την 16η Δεκεμβρίου 1942 αποτελεί την επίσημη «νομική» άποψη των Γερμανών και είναι η αρχή βάσει της οποίας οι στρατιώτες τους ήσαν ελεύθεροι να σκοτώνουν όσους πολίτες ήθελαν και όπως ήθελαν. Την παραθέτουμε κατωτέρω για να υπογραμμίσουμε σε ποιους κινδύνους ήσαν εκτεθειμένοι, όσοι συμμετείχαν στην Ελληνική Αντίσταση. Η διαταγή, υπογεγραμμένη υπό του Κάιτελ, έχει ως εξής:

«Εις τον Φύρερ έφθασαν αναφοραί σύμφωνα με τας οποίας εζητήθησαν από στρατιώτας της Βέρμαχτ μεταγενεστέρως ευθύναι, ένεκα της στάσεώς των εις τον αγώνα κατά των συμμοριτών. Σχετικώς ο Φύρερ διατάσσει: Ο εχθρός ρίπτει εις τον συμμοριακόν αγώνα φανατικούς, κατά το κομμουνιστικόν πνεύμα εκπαιδευμένους αγωνιστάς, οι οποίοι προ ουδεμιάς πράξεως βίας διστάζουν. Εις τας περιπτώσεις αυτάς πρόκειται περί ζωής ή θανάτου. Με στρατιωτικήν υψηλοφροσύνην ή με τας συμφωνίας της συνθήκης της Γενεύης δεν έχει ο αγών αυτός καμίαν πλέον σχέσιν. Εάν ο αγών αυτός εναντίον των συμμοριών τόσον εις τα ανατολικά εδάφη όσον και εις τα Βαλκάνια δεν διεξαχθεί με τα τραχύτερα μέσα, δεν θα αρκούν πλέον αι δυνάμεις εις το προσεχές μέλλον διά να καταβάλωμεν την πανώλην αυτήν. Ως εκ τούτου ο στρατός δικαιούται να είναι υποχρεωμένος να χρησιμοποιήση εις τον αγώνα αυτόν χωρίς περιορισμόν κάθε μέσον και εναντίον γυναικών και παιδιών, αρκεί να εξασφαλίζεται δι’ αυτού η επιτυχία. Δισταγμοί οιασδήποτε φύσεως αποτελούν έγκλημα εις βάρος του γερμανικού λαού και εναντίον του στρατιώτου εις το μέτωπον, όστις είναι το θύμα των συμμοριακών επιθέσεων και δεν είναι δυνατόν να έχη καμμίαν κατανόησιν οιασδήποτε φειδούς απέναντι των συμμοριτών και των συνεργατών των...».

Ο Αρχηγός του OKW Στρατηγός Καϊτέλ

Και το μακελειό άρχισε. Οι άνθρωποι λιγόστευαν ενώ η φλόγα μεγάλωνε. Η στέπα καιγόταν, τα βουνά καίγονταν, τα χωριά γίνονταν στάχτη. Και όμως λυτρωμός δεν υπήρχε. Σε μία σύσκεψη για το αντάρτικο στα Βαλκάνια το Νοέμβριο του 1943, ο Χίτλερ είπε: «Εάν οι Άγγλοι έλεγαν: Η Γερμανία λαμβάνει την εντολή να επιβάλει την τάξη σε ολόκληρο το βαλκανικό χώρο, τότε επί 30 χρόνια δεν θα μας έλειπε η δουλειά: Θα μπαίναμε, θα βγαίναμε, θα ξαναεπιστρέφαμε, θα τα κάναμε πάλι γης Μαδιάμ και θα ξαναβγαίναμε».

Και όταν οι στρατοί του ενεπλάκησαν θανάσιμα μέσα στα δίχτυα που οι ίδιοι οι Γερμανοί είχαν υφάνει με τις μεθόδους τους στα Βαλκάνια, έξαλλος φώναξε ο Χίτλερ σε μία άλλη σύσκεψη με τους επιτελείς του:

«ΧΙΤΛΕΡ: Πιάνουμε τους δρόμους, τα γουρούνια οι συμμορίτες διαφεύγουν προς τα πλάγια, φεύγουμε εμείς – ξανάρχονται εκείνοι. Παρ’ όλα αυτά δεν μπορούμε να πούμε ότι δεν κάνουμε τίποτε. Κάτι τέτοιο θα μου θύμιζε το στρατιώτη που πνιγμένος μέσ’ στην ψείρα λέει: Αν καθίσω και σκοτώσω όλες τις ψείρες μου σε μια νύχτα, θα ξανάρθουν πάλι την άλλη μέρα. Λοιπόν τις αφήνω κι εγώ κι έχω την ησυχία μου. Και όμως πρέπει ν’ αρχίσουμε τον αγώνα κατά της ψείρας. Έναν αγώνα δυναμικό κι οι ψείρες έφυγαν. Όλα αυτά τα (συμμοριτοκρατούμενα) εδάφη αποτελούσαν βέβαια κάποτε ένα κράτος. Και τότε η κατάσταση ήταν η ίδια και όμως σιγά-σιγά ησύχασαν. Λοιπόν θα πρέπει να εφαρμόσουμε ένα άλλο σύστημα. Χρειαζόμαστε μια χωροφυλακή η οποία δεν θα κάθεται όμως στα μεγάλα κέντρα, στο Ζάγκρεμπ ή τη Λουμπλιάνα, αλλά σε μικρές ομάδες παντού για να ελέγχει τα πάντα. Πρέπει το κακό να το χτυπήσουμε στη ρίζα του. Δεν πρέπει πια να σχηματίζονται συμμορίες αλλά θα πρέπει κατά τόπους να ψαρεύουμε ένα-ένα χωριστά τους συμμορίτες. Μ’ αυτήν την προϋπόθεση θα μπορέσουμε να επαναφέρουμε την ησυχία. Αφού οι Άγγλοι τα κατάφεραν με τους νομάδες των βορειοδυτικών επαρχιών στις Ινδίες, θα τα καταφέρουμε και εμείς στις περιοχές αυτές».

Ήταν ακριβώς το βράδυ της 26ης Οκτωβρίου 1943 όταν ο Χίτλερ πρόφερε τους θυμώδεις αυτούς λόγους στο «Άντρο του λύκου» μέσα εις το μαύρο δάσος του φθινοπώρου. Είναι ακριβώς η εποχή που οι Ιταλοί αποσκιρτούν, εγκαταλείπουν τους συμμάχους τους και οι Γερμανοί αναλαμβάνουν τον αγώνα εναντίον του ελληνικού ξεσηκωμού. Ανοίγουμε την αυλαία για μία συνεχιζόμενη σκηνή της Νεοελληνικής Τραγωδίας. Διότι η Ελληνική Αντίσταση είχε προ πολλού αρχίσει. Και έτσι φτάσαμε στο Ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων [05-15.12.1943].

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ..........