Το εισιτήριο, παρακαλώ!...

Γράφει ο Άγγελος Σακκέτος Μια κατάθεση καρδιάς!.. Μια κατάθεση ψυχής για κάτι που ζήσαμε μικρά παιδιά, στα χρόνια της αθωότητας, όπως ...

Γράφει ο Άγγελος Σακκέτος

Μια κατάθεση καρδιάς!.. Μια κατάθεση ψυχής για κάτι που ζήσαμε μικρά παιδιά, στα χρόνια της αθωότητας, όπως ήταν στο χωριό μας, το Βεσίνι Καλαβρύτων, όπου ο κάθε άνθρωπος ήταν μια ιστορία και η κάθε σκηνή, που αντικρίζαμε, ένα μεγάλο σκηνικό στο θέατρο των δικών μας παιδικών αναμνήσεων!...

--Το εισιτήριο, παρακαλώ!.. Αυτό είπε ένας κύριος με στολή, που έμπαινε εκείνη τη στιγμή στο βαγόνι του τρένου των ΣΠΑΠ, κρατώντας ένα περίεργο μικρό μηχάνημα, που είχε μπροστά έναν οδοντωτό τροχό και τρυπούσε μ’ αυτά τα εισιτήρια, που είχαμε βγάλει στο Διακοφτό, ένα καλοκαίρι του 1958!..

-- Εδώ, κύριε!... Ορίστε και τα τέσσερα εισιτήρια!.. Απάντησε ο θείος μου ο Λάκης (Θεόδωρος) Κούνας, που καθόταν ακριβώς δίπλα μου, ενώ απέναντι ήταν η μανούλα μου, η κυρά-Κανέλλα Σακκέτου, μαζί με τον μικρότερο αδελφό μου Γιάννη.

-- Τη βλέπεις τη θάλασσα, Αγγελάκο; Μου είπε αμέσως ο θείος μου και μου χάϊδευε τα μαλλιά καθώς εγώ δεν μπορούσα να κατανοήσω τι ήταν όλος αυτός ο γαλάζιος κάμπος που απλωνόταν μπροστά μου με κάτι άσπρα περιστέρια πάνω του!..

-- Θείε, γιατί αυτός ο κάμπος δεν είναι πράσινος;

--Γιατί, Αγγελάκο μου, αυτός ο κάμπος, που βλέπεις, είναι θάλασσα!..

--Και τα άσπρα περιστέρια, θείε; Μερικά πετούν ψηλά!

--Τα άσπρα περιστέρια, που βλέπεις στη θάλασσα, είναι τα αφρισμένα κύματα κι αυτά που βλέπεις να πετούν ψηλά είναι πουλιά και λέγονται γλάροι!...

Πόσο θα ήθελα να είμαι στη θέση του θείου μου του Λάκη, που γνώριζε τα πάντα, ενώ εγώ με τον αδελφό μου το Γιάννη, που πηγαίναμε Αθήνα για κάποιες σοβαρές ιατρικές εξετάσεις, απλά κοιτάζαμε και προσπαθούσαμε με τα αθώα μάτια μας να κατανοήσουμε τι ήσαν αυτά τα πρωτόγνωρα πράγματα που βλέπαμε στη ζωή μας!..

Για να είμαι ειλικρινής εγώ ξανάβλεπα θάλασσα, αλλά την πρώτη φορά που την είχα δει πιο μικρός ήταν κατάμαυρη, διότι ήταν χειμώνας, όταν ταξίδευα με τον πατεράκο μου, τον Παναγιώτη Σακκέτο, και τον αδελφό μου Θεόδωρο. Τώρα όμως ήταν κατακαλόκαιρο, η θάλασσα γαλάζια και ξάστερη να την πιεις στο νερό, ενώ οι γλάροι πετούσαν σχεδόν ξυστά στα παράθυρα του τρένου, που αγκομαχούσε στις ανηφόρες και συνεχώς σφύριζε σε κάθε σταθμό!..

--Αχ!.. Πόσο θα’θελα να είμαι στη θέση του θείου μου του Λάκη, που τα γνώριζε όλα!...

