Ο Καλαβρυτινός Θ.Σπυρόπουλος: Μια ηγετική μορφή της Ομογένειας

Αναδημοσίευση από το περιοδικό του Εθνικού Κήρυκα Mια ολόκληρη ζωή με δραματικές αντιθέσεις έζησε ο Θεόδωρος Σπυρόπουλος. Ποτέ του δ...

Αναδημοσίευση από το περιοδικό του Εθνικού Κήρυκα

Mια ολόκληρη ζωή με δραματικές αντιθέσεις έζησε ο Θεόδωρος Σπυρόπουλος. Ποτέ του δεν θα ξεχάσει τα Καλάβρυτα όπου γεννήθηκε, να καίγονται από τους Γερμανούς κατακτητές. Πάντα στη ζωή του θα τον συνοδεύει ο πόνος για τον αδελφό του που τον δολοφόνησαν στο Σικάγο. Ηταν ο άνθρωπος που του εξασφάλισε δουλειά κατά τα πρώτα του χρόνια στην Αμερική.

Πολλές φορές τότε έμεινε νηστικός, ενώ στη συνέχεια δούλευε 18 ώρες την ημέρα προσπαθώντας να εξασφαλίσει τον επιούσιο για τον εαυτό του και την οικογένειά του και πουλώντας ανταλλακτικά αυτοκινήτων. Η οικογένειά του έχει ιστορία 120 περίπου χρόνων στην Αμερική, αλλά ο ίδιος τα πρώτα χρόνια στην Αμερική, αγωνιούσε για το καθημερινό ψωμί της οικογένειάς του.

Εκανε χρήματα, καταστράφηκε, αλλά ξανασηκώθηκε. Με τη σκληρή εργασία και την τιμιότητά του, είναι σήμερα ιδιοκτήτης μεγάλης αλυσίδας επιχειρήσεων που απλώνεται σε όλη την Αμερική και όχι μόνο. Συγκαταλέγεται στους πιο επιτυχημένους οικονομικά και καταξιωμένους κοινωνικά, ομογενείς.

Ασχολήθηκε με τα ομογενειακά κοινά, και σήμερα είναι ο Συντονιστής του ΣΑΕ για την Περιφέρεια των ΗΠΑ. Ιδιαίτερη ευαισθησία και ενδιαφέρον έχει για την Ελληνική Παιδεία και τη Νεολαία. «Εκεί είναι το μέλλον της Ελλάδος, εκεί και το μέλλον της Ομογένειάς μας», συνηθίζει να λέει.

Ο Θεόδωρος Σπυρόπουλος γεννήθηκε στα Καλάβρυτα της Αχαΐας στην Πελοπόννησο, όπου παρακολούθησε και τις πρώτες τάξεις του Γυμνασίου το οποίο τελείωσε στη συνέχεια στην Αθήνα. H παιδική του ψυχή γνώρισε τον τρόμο κατά τα εφιαλτικά εκείνα χρόνια του πολέμου και την τραγωδία που γνώρισε ολόκληρη η περιοχή από τους Γερμανούς κατακτητές. Ακόμα και τώρα, όταν πηγαίνει στα Καλάβρυτα ο κ. Σπυρόπουλος, περνά και κάνει το σταυρό του από το λόφου του Καπή, όπου στις 13 Δεκεμβρίου του 1943 οι Γερμανοί εκτέλεσαν τον ανδρικό πληθυσμό άνω των 13 χρονών. Κοντά εκεί, στο Δημοτικό σχολείο της πόλης είχαν συγκεντρώσει προηγουμένως όλους τους κατοίκους. Τα γυναικόπαιδα και τους ηλικιωμένους τους έκλεισαν μέσα στο σχολείο το οποίο και πυρπόλησαν, αλλά αυτοί κατάφεραν να παραβιάσουν τις πόρτες και να διαφύγουν.

