Ψήφισμα των καθηγητών Γυμνασίου – Λυκείου Χαλανδρίτσας ενάντια στην δήθεν «αυτοαξιολόγηση»

Ψήφισμα των καθηγητών που εργάζονται στο Γυμνάσιο – Λυκ. Τάξεις  Χαλανδρίτσας ενάντια στην δήθεν «αυτοαξιολόγηση» Η συντριπτική πλει...

Ψήφισμα των καθηγητών που εργάζονται στο Γυμνάσιο – Λυκ. Τάξεις  Χαλανδρίτσας ενάντια στην δήθεν «αυτοαξιολόγηση»

Η συντριπτική πλειοψηφία των καθηγητών (15/17) που εργαζόμαστε στο Γυμνάσιο – Λ.Τ. Χαλανδρίτσας Αχαΐας δηλώνουμε ότι είμαστε αντίθετοι με τη λεγόμενη αξιολόγηση των εκπαιδευτικών και την δήθεν αυτοαξιολόγηση των σχολικών μονάδων.

Αν το Υ.ΠΑΙ.Θ. ενδιαφέρεται πραγματικά για την ποιότητα της εκπαίδευσης και έχει στόχο να γίνει ο εκπαιδευτικός και το δημόσιο σχολείο καλύτερο, για να υπηρετήσει τις σύγχρονες μορφωτικές ανάγκες των μαθητών, πρέπει να προχωρήσει άμεσα:

√ στη δραστική μείωση του αριθμού των μαθητών ανά τμήμα,

√ στην καθολική ετήσια επιμόρφωση με έμφαση στις παιδαγωγικές μεθόδους,

√ στη μείωση του ωραρίου διδασκαλίας των εκπαιδευτικών,

√  στην κάλυψη όλων των κενών με μόνιμους διορισμούς,

√ στην εξασφάλιση ασφαλών και σύγχρονων υποδομών,

√ στην αύξηση των μισθών των εκπαιδευτικών χωρίς φίλτρα, ώστε να ζουν αξιοπρεπώς από μια και μόνο δουλειά,

√ στην εγκατάλειψη της συμπλήρωσης ωραρίου εκτός απλής λογικής, των διαθεσιμοτήτων, των απολύσεων και των αυτοδίκαιων αργιών.

Τέλος, η Πολιτεία πρέπει να κατανοήσει ότι δεν ευθύνεται ο εκπαιδευτικός, ούτε για τα προηγούμενα, ούτε για την εξαθλίωση της ελληνικής οικογένειας και των μαθητών μας, βασικής παραμέτρου στην εκπαιδευτική διαδικασία.

Όλα πλέον τα δεδομένα και η διεθνής εμπειρία δείχνουν καθαρά:

► Η αυτοαξιολόγηση της σχολικής κοινότητας – σχολείου δεν ορίζεται με όρους παιδείας για όλα τα παιδιά, με όλες τις τοπικές, κοινωνικές, οικονομικές, πολιτισμικές, γλωσσικές, θρησκευτικές  ή εθνικές ετερότητες αλλά (ορίζεται) με όρους οικονομικής επιστήμης και θέλει να μετατρέψει πλήρως το σχολειό σε σχολική μονάδα, ώστε να μπει στο «κρεβάτι στου Προκρούστη».

►Η (δήθεν) αξιολόγηση σκοπό δεν έχει τη βελτίωση των εκπαιδευτικών υπηρεσιών, αλλά το μαζικό κλείσιμο σχολείων και των τεχνικών επαγγελματικών δομών, ώστε οι οικογένειές να στραφούν σε ιδιωτικές σχολές και σχολεία (όσοι μπορούν). Αυτό δεν έγινε το περσινό καλοκαίρι με την κατάργηση βασικών τομέων και 50 ειδικοτήτων;