Γλυκύτατος άνθρωπος ο θείος μου ο Λάκης, που είχε νυμφευτεί την πρώτη ξαδέλφη του πατέρα μου, Αφροδίτη Σακκέτου!... Από το χάραμα κιόλας ήρθε στο σπίτι μας, το Βεσίνι Καλαβρύτων, όπου είχε κι αυτός σπίτι, να μας βοηθήσει να φορτώσουμε τα πράγματα πάνω στα ζα (=ζώα) για να πάμε στον «Αγιαντρέα», στον Σκουπέϊκο κάμπο, εκεί που ήταν το μικρό κάτασπρο εκκλησάκι του Αγίου Ανδρέα, όπου θα’ρχόταν το λεωφορείο!.. Ολόκληρη τελετουργία το ταξίδι!.. Ένας πραγματικός μυστικιστικός εωθινός!.. Ησυχία παντού!.. Μόνο τριζόνια!... Γινόσουν άλλος άνθρωπος!.. Μύστης και μυσταγωγός, θα λέγαμε, αυτής της πρωϊνής έγερσης!..

Ακόμη και την ώρα που κατέβαιναν τα ζα τις στρόκλες (= δρόμος – καλντερίμι, σε φιδίσια μορφή), η κάθε πέτρα που πατούσαν επάνω τα πέταλα νόμιζες πως έβγαζε έναν περίεργο ήχο!.. Κάτι σαν μήνυμα! Κάτι σαν οιωνός!

Θυμάμαι που όταν τα ζα έφθαναν σχεδόν στην τελευταία κατηφόρα προς τον κάμπο, εμείς που ήμασταν πάνω στα ευγενή τετράποδα, σκύβαμε το κεφάλι μας να μη μας χτυπήσουν τα κλαδιά από τις βελανιδιές, που άφηναν στο πέρασμά τους τον δροσερό και μαγευτικό ήχο του αγέρα, λες και άκουγες τα πρωϊνά μηνύματα της βελανιδιάς στη Δωδώνη!..

--Έρχεται; Ρώτησε ο θείος μου ο Λάκης ορισμένα παιδιά, που είχαν σκύψει κάτω στον δρόμο για ν’ ακούσουν με το αυτί τους ακουμπισμένο κάτω στον ειδικά διαμορφωμένο από πέτρες δρόμο, αν έρχεται το λεωφορείο!.. Αλήθεια, τι γνώση κι αυτή!.. Ποιος μπορούσε να φανταστεί ότι ο ήχος που κάνουν οι τροχοί του αυτοκινήτου ακούγονται από αρκετά χιλιόμετρα μακριά εάν ο δρόμος είναι φτιαγμένος από πέτρες!

--Κοντεύει!.. Όπου να’ναι θα φανεί!...

Και ήρθε το λεωφορείο!.. Και να που ο θείος μου ο Λάκης έκανε τα πάντα για να να βοηθήσει τον πατεράκο μου, που ήταν κι αυτός εκεί, αλλά θα έφευγε μετά για το δικό του δρομολόγιο σαν ταχυδρομικός διανομέας!.. Να φορτώσει τα πράγματα πάνω στην οροφή του λεωφορείου, να βοηθήσει να δέσουν το ειδικό σκέπασμα, να δώσει στον εισπράκτορα τα εισιτήρια τα δικά μας, που του είχε δώσει ο πατεράκος μου, να βγάζει και να ξαναβγάζει τα εισιτήρια κάθε φορά που γινόταν ο έλεγχος από τους ελεγκτές του ΚΤΕΛ, να βοηθήσει στα Καλάβρυτα τα πράγματα να ξεφορτωθούν από το λεωφορείο, να μας βάλει πάνω στην τετράτροχη καρότσα, που τραβούσαν με τα ίδια τους τα χέρια οι μεταφορείς, να πάμε στον οδοντωτό, να μας εξηγεί τι είναι οι γαλαρίες ή γιατί τα δέντρα νομίζουμε πως «περπατάνε» προς τα πίσω κάθε φορά που η αμαξοστοιχία κινείται!

--Αγγελάκο, σου έφερα κάτι να φας!... Μου είπε με την γλυκύτατη φωνή του ο θείος μου, ο οποίος, μόλις φθάσαμε στο Διακοφτό, έσπευσε να μας αγοράσει σουβλάκια για μας τα παιδιά και τη μανούλα μου!

--Τι είναι αυτά θείε;

-- Σουβλάκια!.. Είναι από χοιρινό κρέας!.. Φάε και θα μου πεις αν σου αρέσουν να σου αγοράσω κι άλλα!.. Γιατί με κοιτάζεις, Αγγελάκο μου; Φάε σου λέω!...

