Το Λεχούρι τίμησε τον Νίκο Σακελλαρόπουλο

Νίκος Παπακωνσταντόπουλος, Νίκος Σακελλαρόπουλος, Ελένη Πορετσάνου και Κώστας Νικολόπουλος Σύσσωμο το Λεχούρι και όχι μόνον τίμησε σε μ...

Νίκος Παπακωνσταντόπουλος, Νίκος Σακελλαρόπουλος, Ελένη Πορετσάνου και Κώστας Νικολόπουλος

Σύσσωμο το Λεχούρι και όχι μόνον τίμησε σε μια ξεχωριστή εκδήλωση και σε ένα πραγματικά ειδυλλιακό όσο και ιστορικό σημείο του Λεχουρίου, τον Πύργο του Λεχουρίτη που σήμερα στεγάζει το Λαογραφικό Μουσείο Λεχουρίου, τον Νίκο Σακελλαρόπουλο για την προσφορά του στον τόπο και τον πολιτισμό. 

Η οικοδέσποινα της εκδήλωσης κ. Ελένη Πορετσάνου υποδέχθηκε τους καλεσμένους στοn ειδικά διαμορφωμένο χώρο στον περίβολο του Πύργου προσφέροντας από καρδιάς φιλοξενία και μια άρτια διοργάνωση.

Την εκδήλωση χαιρέτισαν ο Πρόεδρος του Τοπικού διαμερίσματος κ. Γεώργιος Βασιλόπουλος, ο Πρόεδρος του συλλόγου Λεχουριτών-Κερασοβινών Πάτρας κ. Γεώργιος Τσεκλένης και η κ. Αθανασία Παπαγιαννοπούλου – Οικονόμου, Καθηγήτρια στον Τομέα Μεταλλευτικής, στην Σχολή Μηχανικών Μεταλλείων – Μεταλλουργών τού Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου, με πλούσιο συγγραφικό έργο.
Κεντρικοί ομιλητές της εκδήλωσης οι εκλεκτοί συμπατριώτες μας κ. Κωνσταντίνος Νικολόπουλος - Καμενιανίτης, λογοτέχνης , συγγραφέας , τ. αντιπρόεδρος Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών και ο Νικόλαος Παπακωνσταντόπουλος από το Λειβάρτζι, συγγραφέας, λαογράφος με πλούσιο συγγραφικό έργο.

Την τιμητική πλακέτα από τον σύλλογο Λεχουριτών Πάτρας απένειμε στο τιμώμενο η σύζυγος του κ. Σακελλαροπούλου ενώ την τιμητική πλακέτα από πλευράς του Μουσείου απένειμε η καθηγήτρια, Αθανασία Παπαγιαννοπούλου – Οικονόμου.
Το συντονισμό της εκδήλωσης είχε ο δημοσιογράφος, καθηγητής Στέφανος Σκαρπέλος
Μετά το πέρας της εκδήλωσης όλοι οι συχωριανοί και οι καλεσμένοι παραβρέθηκαν στην ωραία μουσική βραδιά στην πλατεία του Λεχουρίου και στην εκδήλωση του Συλλόγου Λεχουριτών Πάτρας.


Οι ομιλίες:

Κωνσταντίνου Νικολόπουλου-Καμενιανίτη

Κύριε πρόεδρε της τοπικής κοινότητας Λεχουρίου, κύριε πρόεδρε του Συλλόγου των Λεχουριτών της Πάτρας, κύριοι εκπρόσωποι των Συλλόγων και των λοιπών φορέων της περιοχής μας. Κυρία Ελένη Πορετσάνου ιδιοκτήτρια του ιστορικού « Λαογραφικού Μουσείου Πύργος του Λεχουρίτη» και οικοδέσποινα της σημερινής βραδιάς, μαζί με τον ελογιμώτατο τιμώμενο συγγραφέα κ. Νίκο Σακελλαρόπουλο.

Κύριε Νίκο Κυριαζή διευθυντά-διαχειριστά του ηλεκτρονικού τύπου της περιοχής μας, “Καλάβρυτα NEWS”, αγαπητέ συμμαθητή, συντοπίτη, φίλε και συμπαρουσιαστή Νίκο Παπακωνσταντόπουλε.

Εκλεκτοί υψηλοί μας προσκεκλημένοι, κυρίες και κύριοι, αγαπητοί συμπατριώτες και φίλοι καλησπέρα σας.

Με ιερό δέος απέναντι στην ιστορική διαδρομή αυτού του Πύργου και του χώρου που φιλοξενούμαστε σήμερα, ο οποίος έχει κατά το παρελθόν φιλοξενήσει σπουδαίες και ξεχωριστές προσωπικότητες: Βασιλιάδες, καπετάνιους και οπλαρχηγούς του μεγάλου αγώνα του 1821, όπως και πολλούς αγωνιστές, καθώς επίσης Δημάρχους, πολιτικούς, κορυφαίους ανθρώπους των γραμμάτων και του πνεύματος στα κατοπινά χρόνια. Σας καλωσορίζω λοιπόν κι εγώ με την σειρά μου εδώ απόψε, για ν αποτιμήσουμε μαζί τον ιερό μόχθο του συγγραφέα  Νίκου Σακελλαρόπουλου και να τον τιμήσουμε για την ξεχωριστή πνευματική του διαδρομή, καθώς και για την μεγάλη συμβολή του στην ιστοριογραφία του τόπου μας.

