Οι μυθοπλασίες του Μάγιερ για το Καλαβρυτινό Ολοκαύτωμα

Σε απάντηση, των ερωτημάτων-σχολίων του αγαπητού συμπατριώτη κ. Παναγιώτη Τέτοκα, και όχι μόνο, ο Δημήτρης Κανελλόπουλος δίνει μια συνοπτ...

Σε απάντηση, των ερωτημάτων-σχολίων του αγαπητού συμπατριώτη κ. Παναγιώτη Τέτοκα, και όχι μόνο, ο Δημήτρης Κανελλόπουλος δίνει μια συνοπτική προσωπογραφία του συγγραφέα του βιβλίου «Από τη Βιέννη στα Καλάβρυτα» Hermann Frank Mayer. Τα συμπεράσματα σε κάθε αντικειμενικό αναγνώστη…

Το σχόλιο του κ. Π.Τέτοκα: 

"Για όσους ενδιαφέρονται για το θέμα ας διαβάσουν και τι γράφει σχετικά, στις σελίδες 275-276 του βιβλίου «Από τη Βιέννη στα Καλάβρυτα» ο Χέρμαν Μάγερ. Αναμένω απάντηση από τον κ. Κανελλόπουλο, αν και κατάλαβα την τοποθέτησή του."

Απάντηση στον κ. Τέτοκα και όχι μόνο…

Οι μυθοπλασίες του Μάγιερ για το Καλαβρυτινό Ολοκαύτωμα

Η ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΑΝΑΒΙΩΣΗΣ ΤΟΥ ΝΑΖΙΣΜΟΥ ΕΝΤΕΙΝΕΤΑΙ

Ο «κακός» αντάρτης και ο «καλός» ναζί αξιωματικός

Προφητικά ο Μπρεχτ το έγραψε: «[…] Άνθρωποι επαγρυπνείτε. Η σκύλα του φασισμού είναι πάλι γκαστρωμένη […]». Κι ο ποιητής δεν είχε άδικο. Σήμερα, είμαστε μάρτυρες μιας «άνθησης» του νεοναζισμού και σαν πανούκλα απλώνεται στην Ευρώπη, με ξεκίνημα από το λίκνο της κατάρας του αιώνα μας, τη Γερμανία! Ευτυχώς, οι υγιείς δυνάμεις της ανθρωπότητας είναι πολλές και με ισχυρή τη μνήμη. Ο νεοναζισμός όμως και ο φασισμός λειτουργούν με θρασύτητα, ύπουλα και βάσει σχεδίου. Πάντα στο σκοτάδι, σαν τις δειλές ύαινες προχωρούν βήμα-βήμα, για να λασπολογήσουν, να συκοφαντήσουν, να ελεεινολογήσουν, να σπιλώσουν... Κατά τον πανομοιότυπο αυτό τρόπο, προσπάθησαν πριν λίγες ημέρες, στη διάρκεια του γιορτασμού της 50^ής επετείου από την ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοπόταμου, να παρουσιάσουν έναν επικίνδυνο αντιστασιακό σαν τον «κακό αντάρτη που εκτέλεσε τον “καημένο” Γερμανό αξιωματικό». Είναι γνωστή η ιστορία και ο αγώνας του Βαγγέλη Παπαδάκη, του πασίγνωστου στα βουνά της Ρούμελης καπετάν Λευτεριά. Την ιστορία αυτού του επώνυμου αντιστασιακού, του εμψυχωτή του λαού μας, στο χρόνια της Κατοχής, θέλησαν να την αμαυρώσουν. Προσπάθησαν λοιπόν και εμφάνισαν από τις στήλες εφημερίδας μεγάλης κυκλοφορίας τη μελό ιστορία ενός Γερμανού που ψάχνει να βρει στοιχεία για τον πατέρα του, Ναζί αξιωματικό, και εκτελέστηκε από τους αντάρτες. Και μέχρι εδώ η ιστορία είναι κατά κάποιο τρόπο αποδεκτή, δηλαδή κάποιος Χ.Φ. Μάγερ να ψάχνει, να βρει το πώς πέθανε, πώς εκτελέστηκε ο πατέρας του Χέρμαν Μάγερ από τους αντάρτες στη διάρκεια της Κατοχής. Αλλά από το σημείο αυτό μέχρι την έκβαση βιβλίου με τον τίτλο «Αγνοούμενος στην Ελλάδα», όπου κατηγορεί τους αντάρτες ότι δολοφόνησαν αιχμαλώτους, πάει πολύ. Και για να ξεκαθαριστεί από την αρχή το ζήτημα. Η δημοσιογραφική δεοντολογία επιβάλλει τη δημοσίευση και της άλλης πλευράς. Η μια πλευρά δημοσιεύτηκε στις 29 Νοεμβρίου 1992. Καταχωρούμε τις απόψεις του Βαγγέλη Παπαδάκη –καπετάν Λευτεριά– για το θέμα της εκτέλεσης του Γερμανού αξιωματικού. Η ιστορία στις πραγματικές της διαστάσεις είναι η ακόλουθη, όπως την αφηγήθηκε ο καπετάν Λευτεριάς και όπως έχει γραφεί από ιστορικούς που ασχολήθηκαν με την περίοδο της Κατοχής.

Παραμονές της 25^ης Μαρτίου 1943 το Αρχηγείο ΕΛΑΣ Ρούμελης παίρνει την ακόλουθη απόφαση: «[…] Πλησιάζει η επέτειος του ξεσηκωμού του έθνους μας. Οι αντάρτες πρέπει να τιμήσουν αυτή την επέτειο με χτυπήματα κατά του κατακτητή Γερμανού σε σταθερούς στόχους και όχι ενέδρες. Πρέπει να δείξουμε ότι ενεργούμε στρατιωτικά εναντίον οχυρωμένων στόχων των γερμανικών στρατευμάτων κατοχής. Η ενέργεια πρέπει να είναι συνδυασμένη. Για τους λόγους αυτούς εκλέχτηκαν οι ακόλουθοι στόχοι:

·      Το φυλάκιο στην οχυρωμένη θέση Νιζεριό Φθιώτιδας, που φύλαγε τη σιδηροδρομική γραμμή.

·      Η ανατίναξη των ορυχείων βωξίτη στην περιοχή της Άμφισσας.

·      Κατάληψη του κέντρου λουτροθεραπείας στο Πλατύστομο, που είχαν επιτάξει οι Γερμανοί για λογαριασμό τους.

·      Καταστροφή των ορυχείων χαλκού στο Δομοκό και

·      Ενέδρα στον αμαξωτό δρόμο Λαμίας – Καρπενησίου στο χωριό Καστράκι έξω από τη Λαμία […].

Οι επιχειρήσεις έγιναν και η επιτυχία τους ήταν απόλυτη. Τα ορυχεία βωξίτη δεν λειτούργησαν ως το τέλος του πολέμου. Αλλά η σύλληψη 34 Γερμανών αιχμαλώτων ήταν η «σοδειά» από τις επιχειρήσεις αυτές. Σαν αποτέλεσμα είχαν την ανύψωση του ηθικού του χειμαζόμενου ελληνικού λαού αλλά και του φρονήματος των ανταρτών. Ο καπετάν Λευτεριάς ήταν μέλος του Αρχηγείου Ρούμελης και για τους 34 αιχμαλώτους αποφασίστηκε: […]

·      Να ειδοποιηθούν οι δυνάμεις κατοχής να μην θίξουν τον άμαχο πληθυσμό.

·      Στην περίπτωση που η γερμανική και ιταλική διοίκηση ενεργούσε σε βάρος του άμαχου πληθυσμού, οι αιχμάλωτοι θα ετουφεκίζοντο […].