►Ως εκπαιδευτικοί δεν δεχόμαστε να προστεθούν ρόλοι ψευδεπίγραφοι, μόνο και μόνο για να υπογράψουμε την μετάλλαξη του σχολείου σε «σχολική μονάδα της αγοράς», ενώ το κρατάμε όρθιο με το φιλότιμό μας, παρά τα πολλά προβλήματα που έχει και αυξάνονται από τις επίσημες εκπαιδευτικές πολιτικές... Πέρα απ’ εκπαιδευτικές  πολιτικές που κινούνται ενάντια στην «ενιαία» γνώση για όλα τα παιδιά, προστίθεται και το «νέο» βάρβαρο εργασιακό περιβάλλον.  Με την προσπάθεια διάλυσης των εργασιακών μας σχέσεων θέλουν να μας αποσπάσουν ακόμα και την κατακτημένη με αγώνες παιδαγωγική ελευθερία μας, αλλά και του εκπαιδευτικού μας ρόλου που έχει απομείνει μέσα στο Σύλλογο Διδασκόντων, αφού όλοι οι άλλοι δεν έχουν ποτέ προσδοθεί. Η περιγραφή αυτού του ρόλου αυτή παραμένει ακόμα στο Ν. 1566/85, άρθρο 11, ΣΤ' Σύλλογοι διδασκόντων, γι’ αυτό μόνο τέτοιες παιδαγωγικές-γνωστικές ομάδες εργασίας επιτρέπονται: «Μπορεί να αποφασίσει το χωρισμό των μελών του σε τομείς γνώσεων, με στόχο τον καλύτερο συντονισμό της διδασκαλίας και της εφαρμογής των εκπαιδευτικών μεθόδων».

► Η «αυτοαξιολόγηση» του σχολείου, του οποίου τον σκοπό καθορίζουν ακόμη και διεθνείς οργανισμοί (π.χ. ΟΟΣΑ), σε αντίθετη κατεύθυνση από τα ζητήματα που πριν ενδεικτικά θέσαμε,  με δείκτες που καθορίζονται μακριά από το εκπαιδευτικό κίνημα και το σύλλογο εκπαιδευτικών, δεν αποτελούν ούτε μορφή άμεσης δημοκρατίας, όπως ο ελληνικός πολιτισμός την εννοεί, αλλά ούτε έμμεσης. Γι’ αυτό η «αυτοαξιολόγηση» δεν είναι γνήσια εσωτερική γνωσιακή, παιδαγωγική και εκπαιδευτική ανατροφοδότηση, αλλά η απαρχή για εξωτερικές αξιολογήσεις λαιμητόμους. Και πώς να είναι όταν προσπαθιέται να επιβληθεί μέσω των δυνάμεων και για τις δυνάμεις της αγοράς;

► Η μετατροπή της εκπαιδευτικής πράξης σε σκέτη υπηρεσία, σε προϊόν, έχει ανάγκη την ποσοτικοποίηση και την αξιολόγηση (πρέπει δηλαδή να έχει τη μονάδα του, και την τιμή αυτής της μονάδας). Τα κριτήρια δε αυτών των διαδικασιών φυσικά καθορίζονται από κείνους που θα εμπορευθούν το νέο αυτό κελεπούρι. Την ίδια στιγμή, για να θολώσει το τοπίο και να επιτευχθεί η απαραίτητη κοινωνική συναίνεση, η Αξιολόγηση ντύνεται με ένα σωρό μεταφυσικά και αστήρικτα ευχολόγια, αλλά κυρίως με μια ανήθικη επίθεση ενάντια στους εργαζόμενους στην εκπαίδευση, ποντάροντας στον «κοινωνικό αυτοματισμό».

► Η λεγόμενη αυτοαξιολόγηση των σχολείων συνδέεται με την εξωτερική αξιολόγησή τους, τις επιδόσεις των μαθητών, αλλά και την ατομική αξιολόγηση του εκπαιδευτικού. Όπως αναφέρεται στην έκθεση ΟΟΣΑ για το Ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα, η οποία παραγγέλθηκε το 2011 από το Υπουργείο Παιδείας και είναι η βάση για τις αλλαγές που υλοποιούνται «η αυτοαξιολόγηση πρέπει να οργανωθεί, με τρόπο ώστε να είναι συγκρίσιμη μεταξύ σχολικών μονάδων και ώστε να μπορεί να επικυρώνεται και να συμπληρώνεται από εξωτερική αξιολόγηση» (σελ. 67).

► Στις ΗΠΑ εδώ και δεκαετίες «αξιολογείται» η εκπαίδευση. Τα’ αποτελέσματά της τα βλέπουμε και στις ειδήσεις. Οι εκπαιδευτικοί λένε στα παιδιά ν’ αντιγράψουν για να αξιολογηθούν καλά τα σχολεία!