Ζούμε αγαπητοί μου σε μια εποχή ρευστότητας και διαλυτικότητας. Οι αξίες κλονίζονται και λογικό είναι να καταρρέουν ιδανικά και υψηλοί στόχοι. Ο υλοζωισμός αποτελεί μοντέλο κοινωνικής καταξίωσης. Επικρατεί κλίμα ανασφάλειας και φόβου, λόγω της βαθιάς οικονομικής κρίσης και μέσα σ όλα αυτά δοκιμάζεται η δημοκρατία, η εθνική ομοψυχία. Απόρροια όλων αυτών είναι το να υποχωρεί ο πολιτισμός.

Όμως αγαπητοί μου σε τούτες τις αετοφωλιές υπήρχαν και υπάρχουν υγιή κύτταρα που τροφοδοτούσαν και τροφοδοτούν την κοινωνία με αντισώματα, ενάντια σε κάθε φαινόμενο αποσύνθεσης.

Ευτυχώς στον τόπο μας υπάρχουν σπουδαίοι πνευματικοί άνθρωποι αλλά και άνθρωποι με πνευματικό υπόβαθρο που μας αποδεικνύουν περίτρανα γιατί τούτος ο τόπος, η ευρύτερη Καλαβρυτινή περιοχή μας πρωτοστάτησε σ όλους τους μεγάλους αγώνες και τα δρώμενα της πατρίδας μας.

Ο Νίκος Σακελλαρόπουλος ξεχωριστό, αλλά παράλληλα σεμνό πνευματικό ανάστημα του τόπου μας, χαράζει τους δικούς του πνευματικούς δρόμους αξιοζήλευτα, καταξιώνοντας τη γενέτειρά του και τον τόπο μας, αποτελώντας έναν πρεσβευτή καλής θέλησης για το Λεχούρι.

Ανατρέχοντας στο παρελθόν, τον παρακολουθούμε να δραστηριοποιείται δημιουργικά σε πολλούς τομείς: Συνδικαλισμό, εκδίδοντας μάλιστα και τη συνδικαλιστική εφημερίδα με τίτλο «Εργατοϋπαλληλική Φωνή». Τον βρίσκουμε επίσης ως εκδότη στο περιοδικό πνευματικού περιεχομένου με τίτλο «Ρήμα», ενώ έχει γράψει και πολλά άρθρα πολιτικού, κοινωνικού, ανθρωπιστικού και ιστορικού περιεχομένου, τα οποία έχουν φιλοξενηθεί σε μεγάλες εφημερίδες και περιοδικά της Αθήνας της Πάτρας και της περιοχής μας.

Το έτος 2010 κυκλοφόρησε το πρώτο του βιβλίο με τίτλο, «ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΜΑΜΠΑ», μυθιστόρημα, το οποίο έτυχε πολλών διακρίσεων.

Η πλοκή αυτού του μυθιστορήματος περιστρέφεται κυρίως στην Αφρική, την « Μαύρη Ήπειρο», όπως ονομάζεται. Μια ήπειρος ταλαιπωρημένη από κάθε άποψη και αυτό λόγω των πλούσιων κοιτασμάτων του υπεδάφους της σε πετρέλαιο και κάθε λογής πολυτίμους λίθους.

Αυτά τα στοιχεία αντί να ωφελήσουν δυσχέραναν ακόμα περισσότερο τους γηγενής κατοίκους της Αφρικής. Πολλοί απ αυτούς οδηγήθηκαν σε ξένα σκλαβοπάζαρα ή έγιναν σκλάβοι στον ίδιο τον τόπο τους.

Κάτι που ίσως σχεδιάζεται να γίνει και στον τόπο μας αν εμείς το επιτρέψουμε.

Έτσι η Αφρική, αντί για μια πλούσια περιοχή για τους κατοίκους της, κατάντησε μια πονεμένη γι αυτούς πατρίδα.

Ο Νίκος Σακελλαρόπουλος ως ένας χαρισματικός συγγραφέας, ευαίσθητος και δίκαιος άνθρωπος, παρουσιάζει εύγλωττα και με χαρίεντα πεζό λόγο, την κατάσταση και το αλισβερίσι που γίνεται σ αυτόν τον τόπο από διάφορες εθνότητες, αλλά και από Έλληνες ακόμα.

Μας είναι γνωστή η επιχειρηματική δράση και ο πλουτισμός των Ελλήνων στο Κονγκό και σε άλλα μέρη της Αφρικής.

Ο εύκολος πλουτισμός και η ευμάρεια δημιουργούν ψυχική αναλγησία και ακραίες πολλές φορές συμπεριφορές.

Αυτά τα στοιχεία καυτηριάζονται με την αφηγηματική-μυθιστορηματική και εύγλωττα χαρισματική πένα του συγγραφέα.