Έτσι κι έγινε. Μέσω της οργάνωσης του ΕΑΜ (και μέσω του Τσαγκάρη, πατέρα του σημερινού βουλευτή της ΝΔ) ειδοποιήθηκε και η ιταλική και η γερμανική διοίκηση κατοχής. Η προειδοποίηση όμως χρησιμοποιήθηκε για τον κάλαθο των αχρήστων. Οι Γερμανοί έκαψαν την Καΐτσα και οι Ιταλοί έκαψαν πολλά σπίτια στη Σπερχειάδα. Η τύχη των Γερμανών είχε προγραφεί. Το αντάρτικο στρατοδικείο που στήθηκε έβγαλε την απόφασή του: «Θάνατος». Στο πολυάριθμο εκτελεστικό απόσπασμα στήνονται 33 (του ενός που χαρίστηκε η ζωή ήταν σταθμάρχης στο σταθμό του Μπράλλου και ονομαζόταν Ρούντολφ), μπροστά σ’ ένα μεγάλο φυσικό λάκκο. Ένας υπολοχαγός ναζί χαιρετάει έναν-έναν τους άλλους με χειραψία ανυψώνοντας το «Χάιλ Χίτλερ» και παίρνει τη θέση του. Ο καπετάν Λευτεριάς και την ύστατη αυτή στιγμή για τους μελλοθάνατους προτείνει: «Αποκηρύξατε το ναζισμό και θα σας χαριστεί η ζωή». Όλοι οι μελλοθάνατοι, μεταξύ των οποίων και μία γυναίκα που εχρησιμοποιείτο ως διερμηνέας, με μία φωνή χαιρετώντας φασιστικά ανέκραξαν «Χάιλ Χίτλερ». Η πρόταση επαναλήφθηκε με το ερωτηματικό μήπως δεν κατάλαβαν, αλλά η απάντηση ήταν η ίδια: «Χάιλ Χίτλερ». Η πρόταση έγινε για τρίτη φορά και η απάντηση ήταν η ίδια. Μετά απ’ αυτό το λόγο είχε το εκτελεστικό απόσπασμα. Προσωρινά γλίτωσαν δύο. Τη νύχτα, γριές του χωριού πήγαν να απογυμνώσουν τα ημίγυμνα και άταφα ακόμα πτώματα. Τραβώντας τους, «ξύπνησαν» δύο μισοπεθαμένους. Ο ένας έφτασε ως την κοντινή Σέλιανη (Μάρμαρα) όπου τον αποτελείωσε φυλάκιο του αρχηγείου Φθιώτιδας. Ο άλλος, βουτηγμένος στα αίματα, με φαγωμένα τα πέλματα από τις κοφτές πέτρες, ως έξω από την Καλλιθέα. Εκεί τον αποτελείωσε με το τσεκούρι, κάποιος καρβουνιάρης με τη βοήθεια της γυναίκας του.

Ο X. Φ. Μάγερ ερεύνησε, όπως λέει ο ίδιος, αρχεία βρετανικά, γερμανικά, ιταλικά και γερμανικά. Το γράμμα του καπετάν Λευτεριά το βρήκε κι επειδή πιστεύει ότι ο Γερμανός ναζί αξιωματικός ήταν ο πατέρας του, πήγε κι επισκέφθηκε τον καπετάνιο για να μάθει λεπτομέρειες. Δεν είναι επιβεβαιωμένο ότι ο Γερμανός ναζί αξιωματικός Χέρμαν Μάγερ είναι ο αξιωματικός που εξετελέσθη με τους 33. Παρά τις έρευνες και τα στοιχεία που διαθέτει η γερμανική πρεσβεία, που φρόντισε να συγκεντρώσει τα οστά των νεκρών Γερμανών στον ηπειρωτικό χώρο της Ελλάδας και να τα ενταφιάσει στο νεκροταφείο του Διονύσου. Παρόλα αυτά όμως, ο υιός Μάγερ πιστεύει ότι ο πατέρας του εκτελέστηκε στην Κολοκυθιά. Το περίεργο όμως είναι, όπως λέει και ο καπετάν Λευτεριάς (Βαγγέλης Παπαδάκης) ότι ο Βάσος Μαθιόπουλος, παρά το γεγονός ότι γνωρίζει προσωπικά τον καπετάν Λευτεριά, δεν του ζήτησε λεπτομέρειες για την υπόθεση και τον αναφέρει σαν «τον αντάρτη που τουφέκισε τον πατέρα του X. Φ. Μάγερ».   Ακόμη ο καπετάν Λευτεριάς ζητά από τον Βάσο Μαθιόπουλο να πληροφορήσει τον X. Φ. Μάγερ ότι είναι συνταξιοδοτούμενος με 73.000 το μήνα. Η όλη υπόθεση των 33 Γερμανών, που εκτελέστηκαν το 1943, οφείλεται σε μία αναμόχλευση του παρελθόντος για να παρουσιάσει τους «καλούς Γερμανούς στρατιώτες» που έπεσαν θύματα των «κακών ανταρτών». Το κακό όμως δεν σταματά εδώ. Οι ρίζες του ναζισμού και του φασισμού άρχισαν ν’ απλώνονται. Ας αγρυπνούμε, όπως είπε κι ο Μπρεχτ, γιατί «η σκύλα του φασισμού είναι πάλι γκαστρωμένη». Και ήξερε καλά τους Γερμανούς.

Βαγγέλης Παπαδάκης – Καπετάν Λευτεριάς

ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ ΝΑΥΣΙΚΑΣ Ε. ΠΑΠΑΔΑΚΗ ΠΡΟΣ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ «ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΑ» ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΠΟΙΗΣΗ ΙΣΤΟΡΙΚΟΥ ΓΕΓΟΝΟΤΟΣ [Επιστολή 27.10.2003]

Είναι ίσως μάταιο μα εγώ επιμένω να το θεωρώ αναγκαίο, η ιστορία να μην παραποιείται κατ’ εξακολούθηση γύρω από γεγονότα που έχουν διευκρινιστεί, εδώ και χρόνια, δημόσια και επίσημα. Όσο κι αν είναι για κάποιους «ψυχολογικά εξηγήσιμη» η στάση του Χ.Φ. Μάγιερ να θέλει να δικαιώσει τον πατέρα του και την ΑΛΗΘΕΙΑ για τον «ανορθόδοξο θάνατό του», η πραγματικότητα είναι ότι η εκτέλεση του πατέρα του έγινε μετά από απόφαση του ανταρτοδικείου του ΕΛ.Α.Σ. ως μέλους του Ναζιστικού κόμματος και αξιωματικού του Γερμανικού στρατού κατοχής, τον Απρίλη του 1943, στην περιοχή της Λαμίας και μάλιστα μετά την άρνηση του Γερμανού διοικητή για ανταλλαγή αιχμαλώτων του ΕΛ.Α.Σ. Το παραπάνω γεγονός διευκρινίστηκε από αντίστοιχο δημοσίευμα του δημοσιογράφου Βάσου Π. Μαθιόπουλου στην εφημερίδα το ΒΗΜΑ στις 29 Νοεμβρίου 1992. Τότε, ο αείμνηστος άνδρας μου Καπετάν Τάσος Λευτεριάς (Βαγγέλης Παπαδάκης) υπεύθυνος του ΕΛ.Α.Σ. για την περιοχή την περίοδο εκείνη, την ανέπτυξε και την υπερασπίστηκε αυτήν την αλήθεια τόσο στην εφημερίδα το ΒΗΜΑ όσο και στο δικαστήριο που ακολούθησε, το οποίο και τον δικαίωσε καταδικάζοντας την εφημερίδα να πληρώσει τα έξοδα της δίκης και δίνοντας ηθική αμοιβή 300.000 δρχ. στον Καπετάνιο. Αμοιβή την οποία ποτέ δεν αποδέχτηκε. Η επανάληψη της διαστρεβλωμένης εκδοχής δε βοηθά κανένα, πολύ περισσότερο τους νεότερους αναγνώστες σας, που ούτε εμπειρίες, ούτε γνώσεις έχουν της περιόδου. Πώς π.χ. σκότωσαν 42 απ’ τη Φθιώτιδα, πώς Χριστούγεννα του 1942 στο Μικρό Χωριό της Ευρυτανίας κρέμασαν σε μια κληματαριά και έκαψαν τον παπά και τον ενωμοτάρχη του Μεγάλου Χωριού και εκτέλεσαν άλλους 13 ηλικιωμένους. Ποιος έχει φέρει πίσω τους εκατοντάδες νεκρούς της μαρτυρικής Κρήτης; Με ποιο «ορθόδοξο τρόπο» σκότωσαν οι Γερμανοί τους 800 στα Καλάβρυτα; Τα γυναικόπαιδα στην εκκλησία του Πύργου; Τα παλικάρια στο Δίστομο; Πόσοι Έλληνες χάθηκαν στο Μπούχεβαλντ, στο Άουσβιτς, στο Μαουτχάουζεν και στα άλλα κρεματόρια;