«Την ημέρα εκείνη της κόλασης, ευτυχώς, η οικογένειά μας βρισκόταν έξω από την πόλη κι έτσι δεν είχαμε δικούς μας ανάμεσα στα θύματα», είπε με διακοπτόμενη τη φωνή από τη συγκίνηση ο κ. Σπυρόπουλος. «Θυμάμαι πάντως τις συνεχείς επιδρομές των Γερμανών, λόγω της αντίστασης των Ελλήνων ανταρτών σε όλη την περιοχή. Θυμάμαι, σαν να είναι τώρα, που καιγόντουσαν τα Καλάβρυτα. Εχω ακόμα στη σκέψη μου τους καπνούς που υψώνονταν παντού από τις πυρπολήσεις στην πόλη. Παντού ατέλειωτες φάλαγγες με Γερμανούς Ναζί που είχαν σκορπίσει το φόβο και τον τρόμο στην περιοχή από το 1941 μέχρι το 1944».

Ένα χρόνο μετά την καταστροφή των Καλαβρύτων, μια νύχτα μπήκαν ξαφνικά οι Γερμανοί στο σπίτι της οικογένεια του κ. Σπυρόπουλου, έπιασαν τον πατέρα του και τον πήραν μαζί τους για εκτέλεση. Η κατηγορία ήταν ότι βοηθά τους αντάρτες της περιοχής που είχαν προξενήσει μεγάλες ζημιές στους Γερμανούς.

«Ήμουν μπροστά στην άγρια εκείνη σκηνή, που η μάνα μας σταυροκοπιόταν και έλεγε σε μένα και στα αδέλφια μου να προσευχηθούμε γιατί θα σκοτώσουν τον πατέρα μας και δεν θα γυρίσει πάλι», είπε ο κ. Σπυρόπουλος. «Δεν ξεχνιόνται τέτοιες σκηνές, σ’ όλη σου τη ζωή και μάλιστα όταν είσαι μικρό παιδί… Τον κράτησαν τον πατέρα μου επί 40 μέρες, βασανίζοντάς τον και πιέζοντάς τον για να πάρουν πληροφορίες για τους αντάρτες. Είχαν σκηνοθετήσει μάλιστα και εικονική του εκτέλεση για να κάμψουν το ηθικό του και να το φοβίσουν, αλλά ο πατέρας μου στάθηκε παλικάρι. Στο τέλος, τον άφησαν ελεύθερο, γιατί από τη μια δεν βρήκαν κανένα συγκεκριμένο στοιχείο σε βάρος του και από την άλλη, ο πατέρας μου είχε καλό όνομα στην περιοχή».

Η ιστορία του πατέρα του και τα γεγονότα εκείνης της εποχής αποτέλεσαν χρήσιμο μάθημα για τον κ. Σπυρόπουλο το οποίο θυμάται και χρησιμοποιεί σε όλη τη μετέπειτα ζωή του. «Διδάχτηκα ότι όλοι μας πρέπει να είμαστε ενωμένοι και να αγωνιζόμαστε να ξεπερνάμε τις δύσκολες καταστάσεις», είπε. «Γεγονότα σαν εκείνα της καταστροφής των Καλαβρύτων, δεν πρέπει να τα ξεχνάμε, αλλά να τα θυμόμαστε και να διδασκόμαστε από αυτά, ώστε να εργαζόμαστε για να μην επιτρέψουμε να επαναλαμβάνονται».

Τα χρόνια πέρασαν και ο νεαρός τότε Σπυρόπουλος ενηλικιώθηκε και πήγε στη Σουηδία όπου σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες. Εκεί γνώρισε και τη συμφοιτήτριά του τότε Έρικα, την οποία και παντρεύτηκε. Το 1962 επέστρεψε στην Ελλάδα για να εκπληρώσει τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις και δύο χρόνια αργότερα ήλθε με τη σύζυγό του στο Σικάγο, όπου έμεναν μερικοί συγγενείς του.

