Προλόγηση βιβλίου του δρ. Δημήτρη Σταθακόπουλου "ΠΑΡΑΔΟΧΗ ΚΑΙ ΓΝΩΣΗ ΑΓΝΟΙΑΣ" από τον Δημήτρη Πιστικό* Αποδεχόμενος την πρότα...
Προλόγηση βιβλίου του δρ. Δημήτρη Σταθακόπουλου "ΠΑΡΑΔΟΧΗ ΚΑΙ ΓΝΩΣΗ ΑΓΝΟΙΑΣ" από τον Δημήτρη Πιστικό*
Αποδεχόμενος την πρόταση του συγγραφέα να γράψω δυο λόγια για το βιβλίο του, θέλω να ξεκαθαρίσω από την αρχή ότι δεν είμαι κανένας ειδικός στο φιλοσοφικό και κοινωνιολογικό προβληματισμό. Μιλώ σαν ένας απλός καλόπιστος αναγνώστης για όσα αποκόμισα και κυρίως για όσα κράτησαν ζωντανό το ενδιαφέρον μου κατά τη διάρκεια της αναγνωστικής διαδικασίας. Έτσι, αισθάνομαι τιμή, χαρά και υπερηφάνεια προλογίζοντας το ανά χείρας βιβλίο τού Δημήτρη Σταθακόπουλου. Τιμή, διότι έκρινε ότι ο λόγος μου ήταν χρήσιμος και απαραίτητος. Χαρά, επειδή μου έδωσε την ευκαιρία να έρθω, από τους πρώτους, σε επαφή με τη φιλοσοφική εν γένει αναζήτηση ενός συνεπούς και άοκνου Έλληνα στοχαστή και λογίου όχι από τους συνήθεις. Υπερηφάνεια, γιατί ο συγγραφέας τυχαίνει να είναι εκτός από καλός μου φίλος (εδώ και κάμποσα χρόνια) και συνοδοιπόρος στη «Δικηγορική Επικαιρότητα» και σε άλλους πνευματικούς δρόμους. Στα χρόνια αυτά τής γνωριμίας μας μου δόθηκε, πολλές φορές, η ευκαιρία να διαβάσω βιβλία ή κείμενά του στα οποία διαφαίνονταν η ευρυμάθεια, η λογική συγκρότηση, η καλόπιστη διάθεση, ο ουμανισμός, η αρχαιογνωσία, η κατοχή των μυστικών τής μουσικής και ιδίως η ποιότητα και η στερεότητα του αποδεικτικού λόγου. Κάποτε, διέκρινα μία πλημμύρα γνώσεων, συναισθημάτων και συνειρμών που θα κινδύνευαν στα χέρια ενός μέτριου στοχαστή να αποτελέσουν έναν πανδέκτη αλλοτρίων θέσεων και ιδεών. Εδώ, όμως, συγχωνεύονται σ’ ένα ενιαίο, αδιάσπαστο και ομοιογενές σύνολο.
Το τωρινό του βιβλίο: ΠΑΡΑΔΟΧΗ ΚΑΙ ΓΝΩΣΗ ΑΓΝΟΙΑΣ, με εξέπληξε ευχάριστα γιατί μου έδειξε πέραν των ήδη γνωστών και μια άλλη πλευρά τής ακάματης κι ανήσυχης σκέψης του. Πρόκειται για τον καρπό μακρόχρονης αναζήτησης στο φιλοσοφικό στοχασμό και κοπιαστικής περιήγησης στα θαυμαστά τοπία τής γνώσης. Θα υποστήριζα, δίχως να υπερβάλλω, ότι έχτισε μια κιβωτό όπου διέσωσε ξένες εν πολλοίς αλλά και δικές του απόψεις, χρήσιμες κυρίως για τους νέους ανθρώπους που ατενίζουν το μέλλον. Όχι λιγότερο εντούτοις χρήσιμο και για τους παλιότερους, που δεν είναι σε θέση να παρακολουθήσουν τόσο στενά τη μοντέρνα πλέον φιλοσοφική περιπέτεια. Θα έλεγα ποιητικοφιλοσοφικά ότι μας μεταδίδει κραδασμούς και συναισθήματα μια προσωπικότητα φλεγόμενη για το είναι και το υπάρχειν πίσω από το φαίνεσθαι των εγκοσμίων και ίσως και του επέκεινα.