Κύριε Μάγιερ, ο Καπετάνιος με όλα τα διαμάντια του κόσμου δε θα άλλαζε τη δράση του στην Εθνική Αντίσταση κατά των Γερμανών κατακτητών. Μας ρημάξατε, μας καταστρέψατε την πατρίδα μας. Δεν έχετε το δικαίωμα εσείς να μας ζητάτε να απολογηθούμε για το θάνατο του κατακτητή πατέρα σας. Αισθάνομαι απέραντη θλίψη όταν ελληνικές εφημερίδες και περιοδικά και δη ιστορικά, συμβάλλουν στην αποκατάσταση των ΝΑΖΙ με ιστορικοφανείς δημοσιεύσεις. Θέλω να ελπίζω ότι θα σταθείτε στο ύψος των καιρών και όχι των αντεκδικήσεων και θα δημοσιεύσετε αυτή την επιστολή μου χωρίς να χρειαστεί να κάνω επίκληση του νόμου περί τύπου για την αποκατάσταση όχι τόσο της μνήμης του Καπετάν Λευτεριά αλλά της ίδιας της σημασίας της Εθνικής μας Αντίστασης. Σας επισυνάπτω τη δικαστική απόφαση και την απάντηση στο ΒΗΜΑ.

Ευχαριστώ για τη φιλοξενία,

Ναυσικά Ε. Παπαδάκη

Υ.Γ. Κύριε Μάγιερ.

Στον κάτω κόσμο βρίσκεται ο άντρας μου και ο πατέρας σας. Ο Καπετάν Τάσος Λευτεριάς, έδωσε τη ζωή του από δεκαπέντε χρονών για την πατρίδα, τη δημοκρατία, την ελευθερία και τον άνθρωπο και δικαίωσε τη ζωή μας. Ο πατέρας σας έδωσε τη ζωή του για το φασισμό που κατέστρεψε την πατρίδα μου και ολόκληρη την Ευρώπη. Πιστεύω ακράδαντα πως, αν οι αδικοχαμένοι νεκροί από το Γ' Ράιχ συγκροτούσαν κατά τον πιο ορθόδοξο τρόπο το δικαστήριο των αδικοχαμένων στον κάτω κόσμο, την ίδια καταδίκη θα είχε ο πατέρας σας.

Επιστολή στον κ. Πρόεδρο της Δημοκρατίας [05.11.2013]

Αξιότιμε κύριε Πρόεδρε της Δημοκρατίας.

Θεωρώ υποχρέωσή μου να σας κοινοποιήσω την απάντηση μου στο περιοδικό «Πόλεμος και Ιστορία», τεύχος 67 του Οκτωβρίου 2003, στη συνέντευξη του X. Μάγιερ που εκτός των άλλων αναφέρει ότι βραβεύσατε, και πολύ καλά κάνατε και τους βραβεύσατε, δύο ελληνιστές καθηγητές, το X. Ρίχτερ και το Ρ. Στούμπερ για την προσφορά τους στην ελληνική ιστορία και τον πολιτισμό. Οι δύο αξιότιμοι κ.κ. καθηγητές επιμελούνται τώρα και τα «ιστορικά γραπτά» του Μάγιερ, ο οποίος είναι γιος ναζί αξιωματικού της Γερμανικής κατοχής 1941-44.

Αξιότιμε κύριε Πρόεδρε, δεν ξέρω αν διαβάσατε το πρώτο του βιβλίο «Αναζήτηση». Σ’ αυτό το βιβλίο όλη η προσπάθεια είναι να αποκαταστήσει τη μνήμη του ναζί πατέρα του με το δικαιολογητικό ότι ο πατέρας του ναι μεν ήταν μέλος του φασιστικού κόμματος της Γερμανίας, ναι μεν υπηρετούσε στο Γερμανικό στρατό κατοχής στην Ελλάδα, αλλά υπηρετούσε στην επιμελητεία. Μα υπήρχαν, αξιότιμε κύριε Πρόεδρε της Δημοκρατίας, πιο φοβεροί από τους αξιωματικούς αυτούς, που πρώτοι μπαίνανε στα σπίτια της υπαίθρου, άδειαζαν ό,τι είχαν και δεν είχαν μέσα –τις προίκες των κοριτσιών που χρόνια στον αργαλειό κάθονταν οι μανάδες τους να ετοιμάσουν– και στο τέλος έβαζαν και μια φωτιά και άφηναν ολόκληρη οικογένεια στο δρόμο;

Αναφέρει ο Μάγιερ πως ο πατέρας του συνέβαλε και στην αναστήλωση της γέφυρας του Γοργοπόταμου. Σας ερωτώ κύριε Πρόεδρε της Δημοκρατίας. Την ιστορική αυτή γέφυρα την αναστήλωσαν για το καλό της πατρίδας μας ή για να μεταφέρουν τα στρατεύματά τους, τα πολεμοφόδιά τους και όλη την παραγωγή της Νότιας Ελλάδας για την τροφοδοσία ολόκληρου του Γερμανικού στρατού; Αντί λοιπόν να ντρέπεται για τον πατέρα του, να είχε τουλάχιστον το φιλότιμο να αγωνιστεί στην πατρίδα του και να δώσει ολόκληρο τον εαυτό του ώστε να δοθούν οι Γερμανικές αποζημιώσεις στους δεινοπαθούντες Έλληνες. Έτσι θα μπορούσε κάπως να περισώσει τη δική του αξιοπρέπεια. Ας πει τέλος πάντων ο Μάγιερ. Τι δουλειά είχαν να ’ρθούνε τα Γερμανικά στρατεύματα στην Ελλάδα; Μήπως θα μας πει κιόλας ότι τους καλέσαμε; Πολύ φοβάμαι πως, όπως εξαπάτησε τον Ευάγγελο Παπαδάκη (και το ομολογεί στο βιβλίο του και στις συνεντεύξεις), και όπως έγραψε δεκάδες ψέματα για την οικογένειά μου, μου έστειλε ακόμη εκφοβιστική επιστολή και έβαλε και δικηγόρο να με τρομοκρατήσει από το τηλέφωνο, το Δεκέμβριο του 1992, έτσι θα προσπαθήσει να εξαπατήσει κι εσάς. Τι θέλει και ξαναγυρίζει; Θέλει, επικαλούμενος τη βράβευση αυτών των αξιόλογων καθηγητών, να βραβευτεί κι αυτός από την εξοχότητά σας ή να διαφημίσει τα βιβλία του;

Τότε τον πληροφορώ ότι η Ελλάδα έχει την τύχη να έχει έναν πανέξυπνο Πρόεδρο, αποδεκτό από όλο τον Ελληνικό λαό που εύκολα δεν εξαπατάται.

