Το «Κατηγορώ» του Καλαβρυτινού παιδιού του 1943

γράφει ο Σπύρος Δημόπουλος TO «KATHΓΟΡΩ» ΤΟΥ ΚΑΛΑΒΡΥΤΙΝΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΤΟΥ 1943 ΜΑΣ ΣΚΟΤΩΣΑΝ ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ ΧΩΡΙΣ ΑΙΤΙΑ ΚΙ ΑΦΟΡΜΗ ...

γράφει ο Σπύρος Δημόπουλος

TO «KATHΓΟΡΩ»

ΤΟΥ ΚΑΛΑΒΡΥΤΙΝΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΤΟΥ 1943

ΜΑΣ ΣΚΟΤΩΣΑΝ ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ

ΧΩΡΙΣ ΑΙΤΙΑ ΚΙ ΑΦΟΡΜΗ

ΤΑ ΣΠΙΤΙΑ ΜΑΣ ΕΚΑΨΑΝΕ

ΚΑΙ Ο,ΤΙ ΚΑΛΟ ΑΡΠΑΞΑΝΕ

ΔΑΚΡΥΑ ΕΤΡΕΞΑΝΕ ΠΟΛΛΑ

ΑΠΟ ΜΑΤΙΑ ΠΟΥ ‘ΣΑΝ ΠΑΙΔΙΚΑ

ΔΕΝ ΒΡΗΚΑΜΕ ΟΜΩΣ ΑΓΚΑΛΙΑ

ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΣ ΔΩΣΕΙ ΖΕΣΤΑΣΙΑ.

ΕΖΗΣΑΜΕ ΠΟΛΛΑ ΜΑΖΙ

Σ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΑΧΑΡΗ ΖΩΗ

ΞΥΠΟΛΗΤΑ ΚΑΙ ΝΗΣΤΙΚΑ

ΔΕΝ ΕΙΔΑΜΕ ΚΑΜΙΑ ΧΑΡΑ

ΣΤΗ ΔΥΣΚΟΛΙΑ ΤΗΣ ΣΤΙΓΜΗΣ

ΤΗΣ ΤΡΥΦΕΡΗΣ ΜΑΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

ΜΑΣ ΕΦΕΡΘΗΚΑΝΕ ΨΥΧΡΑ

ΜΑΣ ΕΚΡΑΤΗΣΑΝΕ ΜΑΚΡΙΑ

ΣΤΑΛΑ ΔΡΟΣΙΑΣ ΜΕΣ ΣΤΙΣ ΚΑΡΔΙΕΣ

ΘΑ ΗΣΑΝ ΚΑΠΟΙΕΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ

ΔΕΝ ΜΑΣ ΤΙΣ ΕΔΩΣΕ ΚΑΝΕΙΣ

ΝΟΜΙΖΑΝ ΟΤΙ ΗΣΑΝ ΕΥΓΕΝΕΙΣ

ΜΑΣ ΕΒΛΕΠΑΝ ΑΠΟ ΨΗΛΑ

ΛΕΣ ΚΙ ΗΣΑΝΤΕ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ

ΚΑΙ ΟΝΤΕΣ ΚΑΛΑΒΡΥΤΙΝΟΙ

ΜΑΣ ΠΕΡΙΦΡΟΝΗΣΑΝ ΠΟΛΥ.

ΣΑΝ ΝΑ ‘ΧΑΝ ΔΗΛΗΤΗΡΙΟ

ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΣΩΘΙΚΑ ΤΟΥΣ

ΕΞΑΙΡΟΥΜΕΝΟΥ ΚΑΝΕΝΟΣ

ΜΟΛΥΝΑΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥΣ

ΤΑ ΕΚΡΑΤΟΥΣΑΝ ΜΑΚΡΙΑ

ΑΠΟ ΕΜΑΣ ΤΑ ΟΡΦΑΝΑ.