Η πλοκή, το ύφος και το προσωπικό μεγαλείο του ίδιου, κρατούν καθηλωμένο τον αναγνώστη από την αρχή μέχρι το τέλος του βιβλίου.

Το «μαύρο μάμπα», ένα επικίνδυνο και δηλητηριώδες φίδι που εγκαταβιεί κυρίως σ αυτά τα μέρη, γίνεται τιμωρός για τους ίδιους τους ανθρώπους που μπαίνουν στη φιλοσοφία της χρήσης άνομων και εωσφορικών σκοπών και στόχων.

Ο Νίκος Σακελλαρόπουλος εξαιρετικός στοχαστής και πολέμιος της αδικίας από ανθρώπους σε άνθρωπο, κατευθύνει μέσα από το βιβλίο του την κοινωνία σε μία εξιδανικευμένη δίκαιη συμπεριφορά.

Κυρίες και κύριοι, όσες κι αν κάνουμε διαδρομές στη ζωή μας σ όλα τα μήκη και τα πλάτη, πάντα θα βρισκόμαστε συνταξιδευτές στο ταξίδι της επιστροφής στις ρίζες μας. Στην ανεξίτηλη ομορφιά που οδηγεί τη σκέψη μας σε καθετί το ωραίο και τα αληθινό που ζήσαμε εκεί. Όμως είναι κάποιες στιγμές ξεχωριστές, που ο νους του ανθρώπου συνεπαρμένος από την αγάπη του για την πατρίδα, παρασύρεται στο λαβύρινθο των αναμνήσεων καβάλα στο πιο γρήγορο άτι του κόσμου.

Κι άμα μπεις σε τούτο το λαβύρινθο έξοδος δεν υπάρχει!

Η ψυχή σου θα περιφέρεται αέναα στις ρούγες, τα σοκάκια, τις ρεματιές, τις ολάνθιστες βουνοπλαγιές, στων σκιρτημάτων τις θύμησες τις νύχτες τα Αλωνάρη, σ ότι στόλισε και πλούτισε τον εσωτερικό μας διάκοσμο.

Υπ αυτών των στοιχείων και συναισθημάτων εμφορούμενος ο συγγραφέας Νίκος Σακελλαρόπουλος, διαμόρφωσε ένα σεμνό κρυστάλλινο και λαμπερό χαρακτήρα που τον συνοδεύει σε κάθε βήμα , σε κάθε έκφανση της ζωής του.

Με κίνητρο λοιπόν την άχραντη αγάπη του και την επάξια παράταξη των γεγονότων που διαδραματίστηκαν στην ιστορική τούτη αετοφωλιά της πατρίδας μας, το Λεχούρι Καλαβρύτων και τον οικισμό της Κερέσοβας-καθώς και τον διακαή πόθο του να δοθεί η πρακτική δυνατότητα στα τέκνα αυτού του τόπου, στους φίλους και τους καλοπροαίρετους επισκέπτες να τον γνωρίσουν-δόμησε με ιδιαίτερη αγάπη το καινούργιο του βιβλίο με τον τίτλο, «ΛΕΧΟΥΡΙ ΚΑΙ ΚΕΡΕΣΟΒΑ Ριζοχώρια του μυθικού Ερύμανθου».

Είναι ένα σπουδαίο βιβλίο που έλειπε από την Καλαβρυτινή βιβλιογραφία. Μια σημαντική πηγή γνώσης και στοχασμού.

Καθώς παραδίδεται με συναίσθηση πνευματικής ευθύνης από τον συγγραφέα στους αναγνώστες, πρυτανεύει η ελπίδα πως θ αποτελέσει το έναυσμα να μελετηθεί, να διαδοθεί και να διασωθεί, το παρελθόν και το παρόν αυτού του τόπου πριν ο πανδαμάτωρ χρόνος το αφανίσει και το σβήσει από τις θύμισες των ανθρώπων.

Ακούραστος ταξιδευτής στο χώρο του πνεύματος-εδώ και πολλές δεκαετίες όπως προαναφέραμε, κάνοντας μακρινά ταξίδια με το νου του-καταλήγει ώριμος πλέον στην «αγιασμένη» γενέτειρά του το Λεχούρι και καταθέτει το απόσταγμα της αγάπης και της γλαφυρής του πένας για να καταγράψει την ιστορική του διαδρομή μέσα στο χρόνο και να αφήσει ζωντανεμένο τον προγονικό αντίλαλο στις νεότερες γενιές του Λεχουρίου.

Το περιβάλλον, η παράδοση και κυρίως η ιστορία κατέχουν ξεχωριστή θέση μέσα στις σελίδες αυτού του βιβλίου.

Καταγράφει τα ήθη, τα έθιμα, τις ασχολίες των κατοίκων κατά το παρελθόν, την εν γένει διαδρομή τους και πολλά άλλα. Επίσης καταγράφει τους πνευματικούς δημιουργούς της περιοχής, καθώς και τους αγωνιστές του εικοσιένα.

