γράφει ο Νίκος Παπακωνσταντόπουλος Αν ξεκίναγε κάποιος ξένος, που δεν βιώνει το πρόβλημα, να λογαριάσει πόσες αναβολές έχει πάρει η περ...
Αν ξεκίναγε κάποιος ξένος, που δεν βιώνει το πρόβλημα, να λογαριάσει πόσες αναβολές έχει πάρει η περιβόητη ανάπτυξη της Ελλάδας, από τις βεβαιώσεις του τότε πρωθυπουργού που «δεν είχαμε ανάγκη την προσφυγή στο ΔΝΤ» για να καταφύγουμε λίγο αργότερα στις «σωτήριες» αγκαλιές του, που θα έφερναν «οξυγόνο εκεί που υπάρχει ασφυξία», σίγουρα θα κατέληγε σε αδιέξοδο και σε μαύρα συναισθήματα, ίδια με αυτά που βιώνει σήμερα ο Ελληνικός λαός.
To τρίτο δεκαήμερο του Απριλίου του 2010, ανακοινώνεται, λοιπόν, η προσφυγή στο μηχανισμό στήριξης, που θα έφερνε «σιγουριά εκεί που υπάρχει ανασφάλεια». Ένας ορυμαγδός προσβλητικών και ταπεινωτικών δημοσιεύσεων, μέχρι και άσεμνων χειρονομιών σε πρωτοσέλιδα μεγάλων ξένων περιοδικών για την Ελλάδα και τους Έλληνες ακολούθησε, ενώ η αναμενόμενη ανάπτυξη πήρε κάποιες αναβολές για το δεύτερο εξάμηνο του 2013. Περπατώντας στο τέλος του πρώτου εξαμήνου του 13, αναβάλλεται και πάλι για το 2014.
Ακούγεται καιρό τώρα πως έρχονται επενδύσεις και πως βλέπουμε όλο και περισσότερο φως μέσα από το τούνελ της ύφεσης που βρισκόμαστε. Η πραγματικότητα όμως στην οποία ζούμε φαντάζει κάπως διαφορετική, με εκατοντάδες συνανθρώπους μας να χάνουν καθημερινά τις δουλειές τους και να βιώνουν πρωτόγνωρη εξαθλίωση σε καιρό ειρήνης, με τον κοινωνικό ιστό συνεχώς να αποδυναμώνεται, με τις ουρές στα συσσίτια των ενοριών ολοένα να μεγαλώνουν, με κυρίαρχο συναίσθημα του λαού την απαισιοδοξία, με χιλιάδες αυτοκτονίες λόγω αδιεξόδου, με θανάτους από αναθυμιάσεις πρωτόγονων μέσων θέρμανσης, επειδή τα σύγχρονα και ασφαλή που μέχρι σήμερα ξέραμε έχουν απαγορευτικό κόστος, με τους πολίτες γενικά να μη μπορούν να αντεπεξέλθουν στη δυσβάστακτη (και κατά κανόνα αβάσταχτη) φορολογία, με τις τιμές των καυσίμων και των τιμολογίων της ΔΕΗ να καταγράφουν συνεχώς ανοδική πορεία, με την εργασία να έχει μετατραπεί σε απασχόληση, με τις συλλογικές συμβάσεις να αποτελούν παρελθόν και τη θέση τους να έχουν πάρει ατομικές και διάρκειας μόλις λίγων μηνών, το πολύ, που για να τις εξασφαλίσει κανείς κι αυτές πρέπει να ψάχνει με ισχυρό προβολέα και με μισθούς να συμπιέζονται όλο και προ τα κάτω, προς όφελος των σύγχρονων πατρικίων, «βεβαίως, βεβαίως». Πόσο αξέχαστες και μεστές σοφίας ήσαν, στ’ αλήθεια, οι κουβέντες ενός αγράμματου και για πολλούς ασήμαντου γεροντάκου στα καφενεία του χωριού μου, όταν επαναλάμβανε ακούραστα: «Ο δανεισμένος είναι και δεμένος» και «όσο λιγότερα παίρνουν οι εργάτες, τόσο περισσότερα μένουν για τ’ αφεντικά»! Τις μέρες του Πάσχα δε, ακούστηκε από έναν σύγχρονο υπερήλικα, σε μια συζήτηση για την ανάκαμψη της χώρας, μια άλλη σοφή κουβέντα: «Πόσο μπορούμε να μιλάμε για πρόοδο, αν ανέβουμε ένα σκαλί, αφού πρώτα έχουμε κατέβει δέκα;»!