ΝΑ ΔΙΑΤΗΡΗΘΕΙ ΤΟ ΕΙΔΟΣ

ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΓΕΝΙΑ

ΟΛΗ ΜΕΡΑ Η ΠΑΡΕΑ

ΠΑΙΖΑΝΕ ΤΑΒΛΙ ΚΑΙ ΠΡΕΦΑ

ΠΙΝΑΝΕ ΤΟ ΚΑΦΕΔΑΚΙ

ΧΩΝΑΝΕ ΚΑΙ ΤΟ ΦΕΣΑΚΙ

ΞΥΡΙΣΜΑ ΕΙΣ ΤΟ ΜΠΑΡΜΠΕΡΗ

ΜΑ ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΑΝ ΤΑ ΧΡΕΗ

ΑΝΟΙΓΑΝΕ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟ

ΓΡΑΦΤΟ ΣΤ’ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΑΥΤΟ

ΤΑ ΟΠΙΣΘΙΑ ΚΟΛΛΗΜΕΝΑ

ΣΤΗΝ ΚΑΡΕΚΛΑ ΟΛΗ ΜΕΡΑ

ΕΝΑ ΒΗΜΑ ΚΑΝΟΥΝ ΜΠΡΟΣ

ΚΙ ΕΞΙ ΠΙΣΩ ΟΛΟΤΑΧΩΣ

ΒΕΡΕΣΕΔΙΑ ΣΥΝΕΧΩΣ

ΟΠΟΥ ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ ΔΥΣΤΥΧΩΣ

ΔΕΝ ΞΕΡΑΝ ΤΙ ΘΑ ΠΕΙ ΔΟΥΛΕΙΑ

ΘΑ ΤΟΥΣ ΕΠΕΦΤΕ Η ΚΟΙΛΙΑ

ΕΠΕΡΝΟΥΣΑΝ ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ ΤΟΥΣ

ΠΙΝΑΝ ΚΑΙ ΤΟ ΠΟΤΟ ΤΟΥΣ

ΑΠΟΛΑΥΣΗ ΗΤΑΝ ΤΟ ΡΑΧΑΤΙ

ΚΙ ΟΛΑ Τ ΑΛΛΑ ΑΣ ΠΑΝΕ ΣΤΑΧΤΗ

ΤΟ ΠΑΙΖΑΝ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΟΙ

ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΠΡΟΚΟΠΗ

ΤΑ ΑΡΡΩΣΤΑ ΑΥΤΑ ΜΥΑΛΑ

ΣΚΕΦΤΟΝΤΑΝ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΑ

ΔΕΝ ΒΛΕΠΑΝΕ ΤΟΝ ΚΙΝΔΥΝΟ

ΦΟΡΟΥΣΕ ΡΟΥΧΟ ΝΤΡΙΛΙΝΟ

ΗΣΑΝ ΟΛΟΙ ΑΠΟΒΛΑΚΩΜΕΝΟΙ

ΔΕΝ ΕΒΛΕΠΑΝ ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ

ΚΙ ΗΡΘΑΝ ΟΙ ΠΟΝΗΡΟΙ

ΑΠ ΤΗ ΓΥΡΩ ΠΕΡΙΟΧΗ

ΝΑ ΑΝΟΙΞΟΥΝ ΚΑΤΑΣΤΗΜΑΤΑ

ΝΑ ΚΑΝΟΥΝΕ ΚΑΙ ΧΡΗΜΑΤΑ

ΘΑ ΜΕ ΡΩΤΗΣΕΙΣ ΟΜΩΣ ΓΙΑΤΙ

ΟΛΗ ΕΤΟΥΤΗ Η ΧΟΛΗ;

ΟΤΑΝ ΠΟΛΛΟΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ

ΝΑ ΑΚΟΥΣΟΥΝ ΤΟ «ΚΑΤΗΓΟΡΩ»;

ΤΙ ΘΕΛΕΙΣ ΤΩΡΑ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ;

ΠΩΣ ΗΣΑΝ ΑΝΔΡΕΣ ΔΥΝΑΤΟΙ

ΕΜΕΙΣ ΑΔΥΝΑΜΟΙ ΜΙΚΡΟΙ

ΓΙ ΑΥΤΟ ΜΑΣ ΚΑΝΑΝ ΤΟΝ ΝΤΑΗ;

ΤΕΤΟΙΟΥ ΕΙΔΟΥΣ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΑ

ΥΠΑΡΧΟΥΝΕ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ

ΚΙ ΑΝ ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΚΡΙΘΟΥΝΕ

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΥΜΜΟΡΦΩΘΟΥΝΕ.