Σας ευχαριστώ,

Ναυσικά Ε. Παπαδάκη

Η απάντηση του Προέδρου της Δημοκρατίας [10.11.2013]

ΠΡΟΕΔΡΙΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

Αθήνα, 10 Νοεμβρίου 2003

Κυρία Παπαδάκη,

Ο Κύριος Πρόεδρος της Δημοκρατίας έλαβε γνώση της από 5.11.2003 επιστολής σας. Δεν έχει καμμιά πρόθεση να βραβεύσει τον εν λόγω κύριον.

Ο Αναπληρωτής Διευθυντής

του Ιδιαιτέρου Γραφείου

Παναγιώτης Τσολακόπουλος

Παρατήρηση ΙΑΚ: Αυτόν τον κύριο μάζεψαν μερικές Καλαβρυτινές και Καλαβρυτινοί, τον τίμησαν γιατί τους ενημέρωσε γιατί έγινε το Ολοκαύτωμα. Αιδώς Αργείοι…

Το λίφτινγκ της Βέρμαχτ. Οι Γερμανοί ξανάρχονται

Σχόλια από το Νομικό Σωτήρη I. Νοτάρη [Περιοδικό Κράμα τ. 21/2004]

Είναι, νομίζω, προφανές ότι σε μια πολιτισμένη κοινωνία, με συγκεκριμένη ταυτότητα, που πάνω από όλα σέβεται τον εαυτό και τις αρχές της, δεν επιτρέπεται καμία μορφή ανοχής στην προσπάθεια να ξαναγραφεί (in vitro) η ιστορία. Ειδικά τώρα που χάνονται, ο ένας μετά τον άλλον, οι άνθρωποι οι οποίοι έζησαν τα γεγονότα, τώρα που η νέα γενιά έχει –εκουσίως ή ακουσίως– στρέψει αλλού τα ενδιαφέροντά της και η λήθη πλημμυρίζει με ταχύτητα τα στεγανά της ιστορικής μνήμης. Μιας μνήμης, όμως, που πρέπει να διαφυλαχθεί σαν πολύτιμη παρακαταθήκη για το μέλλον, αφού, ως γνωστόν, «η ιστορία επαναλαμβάνεται» και η εμπειρία είναι ένα εφόδιο, στο οποίο δεν αξίζει η περιφρόνηση του λαού μας αλλά η περιφρούρησή του, διότι έχει αποκτηθεί με ποταμούς αιμάτων. Τι είναι, όμως, αυτό που ακριβώς συμβαίνει τα τελευταία χρόνια; Εξελίσσεται πράγματι μία αθόρυβη, ενορχηστρωμένη προσπάθεια κανονικοποίησης του σκοτεινού, ναζιστικού παρελθόντος; Έχει τούτο σχέση με την αισθητή αύξηση της εκλογικής δύναμης των κομμάτων, που νοσταλγούν το ως άνω παρελθόν στην Ευρώπη και δη στη Γερμανία; Είναι γεγονός πως «μέσω της λογοτεχνίας ή του κινηματογράφου αυξάνεται η παραγωγή και διευρύνεται η υποδοχή» έργων που αφορούν τα γεγονότα της δεκαετίας του ’40. Στο πλαίσιο της αποκατάστασης της αλήθειας φαίνεται ότι επιχειρείται η προσεκτική αποενοχοποίηση προσώπων και καταστάσεων. Ήδη προστίθεται στη λίστα ο νέος, κινηματογραφικός, «ανθρώπινος» Χίτλερ (στην ταινία «Η Πτώση», που σύντομα θα παιχθεί και στη χώρα μας), ο οποίος «έχει διχάσει τη Γερμανία».

Πρόσφατα, το «βιβλιοπωλείον της Εστίας» προχώρησε στην έκδοση ενός έργου του Γερμανού Χ.Φ. Μάγερ, με τίτλο: «Από τη Βιέννη στα Καλάβρυτα. Τα αιματηρά ίχνη της 117ης μεραρχίας καταδρομών στη Σερβία και την Ελλάδα». Τα προλεγόμενα του καθηγητή της ιστορίας X. Ρίχτερ, του καθηγητή Γ. Γιάνναρη και της Γ. Κολλιοπούλου-Κωνσταντοπούλου (η οποία στη μαζική δολοφονία στις 13.12.1943 έχασε τον πατέρα και τα αδέλφια της) κεντρίζουν ιδιαίτερα το ενδιαφέρον του σκεπτόμενου αναγνώστη. Φράσεις όπως «ο συγγραφέας ξεσκεπάζει μύθους» (Ρίχτερ), «η τραγωδία των Καλαβρύτων και της γύρω περιοχής βρήκε τον ιστορικό της» (Γιάνναρης), «...στις σελίδες του βιβλίου καθρεφτίζεται η μεγάλη αλήθεια» (Γ. Κολλιοπούλου) δημιουργούν ιδιαίτερες προσδοκίες για το περιεχόμενο του έργου. Ο Μάγερ, όμως, ο οποίος έχει ανεγείρει στην Κολοκυθιά Ευρυτανίας –προς τιμήν του αξιωματικού της Βέρμαχτ πατέρα του και των συμπατριωτών του, που εκτελέστηκαν από αντάρτες του ΕΔΑΣ το 1943– μαρμάρινη πλάκα με τα ονόματά τους, συνοδευόμενη από το ρητό: «Ω ξειν, αγγέλλειν Λακεδαιμονίοις, ότι τήδε κείμεθα, τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι» (!), απέτυχε να αποδώσει από το γερμανικό βήμα τη συνολική, ιστορική αλήθεια, με γενναιότητα και αμεροληψία, διότι υποστηρίζει πληθώρα ανακριβών θέσεων, που είτε μειώνουν τον ελληνικό αγώνα είτε περιορίζουν τις αναμφισβήτητες γερμανικές ευθύνες.

