Πραγματοποιήθηκαν χθες (14.7), από το Δήμο Καλαβρύτων , στην Τοπική Κοινότητα Κορφές Καλαβρύτων, εκδηλώσεις μνήμης και μνημόσυνο στ...
Πραγματοποιήθηκαν χθες (14.7), από το Δήμο Καλαβρύτων, στην Τοπική Κοινότητα Κορφές Καλαβρύτων, εκδηλώσεις μνήμης και μνημόσυνο στη μνήμη του Σωτήρη Τζουρά, που έπεσε στο καθήκον, κατά την επιχείρηση «ΝΙΚΗ», στις 21 Ιουλίου 1974, προσεγγίζοντας το αεροδρόμιο της Λευκωσίας, για την απόκρουση της τουρκικής εισβολής και των στρατευμάτων του Αττίλα, καθώς και στη μνήμη των άλλων κατοίκων του χωριού Κορφές, που έπεσαν, διαχρονικά, στους αγώνες του Έθνους.
Στις εκδηλώσεις παραβρέθηκαν ο βουλευτής Αχαΐας κ. Αθανάσιος Νταβλούρος, ο Δήμαρχος Καλαβρύτων κ. Γεώργιος Λαζουράς, ο πρώην βουλευτής κ. Αθανάσιος Παπαδόπουλος, ο πρώην Νομάρχης Αχαΐας και πρώην βουλευτής κ. Δημήτρης Κατσικόπουλος, εκπρόσωποι των στρατιωτικών και πολιτικών αρχών, εκπρόσωποι των συλλόγων Κυπρίων Αχαΐας, αντιπροσωπεία των συναδέλφων – συναγωνιστών του Σωτήρη Τζουρά, με το σύλλογο «ΚΟΜΑΝΤΟΣ ‘74», ο Αρχίατρος Πτέραρχος ε.α., κ. Αργύρης Τζουράς, και πλήθος κατοίκων του χωριού.
Στο ιστορικό και τις συνθήκες της Επιχείρησης «ΝΙΚΗ» και στα μηνύματα που αυτή εκπέμπει αναφέρθηκε με την ομιλία του ο Αντιδήμαρχος Καλαβρύτων κ. Νίκος Μαγκαφάς, η οποία είχε ως εξής:
«Συνηθίζουμε, σε όλες τις περιπτώσεις σαν τη σημερινή, να προσφωνούμε πρώτα τα επίσημα πρόσωπα της πολιτικής και πνευματικής ηγεσίας του τόπου που παρευρίσκονται σε αυτές.
Σήμερα θα μου επιτρέψετε να παραβιάσω, ηθελημένα, το πρωτόκολλο αυτό και να προσφωνήσω πρώτα τη σεβάσμια γερόντισσα που βλέπω απέναντί μου, βουβή και ανήμπορη, την τραγική γερόντισσα Βικτωρία, μάνα του ήρωα Σωτήρη Τζουρά, τη μνήμη του οποίου τιμούμε σήμερα.
Σεβάσμια γερόντισσα
...........
«Στην Ιστορία, όπως και στη ζωή, καμιά λύπη, καμιά μεταμέλεια δεν μπορούν να αναπληρώσουν την απώλεια μιας μοιραίας στιγμής, όπως και χίλια χρόνια δε μπορούν να εξαγοράσουν μιας ώρας απερισκεψία», γράφει ο Στέφαν Τσβάιχ στο έργο του: «Οι μεγάλες ώρες της ανθρωπότητας».
Μια τέτοια μοιραία στιγμή ήταν και εκείνη η μοιραία νύχτα της 21ης προς 22α Ιουλίου, μιας μοιραίας, για τον ελληνισμό, χρονιάς, του 1974, τότε που άλλαξε ο ρους της Ιστορίας για τον ελληνισμό της κυρίως Ελλάδας, αλλά και της Κύπρου.
Μετά την Τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974, η άμυνα της Κύπρου ήταν προβληματική.
Σε όσες επιχειρήσεις έγιναν για την απόκρουση των τουρκικών δυνάμεων εισβολής από ένοπλα τμήματα της ελληνοκυπριακής πλευράς η έκβαση δεν ήταν θετική .