ΕΙΧΑΜΕ ΚΑΙ ΚΑΛΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ

ΚΑΝΑΜΕ ΟΛΟΙ ΠΡΟΣΕΥΧΕΣ

ΨΑΧΝΟΝΤΑΣ ΣΤ’ ΑΠΟΚΑΪΔΙΑ

ΝΑ ΒΡΟΥΜΕ ΚΑΤΙ ΕΙΧΕ ΑΞΙΑ.

ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ

ΠΡΟΣΕΞΕ ΜΗΝ ΤΗΝ ΛΕΡΩΣΕΙΣ

ΘΑ ΣΟΥ ΤΟ ΑΝΤΑΠΟΔΩΣΕΙ

ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΘΑ ΓΛΙΤΩΣΕΙ

ΜΕΡΙΚΟΙ ΙΣΩΣ ΘΑ ΠΟΥΝΕ

ΤΙ ΘΕΛΕΙ Ο ΒΛΑΚΑΣ ΝΑ ΜΑΣ ΠΕΙ;

ΑΦΕΝΤΕΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ

ΚΑΙ ΘΑ ΤΟ ΔΕΙΤΕ ΣΤΟ ΕΞΗΣ

ΣΑΣ ΛΕΩ ΟΜΩΣ ΚΑΘΑΡΑ

ΜΗ ΚΑΘΕΣΤΕ ΠΟΛΥ ΨΗΛΑ

ΘΑ ΠΕΣΕΤΕ ΣΤΑ ΧΑΜΗΛΑ

ΘΑ ΣΕΡΝΕΤΕ ΣΑΝ ΕΡΠΕΤΑ

ΑΥΤΑ ΕΙΧΑ ΜΟΝΟ ΝΑ ΣΑΣ ΠΩ

ΘΕΛΕΤΕ ΠΕΣΤΕ ΜΕ ΚΟΥΤΟ

ΔΙΚΟ ΣΑΣ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΑΥΤΟ

ΣΚΕΦΤΕΙΤΕ ΤΟ ΠΑΡΑΚΑΛΩ

ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΑΠΑΛΥΝΩ ΤΟΝ ΚΑΗΜΟ

ΘΕΛΗΣΑ ΝΑ ΑΦΗΓΗΘΩ

ΠΩΣ ΜΑΣ ΑΦΗΣΑΝΕ ΠΛΗΓΕΣ

ΟΙ «ΜΕΓΑΛΕΣ ΤΟΥΣ ΜΟΡΦΕΣ».

Διαβάζοντας κανείς αυτά που έγραψα πιο πάνω, ίσως σκεφτεί ότι τα έγραψα αποκλειστικά και μόνο από εκδικητική μανία, γι’αυτούς τους ανθρώπους που όλοι εμείς κταλαβαίνουμε ποιους εννοώ. Όχι δεν τους μισώ! Αυτή τη χάρη δεν θα τους την κάνω.

Αν τους μισούσα θα τους έδινα αξία. Απλώς τους λυπάμαι και νοιώθω οίκτο γι’αυτούς. Αυτούς οι οποίοι κατά κάποιον τρόπο συμπλήρωσαν το έργο των Γερμανών. Μια τέτοια συμπεριφορά και μάλιστα σε μικρά παιδιά και απροστάτευτα, τους αφαιρεί κάθε όνειρο και προσδοκία για τη ζωή. Με άλλα λόγια οι μεν (αυτοί οι ξένοι), μας αφαίρεσαν την ζωή (τους πατεράδες μας) οι δε (αυτοί οι δικοί μας) μας αφαίρεσαν κάθε όνειρο για τη ζωή. Μας αφαίρεσαν την ψυχή.

Έτσι κάπως επέδρασε αυτή η συμπεριφορά στον ψυχικό παιδικό μας κόσμο. Κάτι τέτοιο ποτέ δεν ξεχνιέται. Παραμένει για πάντα χαραγμένο από αιχμηρό αντικείμενο μέσα στην ψυχή μας. Αυτή την κληρονομιά μας άφησαν οι καλοί μας πατριώτες και προστάτες!

