Η Γερμανική προπαγάνδα και το «αλάθητο» βιβλίο Μάγερ Το «Λίφτινγκ» στη Βέρμαχτ και οι «πρόθυμοι» των Καλαβρύτων

Του κ. Φίλιππα Σαρδελιάνου π. Εκδότη-Διευθυντή εφημερίδας ΑΛΗΘΕΙΑ Καλάβρυτα [Μαθητική Εστία] Σεπτέμβριος 1992 Διακρίνονται, από...

Του κ. Φίλιππα Σαρδελιάνου π. Εκδότη-Διευθυντή εφημερίδας ΑΛΗΘΕΙΑ

Καλάβρυτα [Μαθητική Εστία] Σεπτέμβριος 1992 Διακρίνονται, από αριστερά, ο Δημήτρης Κανελλόπουλος, Φίλιππος Σαρδελιάνος,  Περικλής Ροδάκης, Σταύρος Μπαλαούρας και Φάνης Ζηρόπουλος.  Ανταλλαγή απόψεων για το Καλαβρυτινό Ολοκαύτωμα.

Παρακολουθώ, τελευταία, τα αποκαλυπτικά πράγματι ντοκουμέντα της πολύχρονης έρευνας του κ. Δ. Κανελλόπουλου για την επιχείρηση Καλάβρυτα. Αν και γνωστά, σχεδόν όλα σε μένα, λόγω της πολύχρονης συνεργασίας μας, σ’ αυτόν τον τομέα με τον κ. Κανελλόπουλο, με τα περισσότερα συμφωνώ, με κάποια διαφωνώ, ή καλύτερα αμφισβητώ ότι αποτελούν ντοκουμέντα, και σε κάποια κεφάλαια τέλος έχω σίγουρα να συμπληρώσω πάρα πολλά στοιχεία, από την πλευρά κυρίως της Αντίστασης, που μέχρι σήμερα ελάχιστα έχουν δοθεί στη δημοσιότητα. Κυρίως οι περισσότεροι ερευνητές ή συγγραφείς επικεντρώνουν για κάποιους λόγους, την έρευνά τους στα Γερμανικά Αρχεία. Μια λοιπόν έρευνα, από Γερμανικής πλευράς κυρίως, είναι και αυτή του Φρανκ Μάγερ με το βιβλίο του «Από τη Βιέννη στα Καλάβρυτα». Στους στόχους, τα κίνητρα, την αξιοπιστία αυτού του βιβλίου (έρευνας – προσπάθειας) καθώς και τους λόγους προώθησής του, την καθιέρωσή του κυρίως ως σημείου αναφοράς αλάνθαστου για τα γεγονότα της επιχείρησης Καλάβρυτα, καθώς και το από ποια κέντρα προωθήθηκε, αλλά και στην προσωπικότητα, το βίο και την πολιτεία του Φρανκ Μάγερ, όπως εγώ τον έζησα, στα Καλάβρυτα, στα χρόνια αυτής της έρευνας, θα ήθελα να επικεντρώσω και να καταθέσω την άποψή μου με αφορμή την ερώτηση (αναφορά στο βιβλίο Μάγερ) του κ. Παν. Τέτοκα αλλά και την πρόσφατη απάντηση του κ. Κανελλόπουλου.

