Της Αγιά Μαρίνας ρόγα και του Άη Λιός τσαμπίδι!…

Ήσαν τα χρόνια εκείνα τα νοσταλγικά, τα παιδικά μας χρόνια!... Τότε που οι θύμησες και οι αναμνήσεις «φορτώθηκαν» για τα καλά στις «αποθήκ...

Ήσαν τα χρόνια εκείνα τα νοσταλγικά, τα παιδικά μας χρόνια!... Τότε που οι θύμησες και οι αναμνήσεις «φορτώθηκαν» για τα καλά στις «αποθήκες» της δικής μας ανθρώπινης και τόσο άδολης μνήμης… Πώς περνούν τα χρόνια… Πώς περνάει ο καιρός…

ΗΤΑΝ μια μέρα σαν τη σημερινή… Στα χωριά μας αποφεύγαμε να αλωνίζουμε ανήμερα της Αγίας Μαρίνας διότι η μέρα, ήταν νηστίσιμη και δεν έπρεπε να το ρίχνουμε στο φαγοπότι, αφού το κάθε αλώνισμα του χωριού σήμαινε ολόκληρο πανηγύρι για τον κάθε νοικοκύρη!...

17 Ιουλίου 1960 - 1961 – 1962 (;) – κάπου εκεί, αν δεν με απατά η μνήμη… Οι βαλμάδες είχαν αρχίσει να σφυρίζουν τον δικό τους σκοπό και τα άλογα άρχισαν να τρέχουν γύρω στο αλώνι μας, που αλώνιζε άλλος νοικοκύρης διότι τα αλώνια ήσαν λίγα και ο κάθε νοικοκύρης εξυπηρετούσε τον άλλον!..

Ο γράφων από το πρωί κιόλας είχε στηθεί πάνω στις θημωνιές, που φύλαγε, για ν’ απολαύσει το όλο θέαμα κι ας έκαιγε ο ήλιος το κεφάλι του!.. Το όλο σκηνικό, με τα σημερινά δεδομένα, ήταν ένα απίστευτο μεγαλείο, όπως θα το φανταζόταν ένας καλός σκηνοθέτης κινηματογραφικής ταινίας!..

Τα τζιτζίκια δεν σταματούσαν!... Οι γύρω αχλαδιές, οι «γκορτσαπιδιές» όπως τις λέγαμε (=άγριες αχλαδιές, που θέλουν μπόλιασμα για να γίνουν ήμερες), χρωμάτιζαν κι αυτές το υπέροχο σκηνικό, όπου οι φωνές ανακατεύονταν με τα αλυχτίσματα των σκυλιών ή το χλιμίντρισμα των αλόγων που έφερναν γύρω στο αλώνι! Κι όλες μαζί αυτές οι φωνές ακουγόντουσαν στις γύρω ρεματιές και τις λαγκαδιές!..

--Άειντε Καρά μου!.. Άειντε Ντορή μου!...

Στον «αέρα» (= το άλογο που ήταν στην άκρη προς την έξω πλευρά του αλωνιού) ήταν το δικό μας άλογο, ο Καράς, και ένιωθα μεγάλη υπερηφάνεια που τραβούσε άλλα έξι ή επτά άλογα προς το «χορό του σταριού»!.. Στην παιδική μου φαντασία φάνταζε κάτι σαν … Μπεν Χουρ ή κάτι τέτοιο (αν και δεν είχα δει ακόμη έγχρωμο κινηματογράφο).

Κάποια στιγμή, ενώ ήρθε η ώρα ν’ αλλάξουν τα άλογα σειρά, κατέβηκα κι εγώ να δω από κοντά τον Καρά μας που είχε γίνει πολλές φορές «αέρας». Είχε ιδρώσει και ο πατεράκος μου του καθάριζε το λαιμό με ένα χερόβολο, διότι θα ξαναγινόταν «αέρας» και τον ήθελε περήφανο και δυνατό για να τραβάει τα άλλα άλογα!..

Την ώρα, λοιπόν, που γινόταν η αλλαγή, ακούω μια φωνή να μου λέει:

--Αγγελάκο, δεν έρχεσαι προς τα δω;

Ήταν η γιαγιά μου, που ήθελε να φάω λίγη βραστογαλιά (= βρασμένο γάλα με λίγο αλάτι). Αλλά εγώ νήστευα και δεν ήθελα να φάω. Άλλωστε περίμενα με αγωνία τον αδελφό μου τον Γιάννη να μου φέρει από τ’ αμπέλι καμιά ρόγα από σταφύλι («της Αγιά Μαρίνας ρόγα και του Άη Λιός τσαμπίδι», λέγαμε σε μία παροιμία μας).