Η οικογένεια Σπυρόπουλου έχει μακρά ιστορία στο Σικάγο. Ο παππούς του, Δημήτριος Σπυρόπουλος, μετανάστευσε πρώτος εκεί το 1888. Για πολλές μέρες ταξίδευσε με καράβι της εποχής που είχε φύγει από το λιμάνι της Πάτρας, όπως συνηθιζόταν εκείνο τον καιρό, περνώντας τον φουρτουνιασμένο Ατλαντικό. Στην καρδιά του είχε το όνειρο της «χώρας της επαγγελίας», όπου μπορούσε να βρει κανείς τα δολάρια στους δρόμους, όπως έλεγαν κάποτε. Η κατάσταση στην Ελλάδα, που άφησε πίσω του, ήταν πολύ δύσκολη. Ενα ολόκληρο κράτος προσπαθούσε να σταθεί στα πόδια του, αλλά δεν το άφηναν τα συμφέροντα των μεγάλων δυνάμεων της εποχής. Λίγο αργότερα, πήγαν στο Σικάγο και τα δύο αδέλφια του Δημήτριου Σπυρόπουλου, ο Θεόδωρος το 1898 και ο Νίκος το 1904. Ο ένας από τους δύο προτίμησε να επιστρέψει στην Ελλάδα, μετά από καιρό.

«Από τον παππού μου μέχρι εμένα σήμερα, οι Σπυροπουλαίοι μένουμε 120 χρόνια στο Σικάγο», είπε ο Θεόδωρος Σπυρόπουλος. Τα πρώτα χρόνια για τον παππού του ήταν πολύ δύσκολα. Αλλά και για τον ίδιο ήταν πολύ δύσκολα. Ο παππούς του στην αρχή άνοιξε ένα μικρό ανθοπωλείο, μετά ένα εστιατόριο και στη συνέχεια μια εταιρία που έκανε σοκολάτες. «Η εταιρεία με τις σοκολάτες ήταν στο κέντρο του Σικάγου», είπε ο κ. Σπυρόπουλος. «Την κράτησε ο παππούς μου μέχρι που σταμάτησε.

Το 1966 σημειώθηκε διαρροή στο γκάζι, έγινε έκρηξη και καταστράφηκε ολόκληρο το οικοδομικό τετράγωνο. Ο παππούς μου πέθανε σε ηλικία 96 χρόνων, περίπου. Εκείνη την εποχή έκαναν συμβόλαια που επέτρεπαν να είναι στο όνομά τους, μέχρι να πεθάνουν. Σήμερα δεν υπάρχει τίποτε από την εταιρία εκείνη. Στη θέση της έχει χτιστεί και λειτουργεί σήμερα μια τράπεζα».

Από την εταιρία εκείνη πέρασαν πάρα πολλοί ομογενείς, άλλοι για να βρουν δουλειά και άλλοι για να ζητήσουν κάποια βοήθεια την οποία ποτέ δεν τους αρνιόταν ο Δημήτριος Σπυρόπουλος. Εκεί είχε την ευκαιρία και ο ίδιος ο παππούς του να γνωρίσει προσωπικότητες της εποχής. Φίλος του ήταν ο ιδιοκτήτης της μεγαλύτερης εταιρίας μαστίχας της Αμερικής και οι δήμαρχοι του Σικάγου. «Νομίζω, απ’ ό,τι είχα ακούσει, ότι από το μαγαζί αυτό το παππού μου είχε περάσει και ο βασιλιάς Γεώργιος της Ελλάδας την εποχή του ‘30».

Το ανθοπωλείο του παππού του κ. Σπυρόπουλου, που ήταν και η πρώτη δική του δουλειά στο Σικάγο, είχε καλύτερη τύχη. Στην ίδια θέση υψώνεται σήμερα η Λυρική Οπερα του Σικάγου. «Οταν περνώ από εκεί, βλέπω το κτίριο και την γύρω περιοχή και φαντάζομαι το μέρος όπου κάποτε ζούσε ο παππούς μου», είπε ο κ. Σπυρόπουλος. Όσο για το εστιατόριο, δεν υπάρχει τίποτε από αυτό σήμερα. Στο τέλος, ο παππούς Σπυρόπουλος πέθανε από μοναξιά, γιατί μερικά χρόνια πριν είχε χάσει τη γυναίκα του και τον γιο του, πατέρα του Θεόδωρου Σπυρόπουλου.

«Οι αμερικανικές εφημερίδες είχαν αναφερθεί με ολοσέλιδα δημοσιεύματα στον παππού μου», είπε ο κ. Σπυρόπουλος. Και πριν μερικά χρόνια η οργάνωση «Chicago Historical Society» είχε τιμήσει με εκδήλωση τα 100 χρόνια των Σπυροπουλαίων στο Σικάγο.

