Γράφει ο Θεόδωρος Γ. Θανόπουλος Στ’ Απριλομάη τη χαρά, τότε που η φύση βρίσκεται στην «καλή και τη γλυκιά της ώρα», μια μαγεία νιώθε...
Στ’ Απριλομάη τη χαρά, τότε που η φύση βρίσκεται στην «καλή και τη γλυκιά της ώρα», μια μαγεία νιώθεις, όταν περνοδιαβαίνεις τις γειτονιές, τα μικροδρομάκια ή τις όποιες περίγυρα τοποθεσίες υπάρχουν και περιβάλλουν τα Καλάβρυτα.
Είναι ο χρόνος κι η εποχή κι οι μήνες αυτοί, που στ’ άρμα τους κουβαλάς ευχάριστες μέρες ευτυχίας, έκστασης, αγαλλίασης.
Μέρες, που σαν παιδιά περιμέναμε με πιότερη ανυπομονησία, αφού οι γιορτές του Πάσχα πλησίαζαν, αφού ανέμελα κι απολαυστικά τούτος ο καιρός θα πέρναγε μέσα απ’ του παιχνιδιού τη δράση και της γιορτής την ευτυχία.
Κι η αρχή γινόταν από το Σάββατο του Λαζάρου, Αυτό το Σάββατο, που τόσο το νιώθαμε και το ζούσαμε, πολύ πιο έντονα και ״παιδικά״, σε σχέση με το σήμερα, που φαίνεται και περνά, αλλοιωμένο και αλλοτριωμένο στην καθημερινή ρουτίνα.
Τότε εμείς, ετοιμαζόμαστε να υποδεχτούμε το Λάζαρο με τα κάλαντά του.
Και λέγαμε τα κάλαντα πουρνό - πουρνό. Απ’ την προηγούμενη είχαμε φροντίσει στο μικρό μας καλαθάκι ή χαρτοκουτάκι να έχουμε φτιάξει και να υπάρχουν οι μικρές μας ανθοδέσμες (κουτσούνες τις λέγαμε), έθιμο της τότε εποχής, «κλέβοντας» τόσα κι άλλα άνθη από γλάστρες κι αυλές.
Και καλωσορίζαμε τον ״αναστάντα Λάζαρο״ με τα λόγια τραγουδώντας :
«Ήρθε ο Λάζαρος, ήρθαν τα βάγια. Ήρθε και ο υιός της Παναγίας
- Που ήσουν Λάζαρε, που ήσουν κρυμμένος;
- Ήμουνα στη γη, βαθιά χωμένος.
- Δε μου δίνετε λίγο νεράκι, γιατί είναι το στόμα μου πικρό φαρμάκι;
- Δε μου δίνετε λίγο λεμόνι, να γίνει το στόμα μου σαν περιβόλι!..»
Κι άνοιγαν οι εξώπορτες των νοικοκυρόσπιτων, των φτωχικών τότε, μα τόσο σε ανθρωπιά πλούσιων κι αντικαθιστούσαν τις ״κουτσούνες״ που δίναμε στις νοικοκυρές, με αυγά, με κουλούρια (για όσες είχαν προλάβει να τα φτιάξουν) ή χρήματα… Και σιγά - σιγά το καλαθάκι μας ή το χαρτοκουτάκι μας γέμιζε με λογής - λογής καλούδια.
Ακολουθούσε η Μεγάλη Εβδομάδα με τις ιερές της νυχτιάτικες, κατανυκτικές ακολουθίες και τη νηστεία της.
Και νάσου η Μεγάλη Παρασκευή, με τα δικά της κάλαντα, που πάλι απ’ το πρωί λέγαμε κι αναφέρονταν στο μεγάλο πάθος του Χριστού με τα λόγια :
« Σήμερα μαύρος ουρανός, σήμερα μαύρη μέρα. Σήμερα όλοι θλίβονται και τα βουνά λυπούνται.
Σήμερα έβαλαν βουλή οι άνομοι Εβραίοι. Οι άνομοι και τα σκυλιά και τρεις καταραμένοι.
Για να σταυρώσουν το Χριστό των πάντων Βασιλέα.
Η Παναγιά η Δέσποινα καθόταν μοναχή της. Με μαύρο δάκρυ έκλαιγε για το μονογενή της…»
Μεγάλη Εβδομάδα κι η συμμετοχή στην πιο θλιβερή μέρα, στη Μεγάλη Παρασκευή και στην «ιεροτελεστία» του Επιτάφιου, πάντοτε ενεργητική, δραστήρια ״ζώσα״.
Και μετά από όλα αυτά η ετοιμασία για την Ανάσταση, τη Μεγάλη Χαρά, με το φτιάξιμο των ״ξυλοντούφεκων״ και των αυτοσχέδιων δυναμίτιδων, των τόσο επικίνδυνων!..
… Εκείνα τα χρόνια της νιότης, μ’ αυτά τα έθιμα της Μεγάλης Εβδομάδας, ζώντας το «πάθος» των ημερών και περιμένοντας την «Ανάσταση».
Αυτή την Ανάσταση της Ελπίδας και της Ζωής, που ο καθένας περιμένει και προσδοκά για κάτι το καλύτερο, για κάτι το ευτυχέστερο.
Πάντα για όλους να είναι η ποθητή!!!
(Πρώτη δημοσίευση, Φ.τ.Κ., Απρίλης 1994, σελ. 3, από τη στήλη «Θύμησες»)
Θεόδωρος Γ. Θανόπουλος
Ο Θεόδωρος Γ. Θανόπουλος είναι από τα Καλάβρυτα, συνταξιούχος εκπαιδευτικός, τ. Σχολικός Σύμβουλος Ειδικής Αγωγής και Εκπαίδευσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.