Είναι, πραγματικά, σημαντική ετούτη η φαντασμαγορία των ιδεών που απαρτίζουν και δίνουν πνοή στις ανησυχίες και τις υπαρξιακές αγωνίες τού σύγχρονου ανθρώπου. Με κατακτημένο προσωπικό ύφος αναλύει με δεξιοτεχνία και συνθέτει πολύπλοκες έννοιες και κάτοχος αυτών καταφέρνει διαλεκτικά να τις μεταδώσει απλά στο μέσο αναγνώστη, ποικίλοντάς τες με αναφορές σε πολυσυζητημένους στοχαστές και λογίους από την απαρχή τού φιλοσοφικού στοχασμού έως τις μέρες που διανύουμε. Εδώ θα επιθυμούσα να σημειώσω ότι το ταξίδι γίνεται κάποτε συμπαντικό και ενίοτε παίρνει τις διαστάσεις τού μύθου, τόσο ώστε φαινομενικά να υπερβαίνει τα όρια της τυπικής και οικείας επιστημολογίας.
Η διάνοιά του αναλυτική και επαγωγική βυθίζεται στο παρελθόν, το συσχετίζει με το παρόν και προσπαθεί να το συνδέσει με το μέλλον. Μεθοδικός, γεωμετρικός και εξόχως αρχιτεκτονημένος νους, καταφέρνει να εντάξει στα επιμέρους κεφάλαια σκέψεις ωφέλιμες που διατυπώνονται συμπερασματικά μ’ έναν «βελούδινο», ρητορικό και πανηγυρικό λόγο, ο οποίος διευκολύνει τον αναγνώστη στην κατανόηση δίνοντάς του ταυτόχρονα και τη συγκίνηση μιας ασυνήθιστα ιπταμένης αφηγηματικής γοητείας. Το βιβλίο αφιερώνεται στα παιδιά του και δεν είναι, θαρρώ, μονάχα η πνευματική διαθήκη του αλλά αφορά και στα παιδιά όλων μας τα οποία ζουν σ’ έναν κόσμο αλλόκοτο που διαρκώς ξεκόβει από το πατροπαράδοτο, χωρίς πυξίδα πλεύσης.
Ο Σταθακόπουλος, τοποθετεί την παράδοση μέσα στη συνολική ελληνική κοσμοαντίληψη και την αντιμετωπίζει υπό το πρίσμα ενός σκληρού και απάνθρωπου παγκοσμιοποιημένου κόσμου. Αντλώντας κοιτάσματα από το υπέδαφος της παγκόσμιας ανθρώπινης κληρονομιάς, τα αναλύει και τα εντάσσει στη συνέχεια, αφού τίποτα καινούργιο, όσο ρηξικέλευθο κι αν είναι και επαναστατικό, δε στερείται κάποιας πανάρχαιης αφετηρίας. Στο ίδιο πνεύμα εντάσσεται και η εξέταση των διαφόρων πολιτισμών που συνδέονται με τους άλλους πολιτισμούς, αν έχει βέβαια κάποια σημασία ο πληθυντικός, δεδομένου ότι ο πολιτισμός είναι ένας. Οι ιδέες, που διακινούν το όχημα της σκέψης του, συνθέτουν τελικά μια «τοιχογραφία» όπου παρελαύνουν οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι και διανοητές, οι μυστικοί τής Ορθοδοξίας, οι Δυτικοί διανοούμενοι και οι σύγχρονοι φιλόσοφοι δίχως να παραβλέπονται οι οριενταλιστές στοχαστές που εμβαθύνουν στη μεθοδολογία των φιλοσόφων τής Ανατολής.