Δεν θα σταθώ στη σωρεία λαθών και ανακριβειών, σελίδα προς σελίδα, σε αριθμούς, πρόσωπα, πράγματα και καταστάσεις, που ο οποιοσδήποτε συγγραφέας ή ερευνητής κατά τη διάρκεια της προσπάθειάς του μπορεί να υποπέσει, άθελά του. Αυτό άλλωστε το έχουν κάνει, για το βιβλίο Μάγερ, άλλοι, και έχουν κατά καιρούς δημοσιεύσει τις παρατηρήσεις τους εκτενέστατα όπως π.χ. ο κ. Αντώνης Κακογιάννης συγγραφέας του αξιόλογου βιβλίου «Η θηριωδία των Ναζί στην Ελλάδα: το Ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων» εκδ. Καστανιώτης. Στα καίρια όμως σημεία-ερωτήματα της επιχείρησης Καλάβρυτα η έρευνα και το βιβλίο Μάγερ, κατά την άποψή μου, κινείται στην κατεύθυνση της προπαγάνδας, της μεταφοράς των ευθυνών των Γερμανικών εγκλημάτων αναζητώντας δήθεν αιτίες και αφορμές, κινείται στη λογική των νικητών του ελληνικού εμφυλίου ότι για όλα φταίνε οι ηττημένοι. Οι πηγές του, άλλωστε, από ελληνικής πλευράς που αφορούν τα γεγονότα στην επαρχία Καλαβρύτων, είναι εξαιρετικά φτωχές, γνωστές, ελάχιστες, μονόπλευρες, και κυρίως αναξιόπιστες. Είναι οι ίδιοι γνωστοί κύκλοι: Αμβρόσιος (έκθεση Παπαβασιλείου – Νικολαΐδης – Κωνστάντιος), Μητσιώνια, Καλδίρης, Κωνσταντοπούλου, δυο-τρεις «νέοι» Καλαβρυτινοί, «σπουδασμένοι στη Γερμανία» και μια… ανώνυμη δεκαοχτάχρονη Π. Αντίθετα δεν είναι τυχαίο που στο βιβλίο του αποφεύγει επιμελώς να δημοσιεύσει σπουδαίας σημασίας έγγραφα-ντοκουμέντα της Αντίστασης, του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ που αφορούν την επιχείρηση Καλάβρυτα και που σίγουρα του είναι γνωστά, αφού είναι πολυδημοσιευμένα. Δεν είναι τυχαίο που στο βιβλίο του, με τη σωρεία των φωτογραφιών των Γερμανών, ακόμα και τους τάφους τους δημοσιεύει, στο Γερμανικό Νεκροταφείο Διονύσου, δε βρήκε χώρο να βάλει έστω… μια φωτογραφία από τον τόπο και το μνημείο του Καλαβρυτινού Ολοκαυτώματος (με ό,τι αυτό συνεπάγεται σημειολογικά).

Σε καμιά περίπτωση δεν αποτελεί η εκτέλεση των τριών τραυματιών Γερμανών, αλλά και η εκτέλεση των Γερμανών αιχμαλώτων στο Μάζι, ή οτιδήποτε άλλο, ούτε αφορμή, ούτε αιτία, ούτε δικαιολογία, για τις εν ψυχρώ εκτελέσεις αμάχων στην επαρχία Καλαβρύτων από τον τακτικό Γερμανικό στρατό κατοχής και τον αιμοσταγή στρατηγό Καρλ φον Λε Σουίρ. Άλλωστε, στην Κερπινή, που οι κάτοικοι περιποιήθηκαν και παρέδωσαν τον τραυματία Γερμανό αιχμάλωτο γιατί έκαψαν το χωριό και εκτέλεσαν 35 από τους κατοίκους που μπόρεσαν να συλλάβουν;

Είναι τέλη του 1943, η Γερμανία του Χίτλερ πνέει τα λοίσθια, τα μέτωπα καταρρέουν το ένα μετά το άλλο, η Ιταλία συνθηκολόγησε από νωρίς, οι στρατιώτες της που κατείχαν (με τα τάγματά τους) το μεγαλύτερο μέρος της Ελλάδας (και την επαρχία Καλαβρύτων) αφοπλίστηκαν, αποσύρθηκαν ή παραδόθηκαν, οι διαθέσιμες Γερμανικές δυνάμεις δεν επαρκούν να τους αντικαταστήσουν. Για τον έλεγχο των οδικών αρτηριών του κέντρου της Πελοποννήσου δεν υπάρχει επαρκής φρούρηση, ενώ η φρούρηση των ακτών είναι προβληματική. Όλα αυτά εξαιτίας της δράσης της Εθνικής Αντίστασης, των συνεχών και αδιάλειπτων χτυπημάτων του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Ο ζωτικής σημασίας οδικός άξονας ανεφοδιασμού τους, Αθήνα-Πάτρα δέχεται συνέχεια χτυπήματα της αντίστασης, και φρουρείται πλέον με τη μέθοδο της «κλούβας» με τους ομήρους. Η αντίσταση ελέγχει με τα κατά τόπους φρουραρχεία ολόκληρη την ορεινή Πελοπόννησο από την παράδοση των Ιταλών (9 σελ. 43) και μετά. Η επαρχία Καλαβρύτων αποτελεί, σύμφωνα με την OKW, το ισχυρό Επαναστατικό Κέντρο Καλαβρύτων, σε αυτό το χρονικό διάστημα (1943). Στα Καλάβρυτα, απελευθερωμένη πόλη. Έχει εγκατασταθεί φρουραρχείο του ΕΛΑΣ, οργανώνεται τοπική αυτοδιοίκηση, δικαιοσύνη, σχολεία κ.λπ., εδώ έχει την έδρα του το Γενικό Αρχηγείο Πελοποννήσου ΕΛΑΣ. Μη μπορώντας διαφορετικά να αντιδράσουν οι Γερμανοί καταφεύγουν στη λύση των εκκαθαριστικών επιχειρήσεων με μηδαμινά όμως αποτελέσματα κατά της Αντίστασης. Αφού δεν καταφέρνουν τίποτε κατά των ενόπλων του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, παρά τη βοήθεια των δοσιλόγων των ταγματασφαλιτών, των Ερυθροσταυριτών (τόσο του Ελληνικού όσο και του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού – Ερενστρώλε) αλλά και των Εγγλέζων, οι οποίοι στην Πελοπόννησο συνεργάζονται ανοιχτά (μοναδική περίπτωση συνεργασίας Γερμανών-Εγγλέζων σε ολόκληρη την Ευρώπη, βλέπε και συμπεράσματα συνεδρίου για τον δοσιλογισμό – Σαμοθράκη) μαζί τους μέσω των Ταγματασφαλιτών ξεσπάνε στους άμαχους, τους άοπλους και τους ομήρους που κρατάνε στα στρατόπεδα συγκέντρωσης στις πόλεις Τρίπολη, Πάτρα, Καλαμάτα, Κόρινθο κ.λπ. και τους οποίους εκτελούν κατά εκατοντάδες προκειμένου να κάμψουν το φρόνημα του λαού και να πλήξουν την αντίσταση. Αυτός όμως είναι, ακριβώς, ο προσδιορισμός της έννοιας του εγκλήματος πολέμου, δηλαδή το να μη μπορείς να αντιμετωπίσεις τους ενόπλους, την Αντίσταση, και να εκτελείς αμάχους και ομήρους με τη φασιστική λογική της «συλλογικής ευθύνης».