Πιστεύω ότι πολλοί από μας (τα τότε παιδιά), θα αισθάνονται έτσι κάπως, όπως κι εγώ, ακόμη και σήμερα. Το ψιθυρίζουν, αλλά δεν τολμούν να το φωνάξουν δυνατά. Θα έπρεπε όμως να το κάνουν. Για να το ακούσουν και οι επόμενοι εκκολαπτόμενοι υπερόπτες και άνθρωποι (της καλής κοινωνίας). Για να μην κάνουν σε παρόμοιες περιπτώσεις τα ίδια τραγικά λάθη των προαναφερθέντων πατριωτών μας.

Μα άνθρωποι οι οποίοι δεν είναι πια στη ζωή συγχωρούνται. Λάθος. Τότε θα πρέπει να συγχωρήσουμε και τον Χίτλερ, Στάλιν, Τσαουσέσκου, Φράνκο, Μουσολίνι κτλ.

Στη ζωή περιφρονείς τον άλλον. Δεν τον κάνεις παρέα, είναι κατώτερός σου, δεν τον χαιρετάς, δεν κάθεσαι μαζί του στο καφενείο. Ξεχνάς όμως ότι το ψωμί που τρως ίσως είναι ζυμωμένο με τον ιδρώτα αυτού του ανθρώπου τον οποίο εσύ υποτιμάς. Δεν λέω μπορεί να μην μοιάζουν οι χαρακτήρες για στενότερες σχέσεις, αλλά ένα «γεια σου, τι κάνεις» είναι κάτι που μας ξεχωρίζει από το να είμαστε ζώα.

Σε ερωτώ όμως: Τι θα μπορέσεις να κάνεις όταν πεθάνεις και σε θάψουν ακριβώς πλάι σε αυτόν που στη ζωή περιφρονούσες και κρατούσες αποστάσεις από αυτόν;

Αυτό δείχνει προφανώς πόσο ανόητοι είναι όλοι αυτοι που σκέφτονται έτσι! Θα προσκαλέσω όλους αυτούς οι οποίοι σκέφτονται όπως εγώ, ή ας πούμε καλύτερα που έχουν ζήσει τα πράγματα όπως κι εγώ και με τους οποίους έχω στο παρελθόν μιλήσει, να προσυπογράψουν αυτά τα οποία γράφω, ή έστω τουλάχιστον τα σημεία στα οποία συμφωνούμε.

Συγχώρησε αλλά μην ξεχνάς. Κοίτα μπορστά γιατί όσο παραμένεις σταθερά σε αυτά του παρελθόντος, χωρίς να βλέπεις μπροστά, παραμένεις πίσω. Δημιούργησε αν θέλεις να συμβαδίσεις και να είσαι ανταγωνιστικός. Ναι, να θυμόμαστε αυτούς που πέσανε στην εκτέλεση, αλλά να μην γινόμαστε γραφικοί επαλαμβάνοντας τα ίδια σε καθημερινή βάση. Ας τους αφήσουμε να ησυχάσουν όλες τις μέρες του χρόνου και να τους κάνουμε την επίσκεψη εμείς οι Καλαβρυτινοί την παραμονή τις 13-12-43. Αυτό νομίζω ότι θα θέλουν οι σκοτωμένοι μας. Εμάς τα παιδιά τους.

Τα άλλα με τους Δημάρχους, υπουργούς, διανοούμενους, προσωπικότητες, κ.λ.π. έχει καταντήσει θα έλεγα κάτι σαν πανηγύρι. Έρχονται να πάρουν τον αέρα τους, χωρίς ούτε καν να τρέξει έστω και ένα υποκριτικό δάκρυ από τα άπληστα μάτια τους. Την ταρατσώνουν, κάνουν και την πολιτική τους και εμάς μας κοστίζει ο κούκος αηδόνι.

Δυστυχώς νομίζω ότι και ορισμένοι από μας προσπαθούν να αρπάξουν την ευκαιρία για να προβληθούν. Παιδιά των σκοτωμένων μας.

Τι να πω δεν ξέρω. Όλα αυτά είναι αδιανόητα για μένα.

Αν θέλεις να δείξεις ότι κάποιος είσαι να το αποδείξεις στην αρένα της ζωής κι όχι στην εκτέλεση. Ας κρατήσουμε όλοι λίγη αξιοπρέπεια. Μην αυτοϋποβιβαζόμαστε. Πρόκειται για τους πατεράδες μας. Τους ξένους δεν τους αφορά, όσο και να προσπαθείτε, (αυτοί που προσπαθούν) να τους πλησιάσετε κολακευτικά.