«Είχα παραβρεθεί στην τελετή εκείνη, γιατί ήμουν και ο μόνος που είχα μείνει από την οικογένεια στην πόλη αυτή», πρόσθεσε ο κ. Σπυρόπουλος. «Μας είχαν δώσει ένα χαρτί αναγνώρισης και τιμής για τον παππού και το θείο μου, Θεόδωρο. Ο θείος μου, είχε υπηρετήσει στον Ειρηνικό, ως αξιωματικός κατά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Μάλιστα, προς τιμήν του υπάρχει και ένα μνημείο σε πάρκο του Μπέβερλι Χιλς του Σικάγου, όπου κάποτε έμενε η οικογένειά μας. Ηταν δραστήριο στέλεχος και στην πολιτική ζωή και στην κοινωνική ζωή της πόλης».

Τα ονόματα του παππού και των άλλων της οικογένειά τους που ήλθαν στην Αμερική, έχουν καταγραφεί στην ιστορία της πόλης του Σικάγου και συμπεριλαμβάνονται στους πίνακες που υπάρχουν στο περίφημο μουσείο για τους μετανάστες στο Ελλις Αϊλαντ της Νέας Υόρκης, το οποίο ήταν το πρώτο μέρος που έφθαναν όσοι έρχονταν στην Αμερική.

Κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο πατέρας του Θεόδωρου Σπυρόπουλου πήγε εθελοντής και εστάλη στη Μικρά Ασία με τον Ελληνικό στρατό. Τότε παντρεύτηκε. «Θυμάμαι που ο πατέρας μου, μου είχε διηγηθεί περιστατικά από την εκστρατεία στη Μικρά Ασία», είπε ο κ. Σπυρόπουλος. «Μου είπε για την ψυχική δύναμη που είχε ο ελληνικός στρατός εκεί και, φυσικά, τα μεγάλα λάθη που έγιναν, με αποτέλεσμα την υποχώρηση. Ο πατέρας μου ήταν σε ευαίσθητη θέση στη Σμύρνη και υπηρετούσε στην Αεροπορία του Ναυτικού, όπου είχαν τότε 4-6 αεροπλάνα».

Στην Αμερική, ο πατέρας του κ. Σπυρόπουλου έζησε κατά τα νεανικά του χρόνια, αλλά μετά το γάμο του στην Ελλάδα παρέμεινε εκεί και ασχολήθηκε με οικοδομικές εργασίες. Ως ενθύμιο και κειμήλιο από τον πατέρα του φυλάει ένα Σταυρό με τον οποίο τον είχε τιμήσει ο βασιλιάς. Πέρασε πολλές και δραματικές στιγμές στη νέα του πατρίδα ο κ. Σπυρόπουλος.

Όταν ήλθε στο Σικάγο ζούσε μαζί με ένα από τα αδέλφια του, το Νίκο, κοντά στον οποίο βρήκε δουλειά. Ηθελε να συνεχίσει τις σπουδές του, αλλά τότε συνέβη το μεγάλο δράμα, όταν χωρίς λόγο, κάποιο πρωινό ένας ξένος παρανοϊκός που ο αδελφός του τον είχε λυπηθεί και τον είχε πάρει στη δουλειά του επειδή τον λυπόταν, τον δολοφόνησε μέσα στο μαγαζί.

Ο νεαρός τότε Θόδωρος, έμεινε ξεκρέμαστος, χωρίς υποστήριξη, αναγκασμένος να αγωνιά για τον καθημερινό ψωμί του. «Εγώ και η οικογένειά μου μείναμε νηστικοί, όταν σκοτώθηκε ο αδελφός μου και έχασα την υποστήριξή του. Έπρεπε να τα καταφέρω», είπε. «Αγωνίστηκα, πέτυχα, καταστράφηκα, ξαναπροσπάθησα και τελικά έφτασα κάπου».