Οι καταγόμενοι από εδώ μεγάλοι αγωνιστές του 1821 καπετάν Αναγνώστης και Γεώργιος Λεχουρίτης, κατέχουν δίκαια ξεχωριστή θέση μέσα στο βιβλίο του αλλά και στις καρδιές όλων μας για την προσφορά τους στο έθνος σε καιρούς δυσχείμερους.

Δράττομαι εδώ της ευκαιρίας- και θέλω να μου συγχωρήσετε αυτή την παρένθεση- να καταθέσω την ευγνωμοσύνη μου προς εκείνους, από αυτό εδώ το βήμα, και ιδιαίτερα στον καπετάν Γιώργη Λεχουρίτη, ο οποίος μεταξύ των άλλων επέδωσε στην οικογένεια του προγόνου μου- Οπλαρχηγού, και διορισμένου αξιωματικού (επικεφαλής 150 στρατιωτών), του ήρωα του 1821- Ξενοχρήστου Καμενιανίτη, πιστοποιητικό για την ηρωική δράση του στον μεγάλο αγώνα, καθώς και για τον επίσης ηρωικό θάνατό του στη μάχη του Πουρναροκάστρου της Πάτρας. Το πιστοποιητικό αυτό ανευρέθει πρόσφατα στα αρχεία αγωνιστών της Εθνικής Βιβλιοθήκης και αντίγραφό του «τιμής ένεκεν»,  προσφέρω απόψε στην ιδιοκτήτρια του Πύργου του κ Ελένη Πορετσάνου, για να παραμένει στο μουσείο σαν ιστορική παρακαταθήκη, και σαν ευχαριστία από μένα στο Λεχούρι.

Ο Νίκος Σακελλαρόπουλος αναφέρεται στον Οπλαρχηγό Ξενοχρήστο και σε πολλούς άλλους εντόπιους αγωνιστές. Μπέλη ή Γιαννόπουλο,Λαδά, Πορετσάνο, Αγάλο κλπ.   Σήμερα που περνάει δύσκολα ο τόπος μας οφείλουμε ν αντλήσουμε δυνάμεις απ αυτούς και από κάθε άνθρωπο που δίνει περισσότερα για την πατρίδα του παρά για τον εαυτό του. Ένας τέτοιος άνθρωπος είναι και ο αγαπητός φίλος Νίκος Σακελλαρόπουλος.

Είναι μια προσωπικότητα σεμνή και δημιουργική, που ξεχωρίζει μέσα στο μελισσολόι των ανθρώπων που συγκροτούν τη σύγχρονη κοινωνία μας. Αποτελεί παράδειγμα ανθρώπου και πνευματικού δημιουργού.

Αγαπητέ φίλε Νίκο μας διδάσκεις πολλές φορές με τη στάση ζωής σου. Σε συγχαίρω απ τα βάθη της καρδιάς μου για την τιμή που σου γίνεται απόψε εδώ στο χωριό σου και αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία, γιατί κατά τα κοινώς λεγόμενα «κανένας δεν αγιάζει στον τόπο του» και μάλιστα εν ζωή.

Σου εύχομαι πάντα μεγάλες δημιουργίες και διακρίσεις.

Ολοκληρώνοντας θέλω να ευχαριστήσω εσάς κ Ελένη Πορετσάνου για τις σπουδαίες αυτές εκδηλώσεις που διοργανώνετε και στις οποίες με καλείτε αδιάλειπτα ως ομιλητή από τότε που ξεκίνησα επίσημα τη λογοτεχνική μου πορεία, εδώ και πάρα πολλά χρόνια.

Επίσης θέλω να ευχαριστήσω και όλους τους φίλους Λεχουρίτες και Κερασοβινούς για την αγάπη με την οποία με περιβάλουν η οποία είναι αμοιβαία, καθώς και όλους εσάς που βρίσκεστε εδώ απόψε και με ακούσατε.  

    Καλό σας βράδυ.

Κωνσταντίνος Νικολόπουλος-Καμενιανίτης

Νικολάου Παπακωνσταντόπουλου

Πρώτ’ απ’ όλα, θέλω να ευχαριστήσω θερμά το συμμαθητή μου στα γυμνασιακά θρανία και συγγραφέα-λογοτέχνη σήμερα, τον κ. Κωνσταντίνο Νικολόπουλο-Καμενιανίτη, το συγγραφέα κ. Νίκο Σακελλαρόπουλο και την κ. Ελένη Πορετσάνου για την πρόταση που έγινε στον ομιλούντα, για την παρουσίαση του βιβλίου. Υπόσχομαι πως θα προσπαθήσω ν’ ανταποκριθώ στο εξαιρετικά τιμητικό αυτό κάλεσμα.