Σε αυτά τα εγκλήματα, βεβαίως, συνέτεινε ο αιμοσταγής χαρακτήρας και η εγκληματική φυσιογνωμία του Καρλ φον!!! Λε Σουίρ (του καλλιεργημένου κατά τα άλλα και του Μάγερ αυτού «ανθρώπου»). Τον εγκληματικό χαρακτήρα του Λε Σουίρ ομολογούν και οι ίδιοι οι Γερμανοί ανώτεροί του, όπως ο πτέραρχος Φέλμυ. Παρά τα εγκλήματα που είχε διαπράξει, αιματοκυλώντας κυριολεκτικά, για δυο χρόνια, ολόκληρη την Πελοπόννησο, και όχι μόνο τα Καλάβρυτα, στη γενέτειρά του, Ουντερβέρσεν, οι συντοπίτες του, του έχουν στήσει μνημείο, ενώ πρώην σύντροφοί του, Γερμανοί ναζιστές, τιμούν, χωρίς κανείς να τους εμποδίζει, τη μνήμη του μέχρι σήμερα. Να σημειωθεί ότι ο Λε Σουίρ φανάτιζε τους αξιωματικούς και στρατιώτες των μονάδων του για να κάνει δυνατή τόσο τη σύλληψη όσο και την εφαρμογή εκτελέσεων αμάχων με το ότι «…η Γερμανική ζωή ήταν ανώτερη από αυτή των… χασομέρηδων, των λαθρεμπόρων και των διαφθορέων Ελλήνων». Ενώ θεωρούσε τον αντίπαλο «…συμμοριτική πανούκλα» και τον άμαχο πληθυσμό «…ελληνικό βρωμολαό» (δεν ξέρω αν αυτά που έλεγε τότε ο Λε Σουίρ σας θυμίζουν τίποτε από αυτά που λέει σήμερα ο Σόιμπλε για τους τεμπέληδες Έλληνες προκειμένου να εφαρμόζουν τα μνημόνια). Περισσότερο φως, όμως, για αυτές τις προμελετημένες και καλά προσχεδιασμένες επιχειρήσεις των Γερμανών στα Καλάβρυτα ρίχνουν και τα έντυπα, τα έγγραφα – ντοκουμέντα του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ της επαρχίας Καλαβρύτων.