Στην αρχή, πήγε ως πωλητής σε ένα πρατήριο βενζίνης που είχε κάποιος Ελληνας. Σε τέσσερις μήνες κατάφερε να νοικιάσει ένα βενζινάδικο. «Αρχισα να δουλεύω 18 ώρες την ημέρα με τη σκέψη ότι πρέπει να τα καταφέρω», είπε. «Δυο χρόνια μετά, άρχισα εισαγωγές μηχανημάτων από τη Γερμανία. Η δουλειά δεν πήγε καλά, λόγω της αναπροσαρμογής της τιμής του μάρκου τότε και της κρίσης που σημειώθηκε στα πετρελαιοειδή τον ίδιο καιρό. Αναγκάστηκα να ξαναρχίσω από την αρχή. Είχα καταστραφεί οικονομικά, αλλά έπρεπε να ζήσω.

Έτσι γυρνούσα από μαγαζί σε μαγαζί και πουλούσα ανταλλακτικά αυτοκινήτων και χημικά που είχα πίσω στο αυτοκίνητό μου. Με τα χρήματα που έπαιρνα, πήγαινα και αγόραζα διπλά ανταλλακτικά για να βγω πάλι να τα πουλήσω».

Από τα δύσκολα εκείνα πρώτα χρόνια του στην Αμερική, ο κ. Σπυρόπουλος πήρε ακόμα ένα μεγάλο μάθημα για τη ζωή. «Ο άνθρωπος πρέπει να εργάζεται σκληρά, να είναι τίμιος στις συναλλαγές του και στους συνανθρώπους του και να έχει επιμονή και υπομονή», τόνισε.

«Αυτή τη συμβουλή δίνω κυρίως στους νέους. Να μη ξεχνάνε ότι τα αγαθά αποκτώνται με σκληρή εργασία. Και κάτι ακόμα: να μάθουν να είναι συντηρητικοί και κάποια στιγμή, όταν φθάσουν κάπου, να ξέρουν ότι εκτός από τον εαυτό τους, θα πρέπει να βοηθούν τους συνανθρώπους τους».

Ο κ. Σπυρόπουλος αναγνωρίζει την πολύτιμη συμπαράσταση που του πρόσφερε στις δύσκολες στιγμές η αγαπημένη του σύζυγος. «Με βοήθησε πολύ η Έρικα, που ήταν πάντα στο πλάι μου», υπογράμμισε.

Η σύζυγός του είναι ζωγράφος και αρχιτέκτων κηπουρικής. Με την εργασία της στο χώρο της τέχνης βρίσκεται κοντά και προσφέρει και αυτή τις υπηρεσίες της στην Ομογένεια και γενικότερα στον Ελληνισμό.

Αφού ξεπέρασε με καθημερινό μόχθο τις δυσκολίες εκείνες, ο κ. Σπυρόπουλος άρχισε το 1975 με τα λίγα χρήματα που είχε συγκεντρώσει τις σημερινές του εργασίες. Τότε αγόρασε το πρώτο του πρατήριο βενζίνης και άρχισε να ασχολείται με τα πετρελαιοειδή, που συνεχίζει μέχρι σήμερα μαζί με την πώληση ανταλλακτικών αυτοκινήτων. Το 1984 αγόρασε ένα τμήμα εταιρίας πετρελαιοειδών που ασχολείται με την παραγωγή λιπαντικών, χημικών προϊόντων και αντιψυκτικών για τα αυτοκίνητα.

Ο Θεόδωρος Σπυρόπουλος είναι πρόεδρος και μέτοχος πολλών επιχειρήσεων, καθώς και κορυφαίο στέλεχος ή μέλος διαφόρων οργανώσεων και φορέων. Μεταξύ άλλων, διετέλεσε πρόεδρος της Ομοσπονδίας Ελληνικών Σωματείων στο Σικάγο και ιδρυτικό στέλεχος και πρόεδρος του Ελληνοαμερικανικού Εθνικού Συμβουλίου, ενώ σήμερα είναι Συντονιστής του ΣΑΕ για την Περιφέρεια των Ηνωμένων Πολιτειών.

Ο κ. Σπυρόπουλος άρχισε να ασχολείται με τα ομογενειακά κοινά το 1974, όταν ήταν μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Συλλόγου Καλαβρυτινών του Σικάγου και είχαν αρχίσει οι μεγάλες κινητοποιήσεις για το Κυπριακό.