► Στη Γερμανία που επίσης έχει προχωρήσει η αξιολόγηση, τα παιδιά δίνουν εξετάσεις από την Πέμπτη Δημοτικού και κατατάσσονται ανάλογα με την επίδοση σε τύπους σχολείων, δηλαδή, σχολεία για φτωχόπαιδα και σχολεία για πλουσιόπαιδα.

► Στην Αγγλία η αξιολόγηση του σχολείου οδήγησε σε τύπους σχολείων, δηλαδή, σχολεία σε κλείσιμο και σε γιγάντωση του λειτουργικού αναλφαβητισμού.

► Η Φιλανδία που αξιολογείται καλά σε διεθνείς διαγωνισμούς, είναι πρώτη επειδή οι μαθητές της είναι οι «πιο ανταγωνιστικοί» και όχι οι πιο μορφωμένοι…

► Το προτεινόμενο σύστημα ΑΕΕ δεν μπορεί (λειτουργικά και ακόμα νομικά) και δεν πρέπει (θεωρητικά) να εφαρμοστεί, καθόσον η υλοποίηση αυτών των σχεδίων σημαίνει στην ουσία τη δημιουργία του σχολείου  της αγοράς και οποιαδήποτε μορφή αξιολόγησης, εάν υιοθετηθεί, θα οδηγήσει τους εκπαιδευτικούς και το δημόσιο σχολείο σε λαιμητόμο.

► Είναι άλλο πράγμα μια ανατροφοδότηση που θα ξεκινά από τα κάτω, αλλά και θα καταλήγει τελικά στον ενιαίο σύλλογο διδασκόντων - χωρίς μονοπρόσωπες ή μη «εσωτερικές» ή εξωτερικές αξιολογικές απολήξεις, βαθμολογικού ή μη χαρακτήρα - ως γνήσια παιδαγωγική διαδικασία στα πλαίσια της παιδαγωγικής ελευθερίας, του συλλόγου διδασκόντων (ως συλλογικού υποκειμένου) ως παιδαγωγικού, διδακτικού και διοικητικού υποκειμένου για ένα σχολείο ενιαίας γνώσης, κριτικής σκέψης, διαπολιτισμικού οράματος, με βαθιά αντισταθμιστικά στοιχεία και δημιουργικών δεξιοτήτων για όλα τα παιδιά και άλλο οι αξιολογήσεις που σχεδιάζουν. Μα αυτό θέλει άλλο ευρύτερο κοινωνικό, πολιτισμικό και εν γένει πολιτικο-οικονομικό τοπίο.

Επομένως:

α) Με βάση την απόφαση του σωματείου μας και του κλάδου μας.

β) Τους λόγους που εδώ αναφέραμε

γ) Την πρακτική αδυναμία να πραγματοποιηθεί εντός του προβλεπόμενου εργασιακού χρόνου μια τέτοια πολύπλοκη, πρωτόγνωρη και έντασης εργασία, είναι μαθηματικά βέβαιο ότι οδηγείται να πραγματοποιηθεί εκτός χρόνου εργασίας.

δ) Την βάσιμη αμφισβήτηση ακόμη και της επιστημονικής της βάσης της, αφού όχι απλά δεν υπάρχει καμία επιμόρφωση σε μας, αλλά κυρίως γιατί καμία επιστημονική και πρακτική δυνατότητα δεν έχουμε, ώστε να ορίσουμε εμείς τους τρόπους συγκρότησης τέτοιων επιστημονικών ομάδων «αυτοαξιολόγησης», να δεχτούμε, αμφισβητήσουμε ή αρνηθούμε τους «15» δείκτες, έστω και ως υπόθεση εργασίας.

Στην κατεύθυνση αυτή, δηλώνουμε την πλήρη αντίθεσή μας στην «αυτοαξιολόγηση» της σχολικής μονάδας και γι’ αυτό είναι αδύνατον να συγκροτήσουμε τις ομάδες εργασίας.

ΚΑΝΕΝΑΣ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ – ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ

Χαλανδρίτσα, Παρασκευή 24 Ιανουαρίου 2014