Καλάβρυτα – Η νέα προπαγάνδα

Στο κύριο δε μέρος του έργου επιδιώκει την αβάσιμη άμβλυνση του αποτροπιασμού, που διακατέχει όλους μας για το έγκλημα των Καλαβρύτων (τη μεγαλύτερη σφαγή αμάχων στη χώρα μας), που παρουσιάζεται ως ενέργεια ανταπόδοσης προηγούμενης αδικίας και όχι ως αποτέλεσμα ψυχρής, στρατιωτικής διαταγής, όπως δείχνει και η παράθεση στο βιβλίο του των ονομάτων και των ατομικών στοιχείων των (70) Γερμανών στρατιωτών, «που εκτελέστηκαν στις 7.12.1943 στη θέση Μαγέρου», αμέσως μετά τη μακάβρια απαρίθμηση των δολοφονηθέντων Ελλήνων. Πιθανότατα ο Μάγερ, «για χάρη της ιστορίας» και απομακρυνόμενος πλήρως από την κοινωνική και ηθική διάσταση του θέματος, δεν θα είχε αντίρρηση να αναρτηθεί ακόμη μία πλάκα στα Καλάβρυτα, στη μνήμη και αυτών των συμπατριωτών του. Προς την κατεύθυνση τούτη κινείται, άλλωστε, η ευαισθητοποίησή του στα όσα («ανακριβή») ανέφερε ο πρόεδρος της Ο.Δ. της Γερμανίας Γιοχάνες Ράου στις 04.04.2000, κατά την επίσκεψή του στον τόπο του μαρτυρίου, που έγινε μάλιστα αιτία να του στείλει και επιστολή, όπως ο ίδιος αναφέρει, «στην οποία παρουσίαζε την ιστορική αλήθεια»! Όπως πρόσφατα επισήμανε ο γερμανός καθηγητής της ιστορίας X. Φλάισερ, «η μετεμφυλιακή Ελλάδα διευκόλυνε ιδιαιτέρως τη Γερμανία να “λησμονήσει” τη χειρότερη φάση στις διμερείς σχέσεις, την Κατοχή, δυσκολεύοντας έτσι την ειλικρινή συμφιλίωση», θυμίζοντάς μας εξαιρετικά δυσάρεστα, ενδεικτικά γεγονότα, όπως τις παρεμβάσεις, για λογοκρισία ενοχλητικών σκηνών, στην κινηματογραφική ταινία «Ξυπόλητο Τάγμα», το 1954, και την αδυναμία μας να ανταποκριθούμε στις εκκλήσεις του ΟΗΕ και του Συμβουλίου Ασφαλείας για μη παραγραφή των εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας (αφού το 1959 είχαμε υποκύψει στις πιέσεις της Βόννης για «τελική» λύση στο ζήτημα των εγκληματιών πολέμου). Θα συμπληρώσω εδώ την «επαίσχυντη» συμφωνία της Γερμανίας με το Βασίλειο της Ελλάδας του 1960 (καταβολή ποσού 115 εκατομ. μάρκων, υπό τον όρο της παράδοσης, στην «οφειλέτιδα», του εγκληματία πολέμου Μέρτεν, που ήταν φυλακισμένος στην Αθήνα, και της διανομής του ποσού, κατά ποσοστό 75%, μόνο στους Έλληνες Εβραίους). Πέρα, φυσικά, από την ανωτέρω «αποζημίωση», δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η μικρή Ελλάδα, που καταστράφηκε από τη γερμανική πολεμική μηχανή, πληρώνοντας βαρύτατο τίμημα σε ανθρώπινες ζωές και υλικές ζημιές, ουδέν άλλο εισέπραξε, μολονότι στη συνθήκη του Παρισιού έγινε δεκτό ότι, για τις πάσης φύσεως καταστροφές που υπέστη, είχε λαμβάνειν από τη Γερμανία ποσό 7,1 δισ. δολάρια αγοραστικής αξίας 1938. Το ποσό αυτό (η καταβολή του οποίου ανεστάλη έως την «επανένωση» των δύο Γερμανιών, δυνάμει της συμφωνίας του Λονδίνου στις 27.2.1953) «θάφτηκε» αναίτια και προκλητικά, μαζί με όλες τις προπολεμικές οφειλές, ύψους 80 εκατομ. μάρκων και 593 εκατομ. δολαρίων αγοραστικής αξίας 1938, από εμπορικές συναλλαγές τύπου «clearing», παρά το γεγονός ότι η (απίθανη τότε) ένωση έγινε τελικά πραγματικότητα το 1990. Στα αζήτητα πήγαν επίσης οι οφειλές από τα «αναγκαστικά» δάνεια, που ελήφθησαν από τη Βέρμαχτ, για τη συντήρηση του ευρισκόμενου στη χώρα μας στρατού κατοχής (13 δισ. δολάρια σε αγοραστική αξία του 1997), καθώς και οι ανυπολόγιστες υποχρεώσεις από τη θανάτωση περίπου 600.000 Ελλήνων!

Τέλος, πριν από λίγο καιρό, ο πρόεδρος της Δημοκρατίας, κ. Κωνσταντίνος Κωνστάντιος, σύμφωνα με δημοσιεύματα των εφημερίδων, ευρισκόμενος στην Αλβανία, αντέκρουσε την ανακίνηση του θέματος σχετικά με τις «απαιτήσεις» των Τσάμηδων στην Ήπειρο, κάνοντας λόγο, ανάμεσα σε άλλα, για τη χλιαρή στάση της Ελλάδας στο ζήτημα των γερμανικών αποζημιώσεων, χρησιμοποιώντας τη φράση: «Εμείς παραιτηθήκαμε για το καλό της φιλίας των δύο λαών». Ύστερα από όλα αυτά, η δική μας θέση, ως Ελλήνων, σε καθαρά ηθικό επίπεδο πλέον και μακριά από ακραίες ή ανώφελες δαιμονολογίες, πρέπει, όπως ανέφερα και στην αρχή, να είναι στέρεη: δεν υπάρχει κανένα απολύτως περιθώριο για περαιτέρω ανοχές στην αλλοίωση της ιστορίας.

Οι θέσεις του Μάγερ και ο αντίλογος

1. Στο εισαγωγικό κεφάλαιο (σελ. 23, 24) υποβαθμίζει ξεκάθαρα την ελληνική νίκη στα βουνά της Πίνδου, την πρώτη κατά των δυνάμεων του άξονα. Οι Ιταλοί εμφανίζονται απροετοίμαστοι, το σχέδιό τους αποτυχημένο και ο ελληνικός στρατός («εκπαιδευμένος στη μάχη σε ορεινό, δύσβατο έδαφος») ικανός, «χωρίς την παραμικρή δυσκολία, όταν πέρασε στην αντεπίθεση, κατάφερε να πετάξει τον εχθρό έξω από την Ήπειρο»!

Αντίλογος: Καμία ουσιαστική προετοιμασία ούτε φυσικά εκπαίδευση δεν είχε λάβει χώρα, από πλευράς μας, ενόψει της ιταλικής επίθεσης, ενώ το σχέδιο άμυνας που είχε εκπονηθεί ήταν στα πρότυπα του A' Παγκόσμιου πολέμου. Το 90,4% των αμυντικών δαπανών έως τον Οκτώβριο του 1940 είχε διατεθεί στην ελληνοβουλγαρική μεθόριο. Ακόμη και οι τελευταίες οδηγίες του Γενικού Στρατηγείου προς την 8^η μεραρχία της Ηπείρου (στις 5/10/1940) τόνιζαν τον επιβραδυντικό χαρακτήρα των ενεργειών της, σε περίπτωση επίθεσης (οπισθοχώρηση στον Άραχθο, φρούρηση του δρόμου προς το Νότο). Η τεράστια δυσκολία της ιστορικής νίκης στη Β. Ήπειρο από το γυμνό, με απαρχαιωμένο οπλισμό, στρατό μας είναι δεδομένη και επιβεβαιώνεται από τις απώλειες περίπου 12.000 ανδρών στα παγωμένα βουνά, μέχρι την ολοκλήρωση της ιταλικής αντεπίθεσης το Μάρτιο του 1941.

2. Στο κεφάλαιο «Η Βαλκανική εκστρατεία και η κατάκτηση της Κρήτης» (σελ. 33-39) παραλείπεται η άμυνα μας στα οχυρά, που προκάλεσε σοβαρότατες απώλειες σε επίλεκτες γερμανικές μονάδες. Κατόπιν, με την υιοθεσία θέσεων της ναζιστικής προπαγάνδας, προβάλλεται τόσο το κλίμα της (δήθεν) φιλογερμανικής διάθεσης του απλού κόσμου όσο και η «μεγαλόψυχη» στάση του Χίτλερ και των οργάνων του απέναντι στο λαό και το στρατό μας, που, «εξ αυτού του λόγου», γύρισε, «τιμής ένεκεν», ελεύθερος στις εστίες του (σελ. 33, 34). Επίσης γίνεται λόγος περί «θηριωδιών» σε βάρος των Γερμανών εισβολέων στην Κρήτη (σελ. 41), προφανώς για να δικαιολογηθούν εμμέσως οι άνανδρες δολοφονίες αμάχων που ακολούθησαν.