Στη διάρκεια της έρευνας Μάγερ, πέρα από τις αφερέγγυες, μονόπλευρες και μεροληπτικές αφηγήσεις που προανέφερα, ο Μάγερ δεν μπόρεσε να αποσπάσει, ούτε επί πληρωμή (έχω σχετικές επιστολές για χρηματισμό στη διάθεσή μου) ντοκουμέντα που τον «ενδιαφέρουν» και μαρτυρίες αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης (εκτός ελάχιστων) και αυτό γιατί έγινε γνωστό ότι η έρευνά του στηρίχτηκε, βοηθήθηκε, υποκινήθηκε για τους λόγους που προαναφέραμε και εν τέλει βραβεύτηκε, ναι βραβεύτηκε, από τη Γερμανική πρεσβεία στην Αθήνα, την ίδια εποχή, με το ίδιο παράσημο, από τον ίδιο Γερμανό πρέσβυ, για τους ίδιους πάνω-κάτω λόγους που βραβεύτηκε, εν κρυπτώ και ο… δικός μας δήμαρχος Θανάσης Παπαδόπουλος. Η επίσημη παρουσίαση άλλωστε του βιβλίου του έγινε από τον Γερμανό πρέσβυ Άλμπερτ Σπίγκελ. Πού αλλού; Στο πολιτιστικό ίδρυμα της Γερμανικής πρεσβείας, το Ινστιτούτο Γκαίτε στην Αθήνα, αλλά και στην Πάτρα το βιβλίο παρουσίασε ο ίδιος ο Γερμανός πρέσβυς. Αυτό που δεν μάθαμε και δεν θα μάθουμε ποτέ είναι το αν χρηματοδοτήθηκε επίσης η έρευνα από τα μυστικά κονδύλια του υπουργείου εξωτερικών της Γερμανίας. Θα πρέπει να ξοδεύτηκαν όμως τεράστια ποσά για τη διαφήμιση και την προβολή του σε όλα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης ώστε όχι μόνο να μπει τότε, για πολλές εβδομάδες, στα 10 πιο ευπώλητα βιβλία στην Ελλάδα, αλλά να το καθιερώσουν και σαν το… αλάθητο βιβλίο αναφοράς για το Καλαβρυτινό Ολοκαύτωμα. Παρ’ όλα αυτά υπήρξαν και τότε διαφορετικές φωνές, γνώστες και ερευνητές, που ενέταξαν την έρευνα Μάγερ και το βιβλίο στη γενικότερη προσπάθεια για «Λίφτινγκ» στη Βέρμαχτ και τα εγκλήματά της, κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου πολέμου που γινόταν αθόρυβα, ενορχηστρωμένα, με εύσχημο τρόπο, σαν προσπάθεια κανονικοποίησης του σκοτεινού ναζιστικού παρελθόντος της Γερμανίας (βλέπε ταινία «Πτώση» κ.λπ.).

Στόχος του βιβλίου Μάγερ, είναι ακριβώς η απάντηση σε αυτό που ο «μέντορας» του Μάγερ, καθηγητής της Νεώτερης Ιστορίας του Πανεπιστημίου Μανχάιμ, Α. Ρίχτερ γράφει στον πρόλογο: «[…] παράλληλα παρακολούθησα με ολοένα αυξανόμενη ανησυχία τον τρόπο με τον οποίο το θέμα αυτό (δηλαδή η επιχείρηση Καλάβρυτα) άρχισε τα τελευταία χρόνια να απομακρύνεται τόσο στα Ελληνικά όσο και στα Γερμανικά δημοσιεύματα, όλο και περισσότερο από την ιστορική πραγματικότητα και να μετατρέπεται σε ένα επιβαρυντικό στοιχείο των καλών ελληνογερμανικών σχέσεων. Ήταν πλέον προφανές ότι οι ιστορικοί επιστήμονες θα έπρεπε να αντιδράσουμε […]». Ποιος ήταν ο τρόπος που το θέμα αυτό απομακρυνόταν από τα μέτρα των «καλών ελληνογερμανικών σχέσεων» κατά τον Ρίχτερ; Τους ενόχλησε η αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης; Ενόχλησε τις «καλές ελληνογερμανικές σχέσεις» η διεκδίκηση των Γερμανικών επανορθώσεων και του κατοχικού δανείου και έπρεπε να ρίξουν αλλού τις ευθύνες (αντίσταση;) για να τις αποφύγουν;

Ήταν οι ετήσιες εκδηλώσεις για την επέτειο της Μάχης της Κερπινής, που οργάνωσαν τότε οι αντιστασιακές οργανώσεις με μεγάλη επιτυχία, ενθουσιασμό, εθνική υπερηφάνεια και συμμετοχή κόσμου από όλη την Ελλάδα, που τους ενοχλούσε; Ήταν η σωρεία εκδόσεων, εντύπων, εφημερίδων, βιβλίων στις δεκαετίες 1980, 1990, 2000, με αφηγήσεις, ντοκουμέντα, μαρτυρίες που αποκαθιστούσαν τα πραγματικά γεγονότα και την τιμή της Εθνικής Αντίστασης που είχε φιμωθεί, διωχθεί και κατασυκοφαντηθεί μετά τον εμφύλιο και τη Χούντα;

Ήταν οι αποκαλύψεις που έκαναν συνεχώς ερευνητές, όπως ο κ. Κανελλόπουλος, εκδότες τοπικών εφημερίδων, ιστορικοί κ.λπ. που ενοχλούσαν τις «καλές ελληνογερμανικές σχέσεις»; Σε όλα αυτά έπρεπε να «αντιδράσουν» οι Γερμανοί ιστορικοί, κατά τον κ. Ρίχτερ, το υπ. Εξωτερικών της Γερμανίας, τη Γερμανική πρεσβεία, και μας έφεραν τον… Μάγερ.