Την κατάσταση επιδείνωνε η πολιτική αστάθεια στην Ελλάδα, που ευθυνόταν για τα ορατά, πλέον, σημάδια διάλυσης στην στρατιωτική ηγεσία. ‘Έτσι χανόταν πολύτιμος χρόνος, που λειτουργούσε επ’ ωφελία της τουρκικής πλευράς .
Την 21η Ιουλίου του 1974, αποφασίσθηκε στρατιωτική επιχείρηση ενίσχυσης της άμυνας του αεροδρομίου της Λευκωσίας, με την κωδική ονομασία «ΝΙΚΗ».
Το σχέδιο της επιχείρησης προέβλεπε την αερομεταφορά και απόβαση καταδρομέων με αεροσκάφη της Ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας.
Ένας από τους καταδρομείς που θα συμμετείχαν στην επιχείρηση, ήταν και ο Σωτήρης Τζουράς
Ο Σωτήρης Τζουράς, γεννήθηκε στις 26 Δεκεμβρίου 1953 σε αυτό εδώ το χωριό, στις Κορφές της Επαρχίας Καλαβρύτων. Οι γονείς του, ο Γιάννης και η Βικτωρία Τζουρά είχαν πολυμελή οικογένεια: πέντε παιδιά, με τρίτο το Σωτήρη.
Η οικογένεια των Τζουραίων, από τις μεγάλες οικογένειες του χωριού, έχει πληρώσει βαρύ το φόρο του αίματος για την πατρίδα.
Από το 1916 μέχρι το 1974, σε όλα τα ταραγμένα χρόνια της πρόσφατης ελληνικής ιστορίας, έντεκα νεκροί, οι πιο πολλοί Τζουραίοι, σχηματίζουν τον κατάλογο των θυμάτων ηρώων του μικρού χωριού των εκατό κατοίκων.
Ο Σωτήρης Τζουράς τελείωσε το δημοτικό σχολείο και έμεινε να βοηθά τους γονείς του στις αγροτικές εργασίες στο χωριό.
Σε ηλικία 20 ετών, στις 7 Αυγούστου 1973, κλήθηκε να υπηρετήσει τη θητεία του.
Κατατάχθηκε στο στρατόπεδο εκπαίδευσης καταδρομέων στο Μεγάλο Πεύκο.
Μετά τη βασική εκπαίδευση μετατέθηκε στην Πρώτη Μοίρα Καταδρομών, στο Μάλεµε της Κρήτης.
Στις 4 Ιουλίου 1974 ήρθε, για τελευταία φορά, στο χωριό του µε δεκαήμερη κανονική άδεια. Βοήθησε τους γονιούς του στις δουλειές, συναντήθηκε με τους λιγοστούς φίλους του στο χωριό και στις 14 Ιουλίου επέστρεψε στο στρατόπεδο.
Σε εκείνη την επίσκεψή του, στις Κορφές, χάραξε το όνομά του πάνω σε πέτρα, όπως έχουμε κάνει οι περισσότεροι σε μια απλή προσπάθεια να απαθανατίσουμε το όνομά μας και το πέρασμά μας από τη ζωή.
Πρόκειται για μια πράξη απλή και συνηθισμένη, που αποκτά όμως ιδιαίτερο σημειολογικό φορτίο στη συγκεκριμένη περίπτωση, αν αναλογιστούμε το σύντομο τέλος του νεαρού καταδρομέα.
Να το προαισθανόταν άραγε και θέλησε να αποτυπώσει την λιγόχρονη παρουσία του πάνω στην πέτρα; Δε θα το μάθουμε ποτέ.
Την επομένη της αναχώρησής του από το χωριό άρχιζε η πορεία μιας εθνικής συμφοράς και της δικής του μοίρας.
Πραξικόπημα της Χούντας στην Κύπρο, επιφυλακή, τουρκική εισβολή και στις 20, αργά το βράδυ, μπήκε στο μοιραίο αεροπλάνο.
Όλα τα αεροσκάφη ανήκαν στην 354η Μοίρα Μεταφορών «Πήγασος». Αυτά τα αεροσκάφη θα μετέφεραν και θα αποβίβαζαν στο αεροδρόμιο της Λευκωσίας την Α' Μοίρα Καταδρομών με τον πλήρη οπλισμό της, αποτελούμενη από 318 άνδρες.