Μακάρι να ήμουν Θεός. Δεν θα έκανα τα σφάλματα να δημιουργήσω τέτοιους ανθρώπους.

Είναι σαν σε μια χορωδία να υπάρχει παράφωνος.

Ο κόσμος δεν θέλει παράφωνους.

Όσοι απο σας θα με αποκαλέστε, (χαρακτηρίσετε και είναι φυσικό να με κρίνετε, άλλος θετικά κι άλλος ανρητικά), ηλίθιο, μην το κάνετε διότι απλώς θα με αναβαθμίσετε. Διότι μέχρι τώρα ήμουνα βλάκας. Τώρα αποκαλώντας με ηλίθιο θα πει πως πήρα προαγωγή.

Όπως και να με αποκαλέστε, προσπαθώντας να με μειώσετε, υπάρχει πάντα κάτι το χειρότερο και εγώ είμαι το χειρότερο.

Γι’αυτό, όπως και να με αποκαλέσετε θα με αναβαθμίσετε.

Γι’αυτό λοιπόν θα σας είμαι ευγνώμων.

Δεν μπορώ όμως να μην αναφερθώ και σε μια κατηγορία άλλων ανθρώπων τους οποίους θεωρώ εξίσου επικίνδυνους με αυτούς τους οποίους αναφέρομαι πιο πάνω. Αυτοί είναι κόλακες, γλοιώδεις, ταπεινοί φαινομενικά, δουλοπρεπείς, είναι έτοιμοι να κάνουν το παν για να πλησιάσουν αυτούς που θεωρούν ανώτερούς τους. Απαρνούνται ουσιαστικά τον κόσμο που μέσα σε αυτόν γεννήθηκαν, μεγάλωσαν, ζυμώθηκαν, έζησαν. Ίσως το έχουν ανάγκη να φτάσουν αυτούς που θαυμάζουν και θεωρούν καλή κοινωνία και από τους οποίους περιφρονήθηκαν.

Αυτοί λοιπόν οι κόλακες, αγκάλιασαν και έδωσαν δύναμη στους καφενόβιους για την επιβίωσή τους. Εάν όλοι μας τους είχαμε απομονώσει, δεν θα μπορούσαν ούτε στιγμή να διατηρήσουν την υψηλότητά τους και να είναι αρνητικοί για το σύνολον. Όλες οι κοινωνικές τάξεις, εάν θέλουμε να προοδεύσουμε, θα πρέπει να έρχονται σε επαφή, να συζητούν μεταξύ τους. Η μία να σέβεται την άλλη και να αναγνωρίζει ότι είναι απαραίτητο για το σύνολον. Όλες οι τάξεις είναι κρίκοι της αλυσίδας.

Όλοι οι κρίκοι της αλυσίδας αυτής είναι εξίσου χρήσιμοι και απαραίτητοι. Παραδείγματος χάρη, τι τάση είναι αυτή να λένε ότι αυτό δεν είναι επάγγελμα αλλά λειτούργημα; Βάλτε τα κάτω και σκεφτείτε καλά. Ο γεωργός που εργάζεται στα χωράφια και μας δίνει το ψωμί για να ζήσουμε δεν είναι το ύψιστο λειτούργημα; Ο σκεπάς που μας σκεπάζει το σπίτι για να μην βρεχόμαστε τι είναι; Αν έβρεχε μέσα θα λειτουργούσε το σπίτι; κλπ.

Ενώ πολλά από τα επαγγέλματα που λέγονται λειτουργήματα, αν δεν υπήρχαν, η ζωή θα συνεχίζονταν έστω κι ελλειπώς. Χωρίς ψωμί και χωρίς σκεπή στο σπίτι δεν θα λειτουργούσε τίποτα.

Θα πρόσθετα ακόμη και τα εξής: Λέμε, εσύ, αυτός, αυτή, εγώ. Καλό θα ήταν να αποβάλλουμε όλα αυτά τα αρνητικά στοιχεία που ορθώνονται σαν ένας ψηλός τοίχος ανάμεσά μας και μας εμποδίζει για κάθε επαφή, κάθε συνεργασία, κάθε πρόοδο.