Ο συγγραφέας όντας ειλικρινής στο έπακρον και τίμιος στη σύμβασή του με τον αναγνώστη, από τον εισαγωγικό του λόγο ακόμα, δε φαίνεται να διεκδικεί καμία κοσμογονική πρωτοτυπία και κανένα αλάθητο. Απεναντίας μάλιστα, δεν αποκλείει και την πιθανότητα της αυτοαναίρεσης! Πνεύμα ελεύθερο, αδογμάτιστο, επιεικές και συνάμα ακαπίστρωτο, οδεύει με άνεση στα δυσπρόσιτα τοπία τού φιλοσοφικού διαλογισμού και της παγκόσμιας σκέψης. Κάποτε συγκρατημένα απαισιόδοξος και ορισμένες φορές τολμηρός, προτείνει λύσεις για τη λύτρωση του σκεπτόμενου σισύφειου ανθρώπου, την οποία συχνά εντοπίζει στην ελευθερία που οδηγεί προς την πραγματική γνώση. Η έλλειψη βεβαιοτήτων ή στημένων αληθειών μάς εισάγει σε μια λαμπρή δημοκρατία ιδεών όπου ο πολίτης αναγνώστης ενισχύει τις απόψεις του, γυμνάζει τις αντιρρητικές του, ξαναβλέπει τα πράγματα αποξαρχής και του παρέχεται η δυνατότητα να περπατήσει σε περιοχές τής σκέψης που, όχι σπάνια, τυχαίνει να είναι αφιλόξενες και ανοίκειες. Συνεχώς τίθενται ερωτήματα και δίνονται απαντήσεις με βάση τις κρατούσες σήμερα επιστημονικές αντιλήψεις. Τέλος, στον επίλογο του βιβλίου, ο συγγραφέας εξομολογείται την προσωπική του στάση μέσα στο δάσος των εννοιών και των πραγμάτων, αποτυπώνοντας μια χαρισματική μοναχικότητα συμπορευόμενη και συνακροώμενη τα πάντα με ζεστασιά και αγάπη.
Θα μπορούσα να ορίσω την προκείμενη συγγραφική εργασία ως εγκυκλοπαίδεια ή μάλλον ποικίλη ιστορία (στοχαστών, γνωμών, διαβουλεύσεων, προβληματισμών, ιδεολογιών, ρευμάτων και ποικίλων επιστημολογιών) που δεν αποθεώνει τη ματαιοδοξία μέσω της πολυμάθειας αλλά την τοποθετεί εντός των γνωστών αρχαιοελληνικών μέτρων. Η ουσία αυτής τής συλλογιστικής είναι ότι εντέλει η φύση αναδεικνύεται σοφότερη και από τη σοφότερη ανθρώπινη γνώμη. Εν κατακλείδι, πρόκειται για ένα έντιμο και πολλαπλά ωφέλιμο βιβλίο, προϊόν επίμοχθης προσπάθειας που μας πλοηγεί σε άγνωστα και δυσκολόπλευστα νερά τού παλιού και σύγχρονου τρόπου διαλογισμού και αποτελεί πολύτιμη συμβολή σε πολλούς χώρους τής παγκόσμιας φιλοσοφικής σκέψης και όχι μόνο τής κοινωνιολογικής όπως ο ίδιος ο συγγραφέας, με μετριοφροσύνη, διατείνεται στον υπότιτλο του πονήματός του.
*Δημήτρης Πιστικός
Ο Δημήτρης Πιστικός, δικηγόρος, ποιητής και δοκιμιογράφος, γεννήθηκε στο Παναιτώλιο Αιτωλοακαρνανίας το 1948.Σπούδασε Νομικά και Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και στον Πειραιά, όπου και δικηγόρησε μέχρι τη πρόσφατη συνταξιοδότηση του.Ως λογοτέχνης ασχολείται κυρίως με την ποίηση και το δοκίμιο. Παράλληλα έγραψε θέατρο, μεταφράζει αρχαίους Έλληνες ποιητές και συνεργάζεται με πολλά λογοτεχνικά περιοδικά όπου δημοσιεύει ποιήματα και δοκίμια.Ποιήματά του βραβεύτηκαν και μεταφράστηκαν στα Ιταλικά, Γαλλικά, Αγγλικά και Ισπανικά και Ρουμάνικα, περιλαμβάνονται σε πολλές ανθολογίες και μελοποιήθηκαν από γνωστούς Έλληνες συνθέτες.
Δεν υπάρχουν σχόλια
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.