Πού να φανταστεί ο θειούλης μου ότι για μένα όλες αυτές οι εναλλαγές εικόνων και παραστάσεων αποτελούσαν παραδεισένιες στιγμές, που τις βίωνα όλες μαζί και δεν γνώριζα τι να πρωτοκάνω! Να θαυμάζω τα τοπία, τις γνώσεις του θείου μου ή να τρώω το (έτσι κι αλλιώς) μεθυστικό σε γεύση σουβλάκι;

--Σου άρεσε, Αγγελάκο; Τώρα θα πιεις και μια ωραία γκαζόζα!... Δεν βρήκα λεμονάδες ή πορτοκαλάδες!.. Είχαν τελειώσει όλες στο Διακοφτό!

Όλα ήταν ένα μαγευτικό ταξίδι!. Το αγκομαχητό του τρένου, που δημιουργούσε στα μάτια σου ασύλληπτες εικόνες, οι γαλαρίες που περνούσαμε, το πέρασμα στην Κακιά Σκάλα, το εκπληκτικό ηλιοβασίλεμα σε όλες του τις μορφές, οι πρώτες διαφημιστικές πινακίδες «Μακαρόνια Μέλισσα», («Ηλεκτρικά Είδη Σούλης», «Μακαρόνια Μίσκο», «Μπίρα ΦΙΞ») και, ασφαλώς, τα πρώτα φώτα των σπιτιών και οι γνωστές κεραίες του ραδιοφωνικού σταθμού Νέων Λιοσίων, που αναβόσβηναν τα κόκκινα φώτα τους, δείγμα ότι κοντεύουμε προς το τέλος της διαδρομής, που είναι ο σιδηροδρομικός σταθμός Αγίων Αναργύρων Αττικής!.. Αυτού του συγκλονιστικού για τα μάτια μας ταξιδιού!.. Κάπου εκεί ακούσαμε για μία ακόμη φορά το σφύριγμα του τρένου, που άφηνε πίσω του αργοκίνητη την μαύρη αιθαλομίχλη!

-Φθάσαμε, Αγγελάκο!.. Έλα τώρα να σε χαιρετίσω!.. Κι αυτό το δεκάρικο που σου δίνω είναι για να πάρεις εσύ πορτοκαλάδα ή λεμονάδα, που δεν βρήκαμε στο Διακοφτό!.. Εντάξει, Αγγελάκο;

Εντάξει, θείε μου!... Απλά, το δεκάρικο εκείνο, το πρώτο χαρτονόμισμα που μου έκανε δώρο ένας συγγενής, έχει μείνει βαθιά χαραγμένο στην καρδιά και την ψυχή μου!.. Πώς να σε ευχαριστήσω; Με τι λόγια; Με ποιες λέξεις;

… Με τις σκέψεις αυτές, με γλυκο-πήρε ο ύπνος!.. Είναι δύσκολο για έναν άνθρωπο να λησμονήσει όλες αυτές τις πρωτόγνωρες παιδικές του αναμνήσεις!.. Και τι αναμνήσεις!.. Νοσταλγικές!..

Δεν ξέρω, αλλά νομίζω ότι με ξύπνησε πάλι εκείνος ο ελεγκτής του ΣΠΑΠ με τη στολή, κρατώντας πάλι εκείνο το περίεργο μικρό μηχάνημα, που είχε μπροστά έναν οδοντωτό τροχό και τρυπούσε μ’ αυτά τα εισιτήρια, που είχαμε βγάλει στο Διακοφτό, εκείνο το καλοκαίρι του 1958, λέγοντας για μία ακόμη φορά:

-- Το εισιτήριο, παρακαλώ!..

ΑΓΓΕΛΟΣ ΠΑΝ. ΣΑΚΚΕΤΟΣ

Ο Άγγελος Παν. Σακκέτος γεννήθηκε το έτος 1950 στο χωριό Βεσίνι Καλαβρύτων. Σπούδασε δημοσιογραφία, δημοσιολογία και κοινωνικές επιστήμες. Συνέχισε τις σπουδές του στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, ενώ παράλληλα αρθρογραφούσε σε διάφορες εφημερίδες και περιοδικά γνωστών δημοσιογραφικών οργανισμών και συγκροτημάτων, την ίδια στιγμή, που συνεργαζόταν με διάφορες εφημερίδες και περιοδικά του επαρχιακού Τύπου. Περισσότερα στο : sakketosaggelos.gr