Φανατισμένος και αδίσταχτος, ψυχρός και σκοτεινός, αγενής (τουλάχιστον σε όσους προσπαθούσε να αποσπάσει ντοκουμέντα και μαρτυρίες που τον ενδιέφεραν και δεν ήταν «συνεργάσιμοι»). Έτσι τον γνώρισα εγώ σε όσες συναντήσεις «υποχρεωτικά» προσπάθησε να έχει μαζί μου. Ορμητήριό του, έδρα του, στα Καλάβρυτα, ο ξενώνας του πρόξενου της Γερμανίας στην Πάτρα που περίπου χτίστηκε όταν άρχισε η έρευνα και πουλήθηκε όταν τέλειωσε (τυχαία;). Ο ίδιος ο πρόξενος ο κ. Γ. Αμπατζής τον συνόδευε, σχεδόν παντού και σε πολλές περιπτώσεις του εξασφάλιζε τις γνωριμίες – επαφές – συνεντεύξεις.

Στη διάρκεια των ερευνών που ο Μάγερ επιτέθηκε απερίφραστα σε αγωνιστές της Αντίστασης όπως στον καπετάν Λευτεριά (Ευάγγελο Παπαδάκη) που γράφει σχετικά «[…] ο Μάγερ ήρθε σπίτι μου, ήταν καλά πληροφορημένος, ψευδόμενος για τις προθέσεις του, αρνήθηκε το γλυκό που του προσέφερε η γυναίκα μου. Ο Μάγερ ήρθε σε μένα για να ξεσπάσει το ναζιστικό μίσος του […]». Να σημειωθεί εδώ ότι για σχετικά υβριστικά δημοσιεύματα του Μάγερ για τον Παπαδάκη στο ΒΗΜΑ την ίδια εποχή καταδικάστηκε από το Πρωτοδικείο Αθηνών (59261/93) ο κ. Σταύρος Ψυχάρης να πληρώσει 300.000 δρχ. τις οποίες δεν δέχτηκε ο καπετάν Λευτεριάς.

Αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης αρνήθηκαν τις προσκλήσεις από τον εκδοτικό οίκο ΕΣΤΙΑ να παραβρεθούν στις παρουσιάσεις βιβλίων, πρότειναν να ματαιωθούν οι παρουσιάσεις, και απείλησαν με κατάθεση αγωγών για «[…] συμβολή στη συκοφάντηση της Εθνικής Αντίστασης (π.χ. Καλλίνικος Θεόδωρος – συνταγμ. ε.α. καπετάνιος ΧΙΙΙ Μεραρχίας ΕΛΑΣ Ρούμελης κ.λπ.). Ενώ ο καπετάν Νικηφόρος (Δημ. Ν. Δημητρίου) γράφει για τον Μάγερ «[…] νομίζω πως άρχισε κυριαρχημένος και στη χώρα μας από μια κρυάδα εχθρότητας και επιφυλάξεων και από μια δύσκολα συγκρατούμενη επιθετικότητα […]». Για τον Μάγερ γράφει η κ. Ναυσικά Παπαδάκη, σύζυγος του καπετάν Λευτεριά «[…] έγραψε δεκάδες ψεύδη για την οικογένειά μου, μου έστειλε εκφοβιστική επιστολή και έβαλε δικηγόρο να με τρομοκρατήσει από το τηλέφωνο […]».

Αυτόν όμως που αρνήθηκε να βραβεύσει ο πρόεδρος της Δημοκρατίας ήρθε και βράβευσε ο… Λαζουράς. Χωρίς απόφαση του Δημοτικού συμβουλίου (σύμφωνα με δημόσια δήλωση του επικεφαλής τότε της αντιπολίτευσης κ. Γ. Τσενέ). Τον βράβευσε σε μια κατάπτωση και αστυνομοκρατούμενη εκδήλωση (25/4/2010). Πρώτη φορά στα χρονικά, σε εκδήλωση του Δήμου υπήρξε ισχυρή αστυνομική παρουσία (ένστολη και με πολιτικά) οι οποίοι έλεγχαν την είσοδο και απαγόρευαν κατά το δοκούν την είσοδο σε δημότες που τους είχαν υποδεχτεί, ιδιαίτερα νεολαίους, με αποτέλεσμα τη δημιουργία των γνωστών επεισοδίων.