«Ο τόπος σου σ’ ακολουθεί όπου κι αν πας», γράφει ο αξέχαστος  Άλκης Αλκαίος και ως Λειβαρτζινός, δεν θα μπορούσα να δω με διαφορετικό μάτι από κάθε Λεχουρίτη και κάθε Κερασοβινό ένα βιβλίο για τον τόπο μου, αφού αν έχουμε κάτι να μας χωρίζει, αυτό είναι η μικρή απόσταση των χωριών μας. Την απόσταση αυτή όμως την έχουμε μηδενίσει αιώνες τώρα, με τους δεσμούς της φιλίας, της συγγένειας και της λεβεντιάς που ενώνουν τους ανθρώπους των χωριών μας. Κολλητά, άλλως τε, και τα χωράφια μας και τα αμπέλια μας στη Σέλιτσα, τρώμε από το ίδιο ψωμί και πίνουμε από το ίδιο κρασί.

Πολλοί από μας γνωρίσαμε στις πρώτες κιόλας τάξεις του δημοτικού τον ποιητή Ιωάννη Πολέμη. Σ’ ένα από τα πιο γνωστά ποιήματά του, το: «τι είν’ η πατρίδα μας;», αναρωτιέται: μην είν’ οι κάμποι; Μην είναι τα βουνά; Μήπως ο ήλιος; Τα νησιά; Τ’ ακρογιάλια; Tα μνημεία; Την απάντηση δίνει μόνος του ο ποιητής:

«Όλα πατρίδα μας! Κι αυτά κι εκείνα

και κάτι που ’χουμε μες την καρδιά

και λάμπει αθώρητο σαν ήλιου ακτίνα

και κράζει μέσα μας: Εμπρός παιδιά!»

Όλα είναι πατρίδα μας λοιπόν:  Και η ιστορία και οι παραδόσεις. Και οι γιορτές και τα πανηγύρια. Και τα σχολειά μας και οι εκκλησιές μας. Κι ακόμα το δημοτικό τραγούδι, η ντοπιολαλιά, ο θέρος, ο τρύγος, το αλώνι, ο φλούδος, οι προλήψεις… Το κάθε τι. Και είναι και το «κάτι που ’χουμε μες την καρδιά», αυτό, που όπλισε την πένα του κ. Νίκου Σακελλαρόπουλου να γράψει το εξαιρετικό  βιβλίο αυτό, με όλα που είναι πατρίδα μας, με τον τίτλο «ΛΕΧΟΥΡΙ ΚΑΙ ΚΕΡΕΣΟΒΑ, Ριζοχώρια του μυθικού Ερύμανθου». Καθόλου τυχαίο το ότι έγινε γνωστό και έτυχε ευρείας αποδοχής αμέσως μετά την έκδοσή του, αφού τα σημεία στα οποία επικεντρώνεται, δηλαδή, το περιβάλλον, η ιστορία και η παράδοση αποτελούν το τρίπτυχο που συνθέτει την ιδιαίτερη ταυτότητα ενός τόπου.

Τα πολύ δυνατά συναισθήματα για τον αναγνώστη ξεπηδούν από τις πρώτες κιόλας παραγράφους, σαν ξαναζωντανεύουν στη μνήμη του τα αταβάνωτα σπίτια με τα γεμάτα χαραμάδες πορτοπαράθυρα, που έμπαζαν τις ανεμοθύελλες και το τσουχτερό κρύο. Χρόνια αναμφίβολα δύσκολα, με οδυνηρές καταστάσεις, μα και χρόνια αγνά και με την ελπίδα δεδομένη για το καλύτερο αύριο.

Δέκα τα κεφάλαια του βιβλίου που παρουσιάζεται σήμερα εδώ, καθένα όμως με ξεχωριστή σημασία. Στα πρώτα εννιά ο συγγραφέας υποκλίνεται και μιλάει με όλη του την αγάπη για το γενέθλιο τόπο και στο δέκατο μοιραζόμαστε μαζί του την προσωπική του πορεία. Επεκτείνεται και πέραν των συνόρων του Λεχουριού και της Κερέσοβας και δεν μπορώ να μην υπογραμμίσω κάποια από τα πολλά σημεία  που μιλάει για το Λειβάρτζι: για τους μύλους, την παραγωγή καπνού, το σχολείο, την εξυπνάδα του Λεχουρίτη μπάρμπα-Γιάννη του Καζαζάκη, την Αγία Τριάδα, το σεβασμό του σε εξέχουσες Λειβαρτζινές προσωπικότητες… …Κι ένα σωρό ακόμα αναφορές σε άλλα χωριά του δήμου μας.

Ξεκινώντας, δίνει στο πρώτο κεφάλαιο τα τοπογραφικά στοιχεία των δύο χωριών, που είναι φωλιασμένα στις πλαγιές του περήφανου Ερύμανθου. Βουνό πλούσιο σε πανίδα, πλούσιο και σε χλωρίδα, με πολλά θεραπευτικά βότανα, γεγονός που δικαιολογεί απόλυτα την προστασία του από θεότητες της αρχαιότητας. Πηγή πλούτου και ο ομώνυμος με το βουνό ποταμός, δεν είναι τυχαία η λατρεία του ως θεό από τους μακρινούς προγόνους μας της αρχαίας Ψωφίδος.