Αντίλογος: Είναι γνωστό, καταρχήν, ότι έως τις 27.4.1942 (ημέρα εισόδου των Γερμανών στην Αθήνα) πάνω από 11.000 άνδρες της Βέρμαχτ είχαν τεθεί εκτός μάχης. Η τονιζόμενη «συμπάθεια» του λαού μας προς τη Γερμανία, ιδιαίτερα με την έννοια που της δίνει ο Μάγερ, είχε και έχει υψηλότατη δόση φαντασιοπληξίας, όταν είναι γνωστό μάλιστα ότι επιφανείς Έλληνες, υψηλού κοινωνικού και μορφωτικού επιπέδου (Α. Κορυζής, Π. Δέλτα, Κ. Σπανούδης), έφτασαν στο ακραίο σημείο να αρνηθούν την ίδια τους τη ζωή ενόψει της κατοχής. Ακόμη, η αποστειρωμένη συναισθημάτων ναζιστική, πολεμική μηχανή δεν είχε καθόλου χρόνο να ασχοληθεί με τα απομεινάρια του ελληνικού στρατού, καθώς προετοίμαζε πυρετωδώς την επιχείρηση «Barbarossa». Άλλωστε, η θεωρία της υποτιθέμενης φιλελληνικής διάθεσης κατέπεσε μέσα σε λίγες μόνο μέρες, αφού η σθεναρή, με κάθε μέσο, επί δεκαήμερο αντίσταση σύσσωμου του κρητικού πληθυσμού ενάντια στους αλεξιπτωτιστές του 11ου αεροπορικού σώματος του στρατηγού Στουντέντ (απώλειες 6.000 περίπου επίλεκτων ανδρών και τεράστια φθορά υλικού) προκάλεσε σκληρότατα, μαζικά αντίποινα σε βάρος αμάχων αμέσως μετά την κατάληψη της Κρήτης.

3. Στις σελ. 45, 46 σημειώνεται με έμφαση η θέση της χιτλερικής προπαγάνδας, αναφορικά με τα αίτια του «φρικτού» λιμού, το χειμώνα του 1941-1942. Απουσιάζει η τεράστια γερμανική ευθύνη και καταλογίζεται ο θάνατος χιλιάδων ανθρώπων στη φτωχή σοδειά σιταριού του 1941, στη διακοπή της τροφοδοσίας από το σιτοβολώνα της Θράκης (με ενέργειες των Βουλγάρων, που οι Γερμανοί ωστόσο τοποθέτησαν ως δύναμη κατοχής) και, κυρίως, στο βρετανικό αποκλεισμό.

Αντίλογος: Πέραν των ανωτέρω παραγόντων, που πράγματι συντέλεσαν στην τραγωδία, η αποσιώπηση, από πλευράς Μάγερ, της άμεσης κατάσχεσης (επίταξης) από τη Βέρμαχτ όλων των διαθέσιμων ζωτικών εμπορευμάτων και βιομηχανικών προϊόντων, στα πρότυπα των ναζιστικών μεθόδων εκμετάλλευσης των εδαφών της Πολωνίας ή της Σ. Ένωσης, που έπαιξε σημαντικότατο ρόλο στην εξόντωση εκατοντάδων χιλιάδων αθώων κατοίκων του Λεκανοπεδίου, είναι τουλάχιστον προκλητική και υποβολιμαία. Η σχετική οδηγία του Γκέρινγκ, στις 6/8/ 1942, προς τους αρμοστές του Ράιχ και τους στρατιωτικούς διοικητές των κατεχόμενων εδαφών αποτυπώνει ρεαλιστικά τη στάση της χιτλερικής ηγεσίας, παραμένοντας αθάνατο μνημείο απόλυτης βαρβαρότητας: «Σε όλα τα κατεχόμενα εδάφη βλέπω τους ανθρώπους να ζουν εκεί μπουκωμένοι στο φαί, ενώ ο δικός μας λαός πεινάει. Για τ’ όνομα του Θεού, δεν σας στείλαμε εκεί για να δουλέψετε για την ευημερία των λαών, αλλά για να πάρετε όσα περισσότερα μπορείτε, ώστε να μπορέσει να ζήσει ο γερμανικός λαός. Περιμένω από εσάς να αφιερώσετε τις δυνάμεις σας σ’ αυτό. Αυτή η συνεχής έγνοια για τους ξένους πρέπει να τελειώνει μια για πάντα... Καρφί δεν μου καίγεται όταν μου λέτε ότι άνθρωποι της ζώνης ευθύνης σας πεθαίνουν από την πείνα. Αφήστε τους να πεθαίνουν, έτσι δεν λιμοκτονεί κανένας Γερμανός...».

4. Την άνοιξη του 1942 είχαν εκδηλωθεί (σελ. 47) επιθέσεις κατά γερμανικών στόχων, και μάλιστα συστηματικές και κλιμακούμενες.

Αντίλογος: Ως την άνοιξη του 1942 δεν είχαν καν συ σταθεί άξιες λόγου ομάδες ένοπλων ανταρτών σε κανένα σημείο της χώρας, πλην της ανατολικής Μακεδονίας, όπου το σπίρτο της αντίστασης άναψε (και έσβησε) νωρίς εναντίον των Βουλγάρων, ύστερα από πρωτοφανείς σφαγές χιλιάδων αμάχων. Επομένως, κάποιες εντελώς μεμονωμένες ενέργειες από Έλληνες αντιστασιακούς δεν μπορούσαν να δικαιολογήσουν τις εξαιρετικά πρόωρες οδηγίες του στρατηγού Λερ (διοικητή της ομάδας στρατού Ε, με έδρα τη Θεσσαλονίκη), περί χρήσεως κάθε μέσου από το «Γερμανό στρατιώτη», «για να διατηρηθεί ηρεμία και τάξη»: «Είναι προτιμότερο να εκτελεστούν 50 ύποπτοι, από το να χαθεί ένας Γερμανός στρατιώτης... Αν δεν καθίσταται δυνατό να εντοπιστούν ή να συλληφθούν εκείνοι που πράγματι συμμετέχουν στην επανάσταση, υπάρχουν αντίποινα γενικής μορφής, όπως, π.χ., εκτέλεση του ανδρικού πληθυσμού από τις γύρω περιοχές, σύμφωνα με μια ποσοστιαία αναλογία» (1 προς 100, με βάση την προηγούμενη οδηγία του στρατάρχη Κάιτελ).

Εν βρασμώ ψυχής...

5. Η οργάνωση του αντάρτικου στην κεντρική Ελλάδα και την Ήπειρο παρουσιάζεται από τον Μάγερ ως έργο της βρετανικής στρατιωτικής αποστολής (σελ. 50).

Αντίλογος: Τίποτα ψευδέστερο. Άγγλοι «κομάντος» αλλά και διάφοροι «πράκτορες» συνέδραμαν, κυρίως έως την ολοκλήρωση της επιχείρησης «animals», το 1943, στην οργάνωση ορισμένων σημαντικών σαμποτάζ. Η οργάνωση του αντάρτικου, μία εξαιρετικά δύσκολη δουλειά, ήταν αποκλειστικό έργο των Ελλήνων καπετάνιων (Άρη, Ζέρβα και λοιπών). Δεν θα μπορούσε ποτέ να αποτελέσει αντικείμενο της αγγλικής δραστηριότητας, που στόχευε τελικά στον έλεγχο όλου του αντάρτικου στρατού ενόψει των μεταπολεμικών πολιτικών εξελίξεων. Γι’ αυτό, άλλωστε, όσο πλησίαζε η γερμανική πτώση και η απελευθέρωση της Ελλάδας (και ενώ ο πόλεμος τελείωνε), οι «απεσταλμένοι» σχεδόν εικοσαπλασιάστηκαν σε αριθμό.