Ο σχεδιασμός της επιχείρησης προέβλεπε την αερομεταφορά της Α' Μοίρας καταδρομέων κατά την διάρκεια της νύχτας - σε απόλυτη σιγή ασυρμάτου - πτήση σε χαμηλό ύψος - χωρίς συνοδεία μαχητικών - προσγείωση - αποβίβαση καταδρομέων - επιστροφή στην Σούδα.
Κάποια από τα αεροπλάνα δε μπόρεσαν να απογειωθούν, άλλα παρουσίασαν βλάβες κατά την πτήση και επέστρεψαν και 15 τελικά έφτασαν, με πολύ δύσκολες συνθήκες, στη Λευκωσία.
Επρόκειτο για την επιχείρηση «ΝΙΚΗ», μια εξαιρετικά δύσκολη αποστολή και σε αντίξοες συνθήκες, που όμως κρινόμενη από το αποτέλεσμα της, χαρακτηρίστηκε «μερικώς επιτυχής».
Οι σημαντικές καθυστερήσεις και η έλλειψη συντονισμού, τόσο στις αποφάσεις της ηγεσίας, όσο και στην οργάνωση και εκτέλεση της επιχείρησης, είχαν ως αποτέλεσμα τον τραγικό απολογισμό σε έμψυχο υλικό.
4 αεροπόροι και 29 καταδρομείς έχασαν τη ζωή τους, ενώ τραυματίστηκαν και 11 ακόμα καταδρομείς .
Από την δύναμη των 318 ανδρών της Α' Μοίρας καταδρομών, 278 παρέμειναν στην Κύπρο και πολέμησαν και κατάφεραν τουλάχιστο να κρατήσουν το αεροδρόμιο της Λευκωσίας σε ελληνικά χέρια.
Μεταξύ των θυμάτων ήταν και ο Σωτήρης ο Τζουράς, το παλικάρι από τις Κορφές που μας κάλεσε σήμερα όλους εδώ, στο χωριό του.
Πρόκειται για έναν πραγματικό ήρωα, όχι γιατί έχασε τη ζωή του, αλλά γιατί έκανε το καθήκον του, συμμετέχοντας σε μια αποστολή, που χαρακτηρίστηκε «αποστολή αυτοκτονίας».
Στις μεγάλες ιστορικές στιγμές φαίνεται εύκολα ποιος είναι ήρωας.
Την ώρα του κινδύνου ο άνανδρος αγοράζει δεκανίκια. Ο γενναίος αποκτά φτερά.
Και ο Σωτήρης απόκτησε φτερά, κυριολεκτικά και μεταφορικά: Τα φτερά του αεροπλάνου που τον μετέφερε στο παράτολμο ταξίδι. Μα και τα φτερά της ψυχής του που τον μετέφεραν και τον κατέταξαν ψηλά, στο πάνθεον των αμέτρητων ηρώων που γέννησε τούτος ο τόπος.
Η θυσία του Σωτήρη αποτελεί αφορμή για πλήθος σκέψεων. Πρώτα απ’ όλα δηλώνει το πόσο απαιτητική ξέρει να είναι η πατρίδα από τους πολίτες, αλλά και πόσο φειδωλή ξέρει να γίνεται στις υποχρεώσεις της απέναντί τους και στην αναγνώριση της θυσίας τους. Με αυτό δε θέλω να πω ότι θα πρέπει κανείς να προσφέρει στην πατρίδα, ζυγίζοντας τα ανταλλάγματα, αλλά δε μπορώ να μη θυμηθώ και τον Περικλή, που στον περίφημο Επιτάφιό του έλεγε πως σε όποιες πόλεις έχουν θεσπιστεί έπαινοι και τιμές για τους αρίστους, εκεί γεννιούνται και οι έξοχοι άντρες.
Και στο θέμα της αναγνώρισης της θυσίας του Σωτήρη και των άλλων θυμάτων της επιχείρησης «ΝΙΚΗ» μπορούμε να παρατηρήσουμε ένα έλλειμμα της πολιτείας.
