Κερδοσκοπούν χωρίς φραγμό πνίγοντας την πραγματική οικονομία

Τράπεζες, τραπεζίτες, ολιγάρχες και μιντιακό κατεστημένο, κερδοσκοπώντας χωρίς φραγμό πνίγουν την πραγματική οικονομία.  Γράφει ο Β...

Τράπεζες, τραπεζίτες, ολιγάρχες και μιντιακό κατεστημένο, κερδοσκοπώντας χωρίς φραγμό πνίγουν την πραγματική οικονομία. 

Γράφει ο Βασίλης Τακτικός 

Τα μεγάλα ΜΜΕ (μίντια) της οικονομικής ολιγαρχίας τα οποία ως γνωστόν χρηματοδοτούνται σε μεγάλο βαθμό από τους τραπεζίτες καμώνονται και υποκρίνονται ότι, δεν καταλαβαίνουν τίποτε όταν ένας πολιτικός δεν ψηφίζει την μεταφορά των ζημιών τους που προέρχονται από τα τοξικά τραπεζικά τους προϊόντα στους ώμους των φορολογουμένων πολιτών.

Έχουν τον τρόπο και τη δύναμη με το φαρισαϊσμό που τους διακρίνει να παρουσιάζουν άλλωστε το άσπρο μαύρο.

Σ΄αυτή τη διαδικασία συμμετέχει βέβαια όλο αυτό το πλέγμα μιντιακού κατεστημένου και εξαρτημένων δημοσιογράφων που ελέγχεται από την οικονομική ολιγαρχία...

Το κατ΄εξοχήν έργο τους ο αποπροσανατολισμός από την πραγματικότητα, και η καλλιέργεια της μαζικής απάτης και αυταπάτης με τη προβολή της εικονικής πραγματικότητας των μιντια έναντι βιωμένης πραγματικότητας.

Δημιουργώντας το κατάλληλο κλίμα η Κυβέρνηση προβάλλει πως κινδυνεύει η σταθερότητα και η «κανονικότητα» και πως θα΄ρθούν κι άλλα χειρότερα εάν δεν ψηφιστεί πάλι στις επερχόμενες εκλογές.

Σε αυτή τη γραμμή επαναλαμβάνουν με χίλιους ευφάνταστους τρόπους τα μίντια ως μόνη επιλογή, για να βγάλουν «τρελό» η στη καλύτερη περίπτωση αναξιόπιστο τον καθένα που λέει και υποστηρίζει κάτι διαφορετικό.

Έτσι, οι πολίτες μπουκωμένοι από την υπερπληροφόρηση της μοναδικής επιλογής ξεχνούν αυτό που κατά βάθος όλοι γνωρίζουν ότι την πραγματική εξουσία στο σύγχρονο κόσμο την ασκούν οι τράπεζες οι τραπεζίτες και οι πολιτικοί εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων είναι οι μετακλητοί υπάλληλοί τους.

Ξεχνούν έτσι ότι τα τοξικά προϊόντα των τραπεζών και οι φούσκες στη κτηματαγορά έφεραν τη μεγάλη κρίση.

Αλήθεια, θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς πως γίνεται οι πολίτες στο μεγαλύτερο ποσοστό να ξεχνούν τις βαθύτερες αιτίες της οικονομικής κρίσης και φτωχοποίησης του πληθυσμού που είναι οι «φούσκες» των τραπεζών οι εξωπραγματικές αμοιβές των τραπεζιτών και της εικονικής οικονομίας και να υιοθετούν επιφανειακές απόψεις δραματοποιημένων πολιτικών αντιπαραθέσεων. Πως λησμονούν τα μεγάλα συμφέροντα που κρύβονται πίσω από τους μεγιστάνες τις ενημέρωσης;

Η εξήγηση του φαινομένου ενώ είναι εύκολο να κατανοηθεί παρουσιάζει ταυτόχρονα μια υπερφορτωμένη περιπλοκότητα. Θέλει καταρχάς χρόνο να επεξεργαστεί κανείς ένα τεράστιο όγκο πληροφοριών για το τι συμβαίνει πραγματικά στους πραγματικούς μηχανισμούς εξουσίας που διαπλέκονται με τις τράπεζες.

Έπειτα ο πολύς κόσμος λειτουργεί συναισθηματικά και με το θυμικό και λιγότερο με τη λογική επεξεργασία των πολιτικών φαινομένων. Συνδέεται συναισθηματικά με κόμματα και πολιτικά πρόσωπα που δρουν στη πολιτική σκηνή. Λειτουργεί διπολικά με διλήμματα πχ. Μνημόνο –Αντιμνημόνιο χωρίς ανάλυση των πραγματικών πολιτικών αντιθέσεων. Δεν διαχωρίζει το αναπόφευκτο, το επιθυμητό από το εφικτό και τις ρεαλιστικές επιλογές που έχει μπροστά του.

Πέρασε αρκετός καιρός για να καταλάβουν οι περισσότεροι Έλληνες πλέον ότι το Μνημόνιο και δανεισμός από τη Τρόικα έγινε αναπόφευκτο μετά από τη εκτίναξη του χρέους 16% σε μια χρονιά το 2009.