6. Αναφορικά με το έγκλημα στα Καλάβρυτα: ύστερα από τα παραπάνω, η στάση του συγγραφέα (που έχει ήδη απολέσει το «γέρας» της αντικειμενικότητας) στην κορυφαία στιγμή του βιβλίου είναι αναμενόμενη. Κυριαρχεί το στοιχείο ότι η («προηγηθείσα» της σφαγής) εκτέλεση από τους αντάρτες (70) Γερμανών αιχμαλώτων, κοντά στο χωριό Μάζι, προκάλεσε στους άνδρες που είχαν επωμιστεί τη σχετική αποστολή ένα είδος «βρασμού ψυχικής ορμής». Με έναν εύσχημο τρόπο χρησιμοποιεί την επιγενόμενη «ψυχική υπερδιέγερση», που αποκλείει την ήρεμη σκέψη, ως έμμεση δικαιολογία της σφαγής των αμάχων. Ποιο είναι όμως το γεγονός που δεν θέλει να παραδεχτεί ο Μάγερ;

Αντίλογος: Ο συγγραφέας επιθυμεί να περάσει σε δεύτερη μοίρα το γεγονός ότι η εν ψυχρώ δολοφονία εκατοντάδων αθώων στα Καλάβρυτα και στις πέριξ αυτών περιοχές δεν ήταν τίποτε άλλο παρά το κύριο μέρος μιας υπολογισμένης, στρατιωτικής απόφασης, που είχε παρθεί στο πλαίσιο της πάγιας πρακτικής της Βέρμαχτ κατά τις εκκαθαριστικές της επιχειρήσεις (δηλαδή «το βασικό μέσο των τακτικών μέτρων»). Μια απόφαση εντελώς ανεξάρτητη από την εκτέλεση των Γερμανών στρατιωτών από τους αντάρτες, στη θέση «Μαγέρου», που δήθεν «διέκοψε» την πολεμική επιχείρηση και έδωσε το έναυσμα των «αντιποίνων». Τα πράγματα όμως είναι πολύ πιο απλά. Η περιοχή των Καλαβρύτων είχε επισημανθεί επανειλημμένως από το γερμανικό γραφείο «Ιc» (τμήμα «συμμοριών») ως το κέντρο της σημαντικότερης αντάρτικης δραστηριότητας σε ολόκληρη τη «συμμοριόπληκτη» Πελοπόννησο (έκθεση X. Βέντε κ.λπ.). Σε χάρτη, μάλιστα, που συντάχθηκε τον Αύγουστο του 1943, η συγκεκριμένη περιοχή εμφανίζεται μαρκαρισμένη με τον εντυπωσιακό αριθμό «5-6.000» και το όνομα «Michos» (ο διοικητής των εκεί δυνάμεων του ΕΛΑΣ). Αν αναλογιστούμε ότι η Πελοπόννησος τότε θεωρούνταν εξαιρετικά πιθανό σημείο απόβασης συμμαχικών δυνάμεων, αντιλαμβανόμαστε πλήρως το νόημα των λεγομένων του στρατηγού Βίντερ στη δίκη της Νυρεμβέργης: «...Μια πολύ ισχυρή κομμουνιστική ομάδα είχε εγκατασταθεί στην περιοχή των Καλαβρύτων, οργανώνοντας ένα οχυρωμένο κέντρο αντίστασης. Ήταν απόλυτη στρατιωτική ανάγκη να εξουδετερωθεί η ομάδα αυτή και να καταστραφεί η βάση της. Το πώς θα γινόταν αυτό θα το αποφάσιζε ο διοικητής της μεραρχίας. Ο γενικός σκοπός είχε αναγγελθεί από το Γενικό Επιτελείο της ομάδας στρατού Ε και είχε εγκριθεί». Η επεξεργασία του σχεδίου από το διοικητή της 117^ης μεραρχίας Φον Λε Σουίρ είχε ξεκινήσει ήδη από τον Οκτώβριο του 1943. Η έναρξη της επιχείρησης κατά των ανταρτών, στις 3/12/1943, καταδίκασε ουσιαστικά σε θάνατο (για ευνόητους λόγους) τους Γερμανούς στρατιώτες που κρατούνταν πάνω από ενάμιση μήνα, επί σκοπώ ανταλλαγής με φυλακισμένους πατριώτες. Το εν λόγω γεγονός, πέρα από τη στάση των συμμετεχόντων στην εκτέλεση των απάνθρωπων στρατιωτικών διαταγών («όχι μόνο με αίσθηση καθήκοντος αλλά και με απόλυτη πεποίθηση», σύμφωνα με την αναφορά του ταγματάρχη Εμπερσμπέργκερ), κανένα άλλο ρόλο δεν έπαιξε. Στη Σερβία η ίδια μονάδα, τότε ως 717^η μεραρχία πεζικού, είχε δράσει με τον ίδιο τρόπο. «Γεγονός είναι ότι η 717^η μεραρχία εκτέλεσε το φθινόπωρο όλο τον ανδρικό πληθυσμό του Κράλιεβο και του Κραγκούγεβατς... Αμέσως μετά επικράτησε ηρεμία στη Σερβία», κατά τον ταγματάρχη Γκαρχέφερ, όπως και στην Κροατία (επιχείρηση «Weib», με στόχο την εξόντωση των επαναστατημένων Κροατών), όπου τα θύματα έφτασαν τα 16.000, κατά τις γερμανικές πηγές, μέσα στους τρεις πρώτους μήνες του 1943 (κατά μέσο όρο 180 νεκροί ημερησίως!).

Στα χέρια των ανταρτών…

Σχετικά με τα όσα αναφέρει στις σελίδες 274 έως και 280 με τίτλο: «Στα χέρια των ανταρτών…» ο Hermann F. Mayer, ο ερευνητής της Επιχείρησης Καλάβρυτα Δημήτρης Κανελλόπουλος, έχει να παρατηρήσεις τα εξής:

1. Η αναφορά στις συνθήκες αιχμαλωσίας των γερμανών αιχμαλώτων της μάχης Ρωγών-Κερπινής [16-17.10.1943] αποτελούν για το Μάγερ το κεντρικό σημείο της όλης προσπάθειάς του για να ρίξει με κομψό τρόπο την ολοκληρωτική ευθύνη της Σφαγής των Καλαβρύτων στον ΕΛΑΣ. Ανθρώπινα η προσπάθεια αυτή μπορεί κάπως να δικαιολογείται αν ληφθεί υπόψη η συναισθηματική φόρτιση και το μίσος που τρέφει ο Μάγερ προς τους αντάρτες για την εκτέλεση του Ναζιστή Λοχαγού της Βέρμαχτ, πατέρα του Frank Mayer. Ιστορικά όμως, γιατί υποτίθεται ότι έκανε αντικειμενική ιστορική έρευνα σαν συγγραφέας για το Καλαβρυτινό Ολοκαύτωμα και όχι σαν κατήγορος – εισαγγελέας για το θάνατο του πατέρα του, οι αναγραφές του στις σελίδες 274 έως και 280 του βιβλίου του είναι υποκειμενικές και τα συμπεράσματά του βασίζονται σε σκόπιμα παραποιημένα στοιχεία και γεγονότα. Ειδικότερα:

α. Η αναγραφή για τον τρόπο υποδοχής των αιχμαλώτων στα Καλάβρυτα [απόγευμα Κυριακής 17.10.1943] είναι παραποιημένη γιατί η κ. Μητσώνια, από την οποία άντλησε πληροφορίες, έχει διαμαρτυρηθεί δημόσια για τις αναγραφές του Μάγερ και έχει ζητήσει τη διόρθωση των αποδιδομένων στον κ. Μητσώνια διαστρεβλώσεων από το Μάγερ, χωρίς να το κάνει (έχει κάνει τρεις εκδόσεις).

β. Η αναγραφή ότι οι Καλαβρυτινοί παράγοντες αποφάσισαν, μετά τη μάχη Ρωγών-Κερπινής [16-17.10.1943], να καταρτίσουν επιτροπή υποδοχής των ανερχόμενων τότε [18.10.1943] Βόλφινγκερ και Εμπερσμπέργκερ είναι παντελώς αβάσιμες, γιατί κάτι τέτοιο δε συνέβαινε. Συνεχίζοντας ο Μάγερ αναγράφει ότι δεν κατάφεραν να υποδεχθούν το Λοχαγό Γκαρχόφερ στα Καλάβρυτα [18.10.1943] γιατί ο Γκαρχόφερ δεν μπήκε στα Καλάβρυτα. Κάτι τέτοιο είναι αναληθές, γιατί ο Λοχαγός Γκαρχόφερ έχει εξιστορήσει στον Δ. Κανελλόπουλο τα γεγονότα τα οποία διαψεύδουν τον Μάγερ. (Η συνέντευξη Γκαρχόφερ έχει αναρτηθεί στο KALAWRYTA NEWS).