Μια άλλη σκέψη που μου γεννιέται είναι αυτή που αφορά τον αδικαίωτο αγώνα των Κυπρίων αδελφών μας και τις μεγάλες εκκρεμότητες που χρονίζουν στο κυπριακό ζήτημα.
Από το 1974 έως σήμερα το Κυπριακό ζήτημα, παραμένει κλασική περίπτωση διεθνούς προβλήματος εισβολής και κατοχής από ξένες δυνάμεις, εδάφους Κράτους Μέλους των Ηνωμένων Εθνών και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, σε ευθεία παραβίαση του Χάρτη, αλλά και πληθώρας αποφάσεων των Ηνωμένων Εθνών.
Τέλος μια τρίτη σκέψη που έρχεται στο μυαλό μου, έχει να κάνει με το θέμα του ηρωισμού στη σημερινή εποχή.
Σύμφωνα με τα λεξικά, ήρωες είναι εκείνα τα πρόσωπα που με τη στάση τους επηρεάζουν τις ιστορικές εξελίξεις ή πιστώνονται με πράξεις αυτοθυσίας.
Από την άποψη αυτή και ο Σωτήρης ήταν φτιαγμένος από εκείνη, τη μοναδική στόφα του ήρωα.
Όμως σήμερα ποιον θεωρούμε ήρωα;
Μέσα στη λαίλαπα του υλικού ευδαιμονισμού, ήρωας από την νεολαία θεωρείται ο καταξιωμένος οικονομικά και κοινωνικά, που μπορεί να διάγει προκλητικό βίο και να ξοδεύει αφειδώς.
Άνθρωποι του θεάματος, των μπίζνες, ικανοί χειριστές της μπάλας στα γήπεδα, οι περισσότεροι κενοί περιεχομένου, θα ενδιέφεραν σήμερα περισσότερο κόσμο, από όσο ο Σωτήρης ο Τζουράς, από τις Κορφές.
Όμως, σήμερα, ο ηρωισμός είναι ένας θεσμός αναγκαίος μέσα σε τούτη την κοινωνική και πνευματική διάλυση, να συγκρατήσει, σαν συνδετικός κρίκος, τον σπασμένο κοινωνικό ιστό. Οι παραπάνω αντι-ήρωες του μοντερνισμού και μετα-μοντερνισμού δεν έχουν θέση στον αναβρασμό και τη λαίλαπα της κρίσης, που σαρώνει τον αιώνα μας και η πραγματική ηρωική δράση παρουσιάζεται ως επιτακτική ανάγκη.
«Μια φορά κι έναν καιρό...», έτσι άρχιζε το παραμύθι της γιαγιάς και μονομιάς βρισκόμαστε σε άλλους κόσμους, αντιμετωπίζαμε μαζί με τους πολεμιστές τους μεγάλους κινδύνους, σώζαμε τους καλούς από τα χέρια των κακών.
Και όταν το παραμύθι τελείωνε εμείς συνεχίζαμε πλέον στη σκέψη και στα όνειρά μας τα κατορθώματα των αγαπημένων μας ηρώων, επιθυμώντας κάποτε να τους μοιάσουμε. Όλες σχεδόν οι ανθρώπινες γενιές, έχουν θηλάσει, χάρη στο παραμύθι, το γάλα του ηρωισμού.
Σήμερα ζούμε σε κάποιους ιδιότροπους καιρούς, που δεν αναγνωρίζουν τον πραγματικό ηρωισμό.
Για να ανορθωθεί ηθικά ο κόσμος θα χρειαστούμε θυσίες μεγάλες. Αν όμως γίνουμε όλοι σε μικρό βαθμό ήρωες, όχι απαραίτητα τόσο σαν το Σωτήρη, αλλά όσο που να τολμάμε να λέμε ένα «παρών», τότε δε θα χρειάζονται οι μεγάλοι ήρωες, όπως ο Σωτήρης, που θυσιάζονται για να κάνουν αυτό που πολλοί δεν τολμούν.
Και τότε η ζωή θα κλείνει, όπως το παραμύθι της γιαγιάς: εμείς θα ζήσουμε καλά και τα παιδιά μας καλύτερα.
Σας ευχαριστώ»
Δεν υπάρχουν σχόλια
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.