Σε όλη αυτή τη περίοδο το αποτέλεσμα μπερδεύτηκε σκόπιμα με την αιτία. Το μνημόνιο που ήταν αποτέλεσμα του συσσωρευμένου χρέους και ελλειμμάτων παρουσιάστηκε ως αιτία και αντιστρόφως το χρέος και τα δημόσια ελλείμματα ως αποτέλεσμα του μνημονίου. Έτσι ζήσαμε τέσσερα χρόνια τώρα μέσα στη σύγχυση την απόλυτη επικοινωνιακή διαστροφή.

Να μας φταίει εκείνος που ανέλαβε τη διάσωση και όχι εκείνοι που προκάλεσαν τη καταστροφή. Λες και θα μπορούσε να υπάρξει κρίση χρέους χωρίς απώλειες και συνέπειες.

Έτσι οι πραγματικοί υπαίτιοι που μας κυβερνούν ακόμη το μόνο που βρίσκουν να μας πουν είναι επιμήκυνση της αποπληρωμής και δεύτερο κούρεμα που τεχνηέντως θα φορτώσουν στους Έλληνες φορολογούμενους και στις επόμενες γενιές και μέσω της αλληλεγγύης που ζητάμε από τους εταίρους μας στους ευρωπαίους φορολογούμενους.

Με αυτή τη λογική το Ελληνικό οικονομικό και πολιτικό κατεστημένο επέλεξε την μονόπλευρη λιτότητα. Την απαλλαγή των τραπεζών από τα βάρη κα ζημίες που εκείνες προκάλεσαν και τη φόρτωση όλου του κόστους προσαρμογής στο λαό με συνέπεια τη καταστροφή της επιχειρηματικότητας στη πραγματική οικονομία και με το 1/3 του πληθυσμού στην ανεργία.

Η επιλογή αυτή ασφαλώς δεν ήταν μονόδρομος για το ποιος πληρώνει το κόστος και τις ζημίες προσαρμογής.

Υπήρξε και άλλη εναλλακτική επιλογή το κούρεμα των χρεών των νοικοκυριών και των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, η πολιτική της Σεισάχθειας και της αποτίναξης των βαρών από τη πραγματική οικονομία για να ξαναπάρει μπροστά η ανάπτυξη.

Πρόκειται για μια πολιτική επιλογή κοινωνικά δίκαιη και αποτελεσματική καθώς τα αγαθά και οι υπηρεσίες θα κατέβαιναν στις πραγματικές τους αξίες και τιμές.

Για παράδειγμα στην αγορά κατοικίας που οι «φούσκες είχαν τριπλασιάσει τις αξίες σε σχέση με τις πραγματικές και δημιούργησαν τα περισσότερα κόκκινα δάνεια τα οποία βεβαίως θα μπορούσαν να κουρευτούν και να έλθουν στη πραγματική τους αξία..

Ας δούμε όμως τι έγινε με το κούρεμα του χρέους στο τέλος του 11και αρχές του 12 .

Την ίδια στιγμή που οι τραπεζίτες έχαναν 38,5 διςαπο το κούρεμα με την ανακεφαλαίωση πήραν 50 δις για να καλύψουν τις δικές τους ζημιές χωρίς να ρίξουν καθόλου ρευστό στην αγορά και οι συνέπειες είναι γνωστές. Ακόμη μεγαλύτερη ύφεση και ανεργία.

Συνολικά οι τράπεζες από την εποχή της έναρξης της κρίσης έχουν πάρει περίπου 180δίς από το κράτος χωρίς να γίνει ονομαστικοποίηση των μετοχών υπερ του δημοσίου κι αυτή ήταν η βασική διαφορά της πολιτικής Παπανδρέου από την πολιτική Παπαδήμου που ήταν η διάδοχη κατάσταση και Σαμαρά- Βενιζέλου στη συνέχεια.

Αυτή τη διαφορά και τη σημασία της είναι που δεν πρέπει να γνωρίζουν οι Πολίτες ρίχνοντας όλο το ανάθεμα στην υπογραφή του πρώτου Μνημονίου.

Αυτή είναι «εργολαβία» διαστροφής της πραγματικότητας που έχει αναλάβει το μιντιακό κατεστημένο για να μην καταλάβουν ποτέ οι πολίτες τι πραγματικά έχει παιχθεί με τα μεγαλοσυμφέροντα των τραπεζών .

Άπειρες συζητήσεις έγιναν για την επιμήκυνση της αποπληρωμής του χρέους.

Για τις σκληρές διαπραγματεύσεις με τους δανειστές που πρέπει να γίνουν και την έξοδο στις αγορές κι όλες αυτές οι συζητήσεις σε επίπεδο διαχείρισης με εισπρακτικά μέτρα αλλά καμιά συζήτηση για το πώς μπορεί να σπάσει αυτός ο φαύλος κύκλος της παθογένειας του χρέους που βρίσκεται μέσα στις τράπεζες και την οικονομία καζίνο μια πολιτική που επιβάλει το παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα και οι ολιγάρχες.