    Η ιστορία, «ο καθρέφτης της πορείας των κατοίκων μιας περιοχής» το δεύτερο και μεγαλύτερο κεφάλαιο του βιβλίου. Με επιστημονική πληρότητα εδώ ο συγγραφέας κάνει ένα άνοιγμα στην διαδρομή των χωριών μας από τους προχριστιανικούς αιώνες της αρχαίας Ψωφίδος, μα και στην ιστορία της πατρίδας μας γενικότερα. Καθόλου τυχαίο αυτό το άνοιγμα, αφού 400 χρόνια τουρκοκρατίας δεν μπόρεσαν να σβήσουν την Ελλάδα από το χάρτη, όπως πολλοί είχαν πιστέψει. Η ελπίδα σιγόκαιγε σαν σπίθα σκεπασμένη στη χόβολη, με τον ίδιο τρόπο που οι πρόγονοί μας φύλαγαν στα έγκατα της ψυχής τους τα Ιδανικά της φυλής μας. Αναρωτιόμαστε αν κι εμείς κάνουμε το ίδιο; Ίσως να είναι ευκολότερο, τελικά, να χάσουμε σε περίοδο ευημερίας τα όσα κρατήσαμε στους εξαιρετικά δύσκολους εκείνους καιρούς.

     Σε μια εποχή, που ιστορικά γεγονότα, όπως η ορκωμοσία στην Αγία Λαύρα, παρουσιάζονται από κάποιους σαν μύθοι, που ο Γέρος του Μοριά αναφέρεται στα «ψιλά γράμματα» των σχολικών βιβλίων, που ιερά σύμβολα αποκαθηλώνονται και εθνικά υποστέλλονται, που ξένα σήριαλ έχουν εισβάλει στην Ελληνική τηλεόραση, θέλοντας να περάσουν τα δικά τους μηνύματα, σε μια εποχή, λοιπόν, που κάποιοι θέλουν να μάς οδηγήσουν σε μια σύγχρονη μορφή υποδούλωσης, o συγγραφέας κ. Νίκος Σακελλαρόπουλος υψώνει τη φωνή του μέσα από το βιβλίο του. Και η φωνή εδώ είναι αντίσταση, είναι αγώνας να καλύψει το κενό που αφήνουν οι κατ’ ευφημισμόν αρμόδιοι της πολιτείας, είναι ένα ελπιδοφόρο κάλεσμα για να σταματήσει αυτό το επικίνδυνο ολίσθημα που ακολουθούμε.

     Από τους πολλούς μεγάλους που έχουν μιλήσει για την αξία της μάθησης της ιστορίας, ας θυμηθούμε τα λόγια του Αριστοτέλη: «Τα μέλλοντα είναι κατά το μεγαλύτερο μέρος όμοια με όσα έχουν συμβεί».

     Άρρηκτα συνδεδεμένο με την ιστορία μας και το επόμενο κεφάλαιο, με τη θρησκευτική και την πολιτιστική μας κληρονομιά, τις εκκλησίες και τα μοναστήρια της περιοχής, το καθένα με τη δική του προσφορά στην πίστη και στην πατρίδα. Εδώ και τα σχολεία, μέσα από τα οποία άνοιξαν τα φτερά τους προσωπικότητες του τόπου. 

     Ένα άλλο μεγάλο κεφάλαιο του βιβλίου είναι η «ταυτότητα των κατοίκων μιας περιοχής ή ενός λαού», η λαογραφία. Εδώ θα βρει ο αναγνώστης όλα τα σημερινά, μα και όλα τα ξεχασμένα έθιμα των χωριών μας στις μεγάλες γιορτές και στα πανηγύρια, στις ευχάριστες και στις δυσάρεστες στιγμές των ανθρώπων. Είναι οι άγραφοι νόμοι κάθε περιοχής, που ορισμένες φορές τηρούνται καλύτερα από τους γραπτούς και οπωσδήποτε με σεβασμό και ευλάβεια. Και σίγουρα δεν μπορεί να πει κανείς ότι είναι λίγο που το πανηγύρι τη Κερέσοβας, μαζί με τη φιλοξενία, τη λεβεντιά, την απλότητα και την εργατικότητα των κατοίκων του χωριού έγιναν θέμα με πολλά κολακευτικά λόγια σ’ ένα γαλλικό βιβλίο και μάλιστα καθόλου ωραιοποιημένα, μα αντικειμενικά.

     Σημαντική θέση στη λαογραφία έχουν και ο τρόπος ζωής, ο αδυσώπητος καθημερινός αγώνας των κατοίκων για τον επιούσιο, οι προλήψεις, η πρακτική ιατρική σε ανθρώπους και ζώα. Αναπόσπαστο κομμάτι της παράδοσης και το δημοτικό μας τραγούδι, δεν θα μπορούσε να μείνει έξω από τις σελίδες του βιβλίου. Το ίδιο και παροιμίες και λέξεις από τον τοπικό γλωσσικό πλούτο, που παραθέτει ο συγγραφέας στο προτελευταίο κεφάλαιο. Ας θυμηθούμε τι λέει γι’ αυτό ο καθηγητής φιλοσοφίας  Ιωάννης Κακριδής: «Κάθε λέξη που χάνεται σε κάποιο χωριό, σημαίνει έναν θάνατο το ίδιο θλιβερό, όσο και να πεθαίνει ένας άνθρωπος».