γ. Οι γερμανοί αιχμάλωτοι παραδόθηκαν από το Ανεξάρτητο Τάγμα ΕΛΑΣ Καλαβρύτων, το απόγευμα της Κυριακής 17.10.1943 στο Φρουραρχείο Καλαβρύτων [Γ. Σμηρνιωτόπουλο – Θ. Κατσικόπουλο – Π. Νικολαΐδη] και τον ΟΠΛΑ [Γ. Παυλόπουλο]. Τη φροντίδα των αιχμαλώτων (και των τριών τραυματιών) ανέλαβε ο Π. Νικολαΐδης. Οι γιατροί Α. Παυλόπουλος (Αρχίατρος ΕΛΑΣ), Χαμψάς και Αφοί Καλαβρυτινοί ανέλαβαν την ιατρική φροντίδα των αιχμαλώτων.

δ. Η Διοικητική φροντίδα των αιχμαλώτων παρέμενε στη Διοίκηση του Ανεξάρτητου Τάγματος ΕΛΑΣ Καλαβρύτων, το Φρουραρχείο Καλαβρύτων και τον ΟΠΛΑ, υπό την καθοδήγηση του Αρχηγείου της ΙΙΙης Μεραρχίας ΕΛΑΣ Β.Δ. Πελοποννήσου. Αυτοί και μόνο αυτοί αποφάσισαν για την τύχη των αιχμαλώτων (και τραυματιών). Συνεπώς ο Δ. Παυλόπουλος δεν μπορούσε να αποφασίσει μόνος του για να ξεφορτωθεί με τον απαίσιο τρόπο δολοφονώντας τους τρεις τραυματίες αιχμαλώτους. Τα περί συστάσεων γιατρού Χάμψα και τα δάκρυα των τραυματιών αιχμαλώτων είναι ο μοχλός των προσπαθειών του Μάγερ να αποδείξει την κύρια ευθύνη του ΕΛΑΣ ότι για τους ανωτέρω λόγους από τη βλακεία του ΕΛΑΣ στο θέμα των αιχμαλώτων.

ε. Οι αιχμάλωτοι στα Μαζέικα επιτέθηκαν υπό το Φρουραρχείο Μαζέικων (Φρούραρχος Λοχαγός Σωτήρης Θεοδωρακόπουλος) και από τη φρούρηση ομάδας του ΕΛΑΣ. Ο Θεοδωρακόπουλος ήταν φρούραρχος και όχι αρχηγός ομάδας.

στ. Η συμπεριφορά των κατοίκων Μαζέικων στους αιχμαλώτους ήταν φιλόξενη, ανθρώπινη. Κυκλοφορούσαν ελεύθεροι, χωρίς διακρίσεις και σιτίζονταν σαν πολλούς στα σπίτια των Μαζιωτών. Η αναφερόμενη Αρετή Σταυροπούλου ήταν γυναίκα του γιατρού Σταυρόπουλου, μιλούσε άπταιστα τη γαλλική γλώσσα και έπαιξε το ρόλο συνεννόησης των αιχμαλώτων με τους Μαζιώτες.

ζ. Ο Λοχαγός Σόμπερ κρατούσε συνοπτικό ημερολόγιο αιχμαλωσίας του λόχου του. Ανευρέθη στις 12.12.1943 στο χιτώνιό του κατά την ανάσυρσή του από το Γερμανογκρέμι. Αντίγραφο του ημερολογίου βρίσκεται στην κατοχή μας, το οποίο θα δημοσιευτεί. Και τότε ο κάθε… Μάγερ θα μπει στον πάγκο του.

Ο λύκος κι αν εγέρασε...

Ο ισχυρισμός του «απρομελέτητου δόλου» δεν αποτελεί μια απλοϊκή προσέγγιση των πραγμάτων. Στο ποινικό μας δίκαιο, η ανθρωποκτονία που αποφασίστηκε και τελέστηκε σε «βρασμό ψυχικής ορμής» τιμωρείται με ελαττωμένη ποινή (δηλαδή πρόσκαιρη κάθειρξη, αντί ισοβίων ή θανάτου), όπως άλλωστε και στο γερμανικό («zum Zorne gereizt», στην παρ. 213 του γερμανικού Ποινικού Κώδικα). Βέβαια, όλα αυτά καθώς και η χρήση της λέξης «αντίποινα» (ετυμολογικά: αντι-ποινής, δηλαδή αντί τιμωρίας που επιβάλλεται για κολάσιμη πράξη!) δεν έχουν πλέον καμία πρακτική σημασία, παρά μόνο ηθική, αφού ουδείς, στην ουσία, από τους πρωταγωνιστές αυτού του στυγερού εγκλήματος τιμωρήθηκε. Η «μεγάλη αλήθεια» της υπόθεσης είναι ότι ο γερμανικός στρατός, ταυτισμένος με τον «φίρερ» του έως το τέλος, υλοποιώντας συνειδητά ένα βαθύτατα απάνθρωπο σχέδιο, εισέβαλε βίαια στην ελληνική επικράτεια και, όταν απομακρύνθηκε ηττημένος, δεν άφησε τίποτε άλλο πίσω του, παρά ένα αληθινό χάος. Το επεισόδιο των Καλαβρύτων αποτελεί ένα από τα πλέον στυγερά εγκλήματα της μαρτυρικής εκείνης περιόδου. Το έργο του Μάγερ είναι φανερό ότι, με εύσχημο τρόπο, στοχεύει στην ανασκευή πολλών απαράδεκτων ενεργειών και εμμέσως στην άτυπη μεταβίβαση ευθυνών σε τρίτους παράγοντες, ξένους προς την αποδεδειγμένη, πρωτοφανή αναλγησία, βαρβαρότητα και σκληρότητα των συμπατριωτών του. Υπό την προϋπόθεση ότι γίνεται αντιληπτή αυτή η μεθοδολογία από τον αναγνώστη, το βιβλίο αποτελεί σημαντική προσφορά προς το ελληνικό κοινό, στο βαθμό που επιβεβαιώνει τη διαπίστωση του θυμόσοφου λαού μας πως «ο λύκος κι αν εγέρασε κι άσπρισε το μαλλί του, μήτε τη γνώμη άλλαξε μήτε την κεφαλή του». Σε τούτο συντείνει και σειρά γεγονότων που διαδραματίζονται τελευταία είτε στην Ελλάδα είτε στη Γερμανία, όπως η ετήσια γιορτή που γίνεται στο Μάλεμε προς τιμήν των αλεξιπτωτιστών που σκοτώθηκαν στη μάχη της Κρήτης, όπου ανακρούεται εμβατήριο και τραγουδιέται ναζιστικός ύμνος, σε αντίστιξη με την πάροδο δεκαετιών, για να τιμηθεί ο άνθρωπος, ο οποίος, στις 20/7/1944, άφησε μια βόμβα μέσα στο κρησφύγετο του Χίτλερ, αλλά δυστυχώς απέτυχε και αρκετά εκατομμύρια άνθρωποι προστέθηκαν στις εκατόμβες των θυμάτων μέχρι το οριστικό τέλος του πολέμου (ομιλώ για τον Κλάους φον Στάουφενμπεργκ).

Ευχαριστώ το συμπατριώτη κ. Παναγιώτη Τέτοκα για τις παρατηρήσεις – ερωτήσεις – απορίες του, οι οποίες μου έδωσαν την ευκαιρία να αναλύσω συνοπτικά το φαινόμενο Μάγερ.

Δημήτρης Γ. Κανελλόπουλος

Ενημέρωση για όλες τις ειδήσεις των Καλαβρύτων και της ορεινής Αχαΐας με ένα στη σελίδα του kalavrytanews.com. ...............