Να σημειωθεί επίσης πως το βιβλίο Μάγερ εκτός των άλλων ήρθε στη χρονική στιγμή, που μετά από πολύχρονες έρευνες, είχαμε εντοπίσει τον τόπο διαμονής του περιβόητου Τένερ και της οικογένειάς του. Μια από τις «επιτυχίες» του βιβλίου ήταν και αυτή: ότι δηλαδή προσπάθησε να πείσει (και το κατάφερε στους γνωστούς κύκλους) πως ο Τένερ κακώς κατηγορείται σαν ένας από τους υπαίτιους και πρωτεργάτες της εκτέλεσης αμάχων στα Καλάβρυτα. Ως δια μαγείας έπεισε τους πάντες, και πρώτους απ’ όλους έπεισε τον κ. Δ. Καλδίρη, τον «αυτόπτη μάρτυρα» που τόσα… παραμύθια μας είχε πουλήσει μέχρι τότε για τον Τένερ, ακόμη και τετρασέλιδο ποίημα για το «θηρίο με το παγωμένο μυδράλιο», τον Τένερ, είχε δημοσιεύσει με την Ένωση Καλαβρυτινών Αθήνας το 1987. Έκτοτε, μετά την έκδοση του βιβλίου Μάγερ, ο κ. Καλδίρης αντικατέστησε το «θηρίο Τένερ» στα δικά του βιβλία  με το «θηρίο Ακαμπχούμπερ» που του «υπέδειξε» ο Μάγερ.

Προσφώνηση του γερμανού πρέσβη κ. Σπίγκελ κατά την απονομή του Γερμανικού παρασήμου γιατί […] «απονέμω σήμερα στο Δήμαρχο Καλαβρύτων κύριο Αθανάσιο Παπαδόπουλο, σ’ εσάς, το Σταυρό της Αξίας επί ταινία του Τάγματος της Αξίας της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας εξ ονόματος του Ομοσπονδιακού Προέδρου. Ως πρόεδρος του δικτύου μαρτυρικών πόλεων, διαδραμάτισε, ειδικά στην οξυμένη περίοδο των δικαστικών αντιπαραθέσεων των περασμένων ετών, ένα ρόλο ήπιο και διαμεσολαβητικό. Έθετε πάντοτε ως πρωταρχικό στόχο τη μνήμη των θυμάτων και την ιδέα της συμφιλίωσης, ποτέ την απαίτηση αποζημιώσεων […]».

Αλλά και την άλλη βασική αφηγήτρια, και στενή του συνεργάτιδα σε όλη τη διάρκεια της έρευνας, την κ. Γιώτα Κωνσταντοπούλου, «έπεισε» ο Μάγερ να «αποσύρει» τον Τένερ, η οποία μέχρι την έκδοση του βιβλίου, το 2003, δήλωνε σε όλες της τις συνεντεύξεις ότι «[…] ο Τένερ ήταν ο πυράρχης (αυστριακός μάλιστα στην καταγωγή του) που καθησύχαζε τους άνδρες, στο λόγο της στρατιωτικής του τιμής ότι δεν θα τους σκοτώσουν, μόνο θα τους πάρουν ομήρους και θα κάψουν το χωριό […]». Σε τέτοιους λοιπόν αξιόπιστους αυτόπτες μάρτυρες στηρίχτηκε η έρευνα Μάγερ, για να θολώσει το τοπίο αλλά και σε άλλους που θα χρειαστούν πολλές σελίδες για να σας περιγράψω την αξιοπιστία τους.

Η ανακοίνωση όμως του ΕΛΑΣ – με ημερομηνία ΙΟΥΛΙΟΣ 1944, που έχω στα χέρια μου, γνωρίζει ο κ. Κανελλόπουλος, για την αποτυχημένη απόπειρα δολοφονίας του Τένερ από την Αντίσταση στο Αίγιο, σε… γνωστό μαγαζί, έχει ως εξής: «[…] ΟΙ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΠΛΗΡΩΝΟΥΝ… Ομάδα κρούσης επετέθη στο κέντρο της πόλης με χειροβομβίδα κατά του Χιτλερικού κτήνους Τένερ, αξιωματικού της Γκεστάπο και τον τραυμάτισε σοβαρά. Ο Τένερ είναι γνωστός εγκληματίας πολέμου, ο αρχιδολοφόνος και εμπρηστής των Καλαβρύτων που και στο Αίγιο στάθηκε η φοβέρα του λαού και ο δήμιος δεκάδων πατριωτών […]». Τους το αφιερώνω. Δεν γνώριζε η Αντίσταση τότε; Δεν γνώριζαν οι πατεράδες μας που ήταν αυτόπτες μάρτυρες (η μάνα μου ήταν μέσα στο σχολείο, οι Γερμανοί εκτέλεσαν τον πατέρα και τον αδερφό της, έκαψαν τα σπίτια μας στα Καλάβρυτα και την Κερπινή, εμείς γεννηθήκαμε, μετά την κατοχή, και τον εμφύλιο, μέσα στα χαλάσματα και μεγαλώσαμε με αυτές τις διηγήσεις, και ήρθε ο… Μάγερ και οι… πρόθυμοι να μας πουλήσουν παραμύθια.