     Γνωστό φαινόμενο και πολύ πριν το 1940 η μετανάστευση, η ζωή άρχισε να παίρνει άλλη τροπή μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Ο τόπος μας δεν θα μπορούσε ν’ αποτελέσει εξαίρεση από τις ορεινές περιοχές της πατρίδας μας και μέσα σε δυο-τρεις δεκαετίες απογυμνώθηκε. Αρκετοί έφυγαν για το εξωτερικό, ενώ πολλοί περισσότεροι μετακινήθηκαν στις κοντινότερες μεγαλουπόλεις.    

     Εκφράζοντας με τον καλύτερο τρόπο και εδώ το δημοτικό τραγούδι τους καημούς και τους πόθους του λαού, μιλάει με το στόμα της μάνας:

«Άργησε φούρνε να καείς κι εσύ ψωμί να γίνεις,

να φύγει του γιού μου η συντροφιά κι ο γιός μου ν’ απομείνει».

 Μεγαλύτερη όμως από πανηγύρι η αναμονή της επιστροφής:

«Παράγγειλέ μου, μάτια μου, το πότε θέλεις να ’ρθεις,

να στρώσω ρόδα στα βουνά, τριαντάφυλλα στου κάμπους».

     Θα μπορούσαμε να πούμε όμως ότι είχε και την καλή του όψη ο ξενιτεμός, αφού πολλοί που πήραν το δρόμο του έγιναν πρεσβευτές των χωριών μας σε ξένους τόπους.

     Έχει ειπωθεί πως οι δυσκολίες της ζωής μοιάζουν με τη φωτιά και το σφυρί που δουλεύουν και μορφοποιούν το χρυσάφι. Κι όσο περισσότερο αυτό καίγεται και χτυπιέται, τόσο καλύτερο και καθαρότερο γίνεται. Έτσι και οι δύσκολοι εκείνοι καιροί, οι καιροί της λιγοστής μπομπότας, γέννησαν επιφανείς προσωπικότητες και μεγάλους ευεργέτες. Μεγαλωμένοι με πολλές στερήσεις, διέθεσαν απλόχερα ό,τι απέκτησαν με πολύ μόχθο, για να βελτιώσουν την ποιότητα ζωής των συγχωριανών, για να μάθουν τα παιδιά λίγα γράμματα σε καλύτερες συνθήκες από εκείνους.

      Και σίγουρα, η προσφορά δεν κοστολογείται από το οικονομικό μέγεθος, αλλά από την ευαισθησία και την αγάπη στο συνάνθρωπο. Μην ξεχνάμε και τι μας δίδαξε ο Χριστός, αναφερόμενος στο δίλεπτο της χήρας. Προσφορά στον τόπο είναι οπωσδήποτε ένα μεγάλο έργο πνοής, προσφορά είναι όμως και το να φυτέψει κανείς ένα δέντρο, όπως και να προβάλει τη γενέτειρά του, ή να συμβάλει στην πνευματική της ανάπτυξη.

      Κομμάτι της ζωής των ανθρώπων και οι χιουμοριστικές ιστοριούλες. Πολλές οι δυσκολίες της ζωής: «Επιδημίες, αρρώστιες, βαρυχειμωνιές, ανομβρίες, ξενιτεμοί, μακροχρόνιες στρατεύσεις και πολλά άλλα», όπως χαρακτηριστικά διαβάζουμε στο βιβλίο. Μέσα σ’ όλες αυτές τις συμπληγάδες πρέπει ο άνθρωπος να βρει τον τρόπο ν’ αντλήσει δύναμη και ελπίδα, για να μη χαθεί το όνειρο. Το χιούμορ είναι και ο «εύγευστος χυμός της καθημερινής ζωής», που καταδεικνύει και την ευστροφία, την εύθυμη και κάποτε σατυρική διάθεση για την αντιμετώπιση των διάφορων δυσχερειών της καθημερινότητας. Ποιος μπορεί να μη χαμογελάσει, διαβάζοντας για τη γκάφα του Χρήστου Καλατζή που αγόρασε το γάιδαρό του ή την εξυπνάδα του Νίκου του Χειμώνα για να τρώει αυγά!

   Υποκλινόμενος ο συγγραφέας και στο θεσμό τη οικογένειας, κάνει μια καταγραφή των οικογενειών των δύο χωριών. Μέσα από αυτή προσφέρει απλόχερα στον κάθε απόγονο και την ευκαιρία ν’ αναζητήσει και να βρει το γενεαλογικό του δέντρο.

     Πολλές και αξιόλογες και οι φωτογραφίες που ντύνουν το βιβλίο. Σ΄ αυτές των τοπίων σίγουρα ξεχωρίζουν εκείνες που διασώζουν τα τοπωνύμια των βουνών στο πρώτο άλμπουμ, που σίγουρα δεν είναι όλα γνωστά στους νεότερους.