--Δεν θέλω, γιαγιά, νηστεύω σήμερα! Δεν ξέρεις ότι είναι της Αγια-Μαρίνας;

--Εσύ δεν έχεις αμαρτία!.. Έλα να φας!.. (Υποτίθεται ότι όσα άτομα είχαν κάποιο σωματικό πρόβλημα, όπως η ταπεινότητά μου με την εμφανή κινητική μου δυσκολία, ήσαν ... συγχωρεμένα από τις αμαρτίες!)

--Δεν θέλω, βρε γιαγιά, νηστεύω!..

Η γιαγιά μου δεν το έβαζε κάτω. Παίρνει τη βραστογαλιά και μου την φέρνει ακριβώς δίπλα μου, την ώρα που τα άλογα άρχισαν καλπάζοντας τον γύρο του αλωνιού με πρώτο τον Καρά μας, «που έσερνε το χορό»!

--Παναγία μου!, ακούμε δυο-τρεις φωνές, η Τσιοτσιογιωργούλα (το παρατσούκλι της γιαγιάς μου) έπεσε μέσα στα άχυρα!... Θα την πατήσουν τα άλογα!.. Παναγία μου!... Χριστέ μου!..

Σε κλάσματα δευτερολέπτου στρέφω τρομαγμένος το κεφάλι μου για να δω πού είναι η γιαγιά μου, η οποία γλίστρησε στα άχυρα και μόλις που πρόλαβα να δω το κεφάλι της το οποίο είχε χωθεί σχεδόν ολόκληρο μέσα στα μισολιωμένα άχυρα! Τα άλογα είχαν φθάσει ένα με δύο μέτρα από την πεσμένη γιαγιά μου έτοιμα να την καταπατήσουν με τον καλπασμό!

Και ώ του θαύματος!..

Την ώρα που ο Καράς φθάνει δίπλα στη γιαγιά μου (δακρυρροώ που το γράφω), βγάζει ένα μεγάλο χλιμίντρισμα, σηκώνει όρθιος τα μπροστινά πόδια και με τα πισινά του πόδια κρατάει γερά όλα τα άλογα να μη κάνουν μπροστά και σκοτώσουν την αδύναμη να αντιδράσει γιαγιά μου, που είχε χωθεί ολόκληρη μέσα στα άχυρα!..

--Παναγία μου!.. Αγια - Μαρίνα μου!... Θαύμα!.. Θαύμα!... Θαύμα!..

Η γιαγιά μου είχε σωθεί χάρη στον δυναμισμό και την αποφασιστικότητα του Καρά μας!.. Του αλόγου με την ανθρώπινη λογική!...

Τα τζιτζίκια είχαν σιωπήσει!.. Ίσως κι αυτά δεν μπορούσαν να πιστέψουν αυτό που έβλεπαν ή άκουγαν!...

Χρόνια πολλά σε όλες τις Μαρίνες!...

Με σεβασμό
ΑΓΓΕΛΟΣ ΠΑΝ. ΣΑΚΚΕΤΟΣ
Το χρονογράφημα αυτό αναρτήθηκε για πρώτη φορά στις 17/07/10 
---------------------------------------

Ο Άγγελος Παν. Σακκέτος γεννήθηκε το έτος 1950 στο χωριό Βεσίνι Καλαβρύτων. Σπούδασε δημοσιογραφία, δημοσιολογία και κοινωνικές επιστήμες. Συνέχισε τις σπουδές του στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, ενώ παράλληλα αρθρογραφούσε σε διάφορες εφημερίδες και περιοδικά γνωστών δημοσιογραφικών οργανισμών και συγκροτημάτων, την ίδια στιγμή, που συνεργαζόταν με διάφορες εφημερίδες και περιοδικά του επαρχιακού Τύπου. Περισσότερα στο : sakketosaggelos.gr

Ενημέρωση για όλες τις ειδήσεις των Καλαβρύτων και της ορεινής Αχαΐας με ένα στη σελίδα του kalavrytanews.com. ...............