Να σημειωθεί ότι ο δήμαρχος Θανάσης Παπαδόπουλος, η κ. Κωνσταντοπούλου, ο πρόξενος της Γερμανίας στην Πάτρα Γ. Αμπατζής και οι σπουδασμένοι στη Γερμανία Χ. Αντωνόπουλος και Σ. Χαμακιώτης ζήτησαν από τον Μάγερ να θέσει «στη διάθεση του Μουσείου της πόλης το αρχείο του». Το αίτημά τους ικανοποίησε ο Μάγερ το 2004 ο οποίος οργάνωσε σε 15 αρχειοθήκες, αντίγραφα και τους τα απέστειλε ώστε να τοποθετηθούν στο Μουσείο Καλαβρυτινού Ολοκαυτώματος και ο κάθε ενδιαφερόμενος να μπορεί να διαβάζει και να βλέπει… πού ήρθαν και έπεσαν (στη «ζούγκλα της Αντίστασης») οι «πολιτισμένοι» Γερμανοί που όλοι τους (από τον αιμοσταγή… φον Λε Σουίρ μέχρι τον «ευγενικό» Βόλφινγκερ και το σαδιστή Τένερ) έπαιζαν πιάνο, έκαναν ιππασία, ήταν θρησκευόμενοι και μορφωμένοι.

Με το περισσό θράσος όμως που διέκρινε τον Μάγερ, πέτυχε και κάτι ακόμα, πιο σημαντικό. Δωροδοκώντας την τοπική κοινότητα, έστησε αναμνηστική πλάκα – μνημείο στην Κολοκυθιά Ευρυτανίας, στον τόπο εκτέλεσης των 32 από τους 34 Γερμανούς αιχμαλώτους με την άκρως προκλητική επιγραφή: «ΩΞΕΙΝ ΑΓΓΕΛΕΙΝ ΛΑΚΕΔΑΙΜΟΝΙΟΙΣ ΟΤΙ ΤΗΔΕ ΚΕΙΜΕΘΑ ΤΩΝ ΚΕΙΝΩΝ ΡΗΜΑΣΙ ΠΕΙΘΟΜΕΝΟΙ». Δηλαδή ότι οι Γερμανοί φασίστες φύλαγαν εκεί τις Θερμοπύλες του Ναζισμού. Ντροπή και αίσχος. Πιθανός επόμενος στόχος του Μάγερ και των υπολοίπων, πρεσβείας, πρόξενου, προθύμων κ.λπ. που «αλωνίζουν» το δήμο Καλαβρύτων να ήταν να στήσουν και εδώ, στο Μάζι, κανένα παρόμοιο μνημείο στη θέση που εκτελέστηκαν οι Γερμανοί αιχμάλωτοι.

Όσο για τον πατέρα του Μάγερ, ήταν ένας αμετανόητος, φανατικός Ναζιστής, και μέχρι το τέλος πεισματάρης, όσο και ο γιός του ναζιστή, ο Φρανκ Μάγερ. Όχι μόνο αρνήθηκε πεισματικά μέχρι το τέλος στις επανειλημμένες εκκλήσεις των αγωνιστών της αντίστασης να αποκηρύξει το Ναζισμό και τον Φύρερ, να ακολουθήσει τον ΕΛΑΣ, σε βοηθητικές υπηρεσίες, μέχρι το τέλος του πολέμου, σώζοντας έτσι τη ζωή του, αλλά προκαλώντας φώναζε ΧΑΪΛ ΧΙΤΛΕΡ, μέχρι το τέλος, παρακινώντας και τους υπόλοιπους Γερμανούς αιχμαλώτους να κάνουν το ίδιο, παίρνοντάς τους φυσικά στο λαιμό του. Δύο μόνο από τους 34 Γερμανούς αποκήρυξαν το Ναζισμό, τους χαρίστηκε η θανατική καταδίκη, ακολούθησαν σε βοηθητικές υπηρεσίες την Αντίσταση, απελευθερώθηκαν με το τέλος του πολέμου, 