Είναι παγκοσμίως γνωστό ότι από 70 τρις που είναι το ετήσιο εισόδημα σε ολόκληρο τον πλανήτη κυκλοφορούν στη παγκόσμια αγορά 1 τετράκις σε χαρτονομίσματα.

Με αυτά τα δεδομένα την ανεξέλεγκτη «νόμιμη» η παράνομη παγκόσμια τοκογλυφία και τους φορολογικούς παραδείσους απομυζείται και πνίγεται αντικειμενικά στα χρέη η πραγματική οικονομία.

ο πολιτικός όμως που μίλησε πρώτος σε ευρωπαϊκό επίπεδο για τη φορολόγηση των χρηματοοικονομικών συναλλαγών κατασυκοφαντήθηκε από τα Ελληνικά ΜΜΕ.

Ανάγλυφα είναι τα αποτελέσματα αυτής της καταστροφικής πολιτικής των τραπεζών στην αγορά ακινήτων στη διόγκωση της ανεργίας και φτώχειας.

Ο κάθε πολίτης γνωρίζει και μπορεί να κατανοήσει σήμερα ότι οι αξίες των ακινήτων έχουν χάσει τουλάχιστον το 50% της τιμής που είχαν αποκτήσει πριν το 2010 με τις φούσκες των τραπεζών. Και αναμένεται ακόμη να μειωθούν.

Το ίδιο έχει συμβεί σε μισθούς και συντάξεις. Επομένως η πιο ορθολογική αντιμετώπιση της κρίσης χρέους είναι να κουρευτούν αυτά τα χρέη σε αντίστοιχο ποσοστό και ανασάνει η πραγματική οικονομία.

Γνωρίζουμε όλοι ότι τα κόκκινα δάνεια άνω των 50.000 ευρώ έκαστο, ανέρχονται στις 70 χιλιάδες. Δυόμιση εκατομμύρια Έλληνες χρωστούν γενικά στις τράπεζες, στην εφορία και στα ασφαλιστικά ταμεία.

Ποσά που είναι αδύνατον υπό τις σημερινές συνθήκες οικονομικής δυσπραγίας και ανεργίας να εξοφλήσουν ποτέ. Οι τράπεζες δίνουν πολλά από αυτά τα δάνεια σε εισπρακτικές εταιρείες στο 20% των τίτλων τους, αφού την ίδια στιγμή έχουν εξασφαλίσει την ανακεφαλαίωσή τους από το δημόσιο, εις βάρος των φορολογούμενων πολιτών.

Συγκεκριμένα από την εποχή της κυβέρνησης Καραμανλή, οι τράπεζες συνολικά έχουν πάρει 280 δις ευρώ για την ανακεφαλαίωσή τους, με πρόσχημα την διευκόλυνση της ρευστότητας χωρίς βέβαια ποτέ έκτοτε να την εξασφαλίσουν.

Είναι προφανές ότι ολόκληρο το πολιτικό σύστημα, δούλεψε υπέρ της μεγάλης αρπαγής δημοσίων πόρων σε περίοδο βαθιάς κρίσης, την ίδια στιγμή που μέρος μόνον αυτών των κεφαλαίων εάν είχε δοθεί για «κούρεμα» των ιδιωτικών δανείων, θα είχε τουλάχιστον αποκατασταθεί η ρευστότητα και η κινητικότητα της πραγματικής οικονομίας.

Κανένα όμως κόμμα του Κοινοβουλίου, κανένας φορέας με κοινωνική ισχύ, δεν έχει θέσει ζήτημα για το ΄΄κούρεμα'' των δανείων και την πολιτική της Σεισάχθειας, που είναι μια δοκιμασμένη ιστορικά συνταγή σε κρίσεις χρέους, από την εποχή της Αρχαίας Αθήνας του Σόλωνα.

Η εξήγηση είναι προφανής. Το μιντιακό κατεστημένο ελέγχει σχεδόν απόλυτα το κομματικό και πολιτικό σύστημα και αυτό με τη σειρά του ελέγχεται οικονομικά από τους τραπεζίτες και μεγαλοεργολάβους δημοσίων έργων με μικρές εξαιρέσεις.

Έτσι η μόνη αντίσταση μπορεί να προκληθεί από ένα κίνημα αυτοοργανωμένων πολιτών μέσω των κοινωνικών δικτύων.

όχι βέβαια μέσω των χειραγωγούμενων αγανακτισμένων που βρίζουν και μουντζώνουν το κοινοβούλιο και τους θεσμούς της Δημοκρατίας αλλά τους πολίτες που έχουν επίγνωση ποιοι πραγματικά μας κυβερνούν και της ιστορική τους αποστολής να αποτινάξουν τις σύγχρονες δυναστείες και οικονομικές ολιγαρχίες που προκαλούν τις κρίσεις χρέους.

Για αυτό η μόνη λύση είναι η διαγραφή τουλάχιστον 50% των χρεών των νοικοκυριών και των μικρομεσαίων επιχειρήσεων.

και το μήνυμα που ανταποκρίνεται στις ανάγκες του καιρού μας ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ ΤΩΡΑ!