«Λίγες λάμψεις πιο ψηλά» η Ποιητική Συλλογή του Αρτέμη Μούλου (από το Σοποτό)

Η ποιητική φωνή του Αρτέμη Μούλου σχολιάζει δροσερή, απέριττη και άμεση την έκταση από το εγώ στο εσύ. Στους στίχους του βρίσκουμε το...

Η ποιητική φωνή του Αρτέμη Μούλου σχολιάζει δροσερή, απέριττη και άμεση την έκταση από το εγώ στο εσύ. Στους στίχους του βρίσκουμε το χαμόγελο, την αισιόδοξη ματιά των πραγμάτων, μικρές αναρωτήσεις για τον κόσμο εντός μας και για την πραγματικότητα εκτός μας. Πρόκειται για την πρώτη εμφάνιση του δημιουργού με αυτή τη συλλογή. (Την έκδοση επιμελήθηκε ο συγγραφέας Γιώργος Παναγιωτίδης)

Βιογραφικό σημείωμα

Ο Αρτέμης Μούλος γεννήθηκε στην Πάτρα το 1980 με καταγωγή από το Σοποτό (Αροανία) Καλαβρύτων. Σπούδασε Λογιστική και συνέχισε στην Αγγλία με μεταπτυχιακά στα Οικονομικά και τη Διοίκηση Επιχειρήσεων. Από το 2007 διαμένει στη Βαρκελώνη και εργάζεται ως φορολογικός λογιστής. Διηγήματά του έχουν δημοσιευτεί στο συλλογικό βιβλίο "Οδός δημιουργικής γραφής" και έχει συμμετάσχει με ποίημά του στην ισπανόφωνη ποιητική ανθολογία "Palabras entre el centeno". Το βιβλίο "Λίγες λάμψεις πιο ψηλά" είναι η πρώτη του ποιητική συλλογή.

Κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις:poema

Κεντρική Διάθεση: Βιβλιοπωλείο «Λεμόνι», Ηρακλειδών 22, Θησείο

Στην Πάτρα θα το βρείτε  στο μικροβιβλιοπωλείο "Χαραμάδα" στην οδό Τσαμαδού 39, 1ος όροφος.

ΔΕΙΓΜΑ ΓΡΑΦΗΣ

Λίγες λάμψεις πιο ψηλά

Πολλές φορές θέλω να εξημερώσω μια νύχτα,

ν’ ανέβω πάνω της γυμνός, να της κλέψω όλα τ’ αστέρια

να τα πετάω μπροστά της

κι αυτή να κάνει ευχές να την ελευθερώσω

να νιώσει κι αυτή πώς είναι να εύχεσαι.

Φαντάσου να εξαρτάται η νύχτα

από λίγες λάμψεις πιο ψηλά απ’ αυτήν

για να μείνει γυμνή σ’ αυτό το ειρωνικό σκοτάδι.

Ομως οι νύχτες που δεν εξημερώνονται

είναι αυτές που υποσχεθήκαν μια ατελείωτη μέρα

κι ίσως αυτή να είναι η ευχή τους

κι εγώ εκεί να θέλω να πάω

ευχής και υποσχέσεως γωνία, ούτε στενό παρακάτω

κι απ’ τον δρόμο τον γρήγορο, τον ιδανικό

όμως δεν έχει χρόνο η αναμονή.

Κι η θάλασσα, όσο κι αν χωρίζει αναμονές

αυτή στο τέλος τις ενώνει, με ανακρίβεια

και κάπου στη μέση της, στροβιλίζεται η φυγή

κάπου εκεί, κοντά στο γιγάντιο τίποτα

πριν το ποτέ και λίγο μετά το ίσως

και κοντεύει, άλλωστε μια ζωή δρόμος είναι

μέχρι να στρίψεις μια ευχή, έχεις ήδη φτάσει στο μακάρι.