Η επιτύμβια πλάκα στην Κολοκυθιά Φθιώτιδας στη μνήμη του Ναζιστή Λοχαγού της Βέρμαχτ Frank Mayer και των συντρόφων του, οι οποίοι, κατά την επιγραφή, ακολουθώντας τη θυσία του Λεωνίδα στις Θερμοπύλες, έπεσαν για να υπερασπιστούν τα ιδανικά για τα οποία θυσιάστηκαν οι 300 του Λεωνίδα [Ελευθερία – Δημοκρατία – άρνηση υποδούλωσης στον κατακτητή]. Ντροπή και όνειδος για το θράσος του Μάγερ. Δηλαδή ο πατέρας του και οι άλλοι έπεσαν υπερασπιζόμενοι την Ελευθερία, Δημοκρατία και άρνηση υποδούλωσης, με άλλα λόγια ο Ναζισμός-Φασισμός του Χίτλερ είχε τα ίδια ιδανικά με τη θυσία των Σπαρτιατών στις Θερμοπύλες. Ντροπή και στους υπεύθυνους της Κολοκυθιάς και στο Ελληνικό Κράτος που επιτρέπουν τέτοια βεβήλωση…

επέστρεψαν στις πατρίδες τους, τιμήθηκαν εκεί τα μετέπειτα χρόνια με αντιναζιστικά βραβεία, τα οποία επιδεικνύουν σήμερα, με υπερηφάνεια, οι απόγονοί τους. Επίσης ο πατέρας του Μάγερ είχε αρνηθεί να μεσολαβήσει σε διαπραγματεύσεις των ανταρτών, με τους Γερμανούς της Λαμίας, να απελυθερωθούν οι αιχμάλωτοι, αν οι Γερμανοί δεν προχωρούσαν σε αντίποινα στα χωριά της περιοχής για τα σαμποτάζ της αντίστασης, στα εργοστάσια της περιοχής, που έγιναν με την ευκαιρία της επετείου της 25^ης Μαρτίου.

Τέλος στις περίπου 6.000 σελίδες του αρχείου του ΕΛΑΣ της επαρχίας Καλαβρύτων του οποίου μεγάλο μέρος διέσωσα (μετά από πολλές πιέσεις) δίνονται με λεπτομέρειες σε πολλά θέματα απαντήσεις (όπως π.χ. στα ψέματα Μάγερ για τον Τένερ). Εκεί υπάρχουν τα ακριβή στοιχεία και για κάποια από τα ονόματα που ο κ. Κανελλόπουλος αναφέρει στην απάντησή του στον κ. Τέτοκα. Γνωρίζει ο κ. Κανελλόπουλος πως υπάρχουν στα χέρια μου οι «Ημερήσιες Διαταγές του φρουραρχείου Καλαβρύτων του ΕΛΑΣ» δακτυλογραφημένες σε πολύ λεπτά φύλλα (τσιγαρόχαρτο), που από τις 4/11/1943 μέχρι και την αποχώρηση του ΕΛΑΣ από τα Καλάβρυτα, αποτυπώνουν, μέρα με την ημέρα, αναλυτικά τις εξελίξεις με πρόσωπα, ονόματα και καταστάσεις, από την ονομαστική σύσταση του φρουραρχείου Καλαβρύτων – φρούραρχος στρατιωτικός, πολιτικός, βοηθός φρουράρχου, δακτυλογράφος, και σύνδεσμος – μέχρι και το προσωπικό του τηλεφώνου του φρουραρχείου, τα τηλεγραφήματα και τις «ιατρικές γνωματεύσεις» του «ιατρού του Ανεξάρτητου Τάγματος Καλαβρύτων, Ανδρέα Παυλόπουλου (Ασκληπιού) […]» (για να δώσω μια απάντηση στο γιο του κ. Γ. Παυλόπουλο) για αναρρωτικές άδειες των ανταρτών του τάγματος κ.λπ.).

Αυτά, για την αξιοπιστία του βιβλίου Μάγερ και των αυτοπτών μαρτύρων που του αφηγούνται και για το ποιοι μας το… πλασάρουν, έξυπνα γραμμένο, και έκτοτε αποτελεί το… αλάθητο βιβλίο αναφοράς του Καλαβρυτινού Ολοκαυτώματος για διάφορους «ανυποψίαστους» ή μη σαν τον κ. Παναγιώτη Τέτοκα.

Φίλιππος Σαρδελιάνος

Ενημέρωση για όλες τις ειδήσεις των Καλαβρύτων και της ορεινής Αχαΐας με ένα στη σελίδα του kalavrytanews.com. ...............