Τα λεγόμενα των δανειστών έρχονται τον τελευταίο καιρό να μάς χαϊδεύουν τ’ αυτιά, ότι οι θυσίες μας πιάνουν τόπο και η έξοδος από την κρίση είναι περισσότερο από πριν ορατή. Είναι οι ίδιοι που σφυρίζουν αδιάφορα και θυμίζουν ανακοινώσεις ένοπλων πολεμικών εισβολέων σε γειτονική μας χώρα στο πρόσφατο παρελθόν, που ομολογούσαν κυνικά ότι «οι παράπλευρες απώλειες είναι κάτι το φυσιολογικό»! Αμφιλεγόμενα είναι και πολλά ακόμα μηνύματα που μας έρχονται από διάφορες γωνιές του πλανήτη, με άλλα να λένε πως το χρέος έχει αυξηθεί, παρά τις εξοντωτικές θυσίες του Ελληνικού λαού και άλλα πως η κατάσταση έχει βελτιωθεί σημαντικά.
Επιβεβαιώθηκε και επιβεβαιώνεται όλο και περισσότερο το πόσο δίκιο είχαν-έχουν εκείνοι που έλεγαν και λένε ακόμα πως η κάποια οικονομική και κοινωνική ευμάρεια των λαϊκών μαζών που είχε αρχίσει να διαφαίνεται λίγα χρόνια πριν, ήταν τεχνητή και δεν θα μας έβγαινε σε καλό! Πόσο καλοστημένες παγίδες ήταν τα εύκολα και χαμηλότοκα δάνεια, τα γαμοδάνεια, τα εορτοδάνεια, τα διακοποδάνεια, η αγορά ενός πολυτελούς και πανάκριβου αυτοκινήτου, που είχε γίνει το ίδιο εύκολη με την αγορά ενός… κουτιού σπίρτων από το περίπτερο! Ήταν ο καλοσχεδιασμένος δούρειος ίππος για τη σύγχρονη υποδούλωση της χώρας μας και του «ατίθασου» λαού της, εν όψει παγκοσμιοποίησης, εν όψει εκμετάλλευσης ορυκτού πλούτου και, φυσικά, λόγω στρατηγικής σημασίας θέσης στο χάρτη.
Εκφράζονται φόβοι ότι υπάρχει όλο και περισσότερο η αίσθηση πως και η αναμενόμενη και η πολυσυζητημένη ανάπτυξη να έλθει, δεν θα φτάσει στη συντριπτική πλειοψηφία του Ελληνικού λαού ή θ’ αρχίσει να φτάνει με πολύ μεγάλη καθυστέρηση!
Νίκος Παπακωνσταντόπουλος
Ο Νίκος Παπακωνσταντόπουλος γεννήθηκε στο Λειβάρτζι του Δήμου Καλαβρύτων. Πέραν του λειτουργήματός του (Διπλωματούχος Νοσηλευτής) δραστηριοποιείται και στο λογοτεχνικό χώρο, με εκδόσεις βιβλίων και δημοσιεύσεις άρθρων στον έντυπο και ηλεκτρονικό Τύπο. Είναι παντρεμένος με την Ελένη Γάλλιου από το Γοργόμυλο Πρέβεζας και έχουν δύο παιδιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.