Προηγουμένως, το 1971, συμμετείχε σε μια συνάντηση για τη δημιουργία ενός οργανισμού, τύπου Εθνικού Συμβουλίου, που είχε γίνει στο «Γουόλντορφ Αστόρια» της Νέας Υόρκης μαζί με το Βασίλειο Φώτο, που ήταν Πρόεδρος της Πανηπειρωτικής. Η σκέψη ήταν να ιδρυθεί ένας πανελλαδικός οργανισμός, αλλά δυστυχώς δεν υλοποιήθηκε τότε. Το Εθνικό Συμβούλιο που καλύπτει όλες τις ελληνικές ομοσπονδίες στην Αμερική, ιδρύθηκε αργότερα. Το Καταστατικό του υπογράφτηκε στη Νέα Υόρκη από τα μέλη του στις 29 Νοεμβρίου 1992 και ο κ. Σπυρόπουλος ψηφίστηκε ως ο πρώτος πρόεδρος της παναμερικανικής αυτής οργάνωσης.

Απογοητεύτηκε μήπως κάποια στιγμή ο κ. Σπυρόπουλος από τα χρόνια που ήταν επικεφαλής του Ελληνοαμερικανικού Εθνικού Συμβουλίου; «Δεν απογοητεύομαι ποτέ», απάντησε. «Εάν ήταν κάτι που πάντα με στενοχωρούσε, ήταν το θέμα της συνεργασίας που πρέπει να έχουν οι Ελληνες της Αμερικής για το κοινό συμφέρον της Ομογένειας. Με στενοχωρούσε ότι μερικές φορές ορισμένοι δεν έδιναν εκείνο που θα έπρεπε να δώσουν σε μια μεγάλη οργάνωση που οι ίδιοι δημιούργησαν. Παρόλα αυτά, μέσα στους κόλπους του Ελληνοαμερικανικού Συμβουλίου υπήρξαν άνθρωποι που προσπάθησαν πολύ για την ένωση του Ελληνισμού για τα κοινά συμφέροντα της Ομογένειας».

Εάν ξαναγύριζε ποτέ στην προεδρία του Ελληνοαμερικανικού Εθνικού Συμβουλίου ο κ. Σπυρόπουλος, θα ενεργούσε διαφορετικά απ’ ό,τι στο παρελθόν; «Ναι», είπε.

«Κατ’ αρχήν, θα ζητούσα απ’ όλα τις οργανώσεις-μέλη, να βάλουν νέους στην ηλικία ανθρώπους, που έχουν όραμα και μπορούν να δώσουν νέο ενδιαφέρον στον τρόπο συνεργασίας και δουλειάς. Γιατί εμείς που έχουμε γεννηθεί στην Ελλάδα, συμβαίνει πολλές φορές να φέρνουμε μαζί μας τοπικισμούς, πάθη και άλλα, που δεν βοηθούν κανένα.

Πάντα θα ήθελα να δω μέσα σε όλους τους ομογενειακούς οργανισμούς νέους στην ηλικία συμπατριώτες μας, μορφωμένους , που έχουν στόχους και οράματα». Ο κ. Σπυρόπουλος υπηρέτησε και υπηρετεί στις κορυφές δύο από τους μεγαλύτερους φορείς της ομογένειας, πρώτα το Ελληνοαμερικανικό Εθνικό και τώρα το ΣΑΕ στις ΗΠΑ. Εάν λειτουργεί σωστά το ΣΑΕ στις ΗΠΑ, νομίζει ότι θα είναι περιττή η ύπαρξη και παράλληλη λειτουργία και του Ελληνοαμερικανικού Εθνικού Συμβουλίου: «Οχι, καθόλου», σπεύδει να τονίσει. «Γιατί το Εθνικό Συμβούλιο, όπως έχει δημιουργηθεί από την ίδια την Ομογένεια για τις ανάγκες της, είναι ένα συντονιστικό όργανο. Ενώ το ΣΑΕ είναι ένα συμβουλευτικό όργανο προς την ελληνική κυβέρνηση, μεταφέροντας τις σκέψεις και τις ανάγκες της Ομογένειας. Πιστεύω ότι το Ελληνοαμερικανικό Εθνικό Συμβούλιο μπορεί να βοηθήσει αφάνταστα στο σκοπό της ένωσης του Ελληνισμού για κοινά συμφέροντα της Ομογένειας».