     Πολλές-πάμπολλες ακόμα φωτογραφίες από μνημεία, από εκδηλώσεις και από πρόσωπα σεβαστά κι αγαπημένα που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην πορεία αυτού του τόπου. 

     Ο κ. Νίκος Σακελλαρόπουλος με βιβλίο του αυτό καταφέρνει να κερώσει την κλωστή που μας κρατάει δεμένους με τον τόπο μας. Πραγματικό απόκτημα τo πόνημά του, έχει και όλα εκείνα τα λογοτεχνικά στοιχεία που κρατάνε τον αναγνώστη καθηλωμένο, από την πρώτη ως την τελευταία σελίδα.

     Πιάνει το σφυγμό κάθε πτυχής της ζωής των ανθρώπων των δύο χωριών, και όχι μόνο. Σε ταξιδεύει στο παρελθόν και το βιώνεις ξανά, με κάθε λεπτομέρεια. Σε κάνει να ριγείς από υπερηφάνεια για την Καλαβρυτινή καταγωγή σου! Μοιράζεται ακόμη μαζί μας ο συγγραφέας τις ανησυχίες του γι’ αυτά που χάνονται, αλλά και τους προβληματισμούς του για όσα με καλπασμό επελαύνουν.  

     Το «ΛΕΧΟΥΡΙ ΚΑΙ ΚΕΡΕΣΟΒΑ, Ριζοχώρια του μυθικού Ερύμανθου», είναι μια ακόμα απόδειξη πως τα ιστορικά χωριά μας και τα βουνά μας γεννάνε άξιους απογόνους, που βρίσκονται σε στάση μόνιμης υπόκλισης στις Αξίες που μας μεγάλωσαν.

     Θέλω να κλείσω με την αναφορά του συγγραφέα στο πιο αγαπητό, το πιο σεβαστό, τι πιο ιερό πρόσωπο για τον καθένα μας. Τη μάνα, που έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο και στον τόπο μας. Μπορεί η γιορτή της μητέρας να μην είναι επίκαιρη, η μητέρα όμως είναι πάντα επίκαιρη και ξεχωρίζει στο είναι μας από τη στιγμή της γέννησής μας. Ο κ. Νίκος Σακελλαρόπουλος την ξεχωρίζει ακόμα ιδιαίτερα για τις μάνες του τόπου μας, μ’ ένα παλιότερο δημοσίευμά του στην εφημερίδα «Ελευθεροτυπία» για τη γιορτή της μητέρας, απόσπασμα του οποίου παραθέτει και στην εισαγωγή του βιβλίου του. Έχει τίτλο: «Στις μάνες που δεν γιορτάστηκαν ποτέ» και σας το διαβάζω:

     «[…]Ας αφιερώσουμε (τη γιορτή της μητέρας) στις πιο προηγούμενες γενιές, στις μάνες εμάς των μεγάλων, που δεν γιορτάστηκαν ποτέ. Στις μάνες που μας γέννησαν χωρίς καμιά ιατρική φροντίδα: στο σπίτι, στο χωράφι, στο αμπέλι, στο δρόμο. Στις μάνες εκείνες που στον ένα τους ώμο είχαν τη νάκα με μας μέσα και στον άλλον το ξινάρι και το δισάκι με το σπόρο. Θυμάμαι μια φορά τη δική μου, όταν ήμουνα μικρός. Κοίταξε τη μαγιάτικη βροχή που έπεφτε, σταυροκοπήθηκε και μονολόγησε: Δοξασμένο τ’ Όνομά Σου, Μεγαλοδύναμε! Το στάρι θα ψωμώσει, θα χορτάσουμε φέτος ψωμί. Ευτυχία η εξασφάλιση του ψωμιού, αμαρτία να πεταχτεί και το μικρότερο κομματάκι. Μόνο για τα ζωντανά επιτρεπόταν. Το ξεροκόμματο στο σκυλί, το ψίχουλο στην κότα. Οχτώ χρόνια έκαναν οι πατεράδες μας στρατιώτες και τα περισσότερα απ’ αυτά στον πόλεμο. Κι αυτές, οι Τζαβέλαινες, από τη νύχτα το πρωί μέχρι τη νύχτα το βράδυ έκαναν όλες τις δουλειές. Ακόμα και στις πιο τραγικές τους στιγμές. Τη μια μέρα έθαβαν το πεθαμένο παιδί τους και την άλλη από το πρωί στο χωράφι. Έπρεπε να ζήσουν τ’ άλλα. Αντάμα μοιρολόι και δουλειά».

     Πολύτιμε συντοπίτη, κ. Νίκο Σακαλλαρόπουλε, αφού σας ευχαριστήσω και πάλι για την εμπιστοσύνη σας, σας εύχομαι ολόψυχα να είστε καλά και να δίνετε σ’ εμάς και στον τόπο τον πλούτο της πένας σας! Εύχομαι ακόμα οι νεότεροι να σας μιμηθούμε!
Νικόλαος Παπακωνσταντόπουλος

Ενημέρωση για όλες τις ειδήσεις των Καλαβρύτων και της ορεινής Αχαΐας με ένα στη σελίδα του kalavrytanews.com. ...............