Ας γυρίσουμε λίγο τις σελίδες της Ιστορίας πίσω. Εκεί θα δούμε ήδη από την αρχαία Ελλάδα, η διχόνοια, τι δεινά μας επιφύλαξε! Ας σκεφτούμε ότι ο καθένας από μας είναι χρήσιμος για τον τόπο. Ας τον πλησιάσουμε κατάλληλα. Ας του δώσουμε να καταλάβει ότι τον έχουμε ανάγκη και ότι ειναι χρήσιμος. Ας του αναγνωρίσουμε ό,τι καλό έχει να επιδείξει, να το βγάλει προς τα έξω. Μην του τονίζουμε με τρόπο χλευαστικό τα μειονεκτήματά του. Δεν μπορεί κάτι θα έχει να προσφέρει για το γενικότερο καλό κι αυτός. Εκείνοι πραγματικά που δεν προσφέρουν και μάλιστα κάνουν και κακό στον τόπο, είναι ακριβώς εκείνοι που σας περιέγραψα πιο πάνω και εξακολουθούν να μένουν επίμονα πιστοί και τυλιγμένοι σ’έναν μανδύα εσφαλμένης αντίληψης. Πέταξε αυτόν τον μανδύα από πάνω σου. Πλύνε τα μάτια σου για να δουν καλύτερα την πραγματικότητα. Τα προτερήματα των συνανθρώπων σου. Βλέπε τον ισάξιόν σου.

Σας φέρνω ένα παράδειγμα. Όταν κανείς παντρεύεται, ο Παπάς λέει: «Παντρεύεται ο δούλος του Θεού κ.τ.λ». Ή όταν πεθαίνει: «Μετά των αγίων ανάπαυσον Κύριε την ψυχή του δούλου σου. «Είμαστε ορδόδοξοι, πιστεύουμε σ’αυτή τη θρησκεία, που δούλους μας ανεβάζει, δούλους μας κατεβάζει. Κι εσύ κι εγώ επομένως είμαστε το ίδιο. Δούλοι.

Ίσως διερωτηθείς με πιο δικαίωμα η θρησκεία μας δια μέσω του Παπά, μας αποκαλεί δούλους; Δεν μπορώ να σας απαντήσω διότι δεν ξέρω. Εγώ προσωπικά θεωρώ τον εαυτό μου και όλους μας, παιδιά του Θεού. Μακάρι να έχω δίκιο.

Ας επανέλθουμε όμως στα προβλήματά μας.

Ας βοηθήσουμε αυτόν που κατρακυλάει προς τα κάτω και ας συγκρατήσουμε αυτόν που πάει να πετάξει προς τα σύννεφα και ας τους φέρουμε σ’ένα λογικό και υγειές επίπεδο αξιοπρέπειας και όχι του παραλογισμού.

Προς αποφυγή παρεξήγησης διευκρινίζω, ότι πιο πάνω γράφω, να συγχωρείς αλλά να μην ξεχνάς. Εννοώ αυτούς οι οποίοι έκαναν κάτι κακό, αλλά κατά τη διάρκεια της υπόλοιπης ζωής τους μετάνοιωσαν. Αυτοί όμως οι οποίοι έφυγαν από τη ζωή χωρίς ούτε μια λέξη συγνώμης νομίζω ότι είναι Λάθος να τους συγχωρείς. Ίσως να μην το ήθελαν καν.

Μπορεί μερικούς να τους στενοχώρησα αλλά παρακαλώ να με συγχωρέσουν όσο ακόμα είμαι στη ζωή, γιατί μετά θα είναι αργά.

Με αυτούς τους φτωχούς μου συλλογισμούς, θέλω να κλείσω και να ευχαριστήσω όσους μου έσφιξαν το χέρι και μου είπαν δυο λόγια συμπαράστασης για όλα όσα έγραψα. Αυτό άλλωστε, επιβεβαιώνει την ορθότητα και την αλήθεια των απόψεών μου. Σας ευχαριστώ και να ευχηθώ ό,τι το καλύτερο για όλους μας.

Σπύρος Δημόπουλος

Καλάβρυτα