Ένας από τους τομείς δραστηριότητας του κ. Σπυρόπουλου είναι και ο οργανισμός που δημιούργησε με την ονομασία «Φύτεψε τις ρίζες σου στην Ελλάδα». Χάρις στην πρωτοβουλία αυτή έγιναν δενδροφυτεύσεις και αναδασώσεις σε πολλές περιοχές της Ελλάδος.

«Οι καταστροφές που έγιναν στην Ελλάδα κατά την περίοδο 1992-93, ήταν περίπου στο ίδιο μέγεθος με εκείνες που έλαβαν χώρα από τις φωτιές το περυσινό καλοκαίρι», είπε. «Οι συμφορές εκείνης της περιόδου μας ώθησε να κάνουμε κάτι για να βοηθήσουμε τη γενέτειρα στην αποκατάσταση της φύσης της».

Από την ίδρυση του οργανισμού μέχρι σήμερα συγκεντρώθηκε ένα περίπου εκατομμύριο δολάρια, τα οποία διατίθενται συνεχώς για δενδροφυτεύσεις και αναδασώσεις. «Η δική μας πρωτοβουλία βοήθησε δημάρχους και κοινοτάρχες και άλλους παράγοντες να δουν πολύ πιο σοβαρά το οικολογικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει η Ελλάδα σε συνάρτηση με τον εθελοντισμό», πρόσθεσε ο κ. Σπυρόπουλος. «Σήμερα στην Ελλάδα υπάρχει μια κινητοποίηση στο θέμα του εθελοντισμού για το περιβάλλον».

Η πιο πικρή ανάμνηση που έχει ο κ. Σπυρόπουλος είναι ο θάνατος του αδελφού του και η πιο ευχάριστη, η γέννηση της κόρης του, Μαριάνας που είναι η μεγάλη του αδυναμία. Η Μαριάνα που είναι παντρεμένη με τον Παύλο Βασιλάκη, σπούδασε νομικά και διετέλεσε εισαγγελέας της πολιτεία του Ιλινόις, ενώ σήμερα έχει δικό της δικηγορικό γραφείο. «Εχει βλέψεις στην πολιτική και αυτό είναι πολύ ευχάριστο», είπε ο πατέρας της.

Ο κ. Σπυρόπουλος είναι ιδιαίτερα γνωστός για την υποστήριξή του σε θέματα Νεολαίας και Ελληνικής Παιδείας. «Πιστεύω ότι όλοι μας έχουμε αυτή την ευαισθησία και μπορούμε να την εκδηλώσουμε με πολλούς τρόπους», τόνισε. «Στηρίζοντας την ελληνική γλώσσα και Παιδεία, γενικότερα, στην Αμερική, στηρίζουμε συγχρόνως και τη Νεολαία μας, που αποτελεί το μέλλον του εδώ Ελληνισμού». Πριν καιρό είχε πρωτοστατήσει στην ίδρυση του λεγόμενου «Ομογενειακού Συμβουλίου Παιδείας Αμερικής για τη διάδοση και διδασκαλία της Ελληνικής Γλώσσας, Ιστορία και Πολιτισμού», αλλά, «δυστυχώς, δεν υπήρξε η δέουσα ανταπόκριση», όπως εξήγησε. «Ισως πρέπει να ξαναρχίσουμε από την αρχή, γιατί είναι τόσο αναγκαίο».

Για το δικαίωμα της ψήφου των ομογενών, ο κ. Σπυρόπουλος είναι θετικός. Υποστηρίζει μάλιστα την εκπροσώπηση της Ομογένειας μέσα στο ελληνικό κοινοβούλιο. Ερωτηθείς εάν θα ενδιαφερόταν να είναι ο ίδιος κάποια στιγμή αντιπρόσωπος της Ομογένειας στην Βουλή, απάντησε: «Θα με ενδιέφερε πάρα πολύ».